INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko XX, przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2009 r. (data wpływu 3 grudnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 lutego 2010 r. (data wpływu 4 lutego 2010 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego i podpis osób właściwych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był organizatorem dwudniowego szkolenia dla podmiotów rybackich oraz zainteresowanych rozwojem obszarów zależnych od rybactwa. Uczestnikom szkolenia zagwarantowano wyżywienie oraz nocleg. Za powyższe usługi (noclegowe i gastronomiczne) otrzymano fakturę VAT, z której na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług nabywca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT. Przedmiotowe szkolenie poświęcone było zasadom ubiegania się o dofinansowanie w ramach Programu Operacyjnego Zrównoważony Rozwój Rybołówstwa i Nadbrzeżnych Obszarów Rybackich 2007-2013 w skrócie PO RYBY. w ramach osi 3 PO RYBY – działania wspólne – możliwe jest dofinansowanie tego typu przedsięwzięć w wysokości 100% faktycznie poniesionych kosztów. Organizator szkolenia wskazał kwotę naliczonego podatku VAT od usług gastronomicznych i noclegowych jako koszt kwalifikowany. Przepisy stanowiące o zasadach kwalifikowalności wydatków w ramach PO RYBY odsyłają do art. 55.5a rozporządzenia Rady WE 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. (Dz. u. UE 15.8.2006 L223/1). Wspomniany przepis mówi o generalnej zasadzie niekwalifikowalności podatku VAT: Art. 55.5 Następujące wydatki nie kwalifikują się do odzyskania wsparcia z EFR:

1. podatek od wartości dodanej, oprócz podatku od wartości dodanej niepodlegającego zwrotowi, jeżeli jest on rzeczywiście i ostatecznie ponoszony przez innego beneficjenta niż osoba niebędąca podatnikiem określona w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodastw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1); (…). Instytucją pośredniczącą jaką dla PO RYBY jest Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wezwała organizatora do uzupełnienia wniosku o dofinansowanie, żądając indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych wskazujących zaistnienie okoliczności wskazanych w art. 55.5a.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż jest i w momencie zaistniałego stanu faktycznego był czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy według polskiego ustawodawstwa podatek naliczony VAT z faktur dotyczących nabycia usług noclegowych i gastronomicznych może być potraktowany jako podatek od wartości dodanej niepodlegającej zwrotowi...
2. Czy istnieje jakakolwiek możliwość, aby podatnik (organizator konferencji) miał prawo otrzymać zwrot podatku naliczonego od zakupu usług gastronomicznych i noclegowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji nie istnieje żadna możliwość odliczenia podatku naliczonego VAT od zakupu usług gastronomicznych i noclegowych. Ustawa o podatku od towarów i usług nie przewiduje w tej sytuacji żadnych wyłączeń. Podatek naliczony VAT może więc być uznany za podatek od wartości dodanej niepodlegający zwrotowi oraz rzeczywiście i ostatecznie ponoszony przez beneficjenta (zgodnie z art. 55 pkt 5a rozporządzenia Rady WE 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Z analizy powyższych przepisów wynika jednoznacznie, iż podatnik co do zasady nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku nabycia usług noclegowych i gastronomicznych. Od tej ogólnej reguły ustawodawca ustalił wyjątki, które jednak nie dotyczą podanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca był organizatorem dwudniowego szkolenia dla podmiotów rybackich oraz zainteresowanych rozwojem obszarów zależnych od rybactwa. Uczestnikom szkolenia zagwarantowano wyżywienie oraz nocleg. Za powyższe usługi (noclegowe i gastronomiczne) otrzymano fakturę VAT, z której na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług nabywca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT. Przedmiotowe szkolenie poświęcone było zasadom ubiegania się o dofinansowanie w ramach Programu Operacyjnego Zrównoważony Rozwój Rybołówstwa i Nadbrzeżnych Obszarów Rybackich 2007-2013 w skrócie PO RYBY. w ramach osi 3 PO RYBY – działania wspólne – możliwe jest dofinansowanie tego typu przedsięwzięć w wysokości 100% faktycznie poniesionych kosztów. Organizator szkolenia wskazał kwotę naliczonego podatku VAT od usług gastronomicznych i noclegowych jako koszt kwalifikowany. Zainteresowany jest i w momencie zaistniałego stanu faktycznego był czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia usług gastronomicznych i noclegowych.

W zakresie ww. projektu nie ma również możliwości uzyskania zwrotu podatku na zasadach określonych w rozdziale 10 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 212, poz. 1336). Ewentualny zwrot na podstawie tych przepisów obwarowany jest pewnymi warunkami, które podatnik winien spełnić. Wśród warunków tych ustawodawca wymienia m.in. pochodzenie środków finansowych ze źródeł określonych w § 8 ust. 3 i ust. 4 cyt. rozporządzenia a w zakresie środków pochodzących z Unii Europejskiej podpisanie umowy o dofinansowanie przed dniem 1 maja 2004 r. Ponieważ Wnioskodawca nie spełnia tych warunków, zatem nie ma możliwości ubiegania się o zwrot podatku VAT na podstawie przepisów rozdziału 10 ww. rozporządzenia (od dnia 1 stycznia 2010 r. na podstawie przepisów rozdziału 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - Dz. u. Nr 224, poz. 1799).

Reasumując, Wnioskodawcy (organizatorowi konferencji) nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług gastronomicznych i noclegowych ani zwrot kwoty podatku naliczonego od tych zakupów.

Przez podatek od wartości dodanej – w myśl art. 2 pkt 11 ustawy – rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższej definicji wynika, iż podatek od wartości dodanej to VAT, który jest nakładany w którymkolwiek państwie członkowskim poza Polską. Pojęcie to zostało zdefiniowane dla potrzeb m.in. określenia statusu strony transakcji przy transakcjach wewnątrzwspólnotowych, sprzedaży wysyłkowej z i na terytorium kraju, a także w przypadku niektórych usług niematerialnych.

Jak wskazał Zainteresowany w ramach zorganizowanego szkolenia poniósł wydatki związane z zakupem usług gastronomicznych i noclegowych. Zatem, podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesione ww. wydatki nie jest podatkiem od wartości dodanej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z dniem 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. w stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich.

Stosownie do art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), (Dz. u. UE l 1977.145.1 ze zm.), obecnie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. u. UE l 06.347.1 ze zm.), Rada powinna podjąć decyzję, które wydatki nie kwalifikują się do odliczenia podatku od wartości dodanej. Do czasu ustalenia przez Radę takiej listy, Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane przepisami krajowymi w dniu 1 stycznia 1979 r. lub w przypadku państw, które dołączyły do Wspólnot później, w dacie ich akcesji. Do dnia dzisiejszego Rada Unii Europejskiej nie ustaliła powyższej listy.

Zatem, przepisy dotyczące prawa do odliczenia i przepisy ograniczające to prawo zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług zostały implementowane z VI Dyrektywy (obecnie Dyrektywy 2006/112/WE Rady) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zasadnicza konstrukcja obecnie obowiązujących polskich przepisów o podatku od towarów i usług jest więc zgodna z przepisami dyrektyw Unii Europejskiej, natomiast wielokrotna nowelizacja przepisów ww. ustawy ma związek z ciągłym dostosowywaniem szczegółowych przepisów do regulacji unijnych.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę należy stwierdzić, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem od wartości dodanej w rozumieniu VI Dyrektywy (obecnie Dyrektywy 2006/112/WE Rady) nie jest nim natomiast w rozumieniu ustawy o VAT, gdyż jak wskazano wcześniej ta definiuje w sposób odrębny pojęcie podatku od wartości dodanej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, tut. Organ informuje, iż w zakresie kwalifikowalności wydatków w świetle art. 55 ust. 5 lit. a rozporządzenia Rady WE 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (Dz. u. z 2006 UE L223/1) wydano w dniu 23 lutego 2010 r. odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.