Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-678/10/13-7/S/MP
z 18 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11.06.2010 r. (data wpływu 29.06.2010 r.), uzupełnionym w dniu 02.08.2010 r. na wezwanie organu z dnia 21.07.2010 r. (doręczone w dniu 28.07.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.06.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został w dniu 02.08.2010 r. (data wpływu 04.08.2010 r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego i detalicznego artykułami użytku domowego i osobistego. Spółka jest podatnikiem VAT. Spółka była właścicielem niezabudowanej nieruchomości rolnej, o powierzchni całkowitej 299 ha, składającej się z działek o numerach ewidencyjnych 58/1 o obszarze 0,37 ha i 58/3 o obszarze 2,62 ha, objętych księgą wieczystą, prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych (dalej: Nieruchomość).

Nieruchomość została nabyta przez Spółkę na podstawie Umowy Przeniesienia Własności Nieruchomości zawartej ze wspólnikiem Spółki jako wykonanie zobowiązania do wniesienia aportu na podwyższenie kapitału zakładowego Spółki. Zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków z dnia 20 maja 2010 roku działka ewidencyjna numer 58/1 ma przeznaczenie: grunt orny, a działka numer 58/3 ma przeznaczenie: grunty orne i pastwiska trwałe.

Dla Nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy, jak i decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego. W aktualnie obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość posiada przeznaczenie: usługi i zabudowa mieszkaniowa.

Spółka od pewnego czasu planowała sprzedaż Nieruchomości, jednakże w zgodnej opinii doradców prawnych, jak i notariuszy sprzedaż na rzecz wybranego nabywcy była możliwa tylko i wyłącznie, gdyby Agencja Nieruchomości Rolnych nie skorzystała z prawa pierwokupu wynikającego z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. z 2003 roku, Nr 64, poz. 592).

W dniu 12 maja 2010 r. Spółka zawarła warunkową umowę sprzedaży Nieruchomości, a do zawarcia umowy przenoszącej własność miało dojść, jeżeli Agencja Nieruchomości Rolnych nie skorzysta z ustawowego prawa pierwokupu. Pismem z dnia 13 maja 2010 r. Agencja Nieruchomości Rolnych udzieliła odpowiedzi, że nie zamierza skorzystać z ustawowego prawa pierwokupu.

W dniu 21 maja 2010 r. Spółka zawarła z nabywcą umowę przenoszącą własność Nieruchomości — w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży z dnia 12 maja 2010r. W umowie sprzedaży z dnia 21 maja 2010 r. cena została określona na kwotę 1.830.000 zł, a notariusz pobrał od kupującego podatek od czynności cywilnoprawnych (dalej: PCC) w kwocie 36.600 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transakcja sprzedaży przez Spółkę Nieruchomości podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i tym samym podlegała opodatkowaniu PCC na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit a w związku z art. 2 pkt 4 lit b tiret drugi ustawy o PCC?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym sprzedaż Nieruchomości podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W konsekwencji transakcja sprzedaży Nieruchomości podlegała opodatkowaniu PCC na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 2 pkt 4 lit. b tiret drugi ustawy o PCC. Tym samym notariusz sporządzający umowę sprzedaży Nieruchomości w formie aktu notarialnego prawidłowo pobrał PCC odpowiadający 2% wartości transakcji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Mając na uwadze, że Spółka jest podatnikiem VAT i dokonała sprzedaży Nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (jako podatnik VAT), transakcja ta stanowiła niewątpliwie dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT dostawa towarów podlega co do zasady opodatkowaniu stawką 22%. Jednocześnie, ustawa o VAT przewiduje szereg zwolnień z opodatkowania tym podatkiem. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT od podatku zwalnia się dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, w analizowanym stanie faktycznym, w celu ustalenia skutków podatkowych sprzedaży Nieruchomości, konieczne było zatem określenie, czy Nieruchomość (będąca terenem niezabudowanym) jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę. Należy jednak podkreślić, że ustawa o VAT nie zawiera definicji „terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę”. W związku z tym dla wyjaśnienia zakresu tych pojęć konieczne było odniesienie się do przepisów innych niż podatkowe. W szczególności, przepisami takimi były regulacje ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej: ustawa o planowaniu przestrzennym). W przepisach tej ustawy mowa jest także o „przeznaczeniu terenów” na różne cele, w tym także na cele zabudowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (dalej plan miejscowy) Zgodnie z art. 4 ust 2 tej ustawy w przypadku braku planu miejscowego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego natomiast sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wskazano w stanie faktycznym w analizowanym przypadku Nieruchomość nie była objęta planem miejscowym. W stosunku do Nieruchomości nie została również wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ani decyzja o warunkach zabudowy.

Należy podkreślić, że ustawa o planowaniu przestrzennym wskazuje, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust 8 ustawy), co oznacza, że jest aktem powszechnie obowiązującym na obszarze działania organów, które ustaliły ten plan. Ponadto, ustawa jasno wskazuje, że w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego jedynymi aktami decydującymi o sposobie zagospodarowania i warunkach zabudowy mogą być odpowiednie decyzje.

Z ustawy o planowaniu przestrzennym wynika również, że nie jest aktem decydującym o przeznaczeniu terenu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (dalej: studium). Studium jest dokumentem, w którym rada gminy określa politykę przestrzenną gminy, w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Co istotne, zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu przestrzennym, studium nie jest aktem prawa miejscowego i tym samym nie jest aktem powszechnie obowiązującym i wiążącym dla podmiotów innych niż organy gminy. Studium nie może zatem stanowić podstawy do kwalifikowania Nieruchomości jako terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę i nie może wpływać na sposób opodatkowania sprzedaży Nieruchomości. Brak możliwości powoływania się na studium przy ustalaniu przeznaczenia terenów dla celów podatkowych potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 4 lutego 2009 r. (sygn. I SA/Łd 1423/08) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 27 maja 2009 r. (sygn. I SA/Sz 89/09).

W związku z powyższym, w przypadku braku planu miejscowego i braku decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego lub decyzji o warunkach zabudowy, jedynym miarodajnym i obiektywnym źródłem dla określenia przeznaczenia określonego terenu są aktualne wypisy z ewidencji gruntów i budynków (stanowisko potwierdzone m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 lipca 2007 r., sygn. III SA/Wa 899/07 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 4 lutego 2009 r. sygn. I SA/Łd 1423/08).

W związku z powyższym, w analizowanym stanie faktycznym, zarówno strony umowy sprzedaży Nieruchomości, jak i notariusz sporządzający umowę sprzedaży Nieruchomości powinni byli określić przeznaczenie Nieruchomości na podstawie wypisów z ewidencji gruntów i budynków dotyczących działek składających się na Nieruchomość (działka ewidencyjna numer 58/1 oraz 58/3). Zgodnie z tymi wypisami działki składające się na Nieruchomość miały przeznaczenie „grunty orne” lub „pastwiska trwałe”. Klasyfikacja tych działek nie wskazywała zatem na ich budowlany charakter ani na przeznaczenie pod zabudowę.

W konsekwencji, na podstawie wspomnianych wypisów uznano, że sprzedaż Nieruchomości podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jako dostawa terenu niezabudowanego, innego niż teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę. Tym samym, transakcja sprzedaży Nieruchomości podlegała opodatkowaniu PCC na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 2 pkt 4 lit. b tiret drugi ustawy o PCC.

W dniu 08 września 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w zakresie podatku od towarów i usług interpretację indywidualną nr IPPP1-443-678/10-4/MP, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Organ podatkowy uznał, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W związku z tym, iż nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży, zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego posiada przeznaczenie : usługi i zabudowa mieszkaniowa, dostawa przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT. Tym samym, czynność ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22% - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy

Ww. interpretacja indywidualna była przedmiotem skargi wniesionej przez Stronę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3376/10 WSA w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielając stanowisko zaprezentowane w rozpoznawanej sprawie przez Skarżącą uznał, że zaskarżona interpretacja indywidualna narusza prawo materialne, w stopniu dającym podstawę do jej uchylenia.

Powołując się na art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w myśl którego zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, WSA podkreślił, iż w ustawie o VAT nie zdefiniowano pojęcia terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę. Przepisem, który nawiązuje do podstawy opodatkowania jest art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Przepis ten stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. A zatem dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Brzmienie art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie daje podstaw do podziału tych danych na te, które są wiążące dla organów podatkowych i te, które takiego waloru nie mają. Ewidencja gruntów, zgodnie z powołanym artykułem, jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz o samej nieruchomości, tj. o gruncie, i w przyszłości - o budynku. Podatkowa ewidencja nieruchomości nie jest podstawą do podejmowania decyzji podatkowych. Ma ona charakter wtórny w stosunku do ewidencji gruntów i budynków. W przypadku niezgodności danych pomiędzy tymi ewidencjami miarodajne są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków (L. Etel, Dane z ewidencji gruntów i budynków jako podstawa opodatkowania gruntów i budynków, Finanse Komunalne 2008/6/24). Również orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego związane z wymiarem podatku od nieruchomości wskazuje na wiążący charakter ewidencji gruntów (wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2008 r., sygn. akt II FSK 372/07, wyrok NSA z dnia 3 marca 2005 r., sygn. akt FSK 912/05, wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 1505/05).

Z wykładni art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne jednoznacznie więc wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nie przeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów. Nie ulega wątpliwości, że przy ustaleniu, czy przy dostawie towarów terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę istotne znaczenie może mieć plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego. Przepis art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści tego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel (T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004, komentarz do art. 4 upzp).

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji
   inwestycji celu publicznego;
   
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala
   się w drodze decyzji o warunkach zabudowy (art. 4 ust. 2 ustawy).
   
   

Sąd wskazał dalej, iż odpowiadając na pytanie: czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy? - należy wskazać, że charakter ww. studium został określony w art. 9 ww. ustawy. Z przepisu tego wynika, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium” (ust. 1). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4). Studium nie jest aktem prawa miejscowego (ust. 5). Kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 cytowanego przepisu, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej (T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu...op. cit., komentarz do art. 9 ww. ustawy). Studium (uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy) wiążące jest jedynie dla organów gminy i jako akt kierownictwa wewnętrznego nie kształtuje sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości (K. Świderski, Uwagi na temat prawnych instrumentów kształtowania ładu przestrzennego przez gminę, CASUS z 2006 r. „ nr 3, s. 22).

Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 listopada 2000 r., sygn. akt II SA 106/00; wskazano w nim, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego. Określa - jako akt planistyczny jedynie politykę przestrzenną gminy i wiąże wewnętrzne organy gminy w ich planach przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. Jako akt kierownictwa wewnętrznego (w stosunkach rada i podporządkowane jej jednostki organizacyjne) określa więc tylko kierunki i sposoby działania organów i jednostek pozostających w systemie organizacyjnym aparatu gminy przy sporządzaniu projektu przyszłego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium stanowi więc jeden z etapów poprzedzających uchwalanie planu i nie może tym samym, w żadnym przypadku, stanowić podstawy do wydawania decyzji.

W związku z powyższym Sąd stanął na stanowisku, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne - w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd przyznał rację Skarżącej, iż sprzedaż nieruchomości podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Na poparcie powyższych konstatacji Sąd wskazał ponadto na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10, w którym stwierdzono, że na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22.06.2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3376/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Organ podatkowy informuje ponadto, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.