INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2010 r. (data wpływu 4 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wystawienia faktur korygujących i zmniejszenia kwoty należnego podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wystawienia faktur korygujących i zmniejszenia kwoty należnego podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w toku swojej działalności gospodarczej dokonywała czynności, które zostały przez nią uznane za dostawę towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54. poz. 535 ze zm.). W związku z powyższym, na podstawie art. 106 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka wystawiała faktury wewnętrzne i deklarowała podatek należny w odpowiednich składanych przez nią deklaracjach VAT-7. Podatek należny został również zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów (na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W wyniku ponownej analizy przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka uznała, że niesłusznie potraktowała niektóre czynności jako podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 7 ust. 2 ww. ustawy. W związku z powyższym, Spółka zamierza wystawić wewnętrzne faktury korygujące, zmniejszające podstawę opodatkowania oraz kwotę należnego podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka, w związku z wystawieniem faktur korygujących do faktur wewnętrznych i zmniejszeniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, zobowiązana jest do rozpoznania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych w miesiącu wystawienia faktury korygującej, w kwocie odpowiadającej skorygowanemu podatkowi od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wystawieniem faktur korygujących i zmniejszeniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, jest on zobowiązany do rozpoznania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych w miesiącu wystawienia faktury korygującej.

Przychód ten należy rozpoznać w wysokości kwoty skorygowanego podatku należnego, wynikającego z faktur korygujących do faktur wewnętrznych, bez względu na formę zadysponowania kwotą zmniejszonego należnego podatku od towarów i usług, a więc bez względu na to, czy Spółka wykaże w deklaracji VAT składanej za okres, w którym wystawiła faktury korygujące do faktur wewnętrznych pomniejszoną kwotę należnego podatku od towarów i usług do wpłaty do urzędu skarbowego, czy też powiększoną nadwyżkę naliczonego podatku od towarów i usług nad należnym do zwrotu lub do przeniesienia.

Za uznaniem, że skorygowana przez Spółkę kwota nadpłaconego podatku od towarów i usług mieści się w kategorii przychodu przemawia – w jej ocenie – treść art. 12 ust. 1 pkt 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że przychodem jest, w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług, naliczony podatek od towarów i usług w tej części, która została uprzednio zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, jak podnosi Wnioskodawca, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. A contrario, zwrot podatków zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów (np. zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b), stanowi przychód na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca podkreśla, że stanowisko odnośnie konieczności rozpoznania przychodu w związku ze skorygowaniem (odzyskaniem) podatku od towarów i usług zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, przedstawione zostało w informacji Ministra Finansów opublikowanej w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora. Jak wyjaśniono we wspomnianej informacji, „podatnicy, którzy w związku z tym wyrokiem dokonają odliczenia podatku od towarów i usług poprzez dokonanie korekty rozliczenia w tym podatku, nie są obowiązani do korygowania kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym. Kwota zwrotu lub obniżenia podatku w części uprzednio zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów będzie stanowiła przychód w podatku dochodowym w momencie otrzymania zwrotu”.

Spółka zaznacza, że przedstawione powyżej stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, w tym m.in. w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 czerwca 2006 r. (sygn. 1401/PD-4230Z-58/06/KK), w której stwierdzono „strona w związku z zaliczeniem podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych winna zaliczyć do przychodów nadpłacony podatek należny (...)”. Analogiczne stanowisko – jak wskazuje Strona – wyrażono w postanowieniu Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego z dnia 29 lipca 2005 r. (sygn. 1472/ROP1/423-200-185/05/AJ) oraz w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 22 sierpnia 2007 r. (sygn. 1473/966/KDO/423/72/07/BC).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, należy stwierdzić – zdaniem Wnioskodawcy – że skorygowana wartość należnego podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy podatek ten został wcześniej zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w miesiącu wystawienia faktury korygującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Na podstawie powołanego przepisu można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1).
• w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami - naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (art. 12 ust. 1 pkt 4f).

Analizując wymieniony przepis art. 12 ust. 1 pkt 4f w odniesieniu do podatku od towarów i usług, należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 86 ust. 1 ww. ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowią wartości wskazane przez ustawodawcę w art. 86 ust. 2 tej ustawy. W przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy (art. 87 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

A zatem, w treści art. 12 ust. 1 pkt 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mowa jest o unormowanych ustawą o podatku od towarów i usług instytucjach obniżenia lub zwrotu tego podatku. W przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług dokonanego zgodnie z tymi przepisami - naliczony podatek od towarów i usług w części, w której uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, stanowi przychód podatnika.

Ponadto, skoro we wskazanej w art. 12 ust. 1 pkt 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, sytuacji obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług zgodnie z odrębnymi przepisami, naliczony podatek od towarów i usług w części, w jakiej został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, stanowi przychód, można również stwierdzić, że naliczony podatek od towarów i usług w części, w jakiej nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nie stanowi przychodu podatkowego (argument a contrario).

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatku od towarów i usług nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

A zatem, podatek naliczony co do zasady nie stanowi kosztu uzyskania przychodów – jest zaliczany do tej kategorii wyłącznie w szczególnych sytuacjach wskazanych w cytowanym przepisie.

Należy ponadto wskazać, że ustawodawca przewidział wyjątki od wynikającej z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reguły, zgodnie z którą przysporzenia otrzymane przez podatnika są jego przychodem. Sytuacje, gdy przysporzenia takie nie mają charakteru przychodów podatkowych zostały wymienione w art. 12 ust. 4 ww. ustawy.

I tak, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6 omawianej ustawy, do przychodów nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. W zakresie zastosowania tego przepisu mieszczą się zatem podatki i opłaty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• stanowią dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
• zostały zwrócone, umorzone lub zaniechano ich poboru,
• nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

O tym, jakie kategorie podatków i opłat stanowią dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, decydują przepisy o finansach publicznych. Stosowne zapisy znajdują się również w ustawach regulujących poszczególne podatki i opłaty.

Ustalając znaczenia pojęć „zwrot”, „umorzenie”, „zaniechanie” podatku, należy podkreślić, że omawiany przepis w swojej pierwotnej wersji dotyczył wyłącznie zwrotu określonych podatków i niepodatkowych należności budżetowych oraz innych wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. „Zwrot” w języku powszechnym oznacza oddanie, zwrócenie czegoś. Zwrotowi może zatem podlegać wyłącznie wydatek, który został wcześniej poniesiony.

Należy również wskazać, że termin „zwrot podatku” został zdefiniowany w art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) jako zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku przewidziane w przepisach prawa podatkowego. Cytowana definicja – z uwagi na moment wejścia w życie tej regulacji – nie wyjaśnia jednak znaczenia pojęcia „zwrotu podatku” użytego w art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Warto ponadto podkreślić, że pojęcie „zwrot podatku” – w odróżnieniu od umorzenia zobowiązania podatkowego i zaniechania ustalania zobowiązań podatkowych i poboru podatków – nie funkcjonowało jako odrębna kategoria normatywna na gruncie ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. Nr 27, poz. 111 ze zm.; t. j. Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm.).

Wobec powyższego, należy uznać, że zwrot podatku, o którym mowa art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wiąże się przede wszystkim z sytuacją istnienia nadpłaty. Nadpłatą jest natomiast m.in. kwota nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku (art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zakresem znaczeniowym analizowanego pojęcia jest również objęty zwrot podatku w rozumieniu art. 3 pkt 7 Ordynacji podatkowej.

Zwrotem podatku w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą zatem przewidziane przez ustawodawcę formy rozliczenia nadpłaty podatku i zwrotu podatku w rozumieniu art. 3 pkt 7 Ordynacji podatkowej.

Należy przy tym podkreślić, że norma zawarta w przepisie art. 12 ust. 4 pkt 6 ma charakter ogólny – dotyczy zwrotu wszelkich podatków i opłat spełniających warunki wskazane w tym przepisie. W przypadku niektórych podatków ustawodawca wprowadził natomiast do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych szczególne regulacje dotyczące form ich zwrotu - przykładem jest chociażby powoływany art. 12 ust. 1 pkt 4f - które będą miały pierwszeństwo stosowania przed normą art. 12 ust. 4 pkt 6.

Pojęcie „umorzenia” i „zaniechania” łączy się natomiast z problematyką wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części między innymi wskutek:

• zaniechania poboru (pkt 5 powołanego przepisu),
• umorzenia zaległości (pkt 8 tego przepisu).

Podmiotem uprawnionym do zaniechania poboru jest minister właściwy do spraw finansów publicznych. Na podstawie art. 22 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, może on, w drodze rozporządzenia, w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników zaniechać w całości lub w części poboru podatków, określając rodzaj podatku, okres, w którym następuje zaniechanie, i grupy podatników, których dotyczy zaniechanie. Na skutek wydania takiego rozporządzenia, organ podatkowy nie będzie domagał się zapłaty podatku wynikającego ze zobowiązania podatkowego.

Instytucję umorzenia reguluje szczegółowo art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Pod pojęciem zaległości podatkowej należy przy tym rozumieć - zgodnie z art. 51 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej - podatek niezapłacony w terminie płatności, a także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku. Umorzenie dotyczy zatem istniejącego zobowiązania podatkowego.

Ostatnim elementem hipotezy normy zawartej w art. 12 ust. 4 pkt 6 jest niezaliczenie podatku lub opłaty podlegających zwrotowi, umorzeniu lub zaniechaniu do kosztów uzyskania przychodów. Przez brak zaliczenia podatku do kosztów uzyskania przychodów należy przy tym rozumieć decyzję ustawodawcy w przedmiocie możliwości zaliczenia danego rodzaju wydatków do kategorii kosztów podatkowych, a nie decyzję podatnika o faktycznym ujęciu albo braku ujęcia danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów w jego rozliczeniach podatkowych. Innymi słowy omawiane „niezaliczenie do kosztów uzyskania przychodów” stanowi kolejną – obok bycia dochodem budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego – wynikającą z norm prawnych, cechę charakteryzującą podatki i opłaty, których zwrot, umorzenie i zaniechanie mieści się w zakresie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym zgodzić się z Wnioskodawcą, że posługując się zasadami wnioskowania a contrario, z treści art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (mając ponadto na względzie art. 12 ust. 4 pkt 6a) można wyprowadzić zasadę, że zwrócone, umorzone lub zaniechane podatki i opłaty stanowiące dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stanowią przychody podatnika.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy zauważyć, że Wnioskodawca dokonując czynności, które nie podlegały opodatkowaniu, błędnie uznał je za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nieprawidłowo kwalifikując dokonywane czynności, Wnioskodawca wystawiał faktury wewnętrzne i deklarował podatek należny w składanych deklaracjach VAT-7, a ponadto zaliczał go do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek należny:

• w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
• w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
• od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Jak wynika z cytowanego przepisu, zakresem jego regulacji objęty jest należny podatek od towarów i usług. Pod tym pojęciem należy rozumieć podatek należny, zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu.

Należnym podatkiem od towarów i usług nie jest natomiast kwota podatku wykazana przez podatnika jako należna bez podstawy prawnej - związana z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Kwota ta – jako nienależny podatek od towarów i usług – nie mieści się w zakresie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów na podstawie tego przepisu.

Jednocześnie, koszt ten nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl ww. przepisu, do tej kategorii należą bowiem koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztem uzyskania przychodów jest zatem wyłącznie taki koszt, który kumulatywnie spełnia warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• został poniesiony przez podatnika,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła;
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe do analizowanego przypadku, skoro wykazana kwota podatku od towarów i usług była nienależna, nie ma podstaw dla uznania, że poniesienie tego kosztu służyło/mogło służyć osiąganiu przez Spółkę przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła. Przedmiotowy nienależny podatek nie mieści się zatem w pojęciu kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 omawianej ustawy.

Jednocześnie, konsekwencją rozliczenia przez Wnioskodawcę dla celów podatku od towarów i usług problemowego nienależnego podatku, jest prawo uzyskania zwrotu nadpłaconej (nienależnie zapłaconej) wartości podatku.

Mając ponadto na względzie, że podatek od towarów i usług stanowi dochód budżetu państwa – co wynika bezpośrednio z treści art. 1 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – w analizowanym przypadku, zwrot tego nienależnie uiszczonego podatku niezaliczonego do kosztów uzyskania przychodów nie będzie stanowił przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie, skoro przedmiotowy podatek nie mógł stanowić kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik powinien skorygować koszty uzyskania przychodu okresu, w którym wartość tego podatku uwzględniono jako koszt podatkowy w rozliczeniach Wnioskodawcy dla celów podatku dochodowego. Korekty błędnie rozpoznanych kosztów podatkowych nie można natomiast dokonać poprzez wykazanie wartości tych kosztów jako przychodów okresów bieżących.

Przemawia za tym m.in. okoliczność, że faktura korygująca wystawiana przez Wnioskodawcę nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Jest ona wystawiana z uwagi na konieczność zniwelowania błędów zaistniałych w fakturze pierwotnej. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna.

Podsumowując, w analizowanym zdarzeniu przyszłym, w związku z wystawieniem faktur korygujących do faktur wewnętrznych i zmniejszeniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, Spółka:

• nie jest zobowiązana do rozpoznania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie odpowiadającej skorygowanemu podatkowi od towarów i usług,
• jest zobowiązana do skorygowania błędnie rozpoznanych kosztów uzyskania przychodów z tytułu nienależnie wykazanego podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć odrębnych organów podatkowych (dotyczących zarówno należnego, jak i naliczonego podatku od towarów i usług), należy wskazać, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tutejszy organ dokonał analizy przedstawionej w nich argumentacji, odpowiadającej w dużej mierze argumentom Wnioskodawcy. Jednocześnie, warto zauważyć, że w obrocie prawnym funkcjonują również rozstrzygnięcia, w których zaprezentowano odrębne niż Wnioskodawca stanowisko w przedmiotowej sprawie. Należy jednak podkreślić, ze podstawowym zadaniem tutejszego organu jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie.

Powoływane przez Stronę pismo Ministerstwa Finansów dotyczy odrębnego zagadnienia – prawa do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług w związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80 - 219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.