INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 03.03.2010 r. (data wpływu 08.03.2010 r.) oraz piśmie z dnia 02.06.2010 r. (data nadania fax 02.06.2010 r., data wpływu oryginału pisma 07.06.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18.05.2010 r. (data nadania 18.05.2010 r., data doręczenia 31.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu garażu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.03.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu garażu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od roku 2000 uzyskuje dochody z najmu garażu przy ul. M., które rozlicza na zasadach ogólnych. W 2009 r. Wnioskodawczyni poniosła dodatkowe koszty wynikające z faktu oddania gruntu pod garażem w wieczyste użytkowanie oraz wykupu służebności gruntowej na działce umożliwiającej dojazd do garażu do drogi publicznej. Jako koszty uzyskania przychodu z tytułu najmu Wnioskodawczyni zalicza:

• Czynsz do dnia 31.03.2009 r. w wysokości 53,44 zł miesięcznie,

• Podatek od nieruchomości w kwocie 115,00 zł za rok 2009,

• Pierwszą opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu w wysokości 7 166,28 zł,

• Jednorazowa opłatę za służebność gruntową w kwocie 8 161,25zł
  
  

Przychód z tytułu najmu garażu wyniósł 7 200 zł. Powyższe koszty spowodowały wygenerowanie straty za rok 2009.

Jednocześnie pismem z dnia 02.06.2010 r. (data wpływu fax 02.06.2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 18.05.2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła przedstawiony stan faktyczny a mianowicie wskazała iż:

Najem garażu jest prowadzony jako najem prywatny. Jednocześnie wskazała, iż z podpisanej umowy najmu wynika, iż Wnioskodawczyni ponosi wydatki z tytułu czynszu, podatku od nieruchomości, opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu oraz jednorazowej opłaty za służebność gruntową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy można zaliczyć w koszty uzyskania przychodu z najmu poniższe wydatki:

• pierwszą opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu w wysokości 7 166,28

• jednorazową opłatę za służebność gruntową w kwocie 8 161,25zł

• czynsz w wysokości 53,44 miesięcznie za 3 miesiące – razem 160,32zł

• podatek od nieruchomości w kwocie 115 za rok 2009.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni powyższe opłaty stanowią racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z najmem, których celem jest osiągniecie przychodów, w tym również zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, iż w przypadku opłaty za służebność gruntową nieuiszczenie tej opłaty uniemożliwiłoby korzystanie z garażu, a zatem spowodowałoby brak możliwości generowania przychodu.

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawczyni powołuje się na decyzję Urzędu Skarbowego Kraków Śródmieście Nr PB1/415/30/03/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Artykuł 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz.307 ze zm.) wymienia najem jako odrębne źródło przychodu. W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni uzyskuje przychody z najmu, który jest rozliczany na ogólnych zasadach. Z zawartej umowy najmu wynika, iż Wnioskodawczyni ponosi wydatki z tytułu czynszu, podatku od nieruchomości, opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu oraz jednorazowej opłaty za służebność gruntową.

Koszty te jak wynika z przedstawionych okoliczności, związane są z przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawczynię w ramach najmu prywatnego i służą zabezpieczeniu i zachowaniu źródła przychodów.

W związku z powyższym, mając wpływ na wielkość uzyskanego przychodu, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze treść cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, iż wydatki takie jak: czynsz, podatek od nieruchomości, opłata za prawo wieczystego użytkowania oraz jednorazowa opłata za służebność gruntową stanowią koszty uzyskania przychodów bowiem związane są z przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawczynię z tytułu z najmu garażu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.