INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.02.2010 r. (data wpływu 11.02.2010 r.) oraz piśmie z dnia 17.03.2010 r. (data nadania 19.03.2010 r., data wpływu 22.03.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-83/10-2/JC z dnia 12.03.2010 r. (data nadania 15.03.2010 r., data doręczenia 15.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ZFŚS - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.02.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ZFŚS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w latach 2003-2004 dokonywał odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych stosownie do artykułu 5 ustawy z dnia 04.03.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Jednakże z uwagi na trudną sytuację ekonomiczną Spółki (wniosek z dnia 04.12.2003 r. o ogłoszenie upadłości; postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 06.02.2004 r. o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu; postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 16.03.2005 r. o zatwierdzeniu układu, postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 11.07.2008 r. stwierdzające wykonanie układu) środki pieniężne nie były przekazywane na rachunek bankowy funduszu. W związku z tym nie przekazane kwoty nie obciążały kosztów podatkowych działalności Spółki. Obecnie Spółka ma zamiar przekazać na rachunek bankowy funduszu kwoty należne funduszowi za okres 2003-2004 i obciążyć koszty podatkowe działalności Spółki tymi kwotami w roku podatkowym 2010.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazane w roku 2010 kwoty należne i odpisane w latach 2003-2004 Zakładowemu Funduszowi Świadczeń Socjalnych będą stanowiły koszty działalności podatnika w roku podatkowym 2010 na podstawie artykułu 16 ust. 1 pkt 9b i artykułu 15 ust. 4 ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Kwoty odpisane i nie przekazane w latach 2003-2004 na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, które nie obciążyły kosztów podatkowych działalności Spółki w wymienionych latach, przekazane na rachunek bankowy Funduszu Świadczeń Socjalnych w roku 2010 stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu artykułu 16 ust. 1 pkt 9b ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu artykułu 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w roku podatkowym 2010.

Podkreślić należy, iż roszczenie związku zawodowego o przekazanie należnych funduszowi środków ma charakter publiczny i wobec braku w artykule 8 ustawy z dnia 04.03.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych regulacji w zakresie przedawnienia nie uległo przedawnieniu. Przepisy Ordynacji podatkowej w zakresie przedawnienia nie mają zastosowania do takich roszczeń, gdyż brak jest jakiegokolwiek przepisu zawierającego regulację dotyczącą przedawnienia tych roszczeń. Roszczenie o przekazanie środków na fundusz nie jest roszczeniem ze stosunku pracy, a jedynie z mocy artykułu 8 ust. 3 ustawy z dnia 4.03.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych jest rozpoznawane przez Sąd Pracy (wyrok SN z 16.08.2005, I PK 12/05, OSNP 2006/11-12/182) nie stanowiąc przedmiotu sprawy z zakresu prawa pracy w rozumieniu artykułu 476 § 1 kpc.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z zastrzeżenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że są wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. Katalog takich wydatków zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16 ust.1 pkt 9b wyżej wymienionej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r., Nr 70, poz. 335 ze zm.).

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca w latach 2003-2004 dokonywał odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych stosownie do artykułu 5 ustawy z dnia 04.03.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Jednakże z uwagi na trudną sytuację ekonomiczną Spółki środki pieniężne nie były przekazywane na rachunek bankowy funduszu. W związku z tym nie przekazane kwoty nie obciążały kosztów podatkowych działalności Spółki. Obecnie Spółka ma zamiar przekazać na rachunek bankowy funduszu kwoty należne funduszowi za okres 2003-2004 i obciążyć koszty podatkowe działalności Spółki tymi kwotami w roku podatkowym 2010.

Zatem odpisy na fundusz mogą zostać uznane za koszt podatkowy jednakże nie w momencie ich naliczenia, ale dopiero w momencie faktycznego przekazania środków pieniężnych na wydzielony rachunek funduszu. Natomiast samo dokonanie odpisu na ZFŚS nie daje prawa zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów, a także sama wpłata na rachunek funduszu, bez dokonania odpisu nie jest wystarczającą przesłanką do uznania jej za koszt uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, z chwilą przekazania środków w wysokości dokonanego odpisu na rachunek funduszu (chociaż był to już inny rok podatkowy) Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zaległą wpłatę.

Obowiązek tworzenia funduszu świadczeń socjalnych nakłada na pracodawcę ustawa z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Na tle powyższego, wydatki poniesione na ZFŚS należy uznać za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, bowiem nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie uwarunkowane jest obowiązkiem nałożonym na pracodawcę.

Reasumując, przekazane przez Spółkę w roku 2010 kwoty należne i odpisane w latach 2003-2004 na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów 2010 r. z chwilą faktycznego przekazania tych środków na rachunek Funduszu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.