Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-21/15-2/DS
z 16 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako „Spółka”), podatnik podatku CIT jest właścicielem elektrowni biogazowej (dalej jako „bioelektrownia”). Podstawowym celem działalności należącej do Spółki jest wytwarzanie energii elektrycznej (sprzedawanej następnie przez Spółkę) pochodzącej z przekształcania substratów pochodzenia rolniczego (gnojowica, wywar pogorzelniany, kiszonka z kukurydzy) oraz przetwórstwa żywności (odpady poubojowe), zatem z odnawialnych źródeł energii (OZE).

Instalacja bioelektrowni, służąca do produkcji biogazu rolniczego, a następnie energii elektrycznej i cieplnej, stanowi kompleksowy zespół elementów składowych tworzących integralną całość, w której żaden pojedynczy element składowy nie może funkcjonować samodzielnie.

Podstawowymi elementami składowymi tworzącymi kompleksowy zespół infrastruktury bioelektrowni są:

• dozownik substratów stałych,
• zbiornik buforowy substratów ciekłych typu kombi, czyli zbiornik w zbiorniku,
• instalacja sterylizacji odpadów poubojowych,
• zbiornik buforowo-mieszający,
• zbiornik buforowo-mieszający – rozcieńczania odpadów poubojowych,
• budynek przepompowni,
• zbiornik fermentacyjny 1 stopnia,
• zbiornik fermentacyjny 2 stopnia,
• agregat prądotwórczy: 600kWe/ 608kWH (±8%),
• agregat prądotwórczy: 1200kWe/ 1251kWH (±8%),
• laguna na materiał pofermentacyjny,
• sieci technologiczne,
• pochodnia biogazu,
• trafostacja i transformatory,
• przyłącze energetyczne,
• budynek socjalno-techniczny,
• instalacja odgromowa,
• drogi i place, nawierzchnie żwirowe, zieleń, ogrodzenie i wjazdy na terenie bioelektrowni.
  
  

Instalacja bioelektrowni została wytworzona na podstawie umowy obejmującej dostawę/wybudowanie instalacji elektrowni biogazowej jako całości, bez wyszczególniania poszczególnych jej elementów składowych. Stanowiące elementy składowe kompleksowej instalacji bioelektrowni budynki faktycznie wykraczają poza ustawowo (w prawie budowlanym) określone elementy – wypełnione są urządzeniami służącymi do produkcji biogazu, a docelowo energii elektrycznej, zajmującymi znaczną przestrzeń, przez co przestają być budynkami i stanowią element składowy instalacji elektrowni biogazowej, zbudowany z maszyn, urządzeń, aparatów, instalacji, fundamentów oraz konstrukcji wsporczych i ochronnych (ścian i dachu).

W związku z powyższym instalacja bioelektrowni stanowiąca pojedynczy, kompleksowy obiekt zbiorczy – pojedynczy środek trwały, została sklasyfikowana przez Spółkę, na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych – jako jeden obiekt inwentarzowy – w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy cała kompleksowa infrastruktura bioelektrowni może być amortyzowana przez Spółkę dla celów podatku CIT według stawki w wysokości 10% w skali roku?

Zdaniem Wnioskodawcy cała kompleksowa infrastruktura bioelektrowni, stanowiąca jeden kompleksowy środek trwały, sklasyfikowany na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”, może być amortyzowana, dla celów podatku CIT, według stawki w wysokości 10% w skali rocznej.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku CIT kosztem uzyskania przychodów (kosztem podatkowym) są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (amortyzacja podatkowa).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego przepisu, że aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych podatnika musi spełniać następujące warunki:

1. został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie;
2. stanowi własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku CIT;
3. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie te składniki majątku podatnika, które są wyposażone we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na ich funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
4. przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik majątku decyduje sam podatnik;
5. jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu;
6. nie został wskazany w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o podatku CIT.
   
   

Odnosząc brzmienie powyższego przepisu do analizowanego w niniejszym wniosku o interpretację stanu faktycznego, należy zauważyć, iż:

1. kompleksowa infrastruktura bioelektrowni została wytworzona na podstawie umowy, zawartej przez Spółkę z jej głównym wykonawcą, obejmującej dostawę/wybudowanie instalacji elektrowni biogazowej jako całości, bez wyszczególniania poszczególnych jej elementów składowych;
2. infrastruktura bioelektrowni stanowi własność Spółki;
3. wyłącznie postrzegana jako kompleksowa całość infrastruktura bioelektrowni jest kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania składnikiem majątkowym. Poszczególne elementy składowe tej infrastruktury, traktowane jako odrębne maszyny, urządzenia, konstrukcje, nieprzyłączone do integralnej całości instalacji elektrowni biogazowej, pozostają niezdatne do użytku, a tym samym nie spełniają definicji środków trwałych ani w rozumieniu ustawy o podatku CIT (nie są kompletne i zdatne do użytku), ani w rozumieniu klasyfikacji KŚT, odwołującej się w tym zakresie do ustawy o rachunkowości. Stanowiące elementy składowe kompleksowej instalacji elektrowni biogazowej budynki faktycznie wykraczają poza ustawowo (Prawo budowlane) określone elementy – wypełnione są urządzeniami służącymi do produkcji biogazu, a docelowo energii elektrycznej, zajmującymi znaczną przestrzeń, przez co przestają być budynkami i stanowią element składowy instalacji elektrowni biogazowej, zbudowany z maszyn, urządzeń, aparatów, instalacji, fundamentów oraz konstrukcji wsporczych i ochronnych (ścian i dachu). Infrastruktura bioelektrowni jest sprawna technicznie. Spółka posiada pozwolenie na użytkowanie infrastruktury bloelektrowni;
4. przewidywany przez Spółkę okres używania kompleksowej infrastruktury bioelektrowni jest dłuzszy niż rok;
5. kompleksowa infrastruktura bioelektrowni jest wykorzystywana przez Spółkę – podatnika podatku CIT – na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą (produkcja i sprzedaż energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych źródeł energii);
6. kompleksowa infrastruktura bioelektrowni ani żadne jej elementy składowe nie zostały wskazane w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o podatku CIT.
   
   

W związku z powyższym, w opinii Spółki, instalacja elektrowni biogazowej stanowi pojedynczy obiekt zbiorczy – pojedynczy środek trwały, podlegający amortyzacji podatkowej, zgodnie z brzmieniem wskazanych przepisów ustawy o podatku CIT.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku CIT podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 1. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł (art. 16f ust. 3 ustawy o podatku CIT).

Jak stanowi art. 16d ust. 2 ustawy o podatku CIT składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zgodnie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowiący załącznik nr 1 do ustawy o podatku CIT odwołuje się do Klasyfikacji Środków Trwałych zawartej w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622) – gdzie poszczególne środki trwałe zostały zakwalifikowane do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych zasadniczo pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Jednakże w niektórych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie danego integralnego zespołu elementów majątku trwałego za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy.

Instalacja elektrowni biogazowej została wytworzona na podstawie umowy obejmującej dostawę/wybudowanie instalacji elektrowni biogazowej jako całości, bez wyszczególniania poszczególnych jej elementów składowych. Jak już wskazano powyżej, poszczególne elementy składowe tej instalacji, traktowane jako odrębne maszyny, urządzenia, konstrukcje, nieprzyłączone do integralnej całości instalacji elektrowni biogazowej, pozostają niezdatne do użytku, nie spełniają swoich funkcji, a tym samym również nie spełniają definicji środków trwałych, zarówno w rozumieniu ustawy o podatku CIT, jak i w rozumieniu klasyfikacji KŚT, odwołującej się w tym zakresie do ustawy o rachunkowości.

Tym samym, zdaniem Spółki, instalację elektrowni biogazowej należy uznać za pojedynczy kompleksowy obiekt zbiorczy – pojedynczy środek trwały.

W związku z powyższym na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej jako „KŚT”) Spółka sklasyfikowała kompleksową infrastrukturę bioelektrowni jako jeden obiekt inwentarzowy w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”. Rodzaj KŚT 211 jest, zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, najbardziej adekwatnym symbolem klasyfikacji KŚT, do którego można przyporządkować kompleksowe i złożone instalacje elektrowni biogazowych, w tym opisaną w niniejszym wniosku instalację bioelektrowni należącą do Spółki.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku CIT, pod poz. 02 dla środków trwałych z rodzaju 211 KŚT – „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych” stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10% rocznie.

W związku z powyższym, zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, cała kompleksowa infrastruktura bioelektrowni, stanowiąca jeden kompleksowy środek trwały, sklasyfikowany na gruncie KŚT w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”, może być amortyzowana dla celów podatku CIT według stawki w wysokości 10% w skali rocznej.

Prawidłowość stanowiska Spółki w powyższym zakresie została potwierdzona przez organy podatkowe, między innymi we wskazanych poniżej interpretacjach:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22.08.2013 r. nr IPTPB3/423-201/13-4/PM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 04.07.2013 r. nr IPPB3/423-297/13-2/MS1,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 06.06.2012 r. nr IPPB3/423-124/12-4/MS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10.02.2011 r. nr IBPB1/415-1194/10/WRz.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto – zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11) – zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.