INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 30 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 31 grudnia 2009 r. Wnioskodawczyni zakupiła samochód ciężarowy Mercedes Sprinter 312 o ładowności 3,5 tony na swoją firmę. Samochód ten nie był zarejestrowany w Polsce i nie posiadał dodatkowego badania technicznego zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług. W dniu 18 stycznia 2010 r. został on po raz pierwszy zarejestrowany w Polsce, natomiast dodatkowe badanie stwierdzające, że jest to pojazd który spełnia warunki określone w art. 86 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług wykonano 26 marca 2010 r. Na zakup samochodu został zaciągnięty kredyt częściowo pokrywający wartość samochodu. W kwietniu 2009 roku Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, ale ze względu na zamknięcie poprzedniej działalności gospodarczej w 2007 r. nie miała statusu podatnika rozpoczynającego działalność gospodarczą. Samochodu tego nie wprowadziła do ewidencji środków trwałych tylko używała go w prowadzonej działalności gospodarczej prowadząc ewidencję przebiegu pojazdu i zaliczając w ciężar kosztów uzyskania przychodów koszty paliwa i inne, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W dniu 26 marca 2010 r. po przeprowadzeniu dodatkowego badania technicznego samochód ten jako samochód ciężarowy wprowadziła do ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 22d ust. 2, traktując go jako ujawniony środek trwały.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy można było zaliczyć w koszty wydatki związane z używaniem w działalności gospodarczej tego samochodu prowadząc ewidencję przebiegu pojazdu...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni, kosztem podatkowym są wszystkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a wydatki z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, nie są kosztem tylko w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu oraz stawki za 1 km przebiegu, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc wydatki, które znalazły pokrycie w ewidencji przebiegu pojazdu stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Przy czym stosownie do treści art. 5a pkt 19 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W myśl art. 5c ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

(tożsame regulacje zawarto również w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz w art. 86 ust. 5 tej ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni zakupiła samochód ciężarowy o ładowności 3,5 tony na swoją firmę. Samochód ten nie był zarejestrowany w Polsce i nie posiadał dodatkowego badania technicznego zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług. W dniu 18 stycznia 2010 r. został po raz pierwszy zarejestrowany w Polsce, natomiast dodatkowe badanie stwierdzające, że jest to pojazd, który spełnia warunki określone w art. 86 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług (a tym samym i w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wykonano 26 marca 2010 r. Wnioskodawczyni nie wprowadziła ww. samochodu do ewidencji środków trwałych, tylko używała go w prowadzonej działalności gospodarczej rozliczając wydatki związane z jego eksploatacją na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W dniu 26 marca 2010 r. po przeprowadzeniu dodatkowego badania technicznego samochód ten jako samochód ciężarowy wprowadziła do ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 22d ust. 2 traktując go jako ujawniony środek trwały.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż skoro przedmiotowy samochód do momentu uzyskania stosownego zaświadczenia nie spełniał definicji samochodu ciężarowego określonej w cyt. powyżej przepisach i jako samochód osobowy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, a był wykorzystywany w tej działalności, to Wnioskodawczyni jako jego właściciel mogła ponoszone z tytułu eksploatacji tego samochodu wydatki zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, w sposób wskazany w cyt. powyżej art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prowadząc ewidencję przebiegu pojazdu, do momentu w którym samochód ten został uznany za samochód ciężarowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.