INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2009r. (data wpływu do tut. Biura 5 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za przetrzymanie kontenera w porcie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2009r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za przetrzymanie kontenera w porcie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży detalicznej w sklepach wielkopowierzchniowych. W ramach prowadzonej działalności wnioskodawca dokonuje m.in. zakupu towarów z krajów azjatyckich. Transakcje te odbywają się w następujący sposób: Spółka zamawia wybrane produkty u podmiotu zewnętrznego, który dokonuje zakupów na rynkach azjatyckich i odsprzedaje je do Spółki. Towary te są transportowane przez przewoźnika, który ponosi wszelkie koszty związane z tym transportem. Procesami zamawiania i transportu towarów do poszczególnych krajów zarządza Spółka T. z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

W związku z prowadzoną działalnością wykonywany jest drogą morską transport towarów.

Zgodnie z obowiązującymi w porcie odbioru towaru zasadami, odbiór kontenera powinien nastąpić w określonym terminie. W razie niedokonania odbioru, naliczane są opłaty za przetrzymanie kontenera w porcie.

Przyczynami powodującymi brak odbioru towaru w terminie są najczęściej:

1. skanowanie kontenera w porcie,
2. ujawnienie wadliwości dokumentacji towaru w porcie,
3. ujawnienie wadliwości bądź braków w dokumentach koniecznych do odprawy celnej,
4. rewizja celna kontenera,
5. podstawienie kontenera do magazynu w związku z dłuższą odprawą celną, kontrolą SANEPID-u, rewizją, czy niezgodnościami przy odprawie celnej.
   
   

Wydatki związane z opłatami za w/w opóźnienia są ponoszone przez przewoźnika, który przenosi je na Spółkę T. z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Z kolei Spółka T. obciąża tymi kosztami spółki w poszczególnych krajach, które składały zamówienia, w tym również Spółkę w formie kary za brak odbioru towaru w terminie. Wszelkie pozostałe koszty związane z realizacją zamówienia w tym m.in. z transportem towarów stanowią element kalkulacyjny ceny, tzn. są zawarte w cenie kupowanych towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na uregulowanie wskazanych w opisie stanu faktycznego opłat będą stanowiły dla wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na uregulowanie opłat wskazanych w opisie stanu faktycznego będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą zaistnieć następujące okoliczności:

1. wydatek musi być poniesiony,
2. celem poniesienia wydatku musi być osiągnięcie lub zachowanie, albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może mieścić się w żadnym wydatku określonym w art. 16 ust. 1 updop.
   
   

W analizowanym stanie faktycznym spełnione zostały wszelkie wskazane powyżej przesłanki. Nie budzi wątpliwości, że wydatek został poniesiony - potwierdzenie zapłaty/przelewu. Trudniejszy do ustalenia jest cel wydatku. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że opłata za przetrzymanie kontenera w porcie jest wydatkiem koniecznym, co oznacza, że bez jego poniesienia wnioskodawca nie mógłby nabywać towarów w sposób przedstawiony w opisie stanu faktycznego, a warto dodać, że dzięki zastosowaniu tego systemu wnioskodawca może nabywać towary po korzystniejszych cenach niżby to miało miejsce przy indywidualnych zamówieniach. Nie zmienia tego faktu okoliczność, że na wnioskodawcy ciąży obowiązek ponoszenia w/w opłat.

Poza tym, co bardzo istotne, przedmiotowe opłaty nie mogą być traktowane jako kary umowne. Warto bowiem zauważyć, że zgodnie z zasadami obowiązującymi w porcie, przez określony czas kontenery są przechowywane w magazynach portowych nieodpłatnie, a dopiero kiedy upłynie czas tego nieodpłatnego przechowania, naliczane są opłaty za każdy dzień pozostawania towarów w magazynie.

Opłata ta nie ma zatem charakteru kary, ale stanowi zapłatę za wyświadczoną usługę przechowania kontenerów. Bez znaczenia pozostaje tutaj, że Spółka T. obciąża wnioskodawcę tymi opłatami jako „kary za nieodebranie kontenera w terminie wolnym od opłat".

Zdaniem Wnioskodawcy, samo tylko wskazanie jako tytułu zapłaty „kary" nie przesądza o charakterze dokonanej zapłaty. Trzeba bowiem zauważyć, iż przede wszystkim ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje tego pojęcia, nie można też tutaj mówić o „karze" w rozumieniu kodeksu cywilnego.

„Zgodnie z art. 471 KC, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi" - „Podatek dochodowy od osób prawnych" pod redakcją Janusza Marciniuka, Warszawa 2005, str. 396. W analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca nie może ponosić odpowiedzialności z tytułu konieczności pozostawienia towarów w magazynach portowych jeżeli ta konieczność wynikła z okoliczności od niego niezależnych, jak np. kontrole prowadzone przez przedstawicieli SANEPID-u, czy inne okoliczności, w szczególności te wskazane w opisie stanu faktycznego. Ponadto, co warto podkreślić, pomiędzy Wnioskodawcą, a podmiotem zarządzającym portem nie istnieje żadna umowa, z której miałby wynikać obowiązek zapłaty kary. Jak już powyżej wspomniano, płacone należności dotyczą zapłaty za przechowanie kontenerów w czasie przekraczającym czas wolny od opłat.

Inaczej, gdyby wnioskodawca chciał przechować swoje towary w magazynach portowych, niezależnie od faktu dokonania ich transportu, wówczas również byłby zobowiązany do zapłaty takiej należności - z tego samego tytułu.

W opinii Wnioskodawcy przedmiotowe wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ spełniają wszelkie przesłanki zawarte w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 updop wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

1. konieczność faktycznego poniesienia wydatku,
2. poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.
   
   

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki zmniejszać podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodów.
   
   

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 updop katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych, jak np. grzywny i kary pieniężne.

Konstrukcja prawna przepisów określających wydatki nie uznawane za koszty, nakazuje stosowanie ich z należytą ostrożnością i rozwagą. Także i dlatego, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka ponosi wydatki związane z przechowaniem kontenera w magazynie portowym. Zgodnie z zasadami obowiązującymi w porcie, przez określony czas kontenery są przechowywane w magazynach portowych nieodpłatnie, a dopiero kiedy upłynie czas tego nieodpłatnego przechowania, naliczane są opłaty za każdy dzień pozostawania towarów w magazynie.

Spółka we wniosku podkreśla, że nie ma wpływu na fakt ewentualnego dłuższego przechowywania kontenerów, mimo iż to na niej ciąży w ostateczności obowiązek poniesienia części wydatku za takie przechowanie.

Wobec tego można uznać, że wydatki na opłaty za przechowanie kontenerów spełniają przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 updop - są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie zostały one również wymienione w katalogu tzw. kosztów niepotrącalnych zawartym w art. 16 ust. 1 updop, a w szczególności nie stanowią kar, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop.

Stanowisko wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.