INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04.01.2010r. (data wpływu 11.01.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie pytania nr 2 odnośnie zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z ubezpieczeniem ITP - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.01.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z ubezpieczeniem ITP.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem prowadzącym działalność budowlaną, będącym częścią międzynarodowej Grupy. Funkcjonowanie w ramach Grupy umożliwia Spółce korzystanie z wiedzy i doświadczenia pracowników jednostek biznesowych, wchodzących w skład Grupy. Jedną z form korzystania z wiedzy i doświadczenia pracowników innych jednostek biznesowych jest funkcjonująca w ramach Grupy wymiana pracowników. Ze względu na skalę lub złożoność projektów budowlanych realizowanych przez Spółkę pojawia się potrzeba skorzystania z wiedzy i doświadczenia pracowników, zatrudnionych przez zagraniczne jednostki biznesowe tworzące Grupę, którzy posiadają doświadczenie użyteczne dla potrzeb konkretnych projektów budowlanych. W związku z powyższym Wnioskodawca zatrudnia, na podstawie umów o pracę, pracowników zagranicznych jednostek biznesowych wchodzących w skład Grupy. Pracownicy wykonują pracę na terytorium Polski w związku z projektami budowlanymi realizowanymi przez Wnioskodawcę. Czas zatrudnienia Pracowników jest różny i jest uwarunkowany czasem realizacji projektów budowlanych. Jednocześnie Pracownicy są zatrudnieni na podstawie umów o pracę z jednostkami macierzystymi (głównie chodzi o jednostki biznesowe Grupy mające siedzibę na terytorium Szwecji) – jednakże w ramach zatrudnienia przez zagraniczne jednostki biznesowe przebywają na urlopach bezpłatnych i nie otrzymują z tego tytułu wynagrodzenia.

Pracownicy, świadczący pracę na rzecz Spółki mogą zostać podzieleni na dwie grupy:

1. Pracownicy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na okres krótszy niż 1 rok,
2. Pracownicy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na okres dłuższy niż 1 rok.
   
   

W związku z faktem, że system ubezpieczeń społecznych w Szwecji jest bardziej rozbudowany niż system ubezpieczeń społecznych w Polsce, pracodawca szwedzki (jednostka macierzysta) jest zobowiązany do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne dla pracowników, którzy pracują za granicą. Pracownicy zatrudnieni za granicą do 1 roku pozostają w szwedzkim systemie emerytalnym. Pracownicy ci nie nabywają prawa do polskiej emerytury. Natomiast okres zatrudnienia w Polsce dolicza im się do stażu pracy, uprawniającego do szwedzkiej emerytury i jest odpowiednio doliczany do emerytury szwedzkiej na podstawie przepisów obowiązujących w Szwecji. Z kolei Pracownicy, których okres zatrudnienia w Polsce jest dłuższy niż 1 rok nabywają prawo do polskiej emerytury (taki Pracownik ma zatem emeryturę z dwóch źródeł). Zarówno w przypadku Pracowników zatrudnionych na okres krótszy niż 1 rok, jak i tych, zatrudnionych na okres przekraczający 1 rok, szwedzki system emerytalny jest rozszerzony o składki na ubezpieczenie emerytalne w ramach ubezpieczenia „ITP”. ITP jest ubezpieczeniem społecznym, które jest obowiązkowe dla pracodawców szwedzkich, którzy zawarli umowę ze szwedzkimi organizacjami związków zawodowych. Zatem w przypadku, gdy Pracownik świadczy pracę na rzecz Wnioskodawcy, szwedzka jednostka macierzysta jest zobowiązana na podstawie szwedzkich przepisów prawnych do opłacania składek na dodatkowe ubezpieczenie społeczne. Celem dodatkowego ubezpieczenia ITP jest zapewnienie Pracownikom, którzy są zatrudnieni poza granicami Szwecji, takich świadczeń emerytalnych jakie przysługiwałyby Pracownikom, gdyby wykonywali pracę w Szwecji.

Na mocy porozumień zawieranych z poszczególnymi jednostkami biznesowymi Wnioskodawca zobowiązuje się zwrócić koszty związane z ITP. W związku z tym zagraniczne jednostki biznesowe, wystawiają dokumenty o nazwie; „Invoice”. Kwoty będące kosztami związanymi z ITP nie zawierają marży (narzutu) zagranicznej jednostki biznesowej.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy koszty związane z ITP stanowią przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r, nr 14, poz. 176 )...
2. Czy koszty związane z ITP mogą zostać zaliczone przez do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., nr 54, poz. 654 )...
3. Czy zwrot kosztów związanych z ITP stanowi czynność, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy zapytania nr 2 w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną wydane odrębne interpretacje.

Stanowisko Podatnika:

Zdaniem Spółki koszty zawiązane z ITP mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Zdaniem Spółki każdy obiektywnie racjonalny wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka wskazuje, że działając jako przedsiębiorca działa na zasadzie rachunku ekonomicznego, a zatem ponoszone przez Wnioskodawcę koszty mają na celu przyczynienie się do powstania przychodów. Spółka wskazuje, że ponoszone koszty Ubezpieczenia, są kosztami, których poniesienie następuje w celu zatrudnienia Pracowników. Pracownicy świadczą pracę na rzecz Spółki w ramach stosunków pracy. Ich doświadczenie oraz wiedza jest wykorzystywana w trakcie realizacji projektów budowlanych, a zatem służy bezpośrednio osiągnięciu przychodów. Jednocześnie żaden z przepisów zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania. W świetle powyższego koszty związane z ITP mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz.U. z 2000r., nr 54, poz.654 z późn. zm.), za koszty uzyskania przychodów uznaje koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W związku z powyższą definicją do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika. Na gruncie ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( t.j. Dz. U. z 2009r., nr 205, poz. 1585 z późn. zm.) art. 16 tej ustawy nakłada obowiązek finansowania składek na ubezpieczenia emerytalne pracowników w równych częściach przez ubezpieczonych (pracowników) i płatników składek ( pracodawców). Składki na ubezpieczenia rentowe pracowników, finansują z własnych środków, w wysokości 1,5 % podstawy wymiaru ubezpieczeni i w wysokości 4,5 % podstawy wymiaru płatnicy składek. Składki na ubezpieczenie chorobowe podlegających temu ubezpieczeniu osób, finansują w całości, z własnych środków, sami ubezpieczeni. Składki na ubezpieczenie wypadkowe pracowników finansują w całości, z własnych środków, płatnicy składek. Z powyższego wynika, że pracodawca (przedsiębiorca), zatrudniając pracowników na podstawie umowy o pracę, musi sfinansować wynagrodzenie brutto zatrudnionych pracowników oraz część składek na ubezpieczenia społeczne. Składki z powyższych tytułów w części finansowanej przez płatnika stanowią koszty uzyskania przychodów pracodawcy z wyjątkiem składek nieopłaconych ( a contrario art. 16 ust. 1 pkt 57a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) . Podstawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne pracowników wynika wprost z ustawy podatkowej.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego, należy wskazać, że jak wynika z wniosku, obowiązek ponoszenia kosztów związanych z ITP wynika z przepisów szwedzkich, które nakładają ten obowiązek na pracodawców szwedzkich, którzy zawarli umowę ze szwedzkimi organizacjami związków zawodowych. Obowiązek ten dotyczy również pracowników zatrudnionych poza granicami Szwecji. I o ile zgodnie z przepisami polskimi za uzasadnione należy uznać, że dla pracodawcy polskiego zatrudniającego pracowników kosztem uzyskania przychodów są wynagrodzenia tych pracowników oraz m.in. obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne sfinansowane przez pracodawcę, wynikające z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, o tyle za nieuzasadnione należy uznać zaliczenie do kosztów podatkowych polskiego pracodawcy kosztów związanych z ITP ( stanowiących równowartość opłaconych przez szwedzką jednostkę macierzystą obowiązkowych dla niej składek na dodatkowe ubezpieczenie społeczne), których ekonomiczny ciężar ponosi polski pracodawca wyłącznie na podstawie zawartego porozumienia między nim a poszczególnymi jednostkami biznesowymi, tworzącymi Grupę.

A zatem w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.