INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009r. (data wpływu 1 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na przełomie roku 2007 i 2008 Wnioskodawca wraz z małżonką postanowili znaleźć i zakupić działkę budowlaną na wsi celem wybudowania domu mieszkalnego i zamieszkania tam. Kierując się w szczególności możliwością zamieszkania w bardziej przyjaznych warunkach i możliwością zapewnienia dwójce dzieci wychowania w zdrowszym środowisku (obecnie Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkuje w mieście). Wnioskodawca wraz z małżonką uznał ponadto, że w przyszłości całość bądź część zakupionej nieruchomości Wnioskodawca może także przekazać swoim dzieciom, co będzie stanowiło dobre zabezpieczenie ich przyszłych potrzeb materialnych.

W połowie roku 2008 Wnioskodawca wraz z małżonką znalazł odpowiednią nieruchomość i na podstawie umów: sprzedaży warunkowej z dnia 8 lipca 2008r. - Rep. A Nr (pod warunkiem nieskorzystania z prawa pierwokupu przez Agencję Nieruchomości Rolnych) oraz przeniesienia własności z dnia 8 sierpnia 2008r. - Rep. A Nr, Wnioskodawca nabył niezabudowaną nieruchomość rolną obejmującą działkę nr 198/1 o powierzchni 0, 7500 ha zlokalizowaną we wsi Sz., Gmina S. Zgodnie z zaświadczeniem z Urzędu Miasta i Gminy w S. z dnia 8 lipca 2008r., nr przedłożonym przy zawieraniu warunkowej umowy sprzedaży, wedle miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy S., przyjętego uchwałą Rady Miejskiej w S., działka 198/1 znajduje się w obszarze „MN1” - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zagrodowej i usługowej, w pasie dróg „KDD” - tereny ulic i dróg publicznych, w pozostałej części w obszarze „R” tereny rolne. Sprzedawcą nieruchomości była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Wnioskodawca pozostaje z małżonką w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej, ale ww. nieruchomość kupił z majątku odrębnego. W związku z umową przeniesienia własności notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych. Po zakupie nieruchomości Wnioskodawca wraz z rodziną wykorzystywał nieruchomość w celach rekreacyjnych i rozpoczął zbieranie środków na budowę domu. Jednakże plany te zostały wstrzymane m.in. w związku z kryzysem gospodarczym. Wnioskodawca prowadzi bowiem działalność gospodarczą - sklep internetowy, w ramach którego sprzedaje głównie importowane towary. Kryzys gospodarczy spowodował m.in. wzrost wartości walut, co bezpośrednio wpływa na rozwój prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę. Niepewność na rynkach walutowych spowodowała spowolnienie planowanego rozwoju sklepu prowadzonego przez Wnioskodawcę. W związku z tym Wnioskodawca wraz z małżonką podjęli decyzję o sprzedaży części zakupionej nieruchomości w celu uzyskania środków umożliwiających rozpoczęcie budowy domu. W tym celu koniecznym było podzielenie zakupionej nieruchomości, tak aby wydzielić część nieruchomości przeznaczoną pod budowę domu, jak również na część przeznaczoną dla dzieci. Na mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 17 marca 2009r., zatwierdzony został podział działki nr 198/1 na działki: nr 198/3 o pow. 0,0961 ha, nr 198/4 o pow. 0,1201 ha, nr 198/5 o pow. 0,2649 ha, nr 198/6 o pow. 0,0288 ha, nr 198/7 o pow. 0,1200 ha i nr 198/8 o pow. 0,1201, zgodnie z mapą projektową podziału wraz z wykazem zmian gruntowych, sporządzoną przez uprawnionego geodetę na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami i przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starostwa Powiatowego w K. Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej, pod numerem. Wskazany sposób podziału był podyktowany także w dużej mierze wymogami wynikającymi z art. 93 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997r. (tekst pierwotny: Dz. U. Nr 115 poz. 741 ze zm.) m.in. koniecznością zapewnienia dostępu do drogi publicznej, w związku z czym działka nr 198/6 została wydzielona pod drogę wewnętrzną zapewniającą dostęp do drogi publicznej działkom, które nie mają takiego dostępu.

Następnie Wnioskodawca znalazł chętnych nabywców działki nr 198/7. W związku z tym na podstawie umowy sprzedaży i aktu ustanowienia hipoteki z dnia 30 kwietnia 2009r., Rep. A nr Wnioskodawca sprzedał niezabudowaną działkę 198/7 na rzecz małżonków pozostających we wspólności majątkowej, nabywających tą nieruchomość za pieniądze pochodzące z majątku wspólnego. Przy zawieraniu umowy przedłożone zostało zaświadczenie wydane przez Urząd Miasta i Gminy w S. z dnia 18 marca 2009r., wedle którego działka 198/7, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy S., znajduje się w obszarze „MN1” - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zagrodowej i usługowej, w pasie dróg „KDD” - tereny ulic i dróg publicznych. Przedłożony został także wypis z rejestru gruntów wydany przez Starostwo Powiatowe w K. z dnia 27 kwietnia 2009r., z którego wynika, że działka nr 198/7 sklasyfikowana jest według użytków i klas, jako grunty orne - symbol R-RIIIa. W związku z zawartą umową notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych.

W maju 2009r. Wnioskodawca znalazł nabywcę zainteresowanego zakupem działki nr 198/4. W związku z tym na podstawie warunkowej umowy sprzedaży z dnia 29 maja 2009r., Rep. A nr (pod warunkiem nieskorzystania z prawa pierwokupu przez Agencję Nieruchomości Rolnych) oraz umowy przeniesienia własności z dnia 20 lipca 2009r., Rep. A nr sprzedał niezabudowaną działkę nr 198/4 oraz wynoszący 1/3 udział we współwłasności nieruchomości utworzonej z niezabudowanej działki nr 198/6 na rzecz osoby fizycznej. Sprzedaż udziału była niezbędna ze względu na konieczność zapewnienia działce nr 198/4 dostępu do drogi publicznej. Przy zawieraniu warunkowej umowy sprzedaży zostało przedłożone zaświadczenie wydane przez Urząd Miasta i Gminy w S. z dnia 21 maja 2009r., wedle którego działka 198/4 i nr 198/6, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy S., znajdują się w ok. 90% w obszarze „MN1” - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zagrodowej i usługowej, zaś w pozostałej części w obszarze R - tereny rolne. Przedłożony został także wypis z rejestru gruntów wydany przez Starostwo Powiatowe w K. z dnia 20 maja 2009r., z którego wynika, że działka nr 198/4 i 198/6 sklasyfikowane są według użytków i klas, jako grunty orne-symbol R-Rllla. W związku z umową przeniesienia własności notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych. Do ostatniej sprzedaży doszło w październiku 2009r. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 19 października 2009r., rep. A nr Wnioskodawca sprzedał niezabudowaną działkę nr 198/8 oraz wynoszący 1/3 udział we współwłasności nieruchomości utworzonej z niezabudowanej działki nr 198/6 na rzecz osoby fizycznej. Sprzedaż udziału była konieczna ze względu na konieczność zapewnienia działce nr 198/4 dostępu do drogi publicznej. Przy zawieraniu warunkowej umowy sprzedaży zostało przedłożone zaświadczenie wydane przez Urząd Miasta i Gminy w S. z dnia 12 października 2009r., wedle którego działka nr 198/8 i nr 198/6 znajdują się zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy S., w obszarze „MN1” - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zagrodowej i usługowej. Przedłożony zostały także wypis z rejestru gruntów wydany przez Starostwo Powiatowe w K. z dnia 12 października 2009r., z którego wynika, ze działka nr 198/8 i 198/6 sklasyfikowane są według użytków i klas, jako grunty orne - symbol R-Rllla W związku z umową przeniesienia własności notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca informuje dodatkowo, że:

• prowadzi działalność gospodarczą - sklep internetowy, sprzedaje importowane towary takie jak narzędzia, sprzęt kuchenny itp. i jest z tego tytułu podatnikiem od towarów i usług,
• nabyta w 2008r. nieruchomość nie została w jakimkolwiek zakresie zakupiona dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak również Wnioskodawca nie planował i nie planuje wykorzystania zakupionej nieruchomości do takich celów - nieruchomość została bowiem nabyta wyłącznie w celu zaspokajania potrzeb własnej rodziny, a tym samym w celu realizacji obowiązków małżeńskich i rodzicielskich,
• w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie planował odsprzedaży nieruchomości, a ponadto nie planuje sprzedaży pozostałej części nieruchomości,
• nieruchomość nie była przekazana do korzystania odpłatnie czy też nieodpłatnie osobom trzecim,
• Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności rolniczej,
• nie dokonywał żadnych zmian w nieruchomości od momentu zakupu do momentu sprzedaży wydzielonych działek, nie dokonał także żadnych nakładów,
• Wnioskodawca ma wykształcenie wyższe informatyczne,
• nabywcy nieruchomości zgłosili się w związku z ogłoszeniami zamieszczonymi przez Wnioskodawcę w internecie, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku ostatniej sprzedaży nabywca zgłosił się przez biuro pośrednictwa nieruchomościami, z którym Wnioskodawca zawarł umowę o pośrednictwo,
• środki uzyskane ze sprzedaży przedmiotowych działek nie zostały przeznaczone na działalność gospodarczą a zostaną przeznaczone na budowę domu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonując sprzedaży działki nr 198/7 Wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług i w związku z tym powinien zapłacić podatek należny według stawki 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży niezabudowanej działki nr 198/7 nie był podatnikiem podatku od towarów i usług i w związku z tym nie był zobowiązany do zapłaty podatku należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 i 2 w zw. z art. 2 pkt 6 i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą VAT, jak również przy uwzględnieniu postanowień dyrektywy 2006/112/WE Rady (WE) z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06.347.1) - zwanej dalej Dyrektywą VAT, która zastąpiła szóstą dyrektywę Rady z 17 maja 1977r. nr 77/388/EWG w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatku od towarów i usług - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (Dz. U. UE L 77.145.1) - zwaną dalej VI Dyrektywą Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowych działek nie działał jako podatnik VAT i w związku z tym nie był zobowiązany do zapłaty podatku należnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne mniemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa jest w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (ust. 1). Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2). Unormowania ustawy VAT wymagają jednak uwzględnienia prawa wspólnotowego, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów lub usług świadczona na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje (art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT). Zdefiniowana w Dyrektywie VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych (art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy - art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT). Zgodnie z art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy VAT) państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2, (art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT) w szczególności (...) dostawę działek budowlanych. Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, że podatnikiem podatku VAT może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Treść tego przepisu, co do zasady, odzwierciedla przepis krajowy, którym jest art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Różnica pomiędzy regulacją unijną, a postanowieniami polskiej ustawy VAT ujawnia się natomiast na tle samej definicji działalności gospodarczej. O ile, bowiem zgodnie z art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą wykonywaniem wolnych zawodów, a także wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych, o tyle przepis art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiując działalność gospodarczą, jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, operuje zwrotem „również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”. Zwrotu takiego w przepisie art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT brak. Ten swoisty sposób realizacji w ustawie o VAT normy kompetencyjnej wynikającej z art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy VAT), dotyczącej uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą budził wątpliwości interpretacyjne. W tym zakresie istotne znaczenie ma wyrok NSA - wydany w poszerzonym składzie, z dnia 29 października 2009r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym Sąd wskazał, w jaki sposób należy interpretować art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT w kontekście postanowień VI Dyrektywy (Dyrektywy VAT): „...Podnieść jednak należy, że w przepisie art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy zawarto upoważnienie dla Państw Członkowskich do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie (podkreślenie Sądu) zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą zdefiniowaną w art. 4 ust. 2, w szczególności (podkreślenie Sądu) dotyczące określonych dostaw budynków, części budynków wraz z gruntami oraz dostaw działek budowlanych, przez które to działki VI Dyrektywa rozumieć każe każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną „uznaną za budowlaną przez Państwa Członkowskie”. Oznacza to, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, że użyty w treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT zwrot „również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”, jest wyrazem swoistej realizacji przez polskiego ustawodawcę opcji zawartej w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy. Realizacja tej opcji nie została przy tym ograniczona wyłącznie do dostaw budynków lub części budynków wraz z gruntem oraz działek budowlanych wymagających zdefiniowania - lecz do wszystkich czynności podlegających opodatkowaniu, które dokonywane sporadycznie w związku z działalnością handlową usługową lub produkcyjną, są wykonywane przez dany podmiot. Możliwość taka przewidziana jednak została w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy, gdy zważyć, że w przepisie tym użyto zwrotu „w szczególności”, nie zamykając w ten sposób katalogu sporadycznych transakcji uzasadniających uznanie danego podmiotu za podatnika do transakcji dotyczących wyłącznie budynków i działek budowlanych. Wskazując na powyższe nie sposób jednak nie zauważyć, że realizacja opcji określonej w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy w ustawie o VAT nastąpiła w sposób wysoce niedoskonały i budzący wątpliwości interpretacyjne. Zamiast bowiem określić wprost i jasno w ustawie o VAT, że za podatnika uznaje się każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą ustawodawca zdecydował się na skomplikowane i wymagające zabiegów interpretacyjnych rozwiązanie polegające na rozszerzeniu definicji działalności gospodarczej. Okoliczność, że VI Dyrektywa zezwala Państwom Członkowskim na uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą i że ustawa o VAT opcję tę realizuje w końcowej części przepisu art. 15 ust. 2 poprzez odwołanie się do „czynności wykonanej jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”, nie przesądza jednak, że tylko z tego powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku VAT. Zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem nader wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka zaś właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT. Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. (...) Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT. Argument, że podmiot dokonujący sprzedaży (dostawy) majątku prywatnego nie może być traktowany w odniesieniu do takiej sprzedaży jako podatnik podatku od towarów i usług, doznaje dodatkowego wzmocnienia, gdy uwzględnić wnioski płynące z analizy przepisu art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy. Przepis ten określając zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej stanowi, że opodatkowaniu podlega dostawa towarów lub usług świadczona odpłatnie na terytorium kraju „przez podatnika, który jako taki występuje”. Art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy wyraźnie więc wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności, dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Nader jasno zaakcentował to ETS w orzeczeniu w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ülzen a Dieter Armbrecht stwierdzając, że nawet jeśli podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową), i którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. Nadmienić trzeba, że w orzeczeniu tym Trybunał stwierdził, że w przypadku wyodrębnienia części nieruchomości do celów prywatnych rozróżnienie między częścią przeznaczoną na potrzeby działalności gospodarczej podatnika i częścią używaną do celów prywatnych musi opierać się na proporcji między wykorzystywaniem do celów prywatnych i do celów działalności gospodarczej w roku nabycia (podkreślenie Sądu), nie zaś na kryterium podziału fizycznego. W uzasadnieniu omawianego wyroku wskazano, że w VI Dyrektywie brak jest przepisu uniemożliwiającego podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych i że decyzja w tym zakresie jest suwerenną decyzją samego podatnika. Oznacza to, że w ocenie ETS brak opodatkowania sprzedaży majątku własnego podatnika nie zakłóca zasady powszechności i neutralności podatku VAT, ani też nie powoduje zakłóceń w zakresie konkurencji. Ustawa o VAT, określając w art. 5 ust. 1 pkt 1, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, nie zawiera zapisu identycznego jak zastosowany w art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy, co przesądza, że w tym zakresie pozostaje ona w sprzeczności z zapisami VI Dyrektywy. Brak ten niewątpliwie usuwany być musi w drodze prowspólnotowej wykładni ustawy krajowej …”.

Przenosząc powyższe interpretacje do zawartego we wniosku stanu faktycznego o braku możliwości przypisania Wnioskodawcy charakteru podatnika w przypadku dokonywania przedmiotowych sprzedaży świadczy przede wszystkim okoliczność, że dokonując zakupu działki nr 198/1 nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Wnioskodawca dokonał zakupu nieruchomości na własne potrzeby – w celu wybudowania domu oraz z zamiarem przekazania w przyszłości części nieruchomości swoim dzieciom, a następnie wykorzystywał tą nieruchomość wraz z rodziną na własne potrzeby. Nieruchomość nie została zakupiona dla celów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, jednakże nie w zakresie handlu czy też obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca nie wykorzystywał także zakupionej nieruchomości dla potrzeb prowadzonej nieruchomości, a ponadto nieruchomość nie weszła w skład majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga także, że Wnioskodawca dokonał zakupu nieruchomości ze środków niepochodzących z działalności gospodarczej, ale z majątku odrębnego. Wnioskodawcy nie można przypisać zachowania handlowca w zakresie handlu czy też obrotu nieruchomościami w przedmiotowych stanach faktycznych. Ze względu na brak legalnej definicji handlowca należy odwołać się do pojęcia handlowca w powszechnie przyjętym rozumieniu. Handlowiec to specjalista w dziedzinie handlu (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Wydawnictwo PWN 2003, wersja internetowa - link: http://usjp.pwn.pl/haslo.php...id=1828823#syn16270), natomiast handel to zorganizowana wymiana dóbr, obrót towarów polegający na kupnie i sprzedaży (Uniwersalny słownik języka ... http://usjp.pwn.pl/haslo.php...id=1828813 ). Zachowanie Wnioskodawcy nie nosiło znamion takich pojęć. Wnioskodawca dokonał bowiem zakupu nieruchomości na własne potrzeby do majątku prywatnego a następnie dokonał wyprzedaży części tego majątku. Zdaniem Wnioskodawcy nie można jego działaniu przypisać charakteru zorganizowanego celem prowadzenia handlu nieruchomościami. Przez działanie w sposób zorganizowany, nie można rozumieć poszczególnych czynności zmierzających do sprzedaży majątku prywatnego, lecz zorganizowaną działalność składającą się z wielu elementów dotyczących tego samego celu. W związku z tym zorganizowane działanie powinno przede wszystkim charakteryzować się określoną formą organizacyjną czy to poprzez zorganizowanie biura sprzedaży, czy choćby stałego punktu służącego do kontaktowania się z potencjalnymi nabywcami. Wyróżnikiem zorganizowanej działalności mogą być także stale powtarzające się np. w prasie reklamy i przedstawianie oferty, ale nie jednej, określonej co do tożsamości i ciągle tej samej nieruchomości, lecz oferty dotyczącej działania podmiotu: informacji o profilu, zakresie działania, wykonywanych usługach i oferowanych towarach (nieruchomościach). Organizacja działalności w zakresie handlu nieruchomościami musi więc obejmować wszystko, co składa się na działalność: siedziba lub stałe miejsce kontaktu z klientami, rozpoznanie rynku, zakupy towarów, przedstawianie ofert, reklama i marketing, zatrudnienie bądź planowanie zatrudnienia pracowników, posiadanie doświadczenia i wiedzy w zakresie prowadzenia takiej działalności lub chociaż dążenie do uzyskania takich kwalifikacji itd. Wnioskodawca nie podejmował takich działań, a jedynie dokonał standardowych czynności jakie dokonuje każda osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, gdy sprzedaje prywatny majątek. W związku z tym odnośnie przedmiotowych sprzedaży dziatek w pełni znajduje zastosowanie, wskazane w ww. wyroku NSA z dnia 29 października 2007r., orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 października 1995r. w sprawie C-291/92 Finanzamt Ülzen v. Dieter Armbrecht, w którym podkreślono, że podatnik musi działać „jako podatnik”, aby transakcja podlegała VAT i jednocześnie podatnik dokonujący transakcji jako osoba prywatna nie podlega VAT. Warto także podkreślić, że aktualność tego poglądu została potwierdzona w orzeczeniu ETS z dnia 8 marca 2001r. w sprawie C-415/98 Laszlo Baksci v. Finanzamt Fürstenfeldbruck.

Wnioskodawca nie spełniał także pozostałych konstytutywnych cech podatnika od towarów i usług, ponieważ nie dokonał zakupu nieruchomości z zamiarem późniejszej odsprzedaży jej części. W tym zakresie, należy zwrócić uwagę, że zamiar prowadzenia działalności gospodarczej powinien być poparty obiektywnymi dowodami oraz powinien przejawiać się w ponoszeniu wydatków inwestycyjnych. Zamiar podjęcia działalności gospodarczej powinien istnieć już w momencie dokonywania pierwszych zakupów związanych z planowaną działalnością gospodarczą (jak wskazuje ETS w sprawie C-396/98 - Grundstueckgemeinschaft Schlosstrasse GbR, jak również doktryna prawnicza np. „VAT - Komentarz 2007”, T. Michalik, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2007, str. 215, oraz orzecznictwo sądowe - np. cyt. wyżej wyrok NSA z 29 października 2009r., sygn. akt I FPS 3/07). Wnioskodawca zakupił nieruchomość z zamiarem wybudowania domu i zamieszkania w nim w przyszłości z rodziną jak również z zamiarem przekazania w przyszłości części nieruchomości swoim dzieciom. Ze względu na brak środków na rozpoczęcie budowy domu koniecznym okazała się sprzedaż części nieruchomości. W związku z tym także niezbędnym było podzielenie zakupionej działki i dodatkowa sprzedaż udziału we współwłasności działki stanowiącej drogę, tak aby zapewnić sprzedawanym działkom dostęp do drogi publicznej. Wnioskodawca dokonując zakupu nieruchomości nie działał z zamiarem dalszej odsprzedaży tej nieruchomości, w szczególności dokonał zakupu z majątku prywatnego z przeznaczeniem na potrzeby rodziny, nie składał ogłoszeń o woli zakupu nieruchomości w ramach działalności gospodarczej. O braku takiego zamiaru świadczą także okoliczności po zakupie nieruchomości - Wnioskodawca nie wynajął biura do przyjmowania potencjalnych nabywców, nie ponosił dodatkowych nakładów inwestycyjnych, nie prowadził kampanii reklamowej czy też marketingowej, nie ogłaszał się, jako profesjonalny handlowiec.

Wnioskodawca nie przeznaczył uzyskanych środków na zakup kolejnych nieruchomości czy też rozwój „działalności” w zakresie handlu nieruchomościami. W związku z tym nie istnieją żadne obiektywne przesłanki, aby uznać, że Wnioskodawca miał zamiar jednorazowego czy też częstotliwego prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu nieruchomościami.

Zdaniem wnioskodawcy istotnym argumentem uzasadniającym jego stanowisko, jest okoliczność, że środki uzyskane ze sprzedaży działek są przeznaczone na budowę domu i nie zostały i nie zostaną przeznaczone na działalność gospodarczą. Za takim stanowiskiem przemawia aktualne orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w wyroku NSA z dnia 7 lipca 2009r., sygn. akt. I FSK 558/09, wskazano: „... 5.3. W tym miejscu należy zauważyć, że organ podatkowy wydający interpretację w sposób dostateczny nie wyjaśnił, czy dochód ze sprzedaży działek będzie przeznaczony w całości na działalność gospodarczą związaną z prowadzonym gospodarstwem rolnym czy też również na remont domu. W wyroku z dnia z dnia 4 października 1995r., sygn. akt C 291/92 Europejski Trybunał Sprawiedliwości wyraził pogląd, że jeśli podatnik w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na potrzeby osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu VAT. Żaden przepis Dyrektywy nie wyklucza sytuacji, w której podatnik zamierzający wyodrębnić część danej nieruchomości jako majątek osobisty wyłącza tę część z systemu podatku VAT. W takim przypadku rozróżnienie między częścią przeznaczoną na potrzeby działalności gospodarczej podatnika i częścią używaną do celów prywatnych musi opierać się na proporcji między wykorzystaniem do celów prywatnych i do celów działalności gospodarczej w roku nabycia, nie zaś na kryterium podziału fizycznego. A zatem przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji i ewentualnie organy podatkowe powinny wyjaśnić czy i w jakiej proporcji podatnik zamierzał przeznaczyć uzyskane środki ze sprzedaży działek na modernizację gospodarstwa rolnego aby ocenić czy sprzedaż działek związana była z handlową działalnością gospodarczą...Analogiczny pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 7 lipca 2009r., I FSK 547/08: „...Swoją drogą na tle przywołanych rozstrzygnięć odniesionych do okoliczności badanego przypadku stwierdzić można, że okolicznością ułatwiającą dokonanie prawidłowej kwalifikacji danej sprzedaży w aspekcie podatku od towarów i usług jest cel, na jaki podatnik przeznacza dochód uzyskany z tejże czynności. Mianowicie, gdy uzyskane środki dedykuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to uznać należałoby, że co do zasady podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Gdyby jednak były one przeznaczone na cele prywatne, to bez względu na prawnopodatkowy status sprzedawcy uznać należałoby, iż nie działa on w tym przypadku w charakterze podatnika, w związku z czym realizowana przez niego czynność nie podlega podatkowi od towarów i usług...”.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowość przyjętego stanowiska uzasadnia jednolite przyjęcie w orzecznictwie poglądów Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonych w cytowanym wyroku z dnia 29 października 2009r. W tym zakresie warto wskazać: wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2008r., sygn. akt. I FSK 253/08; wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2008r., sygn. akt I FSK 778/07; wyrok NSA z dnia 3 marca 2009r., I FSK 1249/08; wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2008r., I FSK 1431/07; wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2009r., I FSK 1629/07; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 24 kwietnia 2009r., sygn. akt I SA/Sz 826/07; wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 lipca 2009r., I SA/Kr 1559/08; wyrok NSA z dnia 30 lipca 2009r. I FSK 1158/08; wyrok WSA w Gdańsku z dnia 22 września 2009r. I SA/Gd 370/09; wyrok WSA w Krakowie z dnia 15 października 2009r. I SA/Kr 961/09; wyrok WSA w Olsztynie z dnia 22 października 2009r. I SA/Ol 623/09.

Mając na uwadze, że powołane powyżej orzeczenia sądów administracyjnych oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zawierają ogólne tezy interpretacyjne przepisów podatkowych - niezależne od danego stanu faktycznego, a jednocześnie dotyczące przepisów podatkowych mających znaczenie przy rozpatrywaniu przedmiotowego wniosku, Wnioskodawca wnosi o ich uwzględnienie na zasadzie art. 14a Ordynacji Podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego Na przełomie roku 2007 i 2008 Wnioskodawca wraz z małżonką postanowili znaleźć i zakupić działkę budowlaną na wsi celem wybudowania domu mieszkalnego i zamieszkania tam. Kierując się w szczególności możliwością zamieszkania w bardziej przyjaznych warunkach i możliwością zapewnienia dwójce dzieci wychowania w zdrowszym środowisku (obecnie Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkuje w mieście). Wnioskodawca wraz z małżonką uznał ponadto, że w przyszłości całość bądź część zakupionej nieruchomości Wnioskodawca może także przekazać swoim dzieciom, co będzie stanowiło dobre zabezpieczenie ich przyszłych potrzeb materialnych.

W połowie roku 2008 Wnioskodawca wraz z małżonką znalazł odpowiednią nieruchomość i na podstawie umów: sprzedaży warunkowej z dnia 8 lipca 2008r. - Rep. A Nr (pod warunkiem nieskorzystania z prawa pierwokupu przez Agencję Nieruchomości Rolnych) oraz przeniesienia własności z dnia 8 sierpnia 2008r. - Rep. A Nr, Wnioskodawca nabył niezabudowaną nieruchomość rolną obejmującą działkę nr 198/1 o powierzchni 0, 7500 ha zlokalizowaną we wsi Sz., Gmina S. Zgodnie z zaświadczeniem z Urzędu Miasta i Gminy w S. z dnia 8 lipca 2008r., nr przedłożonym przy zawieraniu warunkowej umowy sprzedaży, wedle miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy S., przyjętego uchwałą Rady Miejskiej w S., działka 198/1 znajduje się w obszarze „MN1” - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zagrodowej i usługowej, w pasie dróg „KDD” - tereny ulic i dróg publicznych, w pozostałej części w obszarze „R” tereny rolne. Wnioskodawca pozostaje z małżonką w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej, ale ww. nieruchomość kupił z majątku odrębnego. W związku z umową przeniesienia własności notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych. Po zakupie nieruchomości Wnioskodawca wraz z rodziną wykorzystywał nieruchomość w celach rekreacyjnych i rozpoczął zbieranie środków na budowę domu. Jednakże plany te zostały wstrzymane m.in. w związku z kryzysem gospodarczym. Wnioskodawca prowadzi bowiem działalność gospodarczą - sklep internetowy, w ramach którego sprzedaje głównie importowane towary. Kryzys gospodarczy spowodował m.in. wzrost wartości walut, co bezpośrednio wpływa na rozwój prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę. Niepewność na rynkach walutowych spowodowała spowolnienie planowanego rozwoju sklepu prowadzonego przez Wnioskodawcę. W związku z tym Wnioskodawca wraz z małżonką podjęli decyzję o sprzedaży części zakupionej nieruchomości w celu uzyskania środków umożliwiających rozpoczęcie budowy domu. W tym celu koniecznym było podzielenie zakupionej nieruchomości, tak aby wydzielić część nieruchomości przeznaczoną pod budowę domu, jak również na część przeznaczoną dla dzieci. Na mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 17 marca 2009r. nr GS-6011-P-5-09, zatwierdzony został podział działki nr 198/1 na działki: nr 198/3 o pow. 0,0961 ha, nr 198/4 o pow. 0,1201 ha, nr 198/5 o pow. 0,2649 ha, nr 198/6 o pow. 0,0288 ha, nr 198/7 o pow. 0,1200 ha i nr 198/8 o pow. 0,1201, zgodnie z mapą projektową podziału wraz z wykazem zmian gruntowych, sporządzoną przez uprawnionego geodetę na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami i przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starostwa Powiatowego w K. Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej, pod numerem. Wskazany sposób podziału był podyktowany także w dużej mierze wymogami wynikającymi z art. 93 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997r. (tekst pierwotny: Dz. U. Nr 115 poz. 741 ze zm.) m.in. koniecznością zapewnienia dostępu do drogi publicznej, w związku z czym działka nr 198/6 została wydzielona pod drogę wewnętrzną zapewniającą dostęp do drogi publicznej działkom, które nie mają takiego dostępu.

Następnie Wnioskodawca znalazł chętnych nabywców działki nr 198/7. W związku z tym na podstawie umowy sprzedaży i aktu ustanowienia hipoteki z dnia 30 kwietnia 2009r., Rep. A nr Wnioskodawca sprzedał niezabudowaną działkę 198/7 na rzecz małżonków pozostających we wspólności majątkowej, nabywających tą nieruchomość za pieniądze pochodzące z majątku wspólnego. W związku z zawartą umową notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych.

W maju 2009r. Wnioskodawca znalazł nabywcę zainteresowanego zakupem działki nr 198/4. W związku z tym na podstawie warunkowej umowy sprzedaży z dnia 29 maja 2009r., Rep. A nr (pod warunkiem nieskorzystania z prawa pierwokupu przez Agencję Nieruchomości Rolnych) oraz umowy przeniesienia własności z dnia 20 lipca 2009r., Rep. A nr sprzedał niezabudowaną działkę nr 198/4 oraz wynoszący 1/3 udział we współwłasności nieruchomości utworzonej z niezabudowanej działki nr 198/6 na rzecz osoby fizycznej. Sprzedaż udziału była niezbędna ze względu na konieczność zapewnienia działce nr 198/4 dostępu do drogi publicznej. W związku z umową przeniesienia własności notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych.

Do ostatniej sprzedaży doszło w październiku 2009r. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 19 października 2009r., rep. A nr Wnioskodawca sprzedał niezabudowaną działkę nr 198/8 oraz wynoszący 1/3 udział we współwłasności nieruchomości utworzonej z niezabudowanej działki nr 198/6 na rzecz osoby fizycznej. Sprzedaż udziału była konieczna ze względu na konieczność zapewnienia działce nr 198/4 dostępu do drogi publicznej. W związku z umową przeniesienia własności notariusz pobrał należny podatek od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca dodatkowo poinformował, że:

• prowadzi działalność gospodarczą - sklep internetowy, sprzedaje importowane towary takie jak narzędzia, sprzęt kuchenny itp. i jest z tego tytułu podatnikiem od towarów i usług,
• nabyta w 2008r. nieruchomość nie została w jakimkolwiek zakresie zakupiona dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak również Wnioskodawca nie planował i nie planuje wykorzystania zakupionej nieruchomości do takich celów - nieruchomość została bowiem nabyta wyłącznie w celu zaspokajania potrzeb własnej rodziny, a tym samym w celu realizacji obowiązków małżeńskich i rodzicielskich,
• w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie planował odsprzedaży nieruchomości, a ponadto nie planuje sprzedaży pozostałej części nieruchomości,
• nieruchomość nie była przekazana do korzystania odpłatnie czy też nieodpłatnie osobom trzecim,
• Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności rolniczej,
• nie dokonywał żadnych zmian w nieruchomości od momentu zakupu do momentu sprzedaży wydzielonych działek, nie dokonał także żadnych nakładów,
• Wnioskodawca ma wykształcenie wyższe informatyczne,
• nabywcy nieruchomości zgłosili się w związku z ogłoszeniami zamieszczonymi przez Wnioskodawcę w internecie, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku ostatniej sprzedaży nabywca zgłosił się przez biuro pośrednictwa nieruchomościami, z którym Wnioskodawca zawarł umowę o pośrednictwo,
• środki uzyskane ze sprzedaży przedmiotowych działek nie zostały przeznaczone na działalność gospodarczą a zostaną przeznaczone na budowę domu.
  
  

Przenosząc powołane przepisy na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowej działki, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z powyższego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w odniesieniu do transakcji sprzedaży ww. gruntów pochodzących z majątku osobistego, w myśl art. 15 ustawy. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży działek Wnioskodawca działał w charakterze handlowca, a okoliczności będące przyczyną transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych nie wskazują, iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy.

Wnioskodawca zakupił przedmiotowy grunt z zamiarem budowy na nim domu dla swojej rodziny, zatem nie można przypisać Wnioskodawcy w momencie nabycia działki zamiaru jej późniejszej sprzedaży. Działki w żaden sposób nie służyły działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie czerpał żadnych pożytków z niniejszych gruntów i stanowią one jego majątek osobisty.

Z powyższego wynika, że grunt nie został nabyty w celu odsprzedaży czy też wykorzystania w ramach działalności gospodarczej, a więc nie w celach handlowych czy też związanych z działalnością gospodarczą, lecz w celach prywatnych. Zarówno nabycie jak i sprzedaż dokonywana jest z majątku osobistego i do majątku osobistego – zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy i jego rodziny.

Jak wskazał Wnioskodawca, sprzedaż działki spowodowana jest kryzysem gospodarczym. Wnioskodawca prowadzi bowiem działalność gospodarczą - sklep internetowy, w ramach którego sprzedaje głównie importowane towary. Kryzys gospodarczy spowodował m.in. wzrost wartości walut, co bezpośrednio wpływa na rozwój prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę. Niepewność na rynkach walutowych spowodowała spowolnienie planowanego rozwoju sklepu prowadzonego przez Wnioskodawcę. W związku z tym Wnioskodawca wraz z małżonką podjęli decyzję o sprzedaży części zakupionej nieruchomości w celu uzyskania środków umożliwiających rozpoczęcie budowy domu.

Wnioskodawca sprzedając grunty korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem w ocenie tut. organu nie można uznać przedmiotowej sprzedaży gruntu z majątku osobistego za częstotliwą dostawę gruntów, a więc czynność ta w przedstawionym stanie faktycznym nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że dostawa działki, o której mowa we wniosku, nie podlegała przepisom ustawy o VAT, ponieważ dokonując przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch lub więcej zainteresowanych osób fizycznych, na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy.

Natomiast, jeżeli małżonka Wnioskodawcy jest również zainteresowana otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązana jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiednich dla niej stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych), zapytań i własnych stanowisk w sprawie oraz dokonania odrębnych opłat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa cyt. w sentencji, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności, jeśli zakup działki przez Wnioskodawcę oraz późniejszy jej podział i planowana sprzedaż dokonane zostały z zamiarem osiągnięcia zysku).

Odnosząc się do prośby Wnioskodawcy o „uwzględnienie na zasadzie art. 14a Ordynacji Podatkowej” orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy zauważyć, iż niniejsza interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o cyt. wyżej art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa i nie stanowi interpretacji ogólnej, o której mowa w art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, zatem w przedmiotowej sprawie art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa nie znajduje zastosowania.

Końcowo należy zauważyć, iż pozostałe dwa stany faktyczne, o których mowa we wniosku zostały objęte odrębnymi rozstrzygnięciami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.