Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1427/12/RS
z 18 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 22 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 6 lutego 2013 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania najmu nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 6 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania najmu nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawione zostało następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednym ze wspólników spółki cywilnej, za pośrednictwem której prowadzona jest działalność gospodarcza m.in. w zakresie sprzedaży towarów. Drugim wspólnikiem jest również osoba fizyczna. W skład majątku wspólnego spółki wchodzi nieruchomość, w której prowadzony jest sklep spółki. Obecnie wspólnicy planują likwidację spółki, która zgodnie z przepisami prawa cywilnego, powinna nastąpić poprzez jej rozwiązanie. W związku z tym wspólnicy w pierwszej kolejności dokonają sprzedaży zapasów (towarów, które nie zostały sprzedane) pozostałych w dyspozycji spółki na dzień likwidacji. Następnie dokonają pomiędzy siebie podziału pozostałego majątku wspólnego spółki. W konsekwencji podziału wspólnikom zostaną przyznane środki pieniężne oraz nieruchomość, tj. każdy z nich otrzyma udział w nieruchomości zgodnie z proporcją udziału w spółce cywilnej. Dotychczasowi wspólnicy staną się jej współwłaścicielami. W związku z planowaną likwidacją spółki dojdzie do zakończenia prowadzonej przez wspólników działalności. Jednakże działalność sklepu będzie kontynuowana przez inny podmiot (np. sp. z o.o.) i w tym celu dotychczasowi wspólnicy wynajmą nieruchomość spółce z o.o. Wnioskodawca jest także właścicielem innych nieruchomości, które nie są związane z działalnością gospodarczą i nie były związane z likwidowaną spółką cywilną, tj. nie wchodziły w skład majątku wspólnego spółki cywilnej. Wnioskodawca nie prowadzi odrębnej działalności gospodarczej w zakresie najmu, czy zarządu nieruchomościami/lokalami. Będzie otrzymywał czynsz okresowy za wynajem całego budynku, przy czym wszelkie koszty związane z obsługą i zarządzaniem nieruchomością będą ponoszone przez najemców. Wnioskodawca nie będzie odpowiadał w żaden sposób za wykorzystywanie wynajmowanych budynków przez najemców w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, w szczególności nie będzie ponosił ryzyka ich działalności. Zamierza traktować osiągane zyski z wynajmu, jako bierne inwestowanie, analogicznie do inwestycji w akcje, fundusze inwestycyjne, papiery wartościowe itp. inwestycje, które zazwyczaj oferowane są przez profesjonalne podmioty zarządzające powierzonymi przez inwestorów środkami. W praktyce cała aktywność Wnioskodawcy ograniczy się do podpisania umowy najmu oraz wystawiania faktur w okresach rozliczeniowych. Wnioskodawca w chwili obecnej prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki kapitałowej oraz spółki osobowej, nie prowadzi działalności gospodarczej jako osoba fizyczna. Przedmiotowe budynki pozostaną własnością prywatną Wnioskodawcy i nie będą wprowadzane do jakiejkolwiek ewidencji związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca posiada lub będzie posiadał również inne nieruchomości (komercyjne lub mieszkalne), które odda w najem na powyższych zasadach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przedmiotowa działalność może zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług, bez względu na kwalifikację na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, jako czynności nie wchodzące w zakres pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 pkt 12 ustawy o ryczałcie?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu prywatnego najmu podatkiem od towarów i usług, zakładając że nie będzie przysługiwało lub nie skorzysta ze zwolnienia podmiotowego z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Po powołaniu treści art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w formie spółek osobowych, natomiast budynek ma być Jego prywatną własnością jako osoby fizycznej i nie będzie wprowadzany do jakiejkolwiek ewidencji związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Budynek nie będzie także wykorzystywany do prowadzenia jakiejkolwiek pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o ryczałcie. W opinii Wnioskodawcy, najem budynku/mieszkań w świetle art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, należy traktować jako działalność gospodarczą w rozumieniu tej ustawy, zaś Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika, bowiem będzie wykorzystywał towar w postaci budynku/mieszkań w sposób ciągły dla celów zarobkowych - będzie otrzymywał z tytułu wynajmu wynagrodzenie. Tym samym będzie zobowiązany do opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu prywatnego najmu podatkiem od towarów i usług. Stanowisko takie potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach sygn. IBPP3/443-361/11/PH z dnia 10 czerwca 2011 r. oraz sygn. IBPP2/443-355/10/BW z dnia 12 lipca 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Artykuł 8 ust. 1 stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, iż najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do ust. 2 powyższego artykułu, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl zapisu ust. 4 ww. artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Z przepisu ust. 5 tegoż artykułu wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Natomiast stosownie do ust. 9 ww. artykułu, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl ust. 10 powołanego artykułu, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż w zakresie opisanych czynności nabędzie Pan status podatnika VAT i o ile nie będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 4 i art. 113 ust. 9 ustawy, planowany przez Pana najem budynków będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Jednocześnie wskazuje się, że na powyższe rozstrzygnięcie nie ma wpływu kwalifikacja tej czynności na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, jako czynności nie wchodzącej w zakres pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 pkt 12 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. z 2012 r. Dz. U., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.