Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-216/12-2/DS
z 9 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 03 lipca 2012 r. (data wpływu 12 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem świadczącym usługi m.in. w zakresie transportu drogowego. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawarła z duńską spółką A („AA”) szereg umów leasingu ciągników siodłowych, na podstawie których Spółka korzysta z pojazdów należących do duńskich podmiotów.

Umowy leasingu nie stanowią leasingu finansowego dla celów podatkowych.

Zgodnie z umowami, AA występuje w charakterze subleasingodawcy przedmiotowych ciągników, a właścicielami poszczególnych pojazdów są inne duńskie podmioty, tj.: N Leasing („N”), S AB („S”), SNL A/S („SNL”,) albo M („M”). Spółka nie wyklucza również zawarcia dalszych umów leasingu pojazdów, których właścicielami byłyby inne podmioty z Danii (tj. inne niż te wskazane powyżej).

Z tytułu leasingu ciągników, Spółka była i jest obciążana opłatami na podstawie faktur wystawianych przez AA. W oparciu o informacje zawarte na fakturze / załączniku do faktury, Wnioskodawca jest w stanie określić, jaka część płatności za daną fakturę przypada na faktycznego odbiorcę płatności, tj. N, S, SNL lub M.

Od dokonywanych płatności Spółka potrąciła / potrąca i odprowadziła / odprowadza do polskiego urzędu skarbowego zryczałtowany podatek dochodowy („podatek u źródła”) w wysokości 5% dokonanych płatności. Wynika to z faktu, że Spółka traktuje takie płatności jako należności licencyjne, które w świetle postanowień polsko - duńskiej umowy o UPO, jeśli są wypłacane przez polskie podmioty na rzecz podmiotów z Danii, podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce według stawki 5%.

Spółka podkreśla, że posiada certyfikaty rezydencji podatkowej AA, N, S, SNL i M, które potwierdzają, że w momencie dokonywania płatności (tj. w latach 2006 - 2012) podmioty te były / są rezydentami Danii dla celów podatku dochodowego.

Jednocześnie, w związku z realizacją umów leasingu AA, N, S, SNL ani M nie działają w Polsce poprzez zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani art. 5 polsko - duńskiej umowy o UPO.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane opłaty leasingowe stanowią należności licencyjne w rozumieniu polsko - duńskiej umowy o UPO, przy wypłacie których Spółka powinna pobierać i odprowadzać do polskiego urzędu skarbowego 5% podatek u źródła (przy założeniu, że na moment dokonania płatności Wnioskodawca posiada certyfikat duńskiej rezydencji podatkowej faktycznego odbiorcy płatności)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe płatności stanowią należności licencyjne w rozumieniu polsko - duńskiej umowy o UPO. W związku z tym, przy ich wypłacie Spółka ma obowiązek pobierać i odprowadzać do polskiego urzędu skarbowego 5% podatek u źródła (przy założeniu, że na moment dokonania płatności Wnioskodawca posiada certyfikat duńskiej rezydencji podatkowej faktycznego odbiorcy płatności).

Uzasadnienie.

W myśl przepisów art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody osiągane na terytorium Polski przez podmioty zagraniczne, które nie posiadają na terenie Polski siedziby lub zarządu, m.in. z tytułu odsetek, praw autorskich lub praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how), podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła według stawki 20%.

Jednocześnie, w ust. 2 tegoż artykułu ustawodawca zastrzegł, że regulacje te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

W świetle przytoczonych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz z uwagi na to, iż bezpośrednim odbiorcą jak również faktycznymi odbiorcami płatności dokonywanych przez Wnioskodawcę były / są spółki będące rezydentami podatkowymi Danii, zdaniem Spółki, w analizowanej sprawie zastosowanie znajdują postanowienia polsko - duńskiej umowy o UPO.

Przechodząc na grunt polsko - duńskiej umowy o UPO, należy wskazać, iż w artykule 12 umowy, Polska i Dania uzgodniły, że należności licencyjne, powstające w jednym państwie (tu: w Polsce) i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim państwie (tu: Danii), mogą być opodatkowane w państwie, w którym powstają (tj. w Polsce), przy czym podatek u źródła nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych.

Polsko - duńska umowa o UPO definiuje jednocześnie „należności licencyjne” jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Spółka zaznacza, że polsko - duńska umowa o UPO nie zawiera definicji urządzenia przemysłowego, a w szczególności nie precyzuje, czy do urządzeń przemysłowych zaliczyć należy środki transportu. Niemniej jednak, zgodnie z art. 3 ust. 2 tej umowy, określeniom nie zdefiniowanym w umowie, o ile z kontekstu nie wynika inaczej, należy przypisać takie znaczenie, jakie określenia te mają w danym czasie w przepisach prawnych danego państwa (przy czym przepisy podatkowe mają w tym przypadku pierwszeństwo przed innymi przepisami prawnymi). Aby określić zakres znaczeniowy „urządzeń przemysłowych” na gruncie polsko -duńskiej umowy o UPO, w ocenie Spółki, należy więc posłużyć się znaczeniem, jakie temu określeniu zostało nadane przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przytoczonym już przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, polski ustawodawca wskazał, że podatkiem u źródła w Polsce opodatkowane są m.in. osiągane w Polsce przychody podmiotów zagranicznych z tytułu należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Zdaniem Spółki, zapis ten nie pozostawia wątpliwości, że do zbioru urządzeń przemysłowych dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zalicza się m.in. środki transportu. W rezultacie, środki transportu powinny być uznawane za urządzenia przemysłowe również dla potrzeb stosowania polsko - duńskiej umowy o UPO.

Jednocześnie, w myśl przepisów art. 26 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy wypłacie tego rodzaju należności Spółka jest generalnie zobowiązana, jako płatnik, pobierać i przekazywać do urzędu skarbowego podatek u źródła od tych płatności.

Podsumowując, w ocenie Spółki, płatności dokonywane przez Nią na rzecz duńskich podmiotów z tytułu leasingu ciągników siodłowych stanowią należności licencyjne związane z użytkowaniem urządzeń przemysłowych, o których mowa w polsko - duńskiej umowie o UPO. Przy dokonywaniu tych płatności, na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z postanowieniami polsko - duńskiej umowy o UPO, Spółka była i jest zobowiązana do pobierania i odprowadzania do polskiego urzędu skarbowego podatku u źródła według stawki 5% (przy założeniu, że na moment dokonania płatności Spółka posiada / posiadać będzie certyfikat duńskiej rezydencji podatkowej faktycznego odbiorcy / odbiorców owych płatności).

Spółka zaznacza, że powyższe podejście znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu, w wyroku z 3 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 1933/10) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., że: „Część tego przepisu >>za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego<< stanowi jedną wyodrębnioną grupę rzeczy (urządzeń), których użytkowanie lub prawo użytkowania rodzi określone w tym przepisie konsekwencje podatkowe. W grupie (zbiorze) urządzeń przemysłowych ustawodawca zawarł również środki transportu. Zwrot normatywny >>w tym również<< umieszczony po przecinku ma charakter zwrotu wtrąconego, który informuje adresata, że w zbiorze urządzeń przemysłowych są także środki transportu”.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził w wyroku z 24 lutego 2012 r. (sygn. akt I SA/Po 827/10), że: „(...) pojazdy (środki) transportowe należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednocześnie mając na uwadze fakt, iż zawarta w ww. art. 12 ust. 3 umowy definicja należności licencyjnych obejmuje swoim zakresem przedmiotowym należności z tytułu >>użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego<<”.

Także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 21 maja 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 2338/09) uznał, że: ,,(...) skoro (...) Umowa nie definiuje co to jest urządzenie przemysłowe, to zgodnie z art. 3 Umowy, należy się posłużyć przepisem art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. w którym ustawodawca określił, że środki transportu są urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu powołanej wyżej ustawy, a tym samym również urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu Umowy. Prawidłowość interpretacji powyższych przepisów, potwierdza również orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku NSA z dnia 6 maja 1994 r. w sprawie o sygn. akt III SA 1559/93 stwierdzono, że >>urządzenie [...] jest sformułowaniem ogólnym, mieszczącym w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych<<. Orzecznictwo NSA przyznało status >>urządzenia przemysłowego<< przykładowo samochodom osobowym i naczepom (por wyrok NSA z 6 grudnia 1996, sygn. akt III SA 1091/94, samochodom osobowym (por. wyrok NSA z 12 stycznia 1996, SA/Ka 2296/94), i samolotom (por. wyrok NSA z dnia 16 maja 1995 r. SA/Sz 183/95). Urządzenia te są z pewnością środkami transportu tak jak wagony przeznaczone do transportu środków pyłowych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opis zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.