Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.319.2018.1.SG
z 25 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 lipca 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

• opodatkowania u źródła wypłaty należności (prowizji, odsetek i opłat dodatkowych) na rzecz Faktora z tytułu realizacji postanowień Umowy faktoringu,
• obowiązku złożenia deklaracji IFT-2R,
• obowiązku posiadania Certyfikatu Rezydencji Faktora

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie opodatkowania u źródła wypłaty należności (prowizji, odsetek i opłat dodatkowych) na rzecz Faktora z tytułu realizacji postanowień Umowy faktoringu, obowiązku złożenia deklaracji IFT-2R oraz obowiązku posiadania Certyfikatu Rezydencji Faktora.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (zwana dalej: „Spółką”) jest spółką prawa polskiego, rezydentem podatkowym od całości swoich dochodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka jest zarejestrowana do celów VAT w Polsce. Prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na produkcji i sprzedaży elastycznej pianki poliuretanowej. Jest też częścią międzynarodowej Grupy. W związku z prowadzoną działalnością, przystąpiła do Ogólnoeuropejskiej Umowy Faktoringu (zwanej dalej: „Umowa”). Stroną Umowy jest kilkanaście podmiotów, posiadających siedziby w różnych państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym również F. (zwana dalej: „Faktor”), tj. spółka kapitałowa z siedzibą we Francji, prowadząca działalność gospodarczą obejmującą m.in. działalność w zakresie wykonywania usług faktoringowych.

F. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania na terytorium państwa swojej rezydencji czyli Francji, jest również zarejestrowana we Francji jako podatnik VAT. Faktor nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Umowa reguluje kwestie przenoszenia wierzytelności i należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania przez Faktora na rzecz Spółki usług faktoringu. W oparciu o Umowę dokonywane są liczne cesje wierzytelności oraz udostępniane Spółce (faktorantowi) środki pieniężne. Zawarcie Umowy podyktowane było w szczególności umożliwieniem Spółce finansowania bieżącej działalności przedsiębiorstwa, pozwoliło skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić bieżącą płynność Spółki.

W dotychczasowym modelu, w ramach transakcji Faktor świadczył usługi faktoringowe, tzw. faktoringu niepełnego (niewłaściwego), z regresem.

Natomiast po aneksowaniu Umowy głównej, w ramach transakcji Faktor, począwszy od 1 sierpnia 2018 r. będzie świadczyć na rzecz Spółki usługi faktoringu pełnego (właściwego), polegające na nabyciu wierzytelności bez regresu (zdarzenie przyszłe). Zgodnie z umową faktoringu, Faktor przejmie ryzyko niewypłacalności dłużnika wobec wierzytelności objętych umową do wysokości przyznanego limitu kredytowego. Faktor zachowa jednak prawo do zwrotnego przeniesienia przeterminowanych wierzytelności w ściśle określonych przypadkach. Co do zasady zajdzie tzw. faktoring pełny (właściwy). Wobec tego, że Faktor przejmie ryzyko niewypłacalności dłużnika, nastąpi zmiana wierzyciela. Wierzytelności będą zbywane jako wierzytelności istniejące oraz przyszłe.

Wierzytelności zbywane w ramach transakcji to własne wierzytelności handlowe wynikające ze sprzedaży towarów oraz usług przez Spółkę.

Przedmiotem przelewów będą jedynie wierzytelności spełniające określone warunki, tj. m.in.:

• muszą w pełni przysługiwać Spółce,
• powinny wynikać z umów bezzwrotnej sprzedaży towarów (albo powiązanych usług),
• powinny podlegać prawu właściwemu dla siedziby Spółki lub prawu właściwemu, na które zgodził się Faktor po przeanalizowaniu towarzyszących okoliczności,
• powinny być denominowane w PLN lub innej walucie wskazanej w Umowie,
• powinny być udokumentowane na fakturach wydanych Faktorowi przez Spółkę, a wystawionych wobec dłużników Spółki,
• powinny być źródłem ważnego, zgodnego z prawem, wiążącego i wykonywalnego zobowiązania do zapłaty,
• nie mogą podlegać wymogowi uzyskania zgody dłużnika Spółki na przeniesienie (przelew) takiej wierzytelności albo zgoda taka powinna zostać uzyskana przed przeniesieniem (przelaniem) wierzytelności na rzecz Faktora,
• nie mogą wynikać z umów z konsumentami.
  
  

W odniesieniu do dłużnika Spółki faktoring ma charakter jawny. Oznacza to, że dłużnik zostaje poinformowany o dokonaniu przez Spółkę przelewu wierzytelności na Faktora.

Z tytułu świadczonych usług Faktor otrzyma wynagrodzenie na zasadach prowizyjnych. Prowizja ta jest skalkulowana m.in. w oparciu o określony procent wartości wierzytelności nabytych w toku realizacji Umowy oraz stawki LIBOR i EURIBOR, przy czym w ciągu roku wartość wynagrodzenia płatnego na rzecz Faktora nie może być mniejsza niż kwota określona w Umowie. Ponadto, Faktor jest uprawniony do otrzymania dodatkowych opłat określonych w Umowie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka dokonując wypłaty należności (prowizji, odsetek i opłat dodatkowych) na rzecz Faktora z tytułu realizacji postanowień Umowy faktoringu jest zobowiązana i będzie zobowiązana w przyszłości, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do pobrania od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego, tzw. „podatku u źródła”?
2. Czy Spółka dokonując wypłaty należności (prowizji, odsetek i opłat dodatkowych) na rzecz Faktora z tytułu realizacji postanowień Umowy faktoringu jest zobowiązana i będzie zobowiązana w przyszłości, do wykazania dokonanych wypłat w deklaracji IFT-2R?
3. Czy Spółka zobowiązana jest do posiadania Certyfikatu Rezydencji Faktora, by uzyskać zwolnienie z „podatku u źródła” w zakresie wypłat należności (prowizji, odsetek i opłat dodatkowych) z tytułu realizacji postanowień Umowy faktoringu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług faktoringowych płacone przez Spółkę na rzecz Faktora (podmiotu posiadającego siedzibę we Francji) nie podlega i nie będzie podlegać podatkowi u źródła w Polsce.

Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 (…) w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, natomiast w art. 21 ust. 1 wymienione zostały z kolei płatności z następujących tytułów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników, pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych (…).

Odwołując się do treści art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zdaniem Spółki, należy rozpatrzeć czy ponoszone na rzecz Faktora opłaty nie zawierają się w katalogu wskazanego w powołanym artykule. W tym kontekście, zdaniem Spółki, istotny wydaje się sposób kalkulacji płatności w ramach Umowy, które są obliczane w oparciu o stopy procentowe LIBOR/EURIBOR. Tym samym, zasadnym wydaje się rozpatrzenie, czy dokonywane przez Spółkę w ramach Umowy płatności nie spełniają i nie będą spełniały w przyszłości definicji odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Ustawa o CIT, pomimo iż posługuje się pojęciem odsetek, nie definiuje tego terminu. Definicja odsetek pojawia się w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) użyty w niniejszym artykule wyraz „odsetki” oznacza dochody z wierzytelności wszelkiego rodzaju, tak zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub klauzulą udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych i skryptów dłużnych, w tym również premie i udziały związane z powyższymi tytułami. Kary za zwłokę w wypłacie odsetek nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu.

Wobec braku legalnej definicji odsetek w ustawie o CIT należy odwołać się do prawnego charakteru tego świadczenia. Systemowo definiuje się odsetki jako wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału oraz odsetki, jako odszkodowanie za opóźnienie w wykonaniu zobowiązania. Odsetki są równocześnie świadczeniem akcesoryjnym (ubocznym) w stosunku do świadczenia głównego, które stanowi właściwy przedmiot zobowiązania pomiędzy stronami.

W związku z tak sformułowanym charakterem odsetek, są one najczęściej utożsamiane z umowami takimi jak pożyczka czy kredyt. Ustalając więc charakter płatności faktoringowych. należy odpowiedzieć na pytanie, czy generują one płatności odsetkowe, jako wynagrodzenie za korzystanie z kapitału.

Dyskonto należne Faktorowi z tytułu sprzedaży wierzytelności (umowa faktoringowa) nie powinno być traktowane jako płatność odsetek z uwagi na fakt, że tego typu finansowanie nie posiada charakteru pożyczki lub kredytu. Nie zostają zatem spełnione przesłanki wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a co za tym idzie, u faktoranta (Spółki) nie powstaje obowiązek poboru podatku u źródła. Dodatkowo powołując się na art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, który mówi, że podatek u źródła należy pobierać zgodnie z postanowieniami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, trzeba zauważyć, że kwotę dyskonta z tytułu umowy o charakterze faktoringu nie można zakwalifikować jako płatności z tytułu odsetek, o których mowa w art. 11 ust. 2 przywołanej umowy.

Cechą charakterystyczną faktoringu (co nie ma miejsca np. w przypadku pożyczki czy kredytu), jest przeniesienie danej wierzytelności z przedsiębiorcy na Faktora za określoną cenę. Ponadto, istotą faktoringu jest zasadniczo oferowanie szeregu dodatkowych usług, które wykonuje Faktor, tj. np. administrowanie nabytymi wierzytelnościami, wcześniejsze przekazanie całości lub części środków pieniężnych z tytułu nabytych wierzytelności, kontakt z dłużnikami, prowadzenie ewidencji i dokonywanie odpowiednich kalkulacji, często także prowadzenie sporów sądowych i czynności windykacyjnych i/lub przeniesienia ryzyka wypłacalności dłużnika na Faktora. Faktoring stanowi zatem kompletną usługę, która niewątpliwie wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc np. pożyczkę, kredyt czy wydanie innych instrumentów dłużnych generujących płatności odsetek. Wskazane konkluzje wynikają również z orzecznictwa, w którym podkreśla się, że faktoring należy traktować jako świadczenie w pewnym sensie zbliżone do cesji wierzytelności, które dodatkowo składa się z szeregu innych czynności. Nie należy go natomiast traktować na równi np. z umową pożyczki (wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z 24 lipca 2002 r., sygn. akt I SA/ Wr 1992/01). W przypadku faktoringu przedsiębiorcy chodzi głównie o to, aby móc w miarę szybko uzyskać kwotę pieniężną, na jaką opiewa wierzytelność przelewana na Faktora. Przelewając bowiem swą wierzytelność, przedsiębiorca uzyskuje od Faktora, nierzadko od razu, kwotę odpowiadającą jej wysokości pomniejszoną jedynie o prowizję Faktora. Wysokość kwoty wypłacanej przez Faktora faktorantowi/przedsiębiorcy uzależniona jest wyłącznie od rozmiarów pobieranej przez Faktora prowizji.

Mając na względzie dominujące stanowisko organów podatkowych i sądownictwa administracyjnego, kwestią drugorzędną jest sama kwalifikacja faktoringu. jako tzw. „właściwego” bądź „niewłaściwego”. Zasadniczo faktoring może występować w dwóch formach:

• faktoringu pełnego (właściwego) - bez prawa zwrotnego przeniesienia przez Faktora na faktoranta. tzn. bez regresu,
• faktoringu niepełnego (niewłaściwego) - z prawem zwrotnego przeniesienia przez Faktora na faktoranta, tzn. z regresem.
  
  

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, Umowa pomiędzy Spółką a Faktorem ma zasadniczo charakter faktoringu pełnego (właściwego), tj. bez prawa zwrotnego przeniesienia przez Faktora na faktoranta, tzn. bez regresu.

Zatem w umowie faktoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie Faktor. Mamy wtedy do czynienia z definitywnym przejściem wierzytelności przedsiębiorcy na Faktora, zostaje między stronami zawarta specyficzna „umowa sprzedaży” wierzytelności, gdyż ten właśnie rodzaj faktoringu nie łączy ze sobą prawa „regresu”. Natomiast faktoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, czyli przelew wierzytelności nie jest definitywny. Wtedy brak jest obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika. Przedstawione dwa odmienne typy umowy faktoringu pozwalają stwierdzić, że umowa faktoringu właściwego, w wyniku którego dochodzi do definitywnego przeniesienia danej wierzytelności z przedsiębiorcy na Faktora, ma cechy umowy sprzedaży wierzytelności. Należy ją zatem traktować jako zbliżoną do cesji wierzytelności (tak NSA w wyroku z 31 lipca 1995 r., sygn. akt SA/Ka 1487/94). Nie można jej skutków w zakresie podatku dochodowego utożsamiać ze skutkami, jakie pociąga za sobą umowa pożyczki, gdyż w przypadku faktoringu właściwego faktor nie ma prawa regresu wobec faktoranta (nie występuje tu obowiązek zwrotu wypłaconej kwoty). Taki też pogląd wyraził NSA w wyroku z 5 października 2001 r. (sygn. akt I SA/Łd 142/00).

W przypadku faktoringu niewłaściwego, sądy administracyjne, (np. powołany wyżej wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z 21 listopada 2003 r., sygn. akt I SA/Wr 1427/01) również wyrażają pogląd uznający ten rodzaj faktoringu, podobnie jak faktoring właściwy, za umowę nie mającą żadnych cech pożyczki i nie wywołujący skutków podatkowych jak pożyczka.

Faktoring niewłaściwy powoduje jedynie, że Faktor otrzymuje dodatkowe zabezpieczenie w postaci możliwości dochodzenia płatności od jeszcze jednego podmiotu poza dłużnikiem, czyli od faktoranta. Nie ogranicza to w żadnym razie praw faktoranta jak właściciela wierzytelności. Podsumowując, w orzecznictwie sądowym zarówno faktoring właściwy, jak i niewłaściwy odróżniany jest w swoim charakterze od umowy pożyczki.

Jako dodatkowy argument potwierdzający stanowisko Spółki powołać możną treść Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, która jakkolwiek nie jest obowiązującym w Polsce prawem, to wyznacza pewne standardy w interpretacji pojęć związanych z problematyką podatku u źródła. Zgodnie z nią przez pojęcie odsetek należy rozumieć wyłącznie dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką i zarówno zawierających bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi, obligacjami lub skryptami dłużnymi (art. 11 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD).

Tymczasem Umowa nie skutkuje u Faktora powstaniem opisanych wierzytelności, gdyż jej zawarcie i realizacja nie powoduje powstania żadnego z wymienionych wyżej instrumentów dłużnych generujących płatności odsetkowe. Należy mieć bowiem na uwadze to, co powołane zostało wcześniej, to jest, że umowy faktoringu zaliczają się do tzw. umów nienazwanych, które łączą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie wielu innych, dodatkowych czynności, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. Zatem umowa faktoringu, z uwagi na jej charakterystyczne cechy, nie może być utożsamiana z umową pożyczki/kredytu, gdzie dochodzi do wydania kapitału, za korzystanie z którego wierzycielowi należne są odsetki. W tym miejscu warto dodać, że co do zasady odsetki rozumiane jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z kapitału łączą się bezpośrednio ze zwrotnym charakterem świadczenia głównego (np. typowej pożyczki). Jak już zostało wspomniane, płacone Faktorowi wynagrodzenie obejmuje rekompensatę za świadczone usługi i/lub za przejęcie na siebie ryzyka niewypłacalności dłużnika, nie może natomiast być traktowane jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z kapitału.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje również potwierdzenie w licznych wydanych przez Ministra Finansów interpretacjach podatkowych m.in.:

• interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 26 stycznia 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-50/16/AK, z 29 października 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-516/15/BG, z 9 grudnia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1107/14/BG oraz z 23 lipca 2009 r., Znak: IBPBI/2/423-505/09/BG,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 grudnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-885/14-2/MK.
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora nie może być utożsamiane z odsetkami, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Charakter ponoszonych w ramach Umowy opłat nie ma bowiem związku z wynagrodzeniem za korzystanie z kapitału, a stanowi jedynie wynagrodzenie za świadczone usługi i przeniesienie na Faktora ryzyka niewypłacalności dłużnika. Co więcej, sposób kalkulacji ceny w oparciu o stopy procentowe LIBOR/EURIBOR nie przesądza o charakterze płatności, a jedynie stanowi element algorytmu służącego kalkulacji wynagrodzenia Faktora.

Tym samym wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług faktoringowych płacone przez Spółkę na rzecz Faktora (prowizje, odsetki i opłaty dodatkowe) z tytułu realizacji postanowień Umowy faktoringu nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz Faktora nie są objęte dyspozycją art. 26 ustawy o CIT. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności nie jest zobowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego. W takiej sytuacji, dochód Faktora w postaci wynagrodzenia, jakie otrzyma, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa”. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje.

Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty należności na rzecz Faktora nie jest obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, do pobrania od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie ww. przepisów.

W związku z powyższym, nie ma również obowiązku do wykazania dokonanych wypłat należności (prowizji, odsetek i opłat dodatkowych) na rzecz Faktora w deklaracji IFT-2R, za rok w którym zostały dokonane wypłaty.

Spółka nie musi również posiadać Certyfikatu Rezydencji Faktora. Posiadanie Certyfikatu Rezydencji nie jest niezbędne do niepobrania podatku, gdyż art. 26 ust. 1 ustawy o CIT - warunkujący niepobranie podatku uzyskaniem Certyfikatu Rezydencji - ma ograniczony zakres do należności wymienionych w art. 21 i 22 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.