INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2009 r. (data wpływu 19 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 16 listopada 2008 r. Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą zawarł umowę leasingu z X. Przedmiotowa umowa stanowi tzw. umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem tej umowy jest używany samochód osobowy marki BMW o poj. silnika 2993 cm, gdzie w dowodzie rejestracyjnym brak jest wpisu odnośnie dop. ładowności. Finansujący zgodnie z harmonogramem do ww. umowy leasingu, obciąża Wnioskodawcę miesięcznymi ratami. Powyższe oznacza, iż każdego miesiąca, jeszcze przez okres 11 miesięcy, Zainteresowany otrzymuje od finansującego faktury VAT na poszczególne raty leasingowe. Mając na względzie literalne brzmienie art. 86 ust. 3 i ust. 7 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług - Wnioskodawca:

• nie odliczał podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących zakupu paliwa silnikowego,
• odliczył jedynie 6.000,00 zł podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych od finansującego faktur VAT.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2008 r., w sprawie Magoora, C-414/07 - ETS stwierdził, iż państwo polskie naruszyło określoną w art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy tzw. zasadę stand still. W wyroku z dnia 3 kwietnia 2009 r. WSA w Krakowie doszedł do przekonania, iż wobec sprzeczności z zasadą stand still począwszy od dnia 1 kwietnia 2004 r. nie mają zastosowania wszelkie ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego zawartym w zakupach dotyczących wydatków na nabycie paliwa do samochodów wykorzystywanych w działalności opodatkowanej podatkiem VAT (vide: Jurysdykcja Podatkowa Nr 3/2009, str. 56 i nast.).

W świetle powyższego Wnioskodawca rozważa dokonanie korekty deklaracji VAT-7 za miesiące, w których - zgodnie z literalnym brzmieniem ww. cyt. przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - nie był i nie jest uprawniony do całkowitego odliczenia podatku naliczonego zawartego w:

1. fakturach otrzymanych od finansującego, dokumentujących poszczególne raty leasingowe,
2. fakturach dokumentujących zakup paliwa do leasingowanego samochodu.

Nadto, po otrzymaniu zwrotu podatku VAT Zainteresowany nie zamierza dokonywać żadnych korekt wstecz w zakresie kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik zamierza jedynie - zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zaliczyć do przychodów podatkowych wartość zwróconego podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Wnioskodawca, który dokonał wstecz korekty podatku naliczonego i który w następstwie tej korekty otrzymuje zwrot podatku VAT, będzie zobowiązany do korygowania - także wstecz - kosztów uzyskania przychodu (in minus), czy też - na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - będzie zobowiązany jedynie do zwiększenia przychodów od opodatkowania o wartość zwróconego podatku VAT ...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma potrzeby dokonywania wstecz kosztów uzyskania przychodu. Przepis art. 14 ust. 2 pkt 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zobowiązuje bowiem do ujęcia zwrotu w przychodach do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przepis art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7d ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również - w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami - naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Na gruncie przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, iż gdyby Wnioskodawcy przysługiwało prawo do złożenia stosownych korekt rozliczenia podatku od towarów i usług uwzględniających odliczenia tego podatku, to w świetle cyt. powyżej przepisu art. 14 ust.2 pkt 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie byłby obowiązany do korygowania kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym, lecz do wykazania otrzymanego zwrotu jako przychodu z działalności gospodarczej.

Jak wynika jednak z interpretacji indywidualnej z dnia 9 lutego 2010 r. ILPP1/443-1424/09-4/AT dotyczącej podatku od towarów i usług Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego – bezpośrednio na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z pominięciem ograniczeń zawartych w ust. 3 i ust. 7 tego przepisu – określonego w fakturze VAT z tytułu rat leasingowych, bowiem przedmiotem zawartej umowy leasingowej jest samochód osobowy. Zainteresowany nie ma również prawa do odliczenia podatku od towarów i usług wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie paliw do napędu przedmiotowego samochodu.

Stwierdzić zatem należy, iż skoro Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do dokonania korekty podatku od towarów i usług, to nie otrzyma on również zwrotu tego podatku a w konsekwencji nie będzie obowiązany do jego wykazania jako przychodu z działalności gospodarczej.

Z tego też powodu stanowisko przedstawione w złożonym wniosku uznać należy za nieprawidłowe.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej ustawy o podatku od towarów i usług rozstrzygnięto w dniu 9 lutego 2010 r. interpretacją indywidualną nr ILPP1/443-1424/09-4/AT.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.