INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1314/09 z dnia 15.01.2010 r. (data wpływu 19.04.2010 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.01.2009 r. (data wpływu 20.01.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.01.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie szeroko pojętej działalności audytorskiej oraz doradztwa podatkowego, doradztwa finansowego i ekonomiczno – gospodarczego. Część pracowników Spółki, w ramach powierzonych im obowiązków wykonuje czynności bezpośrednio związane z profilem działalności Spółki, sporządzając opinie i analizy podatkowe (w tym analizy due diligence), które jako rezultat pracy twórczej stanowią utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W treści umów o pracę pracodawca nie sprecyzował szczegółowo zakresu zadań pracowników albowiem obowiązki pracowników w ramach stosunku pracy zostały wymienione w regulaminach dotyczących polityki personalnej zakładu. Wszelkie czynności wykonywane przez pracowników w ramach stosunku pracy są zlecane przez przełożonego. Umowy o pracę nie zawierają też postanowień odnośnie przeniesienia na pracodawcę autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych przez pracowników. Czas przeznaczony przez pracowników na pracę twórczą, w wyniku której powstają utwory w rozumieniu prawa autorskiego jest ewidencjonowany przez pracowników w specjalnie do tego przeznaczonym programie. Istnieje zatem system, na podstawie którego można ponad wszelką wątpliwość ustalić ilość czasu pracy poświęconej tworzeniu utworu w rozumieniu prawa autorskiego. Przyjęcie utworu przez pracodawcę następuje zgodnie z art. 12 ust. 1 prawa autorskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jeśli na podstawie prowadzonej ewidencji Spółka rozgraniczy kwoty wynagrodzenia wypłacanego za wykonanie utworów, w tym również za przejście do majątku Spółki autorskich praw majątkowych do tych utworów oraz wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, czy jako pracodawca będzie mogła przy obliczaniu należnej zaliczki na podatek dochodowy zastosować do tej części wynagrodzenia, która odpowiada czasowi poświęconemu na pracę twórczą, której efektem jest stworzenie utworu w rozumieniu przepisów o prawie autorskim, 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego jako pracodawca będzie mogła przy obliczaniu należnej zaliczki na podatek dochodowy zastosować do tej części wynagrodzenia, która odpowiada czasowi pracy poświęconemu na pracę twórczą, której efektem jest stworzenie utworu w rozumieniu przepisów o prawie autorskim, 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez wpływu na to prawo pozostaje uregulowanie w umowie o pracę lub jego brak, kwestii związanych z zakresem obowiązków pracowników oraz przeniesieniem na pracodawcę służących pracownikom autorskich praw majątkowych do stworzonych przez nich utworów.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) (papp) jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę zgodnego zamiaru stron. Jeśli zatem strony pominęły w umowie kwestie związane z przejściem praw autorskich służących pracownikowi na pracodawcę, nabycie przez pracodawcę tych praw następuje ex lege z chwilą przyjęcia utworu. W tej materii wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 1998 r. sygn. akt PKN 196/98, stawiając tezę, że „jeżeli wykonywanie obowiązków ze stosunku pracy ma polegać na działalności twórczej pracownika, od woli stron zależy do kogo należeć będą autorskie prawa majątkowe. Nieokreślenie w umowie o pracę własności tych praw powoduje, że w granicach wynikających z umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron, autorskie prawa majątkowe do tych utworów nabywa pracodawca z chwilą ich przyjęcia”.

Przejście z mocy prawa praw autorskich z pracownika na pracodawcę stosownie do uregulowań art. 12 ust. 1 (papp) następuje jeśli utwór powstał w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, czyli wówczas, gdy stworzenie danego dzieła należało do zakresu obowiązków pracownika. Obowiązki takie mogą być sprecyzowane w samej umowie o pracę, lecz także w bezpośrednich poleceniach służbowych. Takie właśnie zgodne stanowisko doktryny przedstawione zostało przez autorów komentarza do art. 12 ust. 1 papp (Barta Janusz, Czajkowska – Dąbrowska Monika, Ćwiąkalski Zbigniew, Markiewicz Ryszard, Traple Elżbieta). Budując argumentację wskazują oni, że „aby utwór miał „charakter pracowniczy” i znajdowała zastosowanie regulacja przewidziana w art. 12, nie wystarcza jakikolwiek związek łączący powstanie utworu ze stosunkiem pracy; Innymi słowy chodzi o te przypadki, gdy stworzenie danego dzieła należało do zakresu zadań (obowiązków) pracownika. Obowiązki takie mogą być sprecyzowane w samej umowie o pracę, w bezpośrednich poleceniach służbowych (jednak tylko tych, które zostały wydane w granicach obowiązków pracowniczych danego twórcy) w układach zbiorowych i – tak jak to zostało rozwiązane w Spółce – normach wewnątrzzakładowych. W przypadku, gdy w umowie nie zostały sformułowane obowiązki w odniesieniu do twórczości autorskiej danego pracownika, należy sięgać do celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Istotne znaczenie mają tu zwłaszcza:

1. przyjęte zwyczaje w zakładzie oraz w obrębie danej grupy zawodowej;
2. możność hipotetycznego postawienia zarzutu, iż niewykonanie określonej pracy twórczej stanowi naruszenie pracowniczych obowiązków;
3. podporządkowanie twórcy względem pracodawcy (osoby przez niego wskazanej) i respektowanie jego wskazówek, tolerowanie ingerencji, przekazywanie do akceptacji poszczególnych wersji lub fragmentów utworu itp.”
   
   

Przepisy regulujące przejście majątkowych praw autorskich z pracownika będącego twórcą utworu w rozumieniu prawa autorskiego, na pracodawcę nie formalizują tego procesu. Dla uzyskania tego skutku wystarczające jest by pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy a pracodawca ten utwór przyjął. Dodatkowe postanowienia w umowie o pracę lub jakimkolwiek innym dokumencie odnośnie przeniesienia majątkowych praw autorskich lub pracowniczego charakteru stworzonego utworu nie stanowią warunku sine qua non do przejścia tych praw zgodnie z postanowieniami art. 12 papp. Utwór w rozumieniu prawa autorskiego powstanie w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy nie tylko wtedy, gdy stanowi rezultat pracy wykonanej zgodnie ze sformułowanymi w umowie obowiązkami w odniesieniu do twórczości autorskiej danego pracownika lecz także wówczas, gdy przyczynę powstania tego utworu stanowi obowiązek, który można wywieść sięgając do celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. W świetle prawa nie ma zatem przeszkód by Spółka przy obliczaniu należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pracownikom, którzy są twórcami utworów w rozumieniu prawa autorskiego, z tytułu rozporządzenia przez nich tymi prawami, stosowała koszty uzyskania przychodu o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 09.04.2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretacje indywidualną Nr IPPB4/415-44/09-3/JK stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16.01.2009 r. (data wpływu 20.01.2009 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 28.04.2009 r. (data wpływu 04.05.2009 r.), odpowiedzi na wezwanie udzielono pismem z dnia 04.06.2009 r. Nr IPPB4/415-44/09-5/JK (skutecznie doręczonym w dniu 08.06.2009 r.).

W dniu 09.07.2009 r. wpłynęła do tut. organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 15.01.2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1314/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku, Sąd nie podzielił poglądów MF zawartych w zaskarżonej interpretacji. W ocenie Sądu Skarżąca, obliczając zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do wykonanych w ramach stosunku pracy utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, udokumentowanych w sposób opisany we wniosku, będzie mogła zastosować koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z zastosowania tej regulacji nie zostali wyłączeni pracownicy. Chociażby zatem utwór powstał w ramach umowy o pracę i to pracodawca w rezultacie nabył prawa do tego utworu, pracownik – twórca może skorzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przychód ten uzyskał tytułem rozporządzenia na rzecz pracodawcy prawami autorskimi do utworu stworzonego w ramach obowiązków pracowniczych.

W ocenie Sądu, zasadnie Skarżąca powoływała się na art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wprost dopuszczający powstawanie utworów w rozumieniu tej ustawy, jako efektu wykonywania obowiązków pracowniczych. Przepis ten stanowi bowiem, że jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Sąd stwierdził, iż nie ma racji Minister Finansów, twierdząc, że do wskazanych przez ustawodawcę przesłanek zastosowania art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należą przewidziane w umowie o pracę zróżnicowania należnego pracownikowi wynagrodzenia na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz prowadzenie przez pracodawcę szczegółowej ewidencji czasu pracy twórczej pracownika, ponieważ ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też przepisy innych ustaw podatkowych, ani nawet ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie przewidują takich warunków dokumentowania okoliczności, że pracownik świadczy pracę, w wyniku której powstają utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a otrzymane przez niego wynagrodzenie w części jest wynagrodzeniem z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do tych utworów.

Sąd przyznał rację Skarżącej, że postawione przez Organ wymogi skorzystania z prawa do podwyższonych kosztów uzyskania przychodów nie znajdują oparcia w treści przepisów.

Zdaniem Sądu utwór w rozumieniu prawa autorskiego powstaje niezależnie od towarzyszących mu okoliczności. Nie wprowadzając do treści art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, żadnych ograniczeń dotyczących tychże okoliczności, np. w ramach jakiej umowy i jak sformułowanej powinien powstać utwór, ustawodawca miał na celu umożliwienie każdemu twórcy utworów (dzieł) w rozumieniu praw autorskich, skorzystanie z 50% kosztów uzyskania przychodów, jeżeli twórca ten osiągnie przychody korzystając z przysługujących mu praw autorskich. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych pozwala inaczej niż wynika z ustawy i umowy o pracę określić datę przejścia na pracodawcę autorskich praw majątkowych przysługujących pracownikowi jako twórcy utworu.

Ponadto Sąd wskazał, iż nie ulega wątpliwości, że zdarzenia takie muszą być udokumentowane i z reguły obowiązki w tym zakresie obciążają podatnika lub płatnika. Jednakże należy odróżnić sytuację, gdy ustawodawca wprost określa sposób udokumentowania określonego zdarzenia, od sytuacji gdy ustawodawca określa jedynie co (jakie okoliczności) należy udokumentować.

Sąd uznał, że wobec braku w obowiązujących przepisach prawa omawianych ograniczeń dotyczących dokumentowania uzyskiwania wynagrodzenia z praw autorskich w treści umowy o pracę, nie powinny one wpływać na prawo podatników do 50% kosztów uzyskania przychodów, a tym samym do ich zastosowania przez płatnika przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy. Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynikało bowiem, że stworzone zostały warunki wyodrębnienia i określenia kwoty wynagrodzenia z tytułu praw autorskich, do którego 50% koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane.

W ocenie Sądu istotne jest, co zasadnie podnosiła Skarżąca, zapewnienie możliwości realnego, odzwierciedlającego rzeczywistość określenia wynagrodzenia tytułem pracy twórczej.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma zastosowania, jeżeli w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego nie można ustalić, jaka część wynagrodzenia, uzyskiwanego przez pracownika ze stosunku pracy, dotyczy wynagrodzenia za wykonywanie prac o charakterze twórczym (korzystanie przez twórcę z autorskich praw majątkowych).

Nie może to być jednak utożsamiane z założeniem, że tylko umowa o pracę jest źródłem powyższych danych i że bez stosowanych zapisów w umowie ewidencja czasu pracy twórczej oraz zakładowe unormowania dotyczące zakresu obowiązków pracowniczych są nieprzydatne.

W ocenie Sądu Skarżąca, obliczając zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do wykonanych w ramach stosunku pracy utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, udokumentowanych w sposób opisany we wniosku, będzie mogła zastosować koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwestionowanie powyższego stanowiska stanowiło naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę spostrzeżenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dokonał ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.01.2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1314/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. z tytułu stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej, pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy. Zgodnie zaś z art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 powołanej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowi że, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Ustawodawca formułując treść art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miał na celu umożliwienie każdemu twórcy utworów (dzieł) w rozumieniu praw autorskich, skorzystanie z 50% kosztów uzyskania przychodów, jeżeli twórca ten osiągnie przychody korzystając z przysługujących mu praw autorskich.

Z zastosowania tej regulacji nie zostali wyłączeni pracownicy. Chociażby zatem utwór powstał w ramach umowy o pracę i to pracodawca w rezultacie nabył prawa do tego utworu, pracownik będący twórcą może skorzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przychód ten uzyskał tytułem rozporządzenia na rzecz pracodawcy prawami autorskimi do utworu stworzonego w ramach obowiązków pracowniczych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż część pracowników Wnioskodawcy, w ramach powierzonych im obowiązków sporządza opinie i analizy podatkowe, które jako rezultat pracy twórczej stanowią utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W treści umów o pracę pracodawca nie sprecyzował szczegółowo zakresu zadań pracowników. Umowy o pracę nie zawierają także postanowień odnośnie przeniesienia na pracodawcę autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych przez pracowników. Czas przeznaczony przez pracowników na pracę twórczą, w wyniku której powstają utwory w rozumieniu prawa autorskiego jest ewidencjonowany przez pracowników w specjalnie do tego przeznaczonym programie. Istnieje zatem system, na podstawie którego można ponad wszelką wątpliwość ustalić ilość czasu pracy poświęconej tworzeniu utworu w rozumieniu prawa autorskiego. Przyjęcie utworu przez pracodawcę następuje zgodnie z art. 12 ust. 1 prawa autorskiego.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że skutkiem działań twórczych części pracowników są utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Umowy o pracę nie zawierają szczegółowego zakresu zadań pracowników, które to zadania wyznaczone są poleceniami przełożonych, a wymienione zostały w regulaminach dotyczących polityki personalnej, prowadzona jest szczegółowa ewidencja czasu pracy poświęconego przez pracownika na pracę o charakterze twórczym.

Bez wątpienia fakt uzyskiwania określonych przychodów z pracy twórczej wymaga stosownego udokumentowania, co w przypadku pracowników zwykle będzie łączyło się z obowiązkiem ewidencjonowania tego czasu pracy. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ewidencję taką prowadzi, a okoliczność, że wykorzystuje w tym celu system informatyczny nie ma żadnego znaczenia.

Z opisu stanu faktycznego natomiast nie wynika, aby umowy o pracę przewidywały „specjalne” wynagrodzenie za przekazanie praw autorskich pracodawcy. Nie ma to jednak znaczenia w sytuacji, gdy kwota wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika z tego tytułu wyliczana jest na podstawie precyzyjnie określonej ilości czasu pracy faktycznie poświęconego pracy twórczej.

W tym miejscu podkreślić należy, że art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania, jeżeli w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego nie można ustalić, jaka część wynagrodzenia uzyskiwanego przez pracownika ze stosunku pracy dotyczy wynagrodzenia za wykonywanie prac o charakterze twórczym (korzystanie przez twórcę z autorskich praw majątkowych).

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz stanowisko WSA w Warszawie z dnia 15.01.2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1314/09 stwierdzić należy, że Spółka jako płatnik, obliczając zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu rozporządzania prawami autorskimi do wykonanych w ramach stosunku pracy utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, będzie mogła zastosować koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.