INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12.04.2010 r. (data wpływu 15.04.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.04.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

We wrześniu 2009 r. Wnioskodawca sprzedał wykorzystywany w działalności gospodarczej i zaliczony do środków trwałych samochód, a uzyskaną cenę zaliczył do przychodów z działalności gospodarczej. Z uwagi na wysokie koszty utrzymania i awaryjność, z decyzją taką nosił się od dawna, a przyspieszyła ją kolejna awaria, przez którą samochód nie nadawał się do jazdy.

Wnioskodawca pilnie potrzebował samochodu w prowadzonej działalności, zatem podjął decyzję o zakupie używanego „tymczasowego” samochodu (toyota corolla z 2003 r.), na okres dwu-trzech miesięcy, na czas kiedy spokojnie zastanowi się, jaki samochód ostatecznie kupić.

Wnioskodawca podaje, że ten „tymczasowy” samochód, również kupił we wrześniu 2009 r.

Z uwagi na zamierzony okres wykorzystywania poniżej 1-go roku nie zaliczył go do środków trwałych (nie spełniał przesłanek wymienionych w art. 22a ustawy PIT), lecz z uwagi na wykorzystywanie w działalności gospodarczej cenę zakupu zaliczył bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Ostatecznie samochód ten użytkował i nadal użytkuje w prowadzonej przeze siebie działalności gospodarczej już kilka miesięcy (założenie że będzie mógł kupić nowy w ciągu 2-3 miesięcy okazało się zbyt optymistyczne).

Zgodnie z pierwotną intencją Wnioskodawca zamierza w najbliższym czasie zakupić nowy samochód, a samochód tymczasowy przed upływem 12 miesięcy od jego zakupu sprzedać. Jednocześnie jako alternatywę zamiast sprzedaży Wnioskodawca rozważa darowanie tego „tymczasowego” samochodu osobie z bliskiej rodziny (siostrze).

Wnioskodawca doprecyzował swój wniosek pismem z dnia 17.06.2010 r. informując, iż prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a zapisów w niej dokonuje w sposób memoriałowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo rozpoznając wydatek na zakup samochodu, wykorzystywanego w działalności gospodarczej w okresie poniżej jednego roku do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie jego poniesienia...
2. Czy w przyszłości sprzedając ten samochód Wnioskodawca powinien w ramach działalności gospodarczej rozpoznać przychód w wysokości uzyskanej ceny, a wydatku na nabycie samochodu nie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w roku 2010, ponieważ zostały już zaliczone w 2009 roku...
3. Czy w świetle powyższego darowizna samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej spowoduje obowiązek rozpoznania przychodu lub korekty rozliczeń w ramach działalności gospodarczej...
   
   

Odpowiedź na pytanie drugie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie pytania pierwszego i trzeciego zostanie rozstrzygnięta w odrębnych interpretacjach indywidualnych.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskana cena będzie stanowić przychód uzyskany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie mógł rozpoznać kosztu uzyskania przychodu, ponieważ koszt ten został już raz rozpoznany w 2009 r. Nie powstanie obowiązek korekty kosztu uzyskania przychodu z 2009 r., ponieważ brak do tego podstawy prawnej i nie może być nią art. 22 ust. 5c z uwagi na argumenty przedstawione powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy stwierdzić, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Przepis art. 14 w. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w działalności, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej we wrześniu 2009 r. zakupił „tymczasowy” samochód (toyota corolla z 2003 r.), który z uwagi na zamierzony okres wykorzystywania poniżej 1-go roku nie został przez Wnioskodawcę zaliczony do środków trwałych. Wydatek na zakup tego samochodu Wnioskodawca zaliczył bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, w dacie jego poniesienia. Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż przedmiotowego samochodu.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż przychód uzyskany ze sprzedaży „tymczasowego” samochodu, wykorzystywanego w działalności gospodarczej będzie stanowił źródło przychodu, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Jednakże z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca w 2009 r. jednorazowo obciążył kosztami uzyskania przychodu wydatek na nabycie tego składnika majątku, to przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia przedmiotowego samochodu Wnioskodawca nie będzie mógł rozpoznać kosztu uzyskania przychodu w wysokości wydatku poniesionego na jego nabycie. Dochód uzyskany z tego tytułu będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 lub w art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od wybranego przez Wnioskodawcę sposobu opodatkowania na dany rok podatkowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.