INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28.08.2009 r. (data wpływu 03.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych:

• w zakresie możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na remont drogi zakładowej do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe;

• w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont wewnętrznej drogi zakładowej - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 03.09.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na remont wewnętrznej drogi zakładowej do kosztów uzyskania przychodów oraz momentu ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka poniosła koszt w wysokości 104 345,50 zł netto w związku z remontem wewnętrznej drogi zakładowej. Droga ta nie jest własnością Spółki i nie znajduje się na jej terenie. W momencie zakupu nieruchomości 13.04.2006 roku była to jedyna droga dojazdowa do posesji, w związku z czym w Akcie Notarialnym zakupu zawarto informację o jej służebności której warunkiem, było, że Spółka będzie zobowiązana do pokrycia 50% wszystkich udokumentowanych fakturami VAT wydatków na remont, naprawę i bieżące utrzymanie odcinka drogi, na którym będzie wykonana służebność. W chwili obecnej, mimo iż Spółka posiada własną drogę dojazdową droga, na której jest ustanowiona służebność jest nadal niezbędna ze względu na specyfikę działalności. Remont drogi polegał na wymianie zużytych płyt betonowych (trylinki) na kostkę betonową. Wymiana polegała na zdjęciu zużytych płyt, wyrównaniu terenu, wykonaniu podsypki żwirowej, wykonaniu utwardzenia, ułożeniu krawężników i wyłożeniu kostką brukową. Przeprowadzone prace nie spowodowały zwiększenia powierzchni drogi w stosunku do stanu pierwotnego. Remont drogi był niezbędny z powodu uszkodzeń spowodowanych użytkowaniem przez ciężki sprzęt (dźwigi, samochody ciężarowe). Spółka świadczy usługi dźwigowe oraz transport ponadgabarytowy ze względu na rozmiary sprzętu konieczne jest użytkowanie wyżej wymienionej drogi w celach manewrowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na remont drogi zakładowej (nie należącej do Spółki – służebność) czy powinna uznać to za inwestycję w obcym środku trwałym i amortyzować...

Zdaniem Wnioskodawcy: analizując obowiązujące przepisy prawne oraz interpretacje prawa podatkowego należy stwierdzić, że koszty poniesione na remont drogi, na której ustanowiona jest służebność można zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu ich poniesienia. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Mimo iż wydatek powinien mieć bezpośredni wpływ na osiągnięcie konkretnego przychodu nie zawsze jednak istnieje taka możliwość, gdyż mimo, iż wydatek jest ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie ma możliwości aby przypisać go do konkretnego przychodu. W związku z tym, że jest to koszt pośrednio związany z przychodem, a wydatki tego typu mogą by uznawane za koszty podatkowe już w dacie ich poniesienia. W opinii Wnioskodawcy droga, której dotyczył remont nie stanowi środka trwałego Podatnika. Wątpliwość powstaje w momencie kiedy rozważymy czy koszt remontu drogi nie potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym ( art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych). Przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, również ustawa o rachunkowości definicji takiej nie zawiera - zdaniem Wnioskodawcy inwestycją są nakłady na ulepszenie środków trwałych, które używa się na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp., które mają na celu przystosowanie środka trwałego na potrzeby Podatnika. W omawianym przypadku, zdaniem Wnioskodawcy nie można mówić, że droga, na której ustanowiona jest służebność może być uznana za inwestycję w obcym środku trwałym - nie ma ani umowy najmu, dzierżawy. W związku z tym zdaniem Spółki nie ma przesłanek, aby poniesiony koszt rozliczać w formie odpisów amortyzacyjnych, tylko należy uznać go zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

• w zakresie możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na remont drogi zakładowej do kosztów uzyskania przychodów za prawidłowe;

• w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont wewnętrznej drogi zakładowej za prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kwalifikując wydatki do kosztów uzyskania przychodów należy również ocenić związek tych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który określa art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji "inwestycji w obcych środkach trwałych", a jedynie w art. 16g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3-5 tego artykułu. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione przez podatnika na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcje, adaptacje lub modernizacje środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotowa droga zakładowa nie będzie stanowić środka trwałego będącego własnością Podatnika, nie będzie również przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy na podstawie której przyjęta byłaby do używania.

Biorąc pod uwagę powyższe - wydatki ponoszone przez Podatnika na remont wewnętrznej drogi zakładowej nie będą stanowić inwestycji w obcych środkach trwałych. Do drogi tej Wnioskodawca nie posiada żadnego tytułu prawnego uprawniającego do wyłącznego korzystania z tej drogi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca poniósł koszt w wysokości 104.345,50 zł netto w związku z remontem wewnętrznej drogi zakładowej. Droga ta nie jest własnością Spółki i nie znajduje się na jej terenie. W momencie zakupu nieruchomości 13.04.2006 roku była to jedyna droga dojazdowa do posesji, w związku z czym w Akcie Notarialnym zakupu zawarto informację o jej służebności której warunkiem, było, że Spółka będzie zobowiązana do pokrycia 50% wszystkich udokumentowanych fakturami VAT wydatków na remont, naprawę i bieżące utrzymanie odcinka drogi, na którym będzie wykonana służebność. W chwili obecnej, mimo iż Spółka posiada własną drogę dojazdową droga, na której jest ustanowiona służebność jest nadal niezbędna ze względu na specyfikę działalności. Remont drogi polegał na wymianie zużytych płyt betonowych (trylinki) na kostkę betonową. Przeprowadzone prace nie spowodowały zwiększenia powierzchni drogi w stosunku do stanu pierwotnego. Remont drogi był niezbędny z powodu uszkodzeń spowodowanych użytkowaniem przez ciężki sprzęt (dźwigi, samochody ciężarowe).

Spółka świadczy usługi dźwigowe oraz transport ponadgabarytowy ze względu na rozmiary sprzętu konieczne jest użytkowanie wyżej wymienionej drogi w celach manewrowych. Wydatki związane z remontem wewnętrznej drogi zakładowej należy zakwalifikować do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wskazać należy również, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy).

Reasumując, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę związane z remontem wewnętrznej drogi zakładowej nie będą stanowić inwestycji w obcych środkach trwałych, jednocześnie wydatki te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.