INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 8 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, wynajmuje sprzęt budowlany, za co wystawia faktury VAT. Kontrahent, najemca, nie zapłacił należności wynikających z wystawionych przez Nią faktur. W związku z tym na podstawie uzyskanego polecenia zapłaty w postępowaniu nakazowym wszczęto postępowanie egzekucyjne, prowadzone przez kancelarię komorniczą.

Po rozpoznaniu wniosku o wszczęcie egzekucji komornik w marcu 2006 roku wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności. Bezskuteczność egzekucji uzasadniono faktem, tzw. bezskutecznej egzekucji z ruchomości, wierzytelności i kont bankowych.

Istotnym jest fakt, że postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w dniu 2 marca 2006 r., nie stanowiło podstawy do zaliczenia wierzytelności w koszty uzyskania przychodu, gdyż wówczas Wnioskodawczyni rozliczała się z fiskusem na zasadzie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Obecnie, tj. od 2008 roku jest podatnikiem rozliczającym się na zasadach ogólnych zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 20 lutego 2009 r. Wnioskodawczyni wniosła do kancelarii komornika wniosek o wznowienie postępowania egzekucyjnego wobec dłużnika na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty opatrzonego klauzulą wykonalności. W dniu 4 czerwca 2009 r. wobec toczącej się egzekucji na etapie wysłuchania wierzyciela i dłużnika przed umorzeniem postępowania w trybie art. 827 Kodeksu postępowania cywilnego komornik poinformował, iż postępowanie nie doprowadziło do wyjawienia majątku dłużnika objętego wnioskiem. Wobec powyższego, po niezłożeniu stosownych wyjaśnień przez dłużnika (okres siedmiu dni), postępowanie zapewne zostanie umorzone drogą wydania postanowienia o umorzeniu (przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego).

Zainteresowana podaje, że jest podatnikiem podatku VAT oraz że przedmiotowe wierzytelności zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy uzyskanie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, stanowi wystarczającą podstawę, by zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę należną na podstawie wystawianych faktur stosownie do art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Jeśli tak to jaką wysokość kwoty uzyskanego przez Wnioskodawczynię przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (wynikających z poszczególnych faktur), można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu... Czy jest to przychód w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, interpretowany jako wartość netto u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług, a więc wartość wystawionych przez Wnioskodawczynię faktur pomniejszona o należny podatek od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni, po uzyskaniu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, słuszne będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem wydanym przez organ postępowania egzekucyjnego. Część w jakiej można uznać wierzytelność za nieściągalną i ująć ją jako wartość kosztów uzyskania przychodu, to wartość netto faktur, bowiem art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem jest wartość sprzedaży usług pomniejszona o należny podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Przy czym zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast przepis art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonano ścisłego i wyczerpującego przedstawienia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Dlatego też, z treści postanowień wydawanych przez właściwy organ powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone.

Mając na uwadze informacje zawarte w przedmiotowym wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawne stwierdzić należy, że wydanie postanowienia, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie stanowić podstawę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty należnej wynikającej z wystawionych faktur.

Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegać będzie kwota wierzytelności, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy w kwocie netto, tzn. w kwocie pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.