INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 26 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup materiałów i usług reklamowych, które nie zawierają logo Spółki a jedynie logo towaru lub logo jego producenta zagranicznego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup materiałów i usług reklamowych, które nie zawierają logo Spółki a jedynie logo towaru lub logo jego producenta zagranicznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka ponosi wydatki na zakup materiałów i usług związanych z reklamą sprzedawanych towarów (programy antywirusowe). Towary te nabywane są od dostawców (producentów) zagranicznych, a Spółka jest jedynym dystrybutorem tych towarów na rynku polskim. Sprzedaż towarów odbywa się w około 90% przez sieć dealerów krajowych, stąd Spółka zainteresowana jest rozpowszechnieniem (reklamą) tych towarów na rynku polskim. W tym celu Spółka kupuje i przekazuje dalej swoim dealerom materiały reklamowe z nadrukowanym logo towaru lub logo jego producenta (bez logo Spółki), aby w ten sposób zintensyfikować sprzedaż towarów na rynku polskim, a tym samym bezpośrednio przyczynić się do zwiększenia przychodów Spółki.

Materiały reklamowe obejmują:

1. zakup gadżetów reklamowych takich jak: długopisy, smycze, notatniki, podkładki pod myszy komputerowe, kubki, plecaki, koszulki, parasole;
2. zakup materiałów drukowanych w postaci ulotek informacyjnych opisujących towary;
3. zakup opakowań do sprzedawanych towarów;
4. zakup banerów reklamowych.
   
   

Spółka ponosi także wydatki na zakup reklam (w prasie oraz w Internecie) towarów, którymi handluje lub ich dostawców (producentów) zagranicznych.

Dodatkowo należy jeszcze zaznaczyć, że w umowach zawartych z dostawcami towarów, zawarte są postanowienia dotyczące obowiązku reklamowania (upowszechniania znaku towarowego) przez Spółkę zarówno dostawcy towarów, jak i samych towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup wymienionych wyżej materiałów i usług reklamowych, które nie zawierają logo Spółki a jedynie logo towaru (będącego przedmiotem obrotu Spółki) lub logo jego dostawcy (producenta) zagranicznego, stanowią koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki ponoszone wydatki związane z zakupem materiałów reklamowych w postaci gadżetów reklamowych, banerów reklamowych oraz reklam prasowych i internetowych, zawierających logo towaru lub jego producenta, są związane z uzyskaniem przychodów Spółki, gdyż sprzedaż każdej dodatkowej sztuki towaru przez dealera krajowego przyczynia się bezpośrednio do zwiększenia przychodów Spółki, która jest wyłącznym dystrybutorem tych towarów na rynku polskim. Posługiwanie się logo producenta lub towaru powoduje, że towary Spółki są rozpoznawalne na rynku polskim.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć. „Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Celem wydatków na reprezentację jest m.in. kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej.

Natomiast reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Właściwa kwalifikacja wydatku i ocena, czy ma on związek z przychodami możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania materiałów reklamowych itp.

Samo oznaczenie przedmiotu logo (marką) towaru sprzedawanego przez Spółkę czy też logo producenta towaru wraz z elementami wartościującymi, nie przesądza jeszcze o jego reklamowym charakterze. Przekazywanie prezentów o dużej wartości mimo, że są oznakowane we wskazany wyżej sposób wskazuje na to, że jest to de facto reprezentacja.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przekazuje swoim kontrahentom materiały reklamowe z nadrukiem logo towaru lub logo jego producenta, aby zintensyfikować sprzedaż towarów na polskim rynku a tym samym bezpośrednio przyczynić się do zwiększenia przychodów Spółki

Ponadto Spółka ponosi wydatki na zakup reklam w prasie i w internecie towarów, którymi handluje lub ich dostawców

W przypadku upominków o niewielkiej wartości należy stwierdzić, iż co do zasady, drobne przedmioty nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy i raczej to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania. Zatem biorąc pod uwagę fakt, iż wartość jednostkowa tych przedmiotów jest niska, wydatki poniesione na ich zakup nie spełniają kryterium okazałości, czy wystawności, tj. elementów wyznaczających granice pojęcia „reprezentacji”, w konsekwencji nie podlegają wyłączeniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w ocenie tutejszego Organu, działania Spółki polegające zarówno na przekazywaniu materiałów reklamowych opatrzonych logo towaru (będącego przedmiotem obrotu Spółki lub logo jego dostawy (producenta zagranicznego), spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do zwiększenia rozpoznawalności towarów na rynku, poznania cech jakościowych oferowanych wyrobów, ich zalet technicznych, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania oferowanymi towarami, a także zachęca do współpracy i tym samym może wpływać na zwiększenie przychodów Spółki.

Reasumując, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie wskazanych wyżej przedmiotów oraz reklamę w prasie i internecie, jako pozostające w ścisłym związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.