INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 03 sierpnia 2009 r. (data wpływu 06.08.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismami z dnia 28 października 2009 r. (data wpływu 02.11.2009 r.) oraz z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu 16.11.2009 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2003 r. podpisał umowę na przygotowanie – napisanie wysoce specjalistycznego oprogramowania oraz przekazanie licencji uprawniającej do korzystania z programów komputerowych – systemu, składającego się z archiwum, portalu internetowego, integracji z systemem redakcyjnym, rozszerzenia archiwum oraz uzupełnienia funkcjonalności portalu internetowego. Ze względu na złożony przedmiot umowy, przewidywała ona, iż nabywca zobowiązany był do efektywnej współpracy z Wnioskodawcą przy jej wykonywaniu, przekazywaniu dokumentów, wyjaśnień, informacji, zapewnienia osób, urządzeń i sprzętu komputerowego. W tym zakresie, nabywca stworzył grupę wysoko kwalifikowanych pracowników, których praca polegała na współpracy z Wnioskodawcą przy wdrażaniu projektu – przedmiotu umowy. Zgodnie z umową, nabywca dokonywał odbiorów, w oparciu o właściwe protokoły, wykonywanych przez Wnioskodawcę, kolejnych etapów prac programowo – wdrożeniowych. W protokołach nie wskazano wad w dostarczonym oprogramowaniu. Nabywca przez cały okres trwania umowy uczestniczył w wykonywanych pracach oraz korzystał z dostarczonego oprogramowania. Na bieżąco świadczone były również konsultacje serwisowe. W oparciu o wykonane usługi, Wnioskodawca wystawił faktury na łączną kwotę 3.023.003,30 PLN. W trakcie realizacji prac programistycznych, nabywca dokonał zmian szczegółowej specyfikacji opisującej precyzyjnie funkcjonalność tworzonego systemu. Ponieważ fakt uzgodnienia szczegółowej specyfikacji jest nie tylko warunkiem, ale i podstawą prac, Wnioskodawca wstrzymał realizację projektu. W trakcie prowadzonych negocjacji ustalono, iż Wnioskodawca dokona zapłaty na rzecz nabywcy kwoty 260.000,00 euro tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez nabywcę na dokonanie we własnym zakresie zmian programistycznych w dostarczonym przez Niego oprogramowaniu oraz zwrotu części kosztów poniesionych przez nabywcę na oddelegowanie własnych pracowników do realizacji projektu. Umowa w pozostałym niezrealizowanym zakresie została rozwiązana.

Pismem z dnia 28 października 2009 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Pełnomocnik, działając w imieniu Spółki doprecyzował:

1. Z analizy zapisów umowy dotyczącej przygotowania wysoce specjalistycznego oprogramowania oraz przekazania licencji uprawniającej do korzystania z systemu opisanego we wniosku z dnia 03 sierpnia 2009 r. wynika, iż uzupełnienie funkcjonalności portalu internetowego, zgodnie z zapisami zawartymi w załączniku numer 12 do przedmiotowej umowy, nie było zamkniętym katalogiem funkcjonalności. Pełnomocnik wskazuje, iż oczekiwania Kupującego w sposób znaczący uległy ewaluacji od momentu podpisania umowy w październiku 2003 r. do czasu zakończenia prac. Wynikało to w znacznej mierze ze zmieniającej się sytuacji na rynku usług medialnych, rozwoju technik komputerowych oraz internetu, zasad tworzenia archiwów prasowych oraz systematycznie rosnącej liczby osób korzystających z e – portali. To co dla Kupującego w październiku 2003 r. było nowoczesnym archiwum i portalem internetowym, w toku prac wykonawczych zmieniło swój zakres przedmiotowy i różniło się znacząco od pierwotnych zapisów umowy. Z tego względu zadaniem, jak również obowiązkiem Kupującego było systematyczne branie udziału na każdym etapie prowadzonych prac. Wnioskodawca podkreśla, iż należy pamiętać również o tym, że system komputerowy tworzony jest pod konkretne zamówienie i każdy wydawca prasowy kontroluje konkurencyjny rynek mediów dążąc do tego, aby jak największa liczba internautów korzystała właśnie z jego portalu, a nie z innych źródeł informacji.
2. Przyczyną dokonanych zmian, jak już wskazano, była zmieniająca się sytuacja na rynku mediów, a co za tym idzie, zmiana oczekiwań Kupującego. Podpisana umowa stanowiła swojego rodzaju „ramę koncepcyjną”, która w trakcie zaawansowania prac była doprecyzowywana. Zmiany wiązały się z chęcią wykorzystania najnowocześniejszych, w ówczesnym czasie niespotykanych w innych produktach na rynku polskim funkcjonalności, zarówno w części back – endowej (reprezentacja mapy wiedzy w systemie, serwisy wirtualne, tunelowanie treści, cache, linki wielowartościowe), jak i front – endowej (tagi inteligentne, zakładki popularności, wieloboks). Tego rodzaju nowatorskie koncepcje były na bieżąco testowane przez klienta zarówno pod kątem realizacji własnych wymagań, jak też postulatu innowacyjności w stosunku do zawartości portali konkurencyjnych mediów. Również zaawansowanie technologiczne systemu (wykorzystanie standardu RDF do opisu zasobów, użycie technologii Ajax do asynchronicznego dostarczania danych, możliwość tworzenia dedykowanych pluginów obsługujących funkcje nie przewidziane na etapie tworzenia systemu) powodowało konieczność wprowadzania modyfikacji na żądanie klienta (w zakresie pożądanej dokładności opisu, charakteru przesyłanych danych czy interfejsu wtyczek).
3. Umowa została zerwana przez Kupującego ze względu na brak możliwości technicznych na wprowadzenie dodatkowych zmian funkcjonalnych do tworzonego oprogramowania.
4. Podstawą do wypłacenia kwoty 260.000,00 euro była ugoda sądowa zawarta przez Sądem Okręgowym w dniu 04 marca 2009 r. Kwota ta została ustalona w formie negocjacji pomiędzy stronami.
5. Z zawartej umowy nie wynikał fakt wypłaty kwot na podstawie zawartej ugody. Strony podpisując umowę działają w dobrej wierze i nie zakładają, iż dojdzie do jej rozwiązania i konieczności wypłaty jakichkolwiek kwot z tytułu jej rozwiązania.
6. Zdaniem Spółki, wszystkie zmiany oczekiwane przez Kupującego były możliwe do wykonania ale nie w terminach, których oczekiwał Kupujący zmieniając funkcjonalność systemu. Wskazać należy, iż są to twórcze prace informatyczne i nie ma możliwości stworzenia tak skomplikowanego systemu komputerowego w terminie np. 7 dni jak oczekiwałby tego Kupujący. Wykonanie prac w dłuższym terminie nie było akceptowane przez Kupującego, który jednocześnie zdawał sobie sprawę, iż ponieważ nie ma technicznych możliwości spełnienia jego żądań, będzie to mogło stanowić podstawę do rozwiązania zawartej umowy.
7. Wypłacona kwota 260.000,000 euro stanowi w znacznej mierze pokrycie kosztów poniesionych przez Kupującego na udział jego pracowników – powołanego specjalistycznego zespołu informatycznego w pracach nad tworzonym systemem, jak również pokrycie kosztów administracyjnych, kosztów spotkań oraz konsultacji w zakresie tworzonego oprogramowania.

Jednocześnie Pełnomocnik Spółki wskazuje, iż w części F w poz. 55 wniosku nastąpiła omyłka pisarska – prawidłowa wypłacona kwota wynosi 260.000,00 euro.

W zakresie doprecyzowania stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca wyjaśnia, iż kontynuowanie prac nad przedmiotowym projektem przez Spółkę w oparciu o oczekiwania czasowe Kupującego było niemożliwe do zrealizowania. Spółka poniosłaby dodatkowe koszty związane z oddelegowaniem wysoko wykwalifikowanych pracowników – informatyków, które by nie zostały zwrócone przez Kupującego. Należy również wskazać, iż pomimo tak znacznej wypłaty na rzecz Kupującego, Spółka wykazała zysk na tej transakcji.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wypłacona kwota 260.000,00 euro będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów, jako nierozerwalnie związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Tut. Organ w powyższym piśmie dopatrzył się nieścisłości, co spowodowało wystosowanie do Spółki drugiego wezwania celem uzupełnienia i wyjaśnienia istotnych kwestii.

Wobec powyższego, pismem z dnia 12 listopada 2009 r. Pełnomocnik Spółki, działając w Jej imieniu doprecyzował, iż:

1. Zakończenie prac nad realizacją oprogramowania „Uzupełnienie części portalu internetowego”, będącego częścią przedmiotu umowy, miało nastąpić w październiku 2005 r. Zgodnie z harmonogramem prac prowadzonym przez Spółkę, dostawa aplikacji została rozpoczęta 17 października 2005 r. a zakończona 25 października 2005 r. Prezentacja dostarczonego oprogramowania miała miejsce 26 października 2005 r. Natomiast umowa została rozwiązana przez Kupującego w dniu 14 listopada 2005 r.
2. Spółka na rzecz Kupującego wystawiła 11 faktur sprzedaży w okresie od 04 grudnia 2003 r. do 13 czerwca 2005 r. Faktury był wystawiane na podstawie zaawansowania wykonania przedmiotu umowy oraz zrealizowania kolejnych etapów prac zgodnie z protokołami.
3. Umowa została rozwiązana przez Kupującego. Przedmiotowy zakres umowy składał się z kilku etapów – prace nad kolejnym etapem można było rozpocząć po zakończeniu poprzedniego. Ponieważ Kupujący nie dokonał odbioru „Uzupełnienia części portalu internetowego” nie było możliwości realizacji kolejnych etapów prac informatycznych – umowa nie mogła zostać dokończona przez Spółkę. Kupujący miał możliwość zrealizowania pozostałej części umowy przy udziale pracowników, jednakże Spółka nie posiada wiedzy w tym zakresie.
4. Ugoda została zawarta, ponieważ Kupujący nie był zainteresowany dalszą realizacją projektu przez Spółkę. Ze względu na wysoce skomplikowany przedmiot umowy, nie było możliwe rozstrzygnięcie przez Sąd Okręgowy, w ponad trzyletnim procesie, po czyjej stronie leży wina przy realizacji umowy – dlatego też, strony postanowiły zakończyć sprawę polubownie. Negocjacje polegały na ustaleniu kwoty nakładów, jakie Kupujący poniósł ze swojej strony na przygotowanie wymagań dla systemu, udziału powołanego zespołu w pracach nad przygotowywanym projektem oraz prac zespołu swoich ekspertów.
5. Wydatek został poniesiony przez Spółkę – wpłacony na konto Kupującego w miesiącu marcu 2009 r. Ugoda została zawarta w dniu 04 marca 2009 r.
6. Zysk na przedmiotowej transakcji został ustalony w oparciu o kwotę przychodu, wypłaconą kwotę 260.000,00 euro oraz pozostałe koszty Spółki, tj. koszty wynagrodzeń pracowników, delegacji, pozostałe koszty ogólnozakładowe.
7. Wypłacona Kupującemu kwota, stanowiła pokrycie kosztów poniesionych przez Kupującego na oddelegowanie pracowników (ekspertów) oraz bieżącej współpracy ze Spółką – razem tworzone były dokumenty specyfikacyjne, rozwiązania wizualizacyjne oraz funkcjonalne, które następnie były przetwarzane przez Spółkę oraz prezentowane Zarządowi Kupującego do akceptacji. Prace te polegały na przygotowaniu części back – endowej np. reprezentacja mapy wiedzy i dokumentów w CMS – ie, synchronizacja informacji o dokumentach, obsługa wydania bieżącego i wydań archiwalnych, obsługa serwisów: ekonomicznego, prawnego, serwisów informacyjnych, zarządzanie kontekstami, płatnościami, mapą wiedzy oraz front – endowej np. strona główna portalu, pierwsza strona wydania codziennego, strona indeksowa działu / dodatku, strona z treścią artykułu prasowego, spis treści wydania, kalendarz wydań, strona indeksowa serwisu informacyjnego, kategorii notek. Ze względu na skomplikowany przedmiot umowy oraz długi okres od momentu rozpoczęcia realizacji do momentu zawarcia ugody (ponad 5 lat) strony nie były fizycznie w stanie co do euro doprecyzować wypłaconej kwoty. Jednakże założenie strony było takie, iż kwota dotyczyć ma tylko kosztów, jakie Kupujący poniósł ze swojej strony na realizację projektu.
8. W trakcie realizowanych prac nad przedmiotem umowy, Kupujący wielokrotnie dokonywał zmian swoich oczekiwań co do efektu końcowego tworzonego dzieła. Były to zmiany w zakresie wizualizacji portalu, zasad indeksowania, wyszukiwania kontekstowego czy zaawansowanego, indeksowania prawnego serwisu tematycznego (statycznego i wirtualnego), dodawania wskaźników, serwisu Program TV, czy nawigacji po mapie wiedzy. Wszystkie te oczekiwania mogły zostać spełnione przez Spółkę, która posiadała odpowiednie zasoby kadrowe – wysoce wykwalifikowanych ekspertów zarówno w Polsce, jak i za granicą. Spółka dysponowała również odpowiednim zapleczem sprzętowym niezbędnym do realizacji oraz wdrożenia zmian oczekiwanych przez Kupującego. Jednakże, tak jak nie da się „wybudować autostrady w miesiąc” tak samo nie były możliwe do wykonania wszystkie zmiany wnioskowane przez Kupującego w zakreślonym przez Niego terminie, mimo znacznych nakładów osobowych oraz sprzętowych po stronie Spółki. Kupujący nie wyrażał zgody na przekazywanie dokonanych zmian w ramach kolejnych etapów oraz na wydłużenie terminu na ich zakończenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacona kwota 260.000,00 euro będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacona kwota, w przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, ponieważ została poniesiona w celu osiągnięcia przychodu, będzie stanowiła koszt jego uzyskania.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w przypadku Wnioskodawcy przedmiotem działalności jest świadczenie usług programistycznych, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Wydatek został również faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. nastąpiło uszczuplenie zasobów finansowych. Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony koszt nie został również wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo – skutkowy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Zatem Wnioskodawca winien dysponować stosownymi dowodami, iż zaliczenie określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów było zasadne i celowe.

Należy podkreślić, że to podatnik prowadzący działalność gospodarczą sam decyduje o rozmiarze, rodzaju i formie ponoszonych wydatków.

Tak więc, spełnienie powyższych warunków powinno być dokonane w taki sposób, aby istniała możliwość przypisania poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Ta okoliczność podlega kontroli organu podatkowego.

Jak wspomniano powyżej, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, musi być właściwie udokumentowany. Brak stosownych dokumentów, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, uniemożliwia zaliczenie danego wydatku do tych kosztów.

W odniesieniu do sposobu udokumentowania wydatku zastosowanie znajdzie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na mocy którego, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie będą jednak mogły być uwzględnione w rachunku podatkowym, jeżeli zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Ustawodawca wyraźnie podkreśla, iż pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami.

Z przedstawionego stanu faktycznego oraz pism uzupełniających wynika, iż Wnioskodawca w październiku 2003 r. zawarł umowę na przygotowanie wysoce specjalistycznego oprogramowania oraz przekazanie licencji uprawniającej do korzystania z programów komputerowych. Ze względu na złożony przedmiot umowy, przewidywała ona, iż nabywca zobowiązany był do efektywnej współpracy z Wnioskodawcą, polegającej na przekazywaniu dokumentacji, wyjaśnień, informacji, itp. Zgodnie z umową, nabywca dokonywał odbiorów, w oparciu o właściwe protokoły, wykonywanych przez Wnioskodawcę prac programowo – wdrożeniowych. W protokołach nie wskazano wad w dostarczonym przez Wnioskodawcę oprogramowaniu. Ponadto, nabywca w okresie trwania umowy uczestniczył w wykonywanych pracach i korzystał z dostarczonego oprogramowania oraz konsultacji serwisowych. W oparciu o powyższe, Spółka wystawiła w okresie od 04 grudnia 2003 r. do 13 czerwca 2005 r. 11 faktur na łączną sumę 3.023.003,30 zł. Faktury były wystawiane na podstawie zaawansowania wykonania przedmiotu umowy oraz zrealizowanych kolejnych etapów prac zgodnie z protokołami. W trakcie realizacji prac programistycznych, nabywca dokonał zmian szczegółowej specyfikacji opisującej precyzyjnie funkcjonalność tworzonego systemu. Powyższe było spowodowane zmieniającą się sytuacją na rynku mediów oraz oczekiwaniami nabywcy. Następnie umowa w pozostałym niezrealizowanym zakresie została zerwana przez Kupującego w dniu 14 listopada 2005 r. W trakcie prowadzonych negocjacji ustalono, iż Spółka dokona zapłaty na rzecz Kupującego kwoty 260,000,00 euro tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez Niego na dokonanie we własnym zakresie zmian programistycznych. Podstawą wypłacenia przedmiotowej kwoty była ugoda sądowa zawarta przed Sądem Okręgowym w marcu 2009 r.

W tym miejscu należy zauważyć, iż Spółka wskazała, że „w protokołach nie wskazano wad w dostarczonym oprogramowaniu”, to z kolei pozwala na stwierdzenie, że dostarczony program był wolny od wad, tym samym, przedmiotowa kwota 260.000,00 euro – wypłacona nabywcy z tytułu zwrotu części kosztów poniesionych przez nabywcę na dokonanie we własnym zakresie zmian programistycznych – nie może być rozpatrywana w kontekście art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zapłata przedmiotowej kwoty nie jest bowiem wynikiem wad z tyt. dokonanej transakcji, zwłoki w jej dostarczeniu, czy też zwłoki w usunięciu wad. Zatem przepis ten nie będzie miał w przedmiocie sprawy zastosowania.

Wypłacona przez Spółkę przedmiotowa kwota Kupującemu miała na celu zrekompensowanie wydatków, jakie poniósł z tytułu dokonanych w swoim zakresie zmian programistycznych w oprogramowaniu. Zrealizowanie zmian przez Spółkę było - Jej zdaniem - możliwe do wykonania, jednakże nie w terminie, którego oczekiwał Kupujący.

W uzupełnieniu stanu faktycznego wskazano, iż Spółka osiągnęła zysk na przedmiotowej transakcji. Zysk ten został ustalony w oparciu o wypłaconą kwotę 260,000,00 euro oraz pozostałe koszty Spółki, tj. koszty wynagrodzeń pracowników, delegacji, pozostałe koszty ogólnozakładowe.

Wychodząc z definicji kosztów uzyskania przychodów należy zatem w pierwszej kolejności ustalić, czy wypłata przedmiotowej kwoty miała na celu:

• osiągnięcie przychodu, albo

• zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, zapłata przedmiotowej kwoty jest związana z działalnością Spółki i osiąganymi przez Nią przychodami.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż wydatek poniesiony z tyt. zapłaty przedmiotowej kwoty w wysokości 260,000,00 euro, będący konsekwencją zawartej ugody uznać należy za koszt poniesiony w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym – nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić”. Można zatem przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nie naruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Zatem argumentacja Spółki w zakresie zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów odpowiada przytoczonej definicji, wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wypełnia bowiem przesłanki wynikające z powyższego artykułu.

Reasumując, wypłacona przez Spółkę kwota 260,000,00 euro może stanowić koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.