INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 21 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części likwidowanych środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części likwidowanych środków trwałych

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa handlowego zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym - Rejestrze Przedsiębiorców, posiada numer identyfikacyjny REGON, Numer Identyfikacji Podatkowej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. wynajmując, nabywając i zbywając ruchomości i nieruchomości.

Wnioskodawca dokonuje likwidacji (w tym rozbiórki, wyburzenia) należących do niego środków trwałych w postaci budynków, budowli oraz urządzeń, które wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ale które na dzień likwidacji nie zostały w pełni umorzone (zamortyzowane). Likwidacja ta nie następuje w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności. W miejscu likwidowanych obiektów (budynki, budowle) Wnioskodawca wznosi nowe budynki lub nowe budowle, które zostaną następnie wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Maszyny i urządzenia likwidowane są ze względu na fizyczne i ekonomiczne zużycie w związku modernizacją parku maszynowego. Nowo wybudowane budynki i budowle oraz zakupione maszyny będą służyć Wnioskodawcy do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (w szczególności osiąganiu przez Wnioskodawcę przychodów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku likwidacji (w opisanym stanie faktycznym) nie w pełni umorzonych środków trwałych (budynki, budowle, maszyny, urządzenia) Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia nieumorzonej (nlezamortyzowanej) części tych środków bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów, czy też wartość owych nieumorzonych części powinna zwiększyć wartość początkową (będącą podstawą odpisów amortyzacyjnych) nowego środka trwałego (np. wybudowanego w miejscu środka zlikwidowanego)...

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość likwidowanych środków trwałych (budynki, budowle, maszyny i urządzenia) może byc zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej w nowo wybudowanym obiekcie będzie tożsamy z rodzajem działalności prowadzonej w zlikwidowanym budynku tzn. nie nastąpi zmiana rodzaju działalności czy też jej likwidacja. Wnioskodawca nie ma obowiązku zaliczenia nieumorzonej części likwidowanych środków trwałych (budynki, budowle, maszyny) do kosztu wytworzenia środków trwałych w budowie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy. W myśl wskazanych przepisów, aby uznać wydatek za koszt w rachunku podatkowym, musi on być poniesiony w celu uzyskania przychodu i nie może to być koszt wymieniony w katalogu negatywnym, tj. ustawowym katalogu wydatków nie uznawanych za koszt podatkowy. Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie tzn. uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesione wydatki miały lub mogły mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą, na skutek zmiany rodzaju działalności. Z przepisu tego wynika, że tylko zmiana rodzaju działalności gospodarczej ma ten skutek, że nieumorzona wartość zlikwidowanego środka trwałego nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. A contrario, we wszystkich innych przypadkach nieumorzona wartość środka trwałego może stanowić koszt uzyskania przychodów. Poza tym jeżeli ustawodawca uznał za zasadne likwidację środka trwałego objąć odrębną, regulacją i przy tym z kosztów uzyskania przychodów wyłączył tylko jedną, sytuację kwalifikowaną, związaną, z likwidacją, środka trwałego, to mając na uwadze racjonalizm ustawodawcy, należy przyjąć, że wyraził tym samym swoją, wolę, aby wszystkie inne koszty likwidacji środka trwałego mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Regulacja ta stanowi lex specialis w stosunku do wszystkich innych przepisów, w tym do art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszt uzyskania przychodów, zależy, od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów. Jeżeli powodem rozbiórki "likwidacji” jest niespełnienie przez budynek, budowlę czy urządzenie oczekiwanych parametrów dotyczących jego funkcjonalności, w związku unowocześnieniem dotychczasowych sposobów prowadzonej działalności gospodarczej nie można mówić, iż likwidacja następuje w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu likwidacji działalności. Wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują, likwidacją, niektórych z tych środków i polegają, na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione, nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Reasumując: uwzględniając literalne brzmienie powołanych przez Wnioskodawcę przepisów należy uznać, iż straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności, mogą być uznane jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków i nie ma obowiązku ich uznawania jako koszt wytworzenia nowych środków trwałych. Niezamortyzowana wartość likwidowanych środków trwałych będzie, zdaniem Wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodów niezwiązanym bezpośrednio z przychodem, a więc potrącanym w dacie poniesienia.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje m.in. potwierdzenie w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 października 2009r. znak IPPB1/415-684/09-2/AM,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 lipca 2009r., nr IPPB5/423-349/09/JC,
• wyroku WSA w Warszawie III SA/Wa 552/09 z dnia 26 października 2009 roku.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.