INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 4 grudnia 2009 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 9 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2010 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 29 stycznia 2010 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 3 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT podatku od nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT podatku od nieruchomości. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 stycznia 2010 r. o podpis upoważnionej osoby.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia Mieszkaniowa wydzierżawia grunt, na którym dzierżawcy wybudowali kioski handlowo-usługowe i garaże do aut osobowych członków spółdzielni.

Podatek od nieruchomości do grudnia 2008 r. płaciła Spółdzielnia od powierzchni wydzierżawionego gruntu, a dzierżawca opłacał indywidualnie (na podstawie decyzji miasta lub deklaracji firm) od powierzchni wybudowanego przez siebie obiektu. Podatek opłacany przez Spółdzielnię był jednym z elementów kalkulacji stawki czynszu pobieranego od dzierżawców.

W roku 2009 Miasto wezwało Spółdzielnię do uregulowania podatku od nieruchomości, również od wybudowanych na tym gruncie obiektów za okres od roku 2004 do roku 2008, a indywidualnym dzierżawcom zwraca wpłacony podatek w ww. latach. Spółdzielnia potraktowała koszt zapłaconego we wrześniu 2009 r. podatku za lata 2004-2008 jako elementu bieżącej stawki czynszowej, stanowiącej podstawę do naliczenia podatku należnego VAT w wystawionych fakturach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółdzielnia prawidłowo uznała, że jest to czynność związana z usługą dzierżawy gruntu, opodatkowała podatkiem VAT i wystawiła faktury VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność ta nie jest objęta podatkiem VAT bowiem w latach 2004-2008 podatek ten nie był przedmiotem umowy i nie stanowił kalkulacyjnego elementu czynszu za dzierżawę gruntu. Należność tę należy traktować jako zwrot kosztów powstałych w wyniku zaistniałej sytuacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Treść powołanego wyżej zapisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wskazuje, że to nie odpłatność sama w sobie podlega opodatkowaniu lecz świadczenie, za które odpłatność przysługuje. Dotyczy to także podatku od nieruchomości, który nie jest ani towarem, ani usługą w rozumieniu art. 7 i art. 8 tej ustawy.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Z treści tego przepisu wynika, że podstawę opodatkowania stanowi całość należności z tytułu realizacji zawartej umowy dzierżawy, w tym także podatek od nieruchomości, w przypadku gdy wydzierżawiający pobiera go od dzierżawcy.

Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), oddanie dzierżawcy rzeczy do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Dzierżawa jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Należy jednakże podkreślić, iż sposób rozliczenia dodatkowych opłat i kosztów pomiędzy wydzierżawiającym a dzierżawcą może być różny w zależności od tego, czy w kwocie ustalonego za dzierżawę czynszu zawarte są dodatkowe opłaty lub koszty, czy też z umowy wynika odrębny obowiązek dzierżawcy do ponoszenia kosztów z tytułu wymienionych usług. Jeśli zatem, zgodnie z zawartą umową, dzierżawca jest obciążony kosztami tych usług odrębnie, niezależnie od samego czynszu za dzierżawę, wówczas wynajmujący powinien wystawiać odrębne faktury na te usługi.

W świetle art. 6 ustawy Ordynacja podatkowa, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości, podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony miasta). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należność publicznoprawna jaką jest podatek od nieruchomości nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. Jednakże, strony mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wydzierżawia grunt, na którym dzierżawcy wybudowali kioski handlowo-usługowe i garaże. Podatek od nieruchomości do grudnia 2008 r. płaciła Spółdzielnia od powierzchni wydzierżawionego gruntu, a dzierżawca opłacał indywidualne od powierzchni wybudowanego obiektu. Podatek opłacany przez Spółdzielnię był jednym z elementów kalkulacji stawki czynszu pobieranego od dzierżawców. W roku 2009 Miasto wezwało Spółdzielnię do uregulowania podatku od nieruchomości, również od wybudowanych na tym gruncie obiektów za okres od roku 2004 do roku 2008, a indywidualnym dzierżawcom zwraca wpłacony podatek w ww. latach. Spółdzielnia potraktowała koszt zapłaconego we wrześniu 2009 r. podatku za lata 2004-2008 jako elementu bieżącej stawki czynszowej, stanowiącej podstawę do naliczenia podatku należnego VAT w wystawionych fakturach.

Odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę stwierdzić jednak należy, że pomimo tego, iż podatek od nieruchomości stanowi odrębny element rozliczeń z dzierżawcą, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na wydzierżawiającym, jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości zostaje wyłączona z czynszu, czy też stanowi jego element kalkulacyjny, zawsze jest ona należnością obciążającą wydzierżawiającego. Natomiast obowiązek dzierżawcy w stosunku do wydzierżawiającego stanowi zobowiązanie cywilnoprawne, uregulowane w zawartej umowie, a więc należy je traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy.

W związku z tym, podatek od nieruchomości stanowi element kalkulacyjny przy ustalaniu opłaty za usługę główną, wobec czego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi dzierżawy.

Reasumując, Wnioskodawca jako wydzierżawiający będący podatnikiem podatku od towarów i usług jest obowiązany potraktować podatek od nieruchomości jako część kwoty należnej z tytułu świadczonej usługi dzierżawy, opodatkować według stawki właściwej dla tej usługi i uwzględnić w wystawionej dzierżawcy fakturze VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.