Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-889/12-7/JK2
z 7 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 16.10.2012 r. (data wpływu 22.10.2012 r.), w piśmie z dnia 18.12.2012 r. (data nadania 19.12.2012 r., data wpływu 24.12.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 07.12.2012 r. Nr IPPB4/415-889/12-2/JK2 (data nadania 07.12.2012 r., data doręczenia 12.12.2012 r.) oraz w piśmie z dnia 25.01.2013 r. (data nadania 25.01.2013 r., data wpływu 28.01.2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 15.01.2013 r. Nr IPPB4/415-889/12-4/JK2 (data nadania 15.01.2013 r. , data doręczenia 18.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-889/12-2/JK2 z dnia 07.12.2012 r. (data nadania 07.12.2012 r., data doręczenia 12.12.2012 r.) oraz pismem z dnia 15.01.2013 r. Nr IPPB4/415-889/12-4/JK2 (data nadania 15.01.2013 r. , data doręczenia 18.01.2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania w sposób adekwatny do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do przeformułowanego pytania.

Powyższe zostało uzupełnione pismami z dnia 18.12.2012 r. (data nadania 19.12.2012 r., data wpływu 24.12.2012 r.), z dnia 25.01.2013 r. (data nadania 25.01.2013 r., data wpływu 28.01.2013 r.) oraz z dnia 31.01.2013 r.(data wpływu 04.02.2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Janina Ś. wraz z Julianną D. w latach 1946-1949 nabyły zabudowaną nieruchomość położoną w m. st. Warszawa, składającą się z działki gruntu Nr 4, zabudowanej czterokondygnacyjnym budynkiem, oraz niezabudowanej działki gruntu o Nr 5/1. Nieruchomość ta leży na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. Na podstawie art. 1 dekretu, wszystkie grunty leżące w granicach miasta Warszawy, w tym także nieruchomość położona przy A., przeszły na własność Gminy Miasta Warszawy, a po likwidacji gmin w 1950 r. - na własność Skarbu Państwa. Julianna D. i Janina Ś. złożyły wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy A. w dniu 28 września 1948 r., z zachowaniem terminu określonego w dekrecie. Kierownik Wydziału Gospodarki Terenami Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawa na mocy orzeczenia administracyjnego z dnia 18.07.1967 r. odmówił Janinie Ś. ustanowienia użytkowania wieczystego (przyznania prawa własności czasowej) gruntu przedmiotowej nieruchomości. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy decyzją Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 09.12.1967 r. Spadek po Janinie Ś. w 1/4 części na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 23 października 1996 r., nabyła Wnioskodawczyni. Spadkodawca, Janina Ś. (matka Wnioskodawczyni) zmarła w dniu 31 maja 1995 r. Natomiast spadkodawca Stefan Ś. (spadkobierca po zmarłej żonie i ojciec Wnioskodawczyni) zmarł w dniu 13 grudnia 1995 r. Przeprowadzone zostało jedynie postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po Janinie Ś. (matce Wnioskodawczyni) oraz Stefanie Ś. (ojcu Wnioskodawczyni). Nie został dokonany dział spadku, ani też nie zniesiono współwłasności nieruchomości.

Na mocy decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 31 maja 2000 r. utrzymaną w mocy decyzją z dnia 31.07.2000 r., stwierdzono nieważność decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 09.12.1967 r. Decyzją Prezydenta m. st. Warszawy z dnia 08.07.2008 r. oraz decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 27.10.2008 r., po rozpatrzeniu wniosku Julianny D. i Janiny Ś. z dnia 28.09.1949 r. o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie użytkowania wieczystego) do gruntu nieruchomości położonej w Warszawie przy A., orzeczono ustanowić na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do gruntu oznaczonego jako działka Nr 4, zabudowanego budynkiem mieszkalnym. Natomiast na mocy decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z dnia 08.07.2008 r. po rozpatrzeniu wniosku Julianny D. i Janiny Ś. z dnia 28.09.1949 r. o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie użytkowania wieczystego) do gruntu nieruchomości położonej w W. przy A., orzeczono ustanowić na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do niezabudowanego gruntu, oznaczonego jako działka Nr 5/1. Decyzje o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu zostały wydane na rzecz Wnioskodawczyni, jako następczyni prawnej Janiny Ś. oraz dwóch innych następczyń prawnych Janiny Ś. oraz Julianny D. Na mocy decyzji z dnia 8 lipca 2008 r. orzeczono jedynie o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu (działki Nr 4). Przedmiotem decyzji nie był zwrot własności budynku położonego na tej działce. Przed wydaniem ww. decyzji budynek stanowił współwłasność Wnioskodawczyni. Faktyczne wydanie budynku współwłaścicielom nastąpiło w 2012 r.

Na mocy umowy oddania gruntów w użytkowanie wieczyste z dnia 25.05.2012 r., zawartej z m.st. Warszawą, Wnioskodawczyni wraz z dwoma następczyniami prawnymi Janiny Ś. oraz Julianny D., stała się współużytkownikiem wieczystym gruntu położonego przy ul. A, stanowiącego działki gruntu Nr 4 oraz Nr 5/1. Umowa oddania gruntu w użytkowanie wieczyste została zawarta w wykonaniu decyzji Prezydenta m. st. Warszawy o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego, w związku z realizacją roszczeń Wnioskodawczyni, wynikających z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze. st. Warszawy, jako spadkobierczyni poprzedniej współwłaścicielki przedmiotowej nieruchomości, tj. Janiny Ś. W dniu 31.08.2012 r. Wnioskodawczyni oraz dwie pozostałe następczynie prawne Janiny Ś. i Julianny D. zawarły w formie aktu notarialnego umowę ustanowienia odrębnej własności lokali i ich sprzedaży oraz umowy sprzedaży. Na mocy tej umowy Wnioskodawczyni oraz dwie pozostałe następczynie prawne Janiny Ś. i Joanny D.:

1. ustanowiły odrębną własność czterech lokali znajdujących się budynku położonym w W. przy A. na działce gruntu Nr 4,
2. sprzedały te lokale wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, tj. w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu Nr 4,
3. sprzedały prawo użytkowania wieczystego całej niezabudowanej działki gruntu Nr 5/1,
4. sprzedały całość swoich roszczeń do Wspólnoty Mieszkaniowej o przeniesienie własności wydania piwnic oraz strychu w budynku przy ul. W.
   
   

Wnioskodawczyni wskazała, iż nie kierowała pod adresem Wspólnoty Mieszkaniowej roszczeń w zakresie własności piwnic i strychu, bowiem lokale te stanowiły współwłasność Wnioskodawczyni. Roszczenia nie wchodziły również w skład masy spadkowej. Istotą sporu była próba rozporządzenia ww. lokalami jak właściciel przez Wspólnotę Mieszkaniową, która w 2010 r., podjęła uchwałę wyrażającą zgodę na sprzedaż pomieszczenia strychowego dotychczasowemu najemcy. W celu ochrony prawa własności piwnic i strychu budynku, do których Wspólnota nie posiadała żadnych praw, Wspólnota Mieszkaniowa została wezwana do zaprzestania bezprawnych działań zmierzających do sprzedaży lokalu, w tym uchylenia uchwały dotyczącej zgody na sprzedaż. Wnioskodawczyni wskazała, iż była współwłaścicielem pomieszczeń w postaci piwnic i strychu, natomiast Wspólnota Mieszkaniowa uzurpowała sobie prawo do władania przedmiotowymi lokalami w charakterze właściciela, nie mając żadnych praw do piwnic i strychu budynku.

W dniu 31 sierpnia 2012 r., tj. przy ustanowieniu odrębnej własności lokali, Wnioskodawczyni posiadała wartość udziału, który poprzednio nabyła w drodze spadku. Udział ten nie uległ powiększeniu, nie dokonywano spłat ani dopłat.

W uzupełnieniu z dnia 25.01.2012 r. (data wpływu 28.01.2013 r.) pełnomocnik Wnioskodawczyni poinformował, iż decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego przyznano spadkobiercom byłych właścicieli wszystkie niesprzedane udziały w nieruchomości położonej w W. przy A. Wszystkie lokale będące pod zarządem Miasta Stołecznego Warszawy, które nie zostały sprzedane powinny zostać przekazane spadkobiercom byłych właścicieli na podstawie art. 5 dekretu z dnia 29 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50 poz. 279). Zgodnie z tym przepisem, budynki istniejące w dacie wejścia tego dekretu w życie, po nacjonalizacji gruntów, pozostawały własnością byłych właścicieli gruntów, o ile złożyli oni w terminie ustawowym wnioski o przyznanie tzw. własności czasowej do gruntu. Dopiero ostateczna odmowa przyznania tego prawa do gruntu skutkowała przejściem własności budynku na rzecz Skarbu Państwa. W przypadku budynku położonego przy A. własność budynku nigdy nie przeszła na rzecz Skarbu Państwa, gdyż odmowy przyznania własności czasowej zostały unieważnione. Tym samym, Wnioskodawczyni była formalnie i stale współwłaścicielką budynku w części niesprzedanej przez m.st. Warszawa.

Pełnomocnik przytoczył także treść art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. nr 80 poz. 903 z późn. zm.) zgodnie z którym, część wspólną stanowi grunt oraz części budynku, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Ponieważ strych powstał jako odrębny lokal już w roku 1980, w momencie wejścia w życie ww. ustawy, tj. dnia 1 stycznia 1995 r., nie mógł być częścią wspólną. Był już wtedy odrębnym lokalem, który stanowił własność następców prawnych byłych właścicieli gruntu. Jego przekazanie Wspólnocie Mieszkaniowej było więc bezprawne. Piwnice nie były zaś przedmiotem wykupu.

Ponownie wskazano, że roszczenia w zakresie własności piwnic i strychu nie wchodziły w skład masy spadkowej, co tym samym oznacza, że w skład tejże masy wchodziło prawo własności do wszystkich niesprzedanych przez m.st. Warszawa pomieszczeń, co znalazło wyraz w protokole przekazania będącym załącznikiem do Aktu Notarialnego z dnia 25 maja 2012 r., którego m.st. Warszawa jest stroną. Wnioskodawczyni nie kierowała pod adresem Wspólnoty roszczeń w zakresie własności piwnic i strychu. W stosunku do Wspólnoty czynione były jedynie starania w celu uniemożliwienia bezprawnych działań Wspólnoty dotyczących niezgodnej z prawem próby sprzedaży strychu. Z uwagi na zawartą w protokole rozbieżność odnośnie przekazania strychu właścicielom, kupujący postanowił przejąć roszczenia z tego tytułu, kierując je do Wspólnoty. Przedmiotowe piwnice i strych stanowiły współwłasność Wnioskodawczyni oraz były przedmiotem sprzedaży dokonanej w dniu 31 sierpnia 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dochód uzyskany w wyniku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w m. st. Warszawie odzyskanego w drodze przywrócenia pierwotnego posiadania na rzecz spadkobierczyni byłej właścicielki gruntu oraz sprzedaż lokali (wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej) znajdujących się w budynku usytuowanym na gruncie położonym w m.st. Warszawie odzyskanym w drodze przywrócenia pierwotnego posiadania na rzecz spadkobierczyni byłej właścicielki gruntu będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?”.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dochód uzyskany ze sprzedaży przez spadkobierców byłych właścicieli odzyskanej nieruchomości, a ściślej sprzedaż prawa użytkowania wieczystego odzyskanego gruntu oraz sprzedaż lokali (wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej) znajdujących się w budynku usytuowanym na odzyskanym gruncie nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Według Wnioskodawczyni, opisany wyżej stan faktyczny stanowi typowy przykład wejścia w posiadanie udziałów w nieruchomości w drodze restytucji. W literaturze i orzecznictwie sądowoadministracyjnym rozpowszechniony jest pogląd, iż zwrot wywłaszczonej nieruchomości prowadzi do przywrócenia stosunków prawnorzeczowych panujących przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, w niniejszym przypadku dekretu orzekającego o wywłaszczeniu z mocy prawa. W konsekwencji zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, poprzedni właściciele albo jego spadkobiercy stają się na powrót posiadaczami prawa utraconego w wyniku wywłaszczenia. Decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości pełni bowiem funkcję restytucyjną, tj. przywraca prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Pogląd taki wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25.01.1996 r., sygn. akt III AZP 31/95, opublik. OSNP 1996/14/194, LEX Nr 24421. Z kolei w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 1998 r., sygn. akt FPS 7/96, opublik. ONSA 1997/2/51, POP 1998/6/221, LEX Nr 29265, wyrażony został następujący pogląd: „decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela lub jego spadkobierców, jednakże sama nie kreuje tego prawa - przywraca tylko wcześnie panujące stosunki prawnorzeczowe.” Stanowisko takie potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z 09.07.2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 582/08, opublik. LEX Nr 395365) uznał, iż spadkobiercy odzyskujący nieruchomość na podstawie decyzji administracyjnej orzekającej o zwrocie powinni być traktowani w ten sam sposób jak wywłaszczeni właściciele. Analogicznie, w wyroku z dnia 17.10.2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (sygn. akt I SA/Bd 503/06, opublik. Biul. skarb. 2007/3/30, LEX Nr 281135), stwierdził: „Również w przypadku gdy zwrot wywłaszczonej nieruchomości nastąpił na rzecz spadkobiercy (nabywcy spadku), nie stanowi to nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) i stanowisko przeciwne narusza prawo materialne. W takim wypadku zobowiązanie podatkowe nie powstaje.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) – c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
   
   
   

Podkreślić należy, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

W sytuacji, gdy dochodzi do zwrotu bezprawnie zajętej nieruchomości spadkobiercom osób, którym tę nieruchomość odebrano, wówczas prawo do zwrotu znajduje swe źródło w nabyciu spadku.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w księdze czwartej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Artykuł 924 tej ustawy stanowi, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Natomiast zgodnie z art. 925 Kodeksu cywilnego, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Natomiast oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  
• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta stołecznego Warszawy, to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta. Natomiast budynki wybudowane na gruntach warszawskich po wejściu dekretu w życie stawały się z chwilą ich wzniesienia – bez względu na to kto je wznosił – własnością właściciela gruntów, czyli gminy - zgodnie z zasadą prawa cywilnego, iż wszystko, co zostaje wzniesione na gruncie staje się własnością właściciela gruntu (superficies solo cedit). W przypadku wzniesienia budynku na cudzym gruncie przysługuje roszczenie z tytułu rozliczenia nakładów określone w Kodeksie cywilnym. Zagadnienie to jednak jest poza reglamentacją dekretu warszawskiego, dekret bowiem rozwiązywał kwestię własności budynków posadowionych na uwłaszczanych gruntach warszawskich, które istniały w chwili wejścia dekretu w życie, a nie wybudowanych później.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji. W przedmiotowej sprawie oznacza, to, że datą nabycia przez Wnioskodawczynię prawa wieczystego użytkowania gruntów jest data nabycia spadku, tj. dzień śmierci spadkodawców Wnioskodawczyni. Natomiast ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu powoduje, że osoba, której przysługuje to prawo, uzyskuje pełnię uprawnień właścicielskich do lokalu mieszkalnego oraz prawo do udziału w związanej z tym lokalem nieruchomości.

Ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ustanowienie odrębnej własności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału posiadanego przed jej ustanowieniem. W przypadku, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu musi być traktowany w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż dokonanie w dniu 31.08.2012 r. ustanowienia odrębnej własności lokali, w sytuacji gdy czynność ta nie wiązała się ze spłatami i dopłatami oraz wartość udziału odpowiadała wartości udziału jaki uprzednio Wnioskodawczyni nabyła w spadku, nie należy traktować w kategorii przysporzenia, ponieważ przypadający Wnioskodawczyni udział nie uległ powiększeniu. Stąd też - na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - datę nabycia nieruchomości należy utożsamiać z chwilą pierwotnego nabycia prawa do nieruchomości – co w niniejszej sprawie miało miejsce w 1995 r.

Ponadto dodać należy, iż instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: „Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe”. W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Istotny dla przedmiotowej sprawy jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08, w którym Sąd orzekł, iż: „Zwrot nieruchomości dla spadkobierców w 2007 r., w tym także dla Skarżącej skutkował tym, że w spadku nabyła nie roszczenie, lecz prawo własności części nieruchomości”.

W związku z powyższym, jeżeli nieruchomość gruntowa została zwrócona w drodze decyzji administracyjnej przywracającej stosunki prawne sprzed wywłaszczenia, to uznać należy, iż dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia tej nieruchomości, nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nastąpiło w dniu śmierci spadkodawców Wnioskodawczyni, tj. w 1995 r. Zatem pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z końcem 2000 r.

Reasumując, należy stwierdzić, iż odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz sprzedaż lokali (wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej) znajdujących się w budynku usytuowanym na tym gruncie nie będzie w ogóle stanowiło źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. , poz. 749 ze zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacja dotyczy tylko Pani jako Wnioskodawczyni. Nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych spadkobierców nieruchomości. W związku z powyższym w celu uzyskania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez pozostałych spadkobierców nieruchomości, winni Oni złożyć odrębne wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej i uiścić stosowną opłatę.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych, należy stwierdzić, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację. Orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią wiążącej wykładni ani źródła prawa powszechnie obowiązującego, tym samym nie stanowią podstawy wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.