INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.03.2010r. (data wpływu 09.03.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.03.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką”) prowadzi działalność gospodarczą w ramach której jako finansujący, na podstawie umów leasingu operacyjnego, oddaje do odpłatnego używania innym podmiotom - korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe - samochody osobowe.

W ramach wskazanej w pkt 1 działalności Spółka nabywa samochody osobowe, które amortyzuje według zasad określonych w art. 16a – 16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 1992 Nr 21 poz. 86 z póź. zm.) (zwanej dalej „Ustawą”).

W przypadku jeżeli wartość samochodu osobowego nabytego przez Spółkę, a następnie oddanego w leasing operacyjny przekracza równowartość 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania, Spółka zobligowana jest stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 4 Ustawy nie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote.

Spółka zamierza do kosztów uzyskania przychodów zaliczać pełną wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od samochodów osobowych, których wartość początkowa przekracza 20.000 euro (a nie część ustaloną na podstawie proporcji jakiej kwota stanowiąca równowartość 20.000 euro pozostaje do wartości początkowej samochodu), do momentu aż ich łączna wartość zrówna się z kwotą w złotych odpowiadającą 20.000 euro.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do kosztów uzyskania przychodów zaliczać pełną wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z art. 16a – 16m Ustawy, od samochodów osobowych, których wartość początkowa przekracza 20.000 euro (a nie część ustaloną na podstawie proporcji jakiej kwota stanowiąca równowartość 20.000 euro pozostaje do wartości początkowej samochodu), do momentu aż łączna wartość odpisów amortyzacyjnych zrówna się z kwotą w złotych odpowiadającą 20 000 euro...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów pełną wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z art. 16a - 16m Ustawy od samochodów osobowych, których wartość początkowa przekracza równowartość 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania, aż do momentu gdy łączna wartość odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zrówna się z kwotą 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania.

Spółka wskazuje, że literalne brzmienie przepisów Ustawy nie określa szczegółowo w jaki sposób podatnik powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych, w przypadku jeżeli wartość początkowa samochodu osobowego przekracza równowartość 20.000 euro przeliczonych na złote. Jedynym ograniczeniem istniejącym w takim przypadku jest przewidziany w art. 16 ust. 1 pkt 4 Ustawy zakaz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części przekraczającej limit odpowiadający równowartości 20.000 euro przeliczonych na złote. Należy przy tym podkreślić, że przepis ten jak również przepisy art. 16a-16m Ustawy w żaden sposób nie określają szczegółowych zasad rozliczania odpisów amortyzacyjnych mieszczących się we wskazanym limicie.

Spółka podnosi, że art. 16 ust. 1 pkt 4 ma charakter wyjątku od ogólnej zasady umożliwiającej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków ponoszonych w celu osiągnięcia przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Zgodnie z obowiązującą w prawie zasadą wszelkie wyjątki, a w szczególności te które ograniczają uprawnienia podatnika muszą być stosowane ściśle i nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Przemawia to za przyjęciem, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 Ustawy nie może być interpretowany w inny sposób niż jedynie dla celów oznaczenia górnej granicy zaliczania do kosztów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych, ponieważ wykładnia taka stałaby w sprzeczności z literalnym brzmieniem przedmiotowego przepisu, który przewidziany w nim limit odnosi do sumy dokonanych odpisów, a nie do pojedynczego odpisu.

Powyższe argumenty jednoznacznie przemawiają, za przyjęciem, że podatnik w opisanym w niniejszym wniosku stanie faktycznym (tj. amortyzacji samochodu osobowego którego wartość początkowa przekracza równowartość 20.000 euro) ma do wyboru dwie możliwości. Po pierwsze, może, stosunkowo rozdzielać odpisy amortyzacyjne i do kosztów zaliczać jedynie część tych odpisów w całym okresie amortyzacji. Po drugie jest w pełni uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu pełnej wartości odpisu amortyzacyjnego, aż do chwili gdy łączna suma dotychczasowych odpisów nie przekroczy równowartości 20.000 euro, a późniejszych odpisów nie uznawać za koszty uzyskania przychodów.

Spółka w zaprezentowanym stanowisku powołuje się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. I SA/Po 814/09).

Po przeanalizowaniu przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązującego stanu prawnego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 w/w ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo – skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu.

W artykule 17a – 17l w/w ustawy ustawodawca uregulował sposób rozliczenia umów leasingu w podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te tworzą kompleksową regulację, zebraną w osobny rozdział 4a : „Opodatkowanie stron umowy leasingu”. Z treści art. 17a pkt 3 wynika, że ilekroć w rozdziale jest mowa o odpisach amortyzacyjnych rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m z uwzględnieniem art. 16.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

W ocenie organu podatkowego, dokonywanie przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów jest nieprawidłowe. Stanowisko organu podatkowego oparte jest na literalnym brzmieniu analizowanego przepisu art. 16 ust.1 pkt 4 ustawy, w którym ustawodawca reguluje, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych „w części ustalonej od wartości samochodu (…)”. W rozumieniu słownikowym „część” oznacza „jeden z elementów, na które dzieli się całość, pewną ilość z całości”, a „w części” oznacza „do pewnego stopnia, częściowo” (por. ). W związku z powyższym, podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Omawiany przepis odnosi się do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez podatnika (obejmującego maksymalnie okres roku podatkowego), a nie do ich sumy. Stanowisko podatnika byłoby prawidłowe, jeżeli w analizowanym przepisie ustawodawca nie użyłby zwrotu „w części ustalonej”.

Spółka zobowiązana jest zatem do ustalenia, jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro i tylko tę część zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanego przez Spółkę orzeczenia sądowego podkreślić należy, że orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej sprawie. Dodatkowo, należy zauważyć, że wyrok ten jest nieprawomocny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.