INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2009 r. (data wpływu 11 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży przez komornika ruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży przez komornika ruchomości. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 lutego 2010 r. o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od lutego 2005 r. do maja 2009 r. Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – była to działalność handlowa. Również mąż Zainteresowanej prowadził w wymienionym okresie działalność gospodarczą – przetwórstwo mięsne. Oprócz działalności handlowej, z tytułu której Wnioskodawczyni była podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadziła z mężem gospodarstwo rolne, z tytułu którego wybrali zwolnienie od podatku VAT. Z tytułu działalności rolniczej Zainteresowana wraz z mężem byli rolnikami ryczałtowymi.

W roku 2005 Wnioskodawczyni razem z mężem rozpoczęli modernizację gospodarstwa rolnego. Część nakładów na tę modernizację pozyskali z kredytu bankowego z linii „młody rolnik”. Modernizacja ta obejmowała zakup ciągnika rolniczego oraz budowę chlewni wraz z zapleczem. W listopadzie 2005 r. został zakupiony ciągnik rolniczy wraz z ładowaczem czołowym. Sprzedawca wystawił fakturę VAT na Zainteresowaną i jej męża, wpisując numer NIP Wnioskodawczyni, którym posługiwała się również w prowadzonej działalności handlowej. Zakupów związanych z prowadzoną modernizacją gospodarstwa, ani bieżących zakupów związanych z prowadzonym gospodarstwem rolnym, Zainteresowana oraz jej mąż nie ujmowali w żadnej ewidencji, ani tym bardziej w deklaracjach VAT-7, sporządzanych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni podaje, że we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Wójta Gminy nie posiadała z mężem wpisów dotyczących działalności rolniczej. W wyniku trudności finansowych bank, z którego usług Zainteresowana (razem z mężem) korzystała wypowiedział umowę kredytową i zażądał spłaty kredytu. Ze względu na to, iż dłużnicy nie dysponowali taką sumą pieniędzy, żeby spłacić zobowiązania, Komornik Sądowy przystąpił do sprzedaży licytacyjnej majątku, i tak dnia 30 grudnia 2008 r. został sprzedany nabyty w roku 2005 ciągnik rolniczy za kwotę 42.500,00 zł oraz ładowacz czołowy za kwotę 10.000,00 zł. Komornik sądowy wystawił w imieniu Wnioskodawczyni fakturę VAT na połowę kwoty, zarówno na ciągnik jak i na ładowacz, tak samo zostały wystawione faktury na jej męża. W ww. fakturach został naliczony podatek od sprzedaży. Podobnie ma się sytuacja w przypadku silosów zbożowych z rękawem, które zostały zakupione do prowadzonej działalności rolniczej w roku 2006. W lipcu 2009 r. komornik sądowy sprzedał te ruchomości i również wystawił fakturę VAT, naliczając podatek VAT od tej sprzedaży, zarówno na Zainteresowaną jak i na jej męża. Wnioskodawczyni zakończyła prowadzenie swojej działalności handlowej w maju 2009 r., w sporządzonym remanencie likwidacyjnym wykazała tylko ruchomości związane z działalnością handlową, więc w lipcu 2009 r. nie była już podatnikiem podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu z dnia 11 lutego 2010 r. Zainteresowana wskazała, iż w jej ocenie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie ruchomości, tj. ciągnika rolniczego, ładowacza czołowego , silosów zbożowych z rękawem. Ww. ruchomości nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności handlowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy komornik był obowiązany naliczyć i odprowadzić do urzędu skarbowego podatek od sprzedaży tych ruchomości, a tym samym czy Wnioskodawczyni powinna ująć tą sprzedaż w deklaracji VAT-7...

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli ruchomości służyły jej do prowadzenia gospodarstwa rolnego, z tytułu którego nie podlegała podatkowi od towarów i usług, to komornik nie powinien naliczać podatku od sprzedaży przedmiotowych ruchomości, ponieważ zgodnie z § 22 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), fakturę wystawia się jeśli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów. Zainteresowana podaje, iż na niej i na jej mężu taki obowiązek nie spoczywał z tytułu działalności rolniczej, o czym informowali komornika. Faktura na zakup ciągnika z ładowaczem czołowym, jak i silosów zbożowych nie została ujęta w rejestrze zakupów Wnioskodawczyni działalności handlowej, ani w rejestrze zakupów jej męża, a podatek od zakupów przedmiotowych ruchomości nie podlegał nigdy odliczeniu. Reasumując, podatek od sprzedaży również nie powinien zostać naliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Ponadto, należy wskazać, iż zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy, przez działalność rolniczą – rozumie się przez produkcję roślinną i zwierzęcą (…), a także świadczenie usług rolniczych.

Rolnikiem ryczałtowym, w myśl art. 2 pkt 19 ustawy, jest rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast, podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne (art. 96 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 117 ustawy, z zastrzeżeniem art. 43 ust. 4, rolnik ryczałtowy w zakresie prowadzonej działalności rolniczej dostarczający produkty rolne jest zwolniony z obowiązku:

1. wystawiania faktur, o których mowa w art. 106;
2. prowadzenia ewidencji dostaw i nabyć towarów i usług;
3. składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowej, o której mowa w art. 99 ust. 1;
4. dokonania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż rolnik ryczałtowy jest zwolniony z obowiązku wystawiania faktur, prowadzenia ewidencji dostaw i nabyć towarów i usług oraz składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowej i dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, ale tylko w zakresie prowadzonej działalności rolniczej. Wykonując zatem inne czynności podlegające opodatkowaniu nie objęte zwolnieniem wskazanym w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy, traktowany jest jak każdy inny podmiot. Należy podkreślić, iż sprzedaż majątku wykorzystywanego w działalności rolniczej nie może być traktowana jak dostawa produktów rolnych, zatem w tym zakresie rolnik nie korzysta ze zwolnienia z obowiązków wskazanych w art. 117 ustawy.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie – obowiązującego od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. – art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolniona od podatku była dostawa towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (…).

W świetle art. 43 ust. 2 ww. ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumiało się:

1. budynki i budowle lub ich części – jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;
2. pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku.

Natomiast, od dnia 1 stycznia 2009 r. zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 43 ust. 2 ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie 43 ust. 2 ustawy, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni razem z mężem byli rolnikami ryczałtowymi prowadzącymi gospodarstwo rolne, z tytułu którego wybrali zwolnienie od podatku VAT. Ponadto, zarówno Zainteresowana, jak i jej mąż prowadzili (każdy oddzielnie) działalność gospodarczą. W listopadzie 2005 r. zakupili (częściowo z kredytu udzielonego z banku) ciągnik rolniczy wraz z ładowaczem czołowym, które wykorzystywali w ww. gospodarstwie rolnym. Następnie, z powodu trudności finansowych bank wypowiedział zawartą umowę kredytową, żądając spłaty kredytu. W związku z tym, iż Zainteresowana nie posiadała określonej sumy pieniędzy komornik sądowy w dniu 30 grudnia 2008 r. sprzedał ciągnik rolniczy oraz ładowacz czołowy. Komornik sądowy wystawił na Wnioskodawczynię fakturę VAT na połowę kwoty, zarówno na ciągnik jak i na ładowacz, tak samo zostały wystawione faktury na jej męża. W ww. fakturach został naliczony podatek od sprzedaży. Podobnie ma się sytuacja w przypadku silosów zbożowych z rękawem, które zostały zakupione do prowadzonej działalności rolniczej w roku 2006. W lipcu 2009 r. komornik sądowy sprzedał te ruchomości i również wystawił fakturę VAT, naliczając podatek VAT od tej sprzedaży, zarówno na Zainteresowaną jak i na jej męża. Wnioskodawczyni wskazała, iż w jej ocenie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie przedmiotowych ruchomości. Ww. ruchomości nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności handlowej, a jedynie w działalności rolniczej (zwolnienie od podatku VAT).

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy o VAT, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Obowiązki płatnika podatku VAT zostały określone w art. 8 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

W myśl § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów.

Fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów (§ 22 ust. 2).

Za osoby uprawnione do wystawiania faktur w imieniu organów egzekucyjnych uważa się kierowników tych organów lub osoby przez nich upoważnione (§ 22 ust. 3).

Stosownie do § 22 ust. 4 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna spełniać wymogi, o których mowa w § 5 i § 7 ust. 1, jak również zawierać:

1. nazwę i adresy organów egzekucyjnych, określonych w ust. 1;
2. w miejscu określonym dla sprzedawcy - nazwę i adres dłużnika;
3. imię i nazwisko lub czytelny podpis osoby uprawnionej do wystawienia faktury.

Kopię faktury, o której mowa w ust. 1-4, organ egzekucyjny przekazuje dłużnikowi, zachowując jedną kopię w swojej ewidencji (§ 22 ust. 5).

Zgodnie z § 22 ust. 7 ww. rozporządzenia, przepisy § 8-16, § 19 ust. 2 i 3, § 20 i § 21 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika zatem z przytoczonych przepisów, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne są płatnikami podatku od towarów i usług w zakresie dostawy dokonywanej w trybie egzekucji. Charakter płatnika komornik sądowy będzie posiadał zarówno, gdy przedmiotem ww. egzekucji będą rzeczy ruchome jak i nieruchomości. Przytoczone przepisy wskazują na fakt, iż komornicy sądowi są płatnikami podatku VAT od dostawy dokonanej w trybie egzekucji w sytuacji, gdy wykonywane są czynności egzekucyjne. Za czynności te, uważa się każde formalne, oparte na przepisach procesowych działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Cytowane przepisy wskazują również na szczególną sytuację, kiedy to należny podatek jest pobierany i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika. Podyktowane jest to faktem odpłatnej dostawy dokonanej w ramach czynności egzekucyjnej. W tej sytuacji komornik sądowy staje się płatnikiem podatku i winien wykonać trzy czynności: obliczyć podatek, pobrać podatek od podatnika oraz wpłacić go organowi podatkowemu.

Zgodnie z przepisem art. 106 ust. 1 ustawy, faktury VAT obowiązani są wystawiać podatnicy, o których mowa w art. 15. W myśl § 4 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia, faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT” wystawiają zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, oraz dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu.

W związku z powyższym obowiązek wystawiania faktur nie ciąży na podatnikach zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatnikach wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ustawy, ani tym bardziej na podmiotach wykonujących wyłącznie czynności nie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z cyt. wyżej § 22 rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów: kopię faktury otrzymuje dłużnik. Komornik pobrany od nabywcy towaru podatek winien w imieniu podatnika (dłużnika) odprowadzić na konto właściwego urzędu skarbowego. W sytuacji, gdy dłużnik jest podatnikiem VAT, ale transakcja korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, komornik winien wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, jednakże bez wykazywania na niej podatku VAT. Natomiast w przypadku sprzedaży towarów przez komornika w imieniu dłużnika, który jest podmiotowo zwolniony od podatku VAT albo nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy, faktury nie są wystawiane.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów stwierdzić należy, iż sprzedaż przedmiotowych ruchomości – tj. ciągnika rolniczego, ładowacza czołowego, silosów zbożowych z rękawem – korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawczyni używała ww. ruchomości co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel i nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych ruchomości (z uwagi na wykorzystywanie ich w działalności rolniczej nieopodatkowanej VAT).

Zatem komornik dokonując w dniu 30 grudnia 2008 r. sprzedaży ruchomości (ciągnika rolniczego wraz z ładowaczem czołowym), czyli w momencie kiedy Wnioskodawczyni była podatnikiem podatku VAT, miał obowiązek wystawić faktury VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku VAT, a Wnioskodawczyni miała obowiązek wykazać tę sprzedaż w deklaracji VAT-7 (jako sprzedaż zwolnioną).

Natomiast w sytuacji gdy Zainteresowana nie była już podatnikiem VAT (została wykreślona z rejestru), to komornik dokonując w lipcu 2009 r. sprzedaży ruchomości (silosów zbożowych z rękawem) korzystającej ze zwolnienia nie powinien wystawić faktury VAT. Należy bowiem zaznaczyć, iż wykonanie jednorazowej czynności, która korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 nie nakłada na Wnioskodawczynię obowiązku ponownej rejestracji (art. 96 ust. 3 ustawy), a tym samym deklarowania dokonanej sprzedaży w rozliczeniu w podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności sprzedaży ruchomości przez komornika w imieniu męża Wnioskodawczyni.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla męża Zainteresowanej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.