INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2012 r. (data wpływu 17 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabył Pan na podstawie aktu notarialnego z 14 grudnia 2011 r. własność używanego budynku wolnostojącego. Budynek ten został oddany do użytkowania w 1999 r. Powierzchnię przedmiotowego budynku zbywca wynajmował na podstawie umów najmu do prowadzenia w nim działalności handlowo-usługowej. Z chwilą zakupu budynku wstąpił Pan, na podstawie art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16 poz. 93 z późn. zm.) w miejsce zbywcy w przedmiotowe stosunki najmu oraz zobowiązał się jednocześnie, iż nie wypowie powyższych umów z przyczyn wskazanych w przywołanym przepisie.

Budynek handlowo-usługowy został po raz pierwszy wprowadzony przez Pana do ewidencji środków trwałych w grudniu 2011 r. i został zakwalifikowany do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 103 według rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r, Nr 242 poz. 1622).

W stosunku do opisanego budynku, służącego do prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na jego odpłatnym wynajmowaniu, zamierza Pan zastosować indywidualną roczną stawkę amortyzacyjną zgodnie z brzmieniem art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51 poz. 307 z późn. zm.), nie wyższą niż 33,33%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatnik, który zakupił budynek kwalifikowany jako budynek handlowo-usługowy według rodzaju 103 KŚT (będący budynkiem używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i po raz pierwszy wprowadził go do ewidencji środków trwałych ma prawo zastosować indywidualną roczną stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 33,33%...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo zastosować indywidualną roczną stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 33,33% dla używanego budynku handlowo-usługowego, zakwalifikowanego do rozdziału 103 KŚT. W myśl przywoływanej Klasyfikacji rodzaj 103 KŚT obejmuje: centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi itp. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje przy tym jego przeznaczenie oraz związana z tym, konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania. Przedmiotowy budynek jest natomiast jednokondygnacyjnym pawilonem, w którym są zlokalizowane wyłącznie punkty handlowo-usługowe. Jego klasyfikacja do rozdziału 103 KŚT uzasadniona jest zatem charakterem działalności, do jakiej budynek jest wykorzystywany tj. działalnością handlowo-usługową, jak i jego wyposażeniem oraz konstrukcją.

Dla obiektów ujętych w rozdziale 103 KŚT ustawodawca określił w załączniku do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%, z wyłączeniem kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, trwale związanych z gruntem, dla których ustalił stawkę 10%.

Ustawodawca zgodnie z brzmieniem art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy, umożliwił jednakże podatnikom, z zastrzeżeniem art. 22l, stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem.

Środki trwałe, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje się natomiast za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Przedmiotowy budynek handlowo-usługowy wykorzystywany był natomiast przez poprzednich właścicieli dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na jego odpłatnym wynajmowaniu, przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Przedmiotowy budynek użytkowany był bowiem od 1999 r. W budynku tym od 1999 r. prowadzona jest zaś działalność handlowo-usługowa.

Ponieważ budynek ten był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli dla potrzeb działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, jak również biorąc pod uwagę fakt, że budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych u Pana po raz pierwszy, istnieją, na tle cytowanych przepisów art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 ustawy, przesłanki do zastosowania indywidualnej rocznej stawki amortyzacyjnej nie wyższej niż 33,33%, gdyż okres amortyzacji takiego budynku może wynieść nie mniej niż 36 miesięcy.

Powyższe stanowisko na tle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potwierdzają także interpretacje wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 lutego 2008 roku sygn. IPPB3/423-497/07-3/DG oraz z dnia 3 września 2007 roku sygn. IPPB1/415-41/07-2/A G, interpretacja Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z 24 sierpnia 2007 roku sygn. ZD/4061-107/07 oraz Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 31 maja 2007 roku sygn. 1472/ROP1/423-103/07/MK, zgodnie z którymi w przypadku nabycia środków trwałych zaliczanych do rodzaju 103 Klasyfikacji, które wcześniej były wykorzystywane przez okres przekraczający 60 miesięcy, podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie nie krótszym niż 3 lata.

Na gruncie zaś ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U . z 2011 r., Nr 74 poz. 397, z późn. zm.), której regulacja dla ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych używanych obiektów handlowo-usługowych jest tożsama z regulacją na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opisywane stanowisko potwierdza także interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2009 roku sygn. ILPB3/423-122/09-2/HS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

W myśl art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla lokali niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów - o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe.

Powyższe zapisy należy rozumieć więc w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabył Pan własność używanego budynku wolnostojącego. Budynek ten został oddany do użytkowania w 1999 r.

Budynek handlowo-usługowy został po raz pierwszy wprowadzony przez Pana do ewidencji środków trwałych w grudniu 2011 r. i został zakwalifikowany do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Należy zwrócić uwagę, że w związku z treścią ww. art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla celów zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku handlowo-usługowego, powinien Pan dysponować dokumentacją świadczącą o tym, iż przed nabyciem, budynek ten był wykorzystywany w minimalnym okresie określonym w tym przepisie.

W związku z tym, iż zakupiony budynek, spełnia warunki do uznania go za środek trwały używany (został przekazany do użytkowania w 1999 r., a nabycie przez Pana nastąpiło w 2011 r.), będzie mógł on być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przez okres nie krótszy niż 36 miesięcy - zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do przytoczonego w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej orzecznictwa należy stwierdzić, iż interpretacja indywidualna zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Cytowane postanowienia oraz interpretacje indywidualne co do zasady wiążą w sprawie w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.