INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2010r. (data wpływu 2 lutego 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki VAT dla usługi transportowej ujętej w odrębnej pozycji na fakturze jako element podstawowego świadczenia przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki VAT dla usługi transportowej ujętej w odrębnej pozycji na fakturze jako element podstawowego świadczenia przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Kontrahenci będący podatnikami od wartości dodanej, zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, znajdujących się terytorium państwa członkowskiego UE (Anglia) składają zamówienia na produkty (opakowania plastikowe). Wnioskodawca realizuje sprzedaż do przedmiotowych kontrahentów. Zgodnie z ustaleniami z nabywcą towarów dostawa jest realizowana transportem samochodowym (za pośrednictwem polskiego przewoźnika). Firma Wnioskodawcy wystawia fakturę VAT, w której w osobnej pozycji ujmuje towary a w osobnej pozycji koszty transportu – zgodnie z oczekiwaniem kontrahenta. Dla towarów Wnioskodawca stosuje stawkę VAT 0% oraz dla transportu stosuje stawkę VAT 0% (jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy firma stosuje prawidłową stawkę VAT dla transportu...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Z tytułu dokonanej dostawy towarów podstawę opodatkowania stanowi całość świadczenia pieniężnego pobranego od nabywcy.

Koszty transportu jako związane z dostawą towarów są elementem świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów), które należy opodatkować według stawki właściwej dla dostawy towarów (stawka 0%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8 (art. 13 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z ust. 2 wspomnianego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy o VAT).

Ustawodawca określił warunki, jakie muszą zostać spełnione, aby wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlegała opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%.

I tak, stosownie do treści art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 %, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Na mocy art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ma prawo zastosować zerową stawkę podatku, jeżeli zostały spełnione warunki odnoszące się do statusu dostawcy i nabywcy oraz jeżeli przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy (miesiąc, kwartał) będzie on posiadał dowody świadczące o tym, iż towary, będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy, zostały wywiezione z terytorium Polski i zostały dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jeżeli towar nie jest wywożony przez podatnika lub przez nabywcę przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy lecz przez przewoźnika, zastosowanie będzie miał przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, który stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Wymienione w ust. 11 art. 42 ww. ustawy, dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dlatego też konieczne jest posiadanie przez Wnioskodawcę dokumentów wymienionych w tym przepisie.

Podobne stanowisko zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który w wyroku z dnia 18 kwietnia 2008r. sygn. akt I SA/Po 117/08 uznał, że dokumenty dodatkowe, o których tu mowa, nie mogą zastępować dokumentów „obowiązkowych”, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Zatem, podstawowe znaczenie dla udowodnienia, że nastąpił wywóz towaru z terytorium Polski i jego transport (przemieszczenie) do innego kraju członkowskiego mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż kontrahenci będący podatnikami od wartości dodanej, zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, znajdujących się terytorium państwa członkowskiego UE (Anglia) składają zamówienia na produkty (opakowania plastikowe).

Wnioskodawca realizuje sprzedaż do przedmiotowych kontrahentów.

Zgodnie z ustaleniami z nabywcą towarów dostawa jest realizowana transportem samochodowym (za pośrednictwem polskiego przewoźnika).

Firma Wnioskodawcy wystawia fakturę VAT, w której w osobnej pozycji ujmuje towary a w osobnej pozycji koszty transportu – zgodnie z oczekiwaniem kontrahenta.

Dla towarów Wnioskodawca stosuje stawkę VAT 0% oraz dla transportu stosuje stawkę VAT 0% (jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów).

W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, który jest kwotą należną z tytułu sprzedaży, pomniejszoną o podatek należny. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Zagadnienie to zostało uregulowane w art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wcześniej art. 11 ust. 2 Szóstej Dyrektywy Rady).

fcego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. :

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Wobec powyższego przepisy Dyrektywy jednoznacznie wskazują na to, że dodatkowe koszty pobierane przez dostawcę od nabywcy zwiększają wartość dokonywanej czynności, a co się z tym wiąże zwiększają również podstawę opodatkowania. Dotyczy to tych kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu transakcji.

Podsumowując, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, należy stwierdzić, że jeżeli z uregulowań umowy zawartej pomiędzy stronami wynika, że dostawca obciąża nabywcę towaru dodatkowymi kosztami (jakimi są na przykład koszty transportu towarów), a w konsekwencji łączna kwota należna z tytułu sprzedaży zostaje o te koszty powiększona, to należy te koszty traktować jako element świadczenia zasadniczego. W konsekwencji koszty transportu tych towarów ujęte w odrębnej pozycji faktury VAT pobierane przez dostawcę również podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla dostawy towaru, a więc w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów według stawki 0%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznające, iż koszty transportu jako związane z dostawą towarów są elementem świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów), które należy opodatkować według stawki właściwej dla dostawy towarów (stawka 0%), należało uznać za prawidłowe.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.