INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 01 marca 2010r. (data wpływu do tut. Biura - 10 marca 2010r.), uzupełnionym w dniu 17 maja 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne:

• w części dotyczącej używania samochodu osobowego przez każdego z małżonków celem dowożenia na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne (masaże, ćwiczenia) niepełnosprawnego dziecka – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej używania samochodu celem dowożenia niepełnosprawnego dziecka na pływalnie - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismem z dnia 04 maja 2010r. znak: IBPB II/1/415-287/10/ŚS wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 17 maja 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wspólnie z żoną utrzymują 15 letnie dziecko, które samochodem stanowiącym współwłasność dowożą (każde z małżonków oddzielnie) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (masaże, ćwiczenia) oraz na pływalnie. Wnioskodawca stwierdził, iż zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz korzystanie z pływalni jest w zaleceniach pohospitalizacyjnych dziecka wnioskodawcy już od momentu ujawnienia jego choroby czyli w okresie gdy dziecko miało 3 lata. Wnioskodawca uważa, iż zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i korzystanie z pływalni są jedynym sposobem utrzymania mięśni dziecka w stanie umożliwiającym w miarę samodzielną egzystencję. Dowożenie autem dziecka powoduje, jak wskazuje, wnioskodawca przekroczenie kwoty jednego limitu na dowóz. Zajęcia na basenie nie odbywają się pod kierunkiem rehabilitantów. Wnioskodawca stwierdził, iż według zaleceń lekarza stosownie do postępującej choroby dziecka, każdorazowe przebywanie w basenie – niekoniecznie pod kierunkiem rehabilitantów jest rehabilitacją – wpływa na jego mięśnie. Wnioskodawca wskazał, iż przy nieuleczalnej chorobie dziecka wnioskodawcy (postępujący zanik mięśni) poruszanie się w wodzie jest zabiegiem rehabilitacyjnym. Z posiadanego przez wnioskodawcę zaświadczenia, wystawionego przez lekarza neurologa leczącego syna wnioskodawcy, wynika iż lekarz zalecił stosowanie jak najczęściej i w jak najkorzystniejszych warunkach formy leczenia na pływalni – nie określając czy są to zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Wnioskodawca wskazał, iż w ww. zaświadczeniu zostało zawarte stwierdzenie, że „w postępowaniu opóźniającym postęp choroby stosuje się wszystko co jest możliwe, może być wskazane a nie jest przeciwwskazane.”

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałej sytuacji każdemu z małżonków przysługuje prawo do dokonania odliczenia wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne w granicach limitu nieprzekraczającego w roku podatkowym kwoty 2.280 zł...
2. Czy dowóz dziecka na pływalnie może być odliczony w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne...
   
   

Wnioskodawca uważa, iż jeżeli obydwoje z żoną ponoszą koszty używania samochodu osobowego dla potrzeb niezbędnych związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne to przysługują wnioskodawcy i jego żonie dwa odrębne limity do wysokości 2.280 zł. Wnioskodawca stwierdził, iż wydatki związane z dowozem dziecka wnioskodawcy na pływalnię mogą być odliczone w ramach ww. ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawca wskazuje, iż korzystanie z basenu przez dziecko jest zalecane przez lekarza specjalistę i nieodzowne w rehabilitacja.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7c powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120zł,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. dowozić nim osoby niepełnosprawne na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa.

Podkreślić tu należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jeżeli wolą organu podatkowego będzie wskazanie np. miejsc i częstotliwości dokonywania zabiegów, obowiązkiem podatnika jest te informacje przekazać. Fakt oraz konieczność poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu, w tym odliczenia kosztów paliwa jeśli okaże się, że zabiegi nie były konieczne lub dana osoba wcale z nich nie korzystała.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca oraz jego żona (każde oddzielnie) dowożą, stanowiącym współwłasność małżeńską samochodem, dziecko na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne (masaże, ćwiczenia) oraz na pływalnie. Wnioskodawca wskazał, iż przy nieuleczalnej chorobie dziecka wnioskodawcy (postępujący zanik mięśni) poruszanie się w wodzie jest zabiegiem rehabilitacyjnym. Z posiadanego przez wnioskodawcę zaświadczenia, wystawionego przez lekarza neurologa leczącego syna wnioskodawcy, wynika iż lekarz zalecił stosowanie jak najczęściej i w jak najkorzystniejszych warunkach formy leczenia na pływalni – nie określając czy są to zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż jeżeli w istocie każdy z rodziców ponosi wydatkiz tytułu używania samochodu osobowego celem dowozu niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (masaże, ćwiczenia), które zalecił lekarz specjalista i są one wykonywane pod kierunkiem wyspecjalizowanych osób, to każdyz rodziców ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez niego wydatków. Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie zastosowane przez każdego z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać – za prawidłowe.

Natomiast co do możliwości odliczenia przez wnioskodawcę i jego żonę wydatków związanych z dowozem samochodem osobowym dziecka na basen (pływalnię), należy stwierdzić, że z pewnością zalecony przez lekarza pobyt na pływalni przyczynia się do podniesienia sprawności dziecka wnioskodawcy i przez to polepsza stan jej zdrowia, jednakże pobytu tego nie można zakwalifikować jako zabiegów rehabilitacyjnych, o których mowa w ww. art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy. Podkreślić bowiem należy, że basen (pływalnia) jest miejscem, które cechuje ogólnodostępność, co oznacza, że są przeznaczone dla wszystkich chętnych do korzystania, a więc, nie tylko dla osób niepełnosprawnych.

Z zajęć na basenie – ćwiczeń, rekreacji – może korzystać każda osoba. Zatem z faktu, że korzysta z nich osoba niepełnosprawna nie można wywodzić, że zajęcia te są zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi. Wnioskodawca wskazał, że zajęcia na basenie nie odbywają się pod kierunkiem rehabilitantów. Tutaj zaznaczyć również należy, iż dla ww. placówek stan zdrowia, rodzaj i stopień niepełnosprawności korzystających z nich osób nie jest przedmiotem zainteresowania, tak jak to ma miejsce w przypadku placówek specjalizujących się w rehabilitacji. Chętny do korzystania z usług na basenie wykupuje bilet lub karnet i na własną odpowiedzialność korzysta indywidualnie lub grupowo z oferowanych usług. Ratownik nadzoruje jedynie bezpieczeństwo i prawidłowy sposób korzystania z dostępnych w placówce urządzeń oraz udziela wskazówek co do sposobu i zakresu korzystania nich. Basen (pływalnia) na prośbę zainteresowanej osoby wystawiają imienne faktury (rachunki), jednak jako rodzaj sprzedanej usługi z pewnością nie widnieją w nich zabiegi rehabilitacyjne, w rozumieniu art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż wydatki dotyczące dowozu osoby niepełnosprawnej na pływalnie spełniają przesłankę określoną art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać – za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeniaw przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.