Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.4.2017.1.PS
z 25 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych:

• jest prawidłowe – w zakresie braku konieczności rozpoznania przychodu podatkowego w związku z poborem w imieniu i na rzecz innego podmiotu opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych (pytanie nr 1),
  
• bezprzedmiotowe – w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z powyższego tytułu (pytanie nr 2).

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych poboru w imieniu i na rzecz innego podmiotu opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka pragnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż opisywana kwestia dotyczy jej indywidualnej sprawy, występuje z niniejszym wnioskiem we własnym imieniu, jako podmiot zainteresowany, o którym mowa w art. 14b § 1 Ordynacji Podatkowej, pomimo, że jest członkiem podatkowej grupy kapitałowej. Możliwość wystąpienia z wnioskiem o interpretację indywidualną przez członka podatkowej grupy kapitałowej w jego indywidualnej sprawie została potwierdzona m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 września 2015 r. (sygn. II FSK1979/13).

Wnioskodawca jest podmiotem należącym do Grupy Kapitałowej X. Wnioskodawca jest członkiem Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: PGK) w rozumieniu art. 1a ustawy o CIT.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetycznym i prowadzi działalność gospodarczą jako operator systemu dystrybucyjnego (dalej: OSD), odpowiedzialny za ruch sieciowy w systemie dystrybucyjnym, a także bieżące i długookresowe bezpieczeństwo funkcjonowania tego systemu. Przedmiotem działalności Spółki jest również eksploatacja, konserwacja i remonty sieci dystrybucyjnej oraz jej niezbędna rozbudowa. Spółka działa na podstawie koncesji na dystrybucję energii elektrycznej i świadczy swoje usługi na podstawie taryfy zatwierdzanej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Taryfa).

PGK w dniu 19 lutego 2016 r. otrzymała interpretację indywidualną z dnia 12 lutego 2016 r., sygn. …. Interpretacja dotyczyła rozliczeń podatkowych opłaty OZE na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT), w związku z wejściem w życie dn. 1 stycznia 2016 r. ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2015, poz. 478; dalej jako ustawa o OZE). Organ podatkowy w przedmiotowej interpretacji uznał stanowisko PGK za prawidłowe i potwierdził, że opłata OZE, o której mowa w art. 95 ustawy o OZE, jest neutralna z punktu widzenia CIT i nie stanowi przychodu i kosztu podatkowego.

Ustawą z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2016 poz. 925; dalej jako ustawa zmieniająca) wprowadzono zmiany do ustawy o OZE, obowiązujące od 1 lipca 2016r.

Zgodnie z przepisami ustawy o OZE od 1 lipca 2016 r., na podmioty wskazane w art. 95 ust. 3 niniejszej ustawy (tj. w szczególności odbiorców końcowych energii elektrycznej; dalej: Odbiorcy) jest nakładana opłata za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym (dalej: Opłata, Opłata OZE).

Na podstawie art. 95 ust. 2 i 3 Opłatę OZE oblicza oraz pobiera operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego (OSD) zwany dalej „płatnikiem opłaty OZE".

Jednocześnie, zgodnie z art. 100 ust. 3 płatnik OZE przekazuje operatorowi systemu przesyłowego elektroenergetycznego (dalej OSP) środki z tytułu opłaty OZE należne za dany okres rozliczeniowy. Środki są przekazywane w należnej wysokości nawet w sytuacji gdy OSD fizycznie nie otrzymał środków od swoich Odbiorców. Dopiero w momencie udokumentowania przez OSD należności jako nieściągalnych w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 ustawy o CIT środki należne są pomniejszane na fakturze wystawionej płatnikowi opłaty OZE przez OSP o wierzytelności z tytułu opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisane w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne.

Spółka - jako płatnik Opłaty - jest również zobowiązana, na podstawie art. 45 ust. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. 2012 poz. 1059; dalej: ustawa PE), do uwzględnienia przedmiotowej Opłaty w taryfie za świadczone przez siebie usługi dystrybucji energii elektrycznej. W myśl przywołanego przepisu, Opłata pomniejszona o kwotę podatku VAT stanowi u OSD podstawę opodatkowania świadczonych przez niego usług w rozumieniu art. 29a ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z art. 185 ustawy o OZE, od dnia wejścia w życie przepisów dotyczących Opłaty, stawka netto Opłaty wynosi 2,51 złotych za 1 MWh i obowiązuje do końca roku kalendarzowego, w którym te przepisy weszły w życie. Stawkę opłaty OZE na kolejny rok kalendarzowy publikuje Prezes U RE w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki, w terminie do dnia 30 listopada (art. 98 ust. 3 ustawy o OZE).

W związku z wprowadzeniem Opłaty, po stronie Wnioskodawcy pojawiła się potrzeba potwierdzenia stanowiska Spółki odnośnie podatkowego traktowania Opłaty OZE po zmianie ustawy o OZE. Jednocześnie Spółka podkreśla, że niniejszy wniosek, nie dotyczy wykładni przepisów ustawy PE oraz ustawy o OZE. Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem potwierdzenia co do konieczności rozpoznawania Opłaty pobieranej od Odbiorców i przekazywanej do OSP odpowiednio jako przychód i koszt podatkowy na gruncie CIT. Wnioski o interpretacje zawierające pytania dotyczące przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego były składane także przez pozostałe podmioty prowadzące działalność gospodarczą w branży dystrybucji energii elektrycznej (w obszarze ich interesu prawnego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Opłata pobierana przez Spółkę (jako pośrednika w przekazywaniu Opłaty na rzecz OSP) od Odbiorców, pozostanie dla niej neutralna z perspektywy rozliczeń CIT, tj. nie będzie dla niej stanowić przychodu podatkowego?
2. Czy (w przypadku uzyskania negatywnej odpowiedzi na pytanie 1), Opłata uiszczana przez Spółkę na rzecz OSP, będzie stanowić dla Spółki koszt podatkowy bezpośrednio związany z przychodem z tytuły Opłaty pobieranej od Odbiorców?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Opłata pobierana przez Spółkę od Odbiorców, jako składnik jej Taryfy nie będzie dla niej stanowić przychodu podatkowego, gdyż zgodnie z ustawą o OZE, Opłata pobierana jest przez OSD na rzecz OSP. Innymi słowy, Spółka będzie pełnić rolę pośrednika w przekazywaniu Opłaty.
2. Jeżeli Opłata pobrana od Odbiorców zostałaby potraktowana jako przychód podatkowy, to Opłata uiszczana przez Spółkę na rzecz OSP, będzie stanowić dla Spółki koszt podatkowy, bezpośrednio związany z przychodem z tytuły Opłaty pobieranej od Odbiorców.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej przychodu, ale określa zakres przychodów opodatkowanych tym podatkiem, wymieniając rodzaje przychodów oraz moment ich powstania, a także wyłączenia przedmiotowe z katalogu przychodów. 

Katalog świadczeń stanowiących przychód do opodatkowania zawarto w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, w świetle którego przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a także wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw. Dodatkowo, w świetle art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które osiągnięto w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wykładnia przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Oznacza to, że do przychodów podatkowych, podatnik uprawniony jest zaliczyć tylko takie przychody, które są mu rzeczywiście należne, tzn. w sposób ostateczny dochodzi do faktycznego powiększenia aktywów podatnika. Tym samym, przychodów podatkowych nie stanowią jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługuje definitywne prawo do ich otrzymania oraz które stanowią jego trwałe przysporzenie majątkowe. Takie stanowisko znajduje odzwierciedlenie w praktyce organów podatkowych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2011 r., sygn. IBPBI/2/423- 1418/10/MO, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazuje, iż o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa osoby prawnej. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 6 czerwca 2013 r. (sygn. IPTPB3/423-97/13-2/KJ), w której organ stwierdził, że ustawa o CIT nie definiuje przychodów podatkowych. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, do tej kategorii należą wszelkie przysporzenia podatnika, mające charakter definitywny, powiększające jego aktywa, którymi może on rozporządzać jak własnymi, o ile nie zostały ujęte w art. 12 ust. 4 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że dla powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu CIT konieczne jest, aby:

• przysporzenie skutkowało przyrostem majątku podatnika, tj. wzrostem aktywów bez jednoczesnego zwiększenia zobowiązań, oraz
• przysporzenie otrzymane przez podatnika miało charakter definitywny, tj. nie podlegało zwrotowi i nie było warunkowe.

Zatem, jeżeli określony obszar działań podatnika skonstruowany jest w ten sposób, że nie uzyskuje on trwałego przysporzenia (otrzymywany strumień środków podlega w całości konieczności dalszego wydatkowania), w ocenie Spółki nie dochodzi do powstania przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 95 i art. 96 ustawy o OZE, Opłatę oblicza i pobiera płatnik opłaty oraz zgodnie z treścią art. 100 ust. 3 wpłaca ją na rachunek OSP. Z przywołanego przepisu wynika, że Opłata pobierana przez Wnioskodawcę to strumień środków podlegający obowiązkowemu przekazaniu do OSP. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, pobór Opłaty nie będzie wiązać się z powstaniem po stronie płatników (w tym Spółki) przychodu podatkowego, z uwagi na brak spełniania przesłanki definitywnego przysporzenia.

Co prawda, na podstawie przepisów prawa energetycznego, Spółka będzie uwzględniać Opłatę we własnej Taryfie, niemniej jednak, w świetle przedstawionych uregulowań prawnych, zadaniem płatnika opłaty OZE jest pośredniczenie w wykonaniu czynności pobrania od Odbiorców środków pieniężnych z tytułu opłaty OZE i obowiązkowe przekazanie tych środków OSP. Zatem płatnik opłat OZE (w tym Spółka), nie będzie otrzymywał środków pochodzących z Opłat na własność i nie będzie dysponował nimi swobodnie.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że środki z opłaty OZE nie stanowią trwałego i definitywnego przysporzenia majątkowego i nie powinny być rozpoznawane jako przychody podatkowe.

W kontekście powyższego, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż zostały wydane liczne interpretacje przepisów prawa podatkowego, które potwierdzają przedstawione przez wnioskodawców stanowisko, co do neutralności Opłaty OZE na gruncie przepisów ustawy o CIT. Brak powstania u płatnika OZE przychodu w związku z pobraniem opłaty od Odbiorcy został potwierdzony przez organy interpretacyjne m.in. w:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 12 lutego 2016 r. (sygn. 1TPB3/4510- 643/15/MKo),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 marca 2016 r. (sygn. IPPB6/4510-427/15-2/AM) oraz 5 lutego 2016 r. (sygn. IPPB5/4510-1183/15-2/RS),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 lutego 2016 r. (sygn. ILPB3/4510-1- 543/15-4/AO),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 lutego 2016 r. (sygn. IBPB-1-3/4510- 781/15/PC),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 października 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.797.2016.1.TS).

Spółka pragnie również wskazać na wykształconą linię interpretacyjną organów podatkowych w zakresie podatkowego ujmowania transakcji zawieranych za pośrednictwem podatników pełniących funkcję pośrednika. Z perspektywy potwierdzona została m.in. w:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2008 r. (sygn. IP-PB3-423- 704/08-2/DG),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 maja 2009 r. (sygn. ILPB3/423- 145/09-2/EK),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 lipca 2009 r. (sygn. IBPBI/2/423- 491/09/MS),
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 9 marca 2011 r. (sygn. ITPB3/423- 685/10/AM). 

Ad. 2.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów w świetle ustawy o CIT określa art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie, w art. 15 ust. 4 oraz ust. 4b-4e ustawy o CIT został dokonany podział ponoszonych kosztów na koszty pośrednie i bezpośrednie. W zależności od kategorii kosztu, odmiennie określony został moment ujęcia kosztu w wyniku podatkowym.

W opinii Wnioskodawcy, w przypadku uznania przez Ministra Finansów, że Opłaty pobierane przez odbiorców stanowią przychody podatkowe, wydatki jakie zostaną poniesione w związku z Opłatą na rzecz OSP, spełnią wszystkie wymienione ustawowo przesłanki, konieczne do uznania ich za koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Po pierwsze, kwoty uiszczane na rzecz OSP będą wówczas powiązane z przychodem z tytułu Opłat uzyskiwanych przez OSD, a przekazanie Opłaty na rzecz OSP będzie mieć charakter definitywny. Ponadto, Opłata przekazywana na rzecz OSP będzie odpowiednio udokumentowana: tytułem do uiszczenia Opłat na rzecz OSP będzie faktura. Dodatkowo, poza przepisami prawa przywołanymi na wstępie i regulującymi zasady rozliczania Opłaty, pomiędzy OSD a OSP będzie podpisana stosowna umowa, stanowiąca dodatkową podstawę dla rozliczeń. W uzupełnieniu Spółka pragnie podkreślić, że Opłaty nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Podstawowym kryterium dla uznania Opłat za koszt podatkowy, pozostaje zatem ich związek z potencjalnym przychodem z tego tytułu.

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku traktowania Opłat pobieranych przez Spółkę ód Odbiorców jako przychodu podatkowego, zasadnym będzie uznanie 0płaty przekazywanej dalej do OSP, za koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, Opłaty na rzecz OSP będą wówczas stanowić koszty bezpośrednie. Warunkiem uznania danego kosztu za koszt bezpośredni jest możliwość jego wyodrębnienia i powiązania z konkretnym przychodem. W przypadku Opłaty jest to możliwe. Kwoty uiszczane na rzecz OSP są bowiem równe ściśle określonej i wyodrębnionej części przychodów Spółki z tytułu świadczonych usług dystrybucji energii elektrycznej.

W odniesieniu do roku podatkowego, koszty uzyskania przychodów z tytułu płatności na rzecz OSP, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, podlegałyby wówczas potrącaniu w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Pewną analogią do analizowanej sytuacji mogą być rozliczenia związane z podatkiem akcyzowym od energii elektrycznej (pobieranej od odbiorców energii elektrycznej i wpłacanej do urzędu celnego w równej wartości) oraz nabyciem świadectw pochodzenia energii (przy czym, zdaniem Spółki w przypadku świadectw pochodzenia energii elektrycznej, bezpośredni związek kosztu z przychodem nie jest tak wyraźny jak w przypadku Opłaty). W obu przypadkach istnieją stanowiska organów podatkowych i sądów administracyjnych, potwierdzające bezpośredni związek tego typu wydatków z przychodami uzyskiwanymi przez podatników. Spośród przykładów Wnioskodawca pragnie wskazać:

• interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 marca 2015 r., sygn. IBPBI/2/423-1401/14/KP oraz IBPBI/2/423-1402/14/KP; 
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, z 16 marca 2015 r., 2015 510-7/15-2/KC;
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 grudnia 2014., sygn. IBPBI/2/423-1186/14/KP;
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30września 2010 r., IPPB5/423-396/10-5/PS,

oraz następujące, przykładowe orzeczenia sądów administracyjnych:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 września 2013 r., sygn. III SA/Wa 459/13;
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 czerwca 2013 r., sygn. III SA/Wa 3361/12;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 września 2012 r., sygn. II FSK 369/11;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 maja 2012 r., sygn. II FSK 2286/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie braku konieczności rozpoznania przychodu podatkowego w związku z poborem w imieniu i na rzecz innego podmiotu opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych (pytanie nr 1).

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W związku z ustaleniem, że Opłata pobierana przez Spółkę (jako pośrednika w przekazywaniu Opłaty na rzecz OSP) od Odbiorców, pozostanie dla niej neutralna z perspektywy rozliczeń ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016, poz. 1888, z późn. zm.), tj. nie będzie dla niej stanowić przychodu podatkowego, pytanie oznaczone we wniosku numerem 2, dotyczące kosztów uzyskania przychodów należy uznać za bezprzedmiotowe.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych, zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organy interpretacyjne natomiast – mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych – nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że – jak wskazano powyżej – nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia organów podatkowych oraz wyroki sądowe, wydane w podobnych sprawach, w tym powołane przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.