Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1523/12/JS
z 9 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 03 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 08 października 2012 r.) uzupełnionym w dniu 10 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków za media, w związku z refakturowaniem tych kosztów na najemcę (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2012 r. wpłynął do BKIP w Lesznie wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków za media, w związku z refakturowaniem tych kosztów na najemcę. Wniosek ten przy piśmie z dnia 03 października 2012 r. Nr ILPB3/423-360/12-2/JS został przesłany zgodnie z właściwością do tut. Biura (data wpływu 08 października 2012 r.). Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 30 listopada 2012 r. znak IBPBI/2/423-1276/12/JS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 10 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność z zakresu wynajmu lokali własnych i dzierżawionych na potrzeby działalności handlowo-usługowej dla spółek i osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Spółka co miesiąc wystawia faktury za najem na początku miesiąca.

Poza najmem Spółka dodatkowo co miesiąc ujmuje odrębnie na fakturze (zgodnie z umową dzierżawy) koszty mediów tj. wody, ciepła, energii elektrycznej i wywozu śmieci.

Z uwagi na fakt, że faktury zakupu mediów otrzymuje po 15-tym następnego miesiąca, Spółka refakturuje koszty mediów na najemców 2 miesiące po miesiącu, którego koszty dotyczą (faktury za media np. za maj, Spółka może ująć z czynszem za lipiec, ponieważ Spółka otrzymuje faktury za zakup mediów za maj po 15 czerwca). Faktury za najem za maj i czerwiec zostaną wystawione na początku tych miesięcy i Spółka nie ma możliwości zafakturować kosztów mediów za maj ani w fakturze najmu za miesiąc maj, ani za czerwiec.

Ponadto, koszty mediów refakturowanych Spółka ujmuje w swoich kosztach podatkowych zgodnie z zasadą związku kosztu z przychodem w dacie wystawienia refaktury za te media, natomiast koszty mediów zużywane na własne potrzeby ujmuje w miesiącu, którego koszty dotyczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Do którego miesiąca Spółka powinna przypisać koszty refakturowanych mediów w ciągu i na przełomie roku: do kosztów podatkowych miesiąca, w którym wystawiona zostanie refaktura (zasada współmierności), czy też należy ująć je w kosztach podatkowych, jako koszty pośrednie w dacie ich poniesienia? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

W kwestii rozliczenia kosztów podlegających refakturowaniu Spółka uważa, iż są to koszty bezpośrednio związane z przychodem, tak więc zasadnym jest rozliczanie ich w tym samym miesiącu, w którym są refakturowane. Spółka stoi na stanowisku, że ta część faktury kosztowej, którą refakturuje staje się kosztem podatkowym w miesiącu jej refakturowania, natomiast część kosztów dotycząca zużycia mediów na własne potrzeby powinna być przyporządkowana do okresu, którego koszty dotyczą.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, Wnioskodawca jest obowiązany przedstawić kompleksowo zaistniały stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) dotyczący Wnioskodawcy, na jego podstawie sformułować pytania w jego indywidualnej sprawie oraz ująć własne stanowisko w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Oznacza to, iż te trzy elementy wniosku muszą być ze sobą spójne. Zgodnie z zadanym pytaniem wyznaczającym zakres interpretacji, tut. Organ odniósł się jedynie do kosztów w części objętej refakturowaniem. Nie dokonano natomiast oceny stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej kosztów nie objętych refakturowaniem, gdyż Wnioskodawca nie zdał w tym zakresie pytania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. – dalej: „ustawa”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Przepis powyższy nie określa terminu, kiedy – dla ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu – należy potrącić koszty. Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów (zwłaszcza te, które odnoszą się nie tylko do roku podatkowego, w jakim zostały poniesione ale i do lat następnych) jest uzależniony od stopnia ich powiązania z uzyskiwanymi przychodami, tj. od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio czy też innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 ustawy oraz art. 15 ust. 4b-4h. Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy również zauważyć, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Kwestię kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami reguluje art. 15 ust. 4d ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą. Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów o których mowa, zawarta jest w art. 15 ust. 4e ustawy. W myśl tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uznano dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność z zakresu wynajmu lokali. Spółka co miesiąc wystawia faktury za najem na początku miesiąca. Poza najmem Spółka dodatkowo co miesiąc ujmuje odrębnie na fakturze (zgodnie z umową dzierżawy) koszty mediów tj. wody, ciepła, energii elektrycznej i wywozu śmieci. Koszty refakturowanych mediów Spółka ujmuje w swoich kosztach podatkowych zgodnie z zasadą związku kosztu z przychodem, w dacie wystawienia refaktury za te media. Natomiast koszty mediów zużywane na własne potrzeby ujmuje w miesiącu, którego koszty dotyczą.

W ocenie Wnioskodawcy, koszty mediów podlegające refakturowaniu, to koszty bezpośrednio związane z przychodami, stanowiące koszt podatkowy w miesiącu ich refakturowania.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż koszty wynikające z otrzymanych przez Spółkę faktur za media, które następnie podlegają w części refakturowaniu, stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy (z zastrzeżeniem ust 4b i 4c) i powinny być zaliczone do kosztów podatkowych w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Koszty te można jednoznacznie powiązać z przychodem Spółki, gdyż dotyczą one określonego przychodu w związku z najmem lokali, zatem powinny stanowić koszty uzyskania przychodu w momencie uzyskania tego przychodu a nie jak twierdzi Wnioskodawca w momencie ich refakturowania.

Reasumując, stanowisko Spółki dotyczące momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków za media, w związku z refakturowaniem tych kosztów na najemcę, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.