Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-420/12/BM
z 2 maja 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2011r. (data wpływu 10 stycznia 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 kwietnia 2012r. (data wpływu 11 kwietnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu postępowania w przypadku konieczności zwrotu wpłat dokonanych przez klientów w rejestrze sprzedaży VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu postępowania w przypadku konieczności zwrotu wpłat dokonanych przez klientów w rejestrze sprzedaży VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 kwietnia 2012r. (data wpływu 11 kwietnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 marca 2012r. znak: IBPP1/443-25/12/BM, IBPP1/443-26/12/BM, IBPP1/443-27/12/BM, IBPP1/443-28/12/BM, IBPBI/1/415-34/12/KB, IBPBI/1/415-35/12/KB.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik dokonuje ewidencji wpłat otrzymanych od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej przy pomocy kasy fiskalnej. Wpłaty dotyczą zapłaty za różnego rodzaju usługi (w tym rozliczane na zasadach specjalnej procedury marży) i towary. Czasami zdarza się, że paragony (lub faktury do paragonów lub raporty kasy fiskalnej) zawierają błędne dane, lub pojawia się konieczność ich skorygowania z innego powodu.

Czasami zdarza się, że podatnik musi dokonać:

1. zwrotu całości wpłaty klientowi,
2. zwrotu części wpłaty klientowi,
3. zwrotu części wpłaty klientowi i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet kosztów rezygnacji klienta,
4. zwrotu części wpłaty klientowi i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet płatności za inną usługę (dla tego samego lub innego klienta).
   
   

Jeżeli paragon dotyczy zaliczki na poczet imprezy turystycznej:

1. W przypadku opisanym w pkt c) i d) powyżej, podatnik wystawia fakturę lub paragon (w zależności od typu klienta) na koszty rezygnacji (dot. pkt c) lub na nową usługę (dot. pkt d).
2. W przypadku opisanym w pkt b) powyżej, podatnik wystawia fakturę do danego paragonu (podając na niej nr paragonu którego faktura dotyczy) a następnie wystawia korektę do tej faktury.
3. W przypadku opisanym w pkt a), c) i d) powyżej, podatnik nie wystawia faktury do paragonu ani korekty do tej faktury {tak jak w przypadku pkt b) powyżej), jeżeli zwrot jest związany z brakiem udziału klienta w imprezie turystycznej (w przeciwnym wypadku podatnik postępuje tak, jak opisano w odniesieniu do pkt b powyżej). W tym przypadku podatnik nie dokonuje zaksięgowania takiego paragonu w księdze przychodów-rozchodów ani w rejestrze sprzedaży VAT oraz nie koryguje go. Podatnik spina natomiast taki paragon z potwierdzeniem nadania przelewu bankowego dotyczącym zwróconej klientowi kwoty.
4. W każdym z wymienionych w powyżej (w punktach od a) do d) przypadków, na potrzeby ewidencji prowadzonej przez podatnika przy użyciu kasy fiskalnej, podatnik wprowadza informację o zaistniałym zdarzeniu do prowadzonej przez siebie „ewidencji błędów i uwag do paragonów".
   
   

Jeżeli paragon nie dotyczy zaliczki na poczet imprezy turystycznej:

1. W każdym z wymienionych powyżej przypadków podatnik wystawia fakturę do danego paragonu (podając na niej nr paragonu którego faktura dotyczy) a następnie wystawia korektę do tej faktury.
2. Na potrzeby ewidencji prowadzonej przez podatnika przy użyciu kasy fiskalnej, podatnik wprowadza informację o zaistniałym zdarzeniu do prowadzonej przez siebie „ewidencji błędów i uwag do paragonów".
3. W przypadku opisanym w pkt c) i d) powyżej, podatnik wystawia fakturę lub paragon (w zależności od typu klienta) na koszty rezygnacji (dot. pkt c) lub nową usługę (dot. pkt d).
   
   

Zwrot zaliczki (lub jej części) lub pełnej wpłaty klienta (lub jej części) następuje z powodu:

1. rezygnacji klienta z zakupu danej usługi lub towaru lub
2. odwołania przez Wnioskodawcę realizacji danej usługi lub sprzedaży danego towaru - brak możliwości realizacji transakcji przez Wnioskodawcę lub
3. dokonania przez klienta wpłaty w błędnej (zbyt wysokiej) kwoty lub
4. zmiany przez klienta zamówionej usługi lub towaru na inną/inny o niższej cenie.
   
   

Należy podkreślić, że Wnioskodawca w zadanym pytaniu odnosi się do zwrotu nie tylko zaliczki (lub jej części) ale także pełnej wpłaty (lub jej części).

W przypadku zwrotu zaliczki (lub jej części) lub pełnej wpłaty klienta (lub jej części) klient:

1. oddaje Wnioskodawcy paragon dokumentujący ową wpłatę,
2. nie oddaje Wnioskodawcy faktury dokumentującej ową wpłatę a jedynie podpisuje Wnioskodawcy kopię korekty owej faktury.
   
   

W przypadku zwrotu części wpłaty klientowi pozostała kwota (jeżeli nie zostaje on zgodnie z ustaleniami zawartymi z klientem zaliczona na poczet płatności za inną usługę (dla tego samego lub innego klienta) nie jest odszkodowaniem dla Wnioskodawcy tylko:

• przychodem Wnioskodawcy z tytułu rezygnacji klienta z zamówionej usługi lub towaru (dotyczy sytuacji w których zwrot części wpłaty jest spowodowany rezygnacją klienta). Wnioskodawca wystawia w takim przypadku fakturę VAT na koszty rezygnacji ze stawką VAT 23%. Z umowy z klientem wynika, że musi on ponieść koszty rezygnacji w przypadku dokonania rezygnacji z dowolnego powodu.
• przychodem (lub zaliczką na poczet przychodu) Wnioskodawcy z tytułu realizacji przez Wnioskodawcę zamówionej usługi lub sprzedaży zamówionego towaru (dotyczy sytuacji w których zwrot części wpłaty nie jest spowodowany rezygnacją klienta).
  
  

Z umowy z klientem wynika, że musi on ponieść koszty rezygnacji w przypadku dokonania rezygnacji z dowolnego powodu.

Sformułowanie „w przypadku zwrotu części wpłaty i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet płatności za inną usługę dla innego klienta" odnosi się do sytuacji w której płatnikiem za daną usługę lub towar jest kto inny niż odbiorcą owej usługi lub towaru.

Przykład:

Ojciec dwójki dzieci (pełnoletnich) wykupuje u Wnioskodawcy imprezę turystyczną dla dziecka X w terminie 1 (to ojciec a nie dziecko podpisuje z Wnioskodawcą umowę, której przedmiotem jest wyjazd wskazanego w niej dziecka). Jego dziecko Y również wykupuje sobie imprezę turystyczną w terminie 2, tyle, że samodzielnie - bez pośrednictwa ojca (to dziecko Y podpisuje z Wnioskodawcą umowę, której przedmiotem jest wyjazd dziecka Y). Każda z tych wpłat na poczet tych dwóch różnych imprez zostaje zaewidencjonowana przez Wnioskodawcę oddzielnie. W momencie rezygnacji ojca z wyjazdu dziecka X, ojciec otrzymuje zwrot części wpłaty ale nie chce otrzymać tego zwrotu w całości (np. z 1000 zł wpłaconych środków, przysługuje mu zwrot 500 zł ale chce on otrzymać tylko 300 zł a 200 zł należnego mu zwrotu przeznaczyć na poczet kolejnej raty (zaliczki) na poczet opłacenia kosztu imprezy turystycznej dziecka Y). Wnioskodawca, dokonuje wówczas zwrotu owemu ojcu kwoty 300 zł, kwotę 1000 zł - 500 zł = 500 zł ewidencjonuje jako swój przychód z tytułu rezygnacji klienta, a kwotę 200 zł ewidencjonuje jako wpłatę zaliczki na poczet opłacenia kosztu imprezy turystycznej dziecka Y.

Jak wynika z powyższego przykładu, osobą, która dokonuje zakupu (klientem w ramach transakcji) w przypadku imprezy w terminie 1 jest ojciec dzieci (pomimo, że osobą wyjeżdżającą jest jego syn a więc fizycznie klientem jest kto inny) natomiast osobą, która dokonuje zakupu (klientem w ramach transakcji) w przypadku imprezy w terminie 2 jest dziecko Y pomimo, że płatności za jego wyjazd dokonuje zarówno dziecko Y jak i ojciec dzieci. Ojciec dzieci nie jest klientem w ramach transakcji dotyczącej wyjazdu w terminie 2, gdyż to nie on podpisywał umowę. W rozumieniu Wnioskodawcy klientem jest zawsze osoba, która dokonuje zamówienia danej usługi lub towaru, a nie osoba będąca jej odbiorcą (przez odbiorcę Wnioskodawca rozumie osobę fizycznie jadącą na wycieczkę). Zdaniem Wnioskodawcy nie ma także znaczenia kto dokonuje wpłaty (gotówką lub przelewem bankowym lub - jak w powyższym przypadku - poprzez zaliczenie części należnego zwrotu wpłaty) - np. za wyjazd danej osoby (np. dziecka X) może raz wpłacić ratę (zaliczkę) ojciec, kolejnym razem matka a jeszcze kolejnym razem babcia, co nie zmieni faktu, że klientem w ramach umowy wyjazdu dziecka X będzie zawsze ojciec tego dziecka, bo to on podpisał umowę - dokonał transakcji (zamówienia) określonej usługi dla określonej osoby.

Reasumując powyższy przykład obrazuje w jaki sposób kwota wpłacona przez jednego klienta może zostać zaliczona na poczet usługi dla kogoś innego. Oczywiście w przypadku dokonania opisanych powyżej operacji, Wnioskodawca zaznacza na fakturze korygującej dotyczącej zwrotu części wpłaty klientowi, jak część owego zwrotu zostanie przekazana gotówką lub przelewem bankowym a jaka zostanie „przekazana" w formie jej zaliczenia na poczet wpłaty za mną usługę. Oczywiście owo zaliczenie zostaje przez Wnioskodawcę również zaewidencjonowane (np. poprzez wystawienie stosownego paragonu) dokładnie w taki sam sposób jakby było zwykła wpłatą (np. przelewem bankowym).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W jaki sposób podatnik powinien postąpić w przypadku, gdy nastąpi konieczność dokonania:

1. zwrotu całości wpłaty klientowi,
2. zwrotu części wpłaty klientowi,
3. zwrotu części wpłaty i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet kosztów rezygnacji klienta,
4. zwrotu części wpłaty i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet płatności za inną usługę (dla tego samego lub innego klienta)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Jeżeli paragon dotyczy zaliczki na poczet imprezy turystycznej:

W przypadku opisanym w pkt c) i d) pytania, podatnik powinien wystawić fakturę lub paragon (w zależności od typu klienta) na koszty rezygnacji (dot. pkt c) lub nową usługę (dot. pkt d).

W przypadku opisanym w pkt b) pytania, podatnik powinien wystawić fakturę do danego paragonu (podając na niej nr paragonu którego faktura dotyczy) a następnie wystawić korektę do tej faktury. Korekta ta będzie skutkować skorygowaniem danych wprowadzonych uprzednio do rejestru sprzedaży VAT na podstawie paragonów (będzie automatycznie korektą tych paragonów).

W przypadku opisanym w pkt a), c) i d) pytania, podatnik nie musi wystawiać faktury do paragonu ani korekty do tej faktury (tak jak w przypadku pkt b pytania), jeżeli zwrot jest związany z brakiem udziału klienta w imprezie turystycznej (w przeciwnym wypadku podatnik powinien postąpić tak, jak opisano powyżej w odniesieniu do pkt b pytania), gdyż obowiązek podatkowy w przypadku imprezy turystycznej następuje po jej zakończeniu i ustaleniu marży. Jako, że w tym przypadku obowiązek podatkowy nie powstanie nigdy, podatnik nie musi zatem dokonywać zaksięgowania takiego paragonu w rejestrze sprzedaży VAT (a tym samym nie musi go korygować). Podatnik musi natomiast spiąć taki paragon z potwierdzeniem nadania przelewu bankowego dotyczącym zwróconej klientowi kwoty.

W każdym z wymienionych w pytaniu przypadków, na potrzeby ewidencji prowadzonej przez podatnika przy użyciu kasy fiskalnej, podatnik powinien także wprowadzić informację o zaistniałym zdarzeniu do prowadzonej przez siebie „ewidencji błędów i uwag do paragonów”.

2. Jeżeli paragon dotyczy innego przypadku niż wymienionego w pkt 1) powyżej:

W każdym z wymienionych w pytaniu przypadków podatnik powinien wystawić fakturę do danego paragonu (podając na niej nr paragonu którego faktura dotyczy) a następnie wystawić korektę do tej faktury. Korekta ta będzie skutkować skorygowaniem danych wprowadzonych uprzednio do rejestru sprzedaży VAT na podstawie paragonów (będzie automatycznie korektą tych paragonów).

Na potrzeby ewidencji prowadzonej przez podatnika przy użyciu (kasy fiskalnej, podatnik powinien także wprowadzić informację o zaistniałym zdarzeniu do prowadzonej przez siebie „ewidencji błędów i uwag do paragonów”. W przypadku opisanym w pkt c) i d) pytania, podatnik powinien wystawić fakturę lub paragon (w zależności od typu klienta) na koszty rezygnacji (dot. pkt c) lub nową usługę (dot. pkt d).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zasady prowadzenia ewidencji przy pomocy kas rejestrujących określono w § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.).

W myśl § 7 ust. 1 pkt 1 cyt. wyżej rozporządzenia podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Zatem w sytuacji, kiedy sprzedawca jest obowiązany do ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokumentem potwierdzającym fakt sprzedaży jest paragon fiskalny.

Zgodnie z przepisem § 2 pkt 11 ww. rozporządzenia paragon fiskalny jest to wydrukowany dla nabywcy przez kasę rejestrującą w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Paragon jest specyficznym dokumentem sprzedaży emitowanym przez kasę rejestrującą. Do jego otrzymania uprawnione są wyłącznie osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej oraz rolnicy ryczałtowi.

Podkreślić należy, iż stosownie do treści § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia kasa fiskalna musi zawierać pamięć fiskalną. Pamięć fiskalna to urządzenie umieszczone w twardej nieprzezroczystej masie, umożliwiające trwały jednokrotny zapis danych pod kontrolą programu pracy kasy bez możliwości ich likwidacji oraz wielokrotny odczyt tych danych, które są nieusuwalne bez zniszczenia samego urządzenia (§ 2 pkt 10 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych).

Cecha ta powoduje brak możliwości zarejestrowania na kasie fiskalnej zwrotu bądź reklamacji towarów. Zdarzenia tego typu winny być objęte odrębną ewidencją korekt, prowadzoną zgodnie z wymogami art. 109 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 22, art. 30 – 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, upustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartości zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Z brzmienia ww. przepisu wynika, że możliwość pomniejszenia podstawy opodatkowania m. in.: o wartości zwróconych kwot nienależnych może nastąpić pod warunkiem, że zwroty kwot nienależnych są prawnie dopuszczalne i zwroty te zostały udokumentowane. Obowiązkiem podatnika jest więc w rozumieniu tego przepisu odpowiednie udokumentowanie zwrotu kwot nienależnych powstałych w wyniku np. odstąpienia od umowy sprzedaży usługi lub towaru.

W myśl § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68 poz. 360) w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Jak stanowi § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
   
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
3. kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
4. kwotę zmniejszenia podatku należnego.
   
   

Natomiast w myśl § 13 ust. 3 ww. rozporządzenia w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych dla jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane określone w § 5 ust. 1 pkt 1 i 2;
3. okres, do którego odnosi się udzielany rabat;
4. kwotę udzielonego rabatu oraz kwotę zmniejszenia podatku należnego.
   
   

Stosownie do postanowień 13 ust. 4 ww. rozporządzenia jeżeli rabat dotyczy sprzedaży opodatkowanej różnymi stawkami, kwotę rabatu oraz kwotę zmniejszenia podatku należnego, o których mowa w ust. 2 i 3, podaje się w podziale na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu (§ 13 ust. 5 ww. rozporządzenia).
   
   

Przepisy § 5 ust. 6 i 7 i § 7 stosuje się odpowiednio do faktury korygującej, o której mowa w ust. 2 (§ 13 ust. 6 ww. rozporządzenia).

Przepisy § 5 ust. 6 stosuje się odpowiednio do faktury korygującej, o której mowa w ust. 3 (§ 13 ust. 7 ww. rozporządzenia).

Faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” (§ 13 ust. 8 ww. rozporządzenia).

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że czasami zdarza się, że Wnioskodawca musi dokonać:

1. zwrotu całości wpłaty klientowi
2. zwrotu części wpłaty klientowi
3. zwrotu części wpłaty klientowi i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet kosztów rezygnacji klienta
4. zwrotu części wpłaty klientowi i zaliczenia pozostałej kwoty na poczet płatności za inną usługę (dla tego samego lub innego klienta).
   
   

Zarówno rezygnacja klienta z zakupu danej usługi lub towaru, odwołanie przez Wnioskodawcę realizacji danej usługi lub sprzedaży danego towaru, dokonanie przez klienta wpłaty w błędnej (zbyt wysokiej) kwoty lub zmiany przez klienta zamówionej usługi lub towaru na inną/inny o niższej cenie i w konsekwencji dokonany przez sprzedawcę zwrot wartości całości lub części usługi/towaru, co do zasady są prawnie dopuszczalne.

Przepisy ustawy o VAT nie wprowadzają na użytek postępowania podatkowego żadnych szczególnych regulacji w odniesieniu do trybu, zasad i dopuszczalności rezygnacji klienta z zakupu danej usługi lub towaru, odwołania przez Wnioskodawcę realizacji danej usługi lub sprzedaży danego towaru, dokonania przez klienta wpłaty w błędnej (zbyt wysokiej) kwoty lub zmiany przez klienta zamówionej usługi lub towaru na inną/inny o niższej cenie, jak i dodatkowych szczególnych warunków co do trybu realizacji zwrotów.

Wprawdzie obowiązujące przepisy prawa nie przewidują możliwości skorygowania sprzedaży i podatku należnego zaewidencjonowanego za pomocą kasy rejestrującej (tak jak jest to w przypadku faktur VAT), jednakże brak regulacji prawnych w tym zakresie, nie może pozbawić podatnika możliwości dokonania korekty, jeżeli możliwe jest wykazanie, że obrót z danej transakcji był inny niż kwota figurująca na paragonie bądź też dokonano zwrotu lub reklamacji zakupionego towaru lub też nie doszło do transakcji w przypadku wpłaty zaliczek. Zakaz zmiany treści paragonu jest jedynie warunkiem stosowania kas rejestrujących i nie może on zmieniać zasady wynikającej z art. 29 ust. 1 i 4 ustawy czy art. 119 ust. 1 i 2 ustawy, bowiem obrotem jest kwota rzeczywiście należna, czy też marża pomniejszona o kwotę podatku.

Skoro kasa rejestrująca nie pozwala na korektę danych zapisanych w pamięci fiskalnej (tj. po wydrukowaniu paragonu), to korekta taka powinna być dokonywana za pomocą innych urządzeń księgowych. W takim przypadku należałoby prowadzić tzw. ewidencję korekt, z której musi dokładnie wynikać kwota korekty sprzedaży i podatku należnego przypisana do konkretnego paragonu. Ewidencja taka nie ma określonego wzoru, ale wskazane jest, aby zawierała co najmniej dane niezbędne do ustalenia przyczyn zaistniałej korekty, a zapisy w niej widniejące pozwalały na określenie prawidłowej kwoty obrotu i podatku należnego.

Trzeba bowiem mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego oraz mając na względzie brak szczegółowych uregulowań odnoszących się do sposobu korygowania obrotu ewidencjonowanego przy zastosowaniu kas rejestrujących stwierdzić należy, że iż Wnioskodawca może przyjąć do określenia podstawy opodatkowania oraz rozliczenia deklaracji podatkowej inną kwotę, niż wynika to z paragonów dokumentujących pierwotne wpłaty dokonane przez klientów tj. kwotę pomniejszoną o dokonany przez Wnioskodawcę zwrot wartości całości lub części usługi/towaru zwrot wpłaty związany z rezygnacją klienta z zakupu danej usługi lub towaru, odwołaniem przez Wnioskodawcę realizacji danej usługi lub sprzedaży danego towaru, dokonaniem przez klienta wpłaty w błędnej (zbyt wysokiej) kwoty lub zmiany przez klienta zamówionej usługi lub towaru na inną/inny o niższej cenie.

Bowiem podstawą przysługującego uprawnienia do korekty sprzedaży i podatku należnego oraz podstawą prawidłowego sporządzenia deklaracji VAT-7 jest rzeczywisty przebieg transakcji gospodarczej udokumentowany rzetelnymi dowodami i wynika z zapisów zawartych w prowadzonych urządzeniach księgowych, z których dane za miesiąc rozliczeniowy skorygują łączną miesięczną sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie rejestrującej.

Zdarzenia powodujące korektę obrotu i podatku należnego, powinny zostać uwidocznione w odrębnej, specjalnie w tym celu prowadzonej, ewidencji korekt.

Należy zauważyć, że co do zasady przepisy w zakresie podatku VAT nie przewidują możliwości korygowania paragonu fiskalnego poprzez wystawienie faktury VAT do tego paragonu i następnie faktury korygującej do tej faktury.

Z powołanych przepisów wynika, że kasa fiskalna służy do ewidencji obrotu i kwot podatku z tytułu sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, z kolei faktury dla takich osób wystawiane są wyłącznie na ich żądanie.

W przypadku zatem zwrotu nabywcy całości lub części wpłaconej kwoty klient powinien zwrócić paragon, który należałoby dołączyć do przelewu czy innego dowodu wypłaty (np. kwit potwierdzający zwrot pieniędzy na rzecz klienta podpisany przez tego klienta) zwracającego klientowi wpłatę i wraz z odpowiednim opisem umieścić w ewidencji korekt do paragonów.

W przypadku natomiast żądania przez klienta będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej wystawienia faktury Wnioskodawca taką fakturę wystawia i jeśli zawiera ona błędy to należy ją skorygować. Jednocześnie w przypadku wystawienia faktury do sprzedaży udokumentowanej paragonem należy mieć na uwadze zapis § 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360), zgodnie z którym w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik jest obowiązany dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Jeżeli zaliczka (wpłata) została udokumentowana nie paragonem lecz fakturą, to jej zwrot należy udokumentować fakturą korygującą.

W przypadku, gdy część kwoty, która jest należna do zwrotu klientowi ma zostać uznana za zaliczkę czy wpłatę na poczet innej usługi zgodnie z ustaleniem stron to należy w ww. sposób udokumentować po pierwsze zwrot tej kwoty na rzecz klienta oraz po drugie udokumentować paragonem czy fakturą przyjęcie nowej zaliczki na konkretną nową (inną) usługę.

Nie można jednocześnie zgodzić się z Wnioskodawcą co do sposobu dokumentowania i opodatkowania kwoty tzw. kosztów rezygnacji. Wnioskodawca wprawdzie podał, że kwota ta nie stanowi odszkodowania jednakże nie można uznać aby kwota ta była zapłatą za jakąkolwiek usługę czy dostawę towarów na rzecz klienta, a tylko takie transakcje (tj. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług) zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu. Jeśli klient wycofuje się z udziału w imprezie czy też z nabycia zamówionego towaru czy usługi, innymi słowy wycofuje się z zawartej umowy i z treści tej umowy wynika, że w przypadku takiej rezygnacji z winy klienta Wnioskodawcy należy się określona kwota, to kwota ta stanowi niejako karę dla klienta czy właśnie odszkodowanie dla Wnioskodawcy (który mógł już np. ponieść jakieś nakłady na przygotowanie się do wykonania na rzecz klienta usługi) za utratę klienta. Taka należność nie stanowi w ocenie tut. organu zapłaty za jakiejkolwiek świadczenie ze strony Wnioskodawcy na rzecz klienta. Zatem nie może być udokumentowania ani faktura VAT ani paragonem z kasy rejestrującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem ORD-IN zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.