INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2009 r. (data wpływu 9 listopada 2009 r.) uzupełnionym w dniu 21 stycznia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wynajmu samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wynajmu samochodu osobowego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 21 stycznia 2010 r. o brakujący podpis drugiej osoby upoważnionej do reprezentowania Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła w miesiącu październiku 2009 r. z firmą x Sp. z o.o. oraz dotychczasową firmą korzystającą, umowę cesji o wynajem pojazdu, na podstawie której stała się stroną korzystającą z samochodu osobowego. Wynajmowany samochód wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych. Pierwotna umowa o wynajem pojazdu z poprzednią firmą korzystającą, zawarta była w czerwcu 2008 r., odliczenie VAT przez poprzednią firmę korzystającą miało miejsce w 60%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, będąc nową stroną umowy, ma prawo na podstawie obowiązujących przepisów do odliczenia podatku VAT od opłat czynszu na rzecz firmy wynajmującej, w wysokości 60% (nie więcej niż 6.000 zł)...

Zdaniem Wnioskodawcy, odliczenie podatku naliczonego następuje na zasadach ogólnych określonych w ustawie o podatku od towarów i usług, tj. w art. 86 ust. 7, bez względu na wartość podatku jaka została odliczona przez poprzedniego korzystającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a i lit. b ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego.

Z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł. (art. 86 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka w miesiącu październiku 2009 r. zawarła umowę cesji o wynajem pojazdu z firmą x oraz z dotychczasową firmą korzystającą. Na podstawie tej umowy Zainteresowany stał się stroną korzystającą z samochodu osobowego, który wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych. Pierwotna umowa o wynajem pojazdu z poprzednią firmą korzystającą zawarta została w czerwcu 2008 r., a firma ta dokonała odliczenia VAT w wysokości 60%.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy jako nowa (kolejna) strona umowy, ma prawo do odliczenia podatku VAT w wysokości 60% kwoty podatku naliczonego (nie więcej niż 6.000 zł) z tytułu wynajmu samochodu osobowego, w sytuacji gdy poprzednia firma korzystająca dokonała już od wynajmu tego właśnie samochodu osobowego, odliczenia podatku VAT w wysokości 60%.

Treść cyt. wcześniej art. 86 wskazuje, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje u wszystkich podatników, o których mowa w art. 15 ustawy o VAT, o ile wykażą, że zakupy były związane z bieżącą albo przyszłą działalnością opodatkowaną. Zatem, prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego jest „przypisane” do podatnika, a nie do towaru, który on nabywa lub użytkuje. Wobec powyższego, jeżeli przedmiotem np. dostawy lub wynajmu jest towar, od nabycia (użytkowania) którego podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, a następnie towar ten zostanie nabyty (użytkowany) przez innego podatnika, również ten drugi (kolejny) podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie lub użytkowanie tego towaru, zgodnie z art. 86 ustawy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 7 ustawy, Wnioskodawca, będąc nową stroną umowy, ma prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturach z tytułu płatności czynszu (raty) na rzecz firmy wynajmującej przedmiotowy samochód osobowy, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.