INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2009 r. (data wpływu 7 grudnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania tzw. udziału własnego ponoszonego przez klientów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania tzw. udziału własnego ponoszonego przez klientów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.), w którym Wnioskodawca wskazał oczekiwaną liczbę rozstrzygnięć.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka, świadczy usługi finansowania i zarządzania obsługą flot samochodów osobowych. Stroną umów ze Spółką, są podmioty prowadzące działalność gospodarczą zarówno opodatkowaną, jak i zwolnioną od podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Samochody są oddawane klientom na podstawie tzw. umów o finansowanie pojazdów. Na podstawie tych umów, Spółka zobowiązuje się do nabycia pojazdu samochodowego i oddania go w odpłatne użytkowanie Korzystającemu w zamian za wynagrodzenie w formie czynszu.

Jednocześnie, niezależnie od zawarcia powyższych umów o finansowanie pojazdów, Spółka zawiera z klientami tzw. umowy o obsługę serwisową pojazdów będących przedmiotem umów o finansowanie. W ramach tych umów, Spółka świadczy na rzecz klientów usługi serwisowania pojazdów objętych umową, przy czym zakres tych usług obejmuje m.in.: assistance z samochodem zastępczym, obsługę techniczną (pokrycie kosztów przeglądów, konserwacji, ogumienia) itp. Jedną z usług realizowanych na podstawie umowy o obsługę serwisową jest również pomoc w zakresie likwidacji szkód powypadkowych. W zakres tej usługi wchodzą m.in.:

• odbiór od klienta uszkodzonego samochodu lub wskazanie warsztatu współpracującego ze spółką, gdzie szkoda będzie likwidowana,

• zlecenie dokonania naprawy w odpowiednim zakładzie naprawczym, a następnie kontrola jakości jej wykonania,

• realizacja formalności związanych z wypłatą ubezpieczenia.
  
  

Usługi serwisowe rozliczane są w dwojakiej formie:

• w wariancie kosztów zryczałtowanych – w ramach tego rozliczenia, klient uiszcza ustaloną w umowie kwotę na bazie miesięcznej w zamian za co otrzymuje ustalony w umowie pakiet usług serwisowych,

• w wariancie kosztów rzeczywistych – w ramach tego rozliczenia, świadczenie uzgodnionego pakietu usług serwisowych rozliczane jest według kosztów rzeczywiście poniesionych przez Spółkę w danym okresie (koszty te są w odpowiednim momencie przenoszone na klientów po ich poniesieniu).
  
  

Jednocześnie, zdarza się, że umowy ubezpieczenia pojazdów są zawierane z zakładem ubezpieczeniowym w wariancie z tzw. udziałem własnym. W wariancie tym, zakład ubezpieczeń pokrywa koszty naprawy jedynie w części, tj. do ustalonej wysokości. Wówczas, pozostała nie pokryta przez zakład ubezpieczeń część kosztów naprawy pojazdów (udział własny), jest pokrywana przez Spółkę. Koszty naprawy pojazdów dokumentowane są przez zakład naprawczy poprzez wystawienie faktury VAT, w której jako nabywca usług wskazana jest Spółka.

Koszty udziału własnego, niezależnie od wariantu rozliczania kosztów usług serwisowych, są następnie przenoszone na klientów Spółki. Spółka traktuje przenoszone na klientów opłaty z tytułu udziału własnego, jako element wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług serwisowych i nalicza VAT należny w związku z ich nałożeniem, według stawki 22%. Koszt udziału własnego jest umieszczany na fakturze wraz z czynszem za usługę finansowania i kosztami obsługi serwisowej (jako odrębna pozycja).

Obowiązek poniesienia przez klientów kosztów udziału własnego wskazany jest przez Spółkę w ofercie wskazującej informacje dotyczące modelu samochodu będącego jej przedmiotem, wysokości czynszu leasingowego i opłat z tytułu obsługi serwisowej. W odrębnej rubryce, oferta wskazuje również koszt tzw. udziału własnego. Po zaakceptowaniu warunków oferty, Spółka przygotowuje umowę, na podstawie której wdrażane są w życie warunki wskazane w ofercie. Postanowienie o obowiązku ponoszenia przez klienta kosztów udziału własnego, nie jest przenoszone do pisemnej umowy, niemniej jednak jest ono respektowane przez strony, tj. w przypadku wystąpienia szkody i świadczenia przez Spółkę usług wsparcia w jej likwidacji, klient obciążany jest kwotą udziału własnego w wysokości wskazanej w ofercie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty z tytułu tzw. udziału własnego przenoszone na klientów, należy potraktować jako element podstawy opodatkowania usługi w zakresie obsługi serwisowej pojazdów...
2. Czy wykazana na fakturze wystawionej przez Spółkę kwota udziału własnego, podlega opodatkowaniu według 22% stawki VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty z tytułu tzw. udziału własnego przenoszone na klientów, należy potraktować jako element podstawy opodatkowania usługi w zakresie obsługi serwisowej pojazdów. Natomiast, wykazana na fakturze wystawionej przez Spółkę kwota udziału własnego, podlega opodatkowaniu według 22% stawki VAT.

Uzasadnienie pytania nr 1

1. Usługa serwisowa jako świadczenie złożone

Na podstawie umowy o obsługę serwisową, klienci otrzymują ze strony Spółki wiązkę świadczeń, które mają na celu zwiększenie komfortu korzystania z samochodów udostępnionych im odpłatnie przez Spółkę, przede wszystkim poprzez uwolnienie osób korzystających z tychże samochodów od szeregu obowiązków – często o charakterze administracyjnym – związanych z ich użytkowaniem. Zbiór tych usług oferowany jest klientom pod wspólnym mianem usługi serwisowej. Wraz ze wspomnianym, powyżej wypełnianiem obowiązków administracyjnych, Spółka zajmuje się również pokrywaniem związanych z nimi kosztów. Koszty te – jak wskazano w stanie faktycznym – są następnie regulowane z klientem w dwóch różnych wariantach rozliczeń (wariant kosztów zryczałtowanych i rzeczywistych). Zapewnienie klientom możliwości skorzystania z takiej usługi podyktowane jest w dużej mierze względami biznesowymi. A mianowicie faktem, iż samochody udostępniane przez Spółkę mają, co do zasady, charakter służbowy i zdjęcie z ich użytkowników dodatkowych obowiązków związanych z dokonywaniem formalności wynikających z eksploatacji samochodów stanowi dla nich dodatkowy „benefis” poprawiający sytuację konkurencyjną Spółki.

l tak, przykładowo do obowiązków wypełnianych przez Spółkę „w zastępstwie” klientów w ramach usług serwisowych, można zaliczyć m.in. zorganizowanie samochodu zastępczego w przypadku awarii lub uszkodzenia pojazdu leasingowanego. Obsługa serwisowa obejmuje ponadto cały pakiet świadczeń, do których uprawniony jest klient w przypadku, gdy jego samochód ulegnie wypadkowi. Świadczenia te wykonywane są przez wyspecjalizowany personel Spółki i obejmują zasadniczo ogół czynności do wykonania których zobowiązany jest użytkownik pojazdu samochodowego w przypadku, gdy ulegnie on wypadkowi. Pracownicy Spółki odbierają więc od klientów uszkodzone samochody i zajmują się wypełnianiem wszelkich formalności i pokrywaniem kosztów związanych z naprawą, tj.:

• dostarczenie samochodu do właściwego warsztatu,

• bieżący nadzór nad jakością i terminowością dokonania naprawy,

• wypełnienie formalności związanych z wypłatą należnego świadczenia pieniężnego przez zakład ubezpieczeniowy.
  
  

Wsparcie w likwidacji szkody wypadkowej z pominięciem załatwienia odpowiednich formalności z zakładem naprawczym przysporzyć mogłoby klientowi dodatkowej pracy (m.in. konieczność zapoznania się z rodzajem i zakresem powstałej szkody, skontaktowania się z zakładem naprawczym, kontrola jakości dokonania naprawy itp.), a tym samym – obniżałaby jednocześnie poziom użyteczności, jaką w oczach klienta ma choćby załatwienie przez Spółkę formalności z zakładem ubezpieczeniowym (klient dokładnie zaznajomiony ze sprawą mógłby zasadniczo sam zająć się również formalnościami w zakładzie ubezpieczeniowym).

Należy więc stwierdzić, iż usługi serwisowe stanowią wachlarz uzupełniających się wzajemnie czynności technicznych, jakie podejmuje Spółka w celu zwiększenia komfortu korzystania przez klientów z udostępnionych im samochodów. Każda świadczona przez Spółkę usługa serwisowa jest więc w swej istocie świadczeniem składającym się z szeregu usług powiązanych ze sobą w sposób nierozerwalny z punktu widzenia ekonomicznego i logicznego. Takie świadczenia, na gruncie VAT określa się mianem świadczeń złożonych (z ang. mixed supply lub single composite supply). Jak wskazuje teoria prawa podatkowego, „ze świadczeniem złożonym mamy (...) do czynienia w sytuacji dostawy powiązanych ze sobą towarów lub usług (bądź też towarów wraz z usługą) w taki sposób, że stanowią one pewną nierozerwalną całość oferowaną kontrahentowi” (J.Jędrszczyk, E.Lis „Świadczenie złożone – problemy praktyczne na gruncie przepisów o podatku VAT”, Monitor Podatkowy 6/2006). Spółka zwróciła uwagę, iż zgodnie z praktyką wykształconą głównie na gruncie orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS), ale obecnej również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, skutki na gruncie VAT świadczenia złożonego określa się przyjmując wszystkie jego składowe jako jedną całość i na tej podstawie określa się podstawowe elementy konstrukcyjne podatku VAT, takie jak przedmiot opodatkowania, podstawa opodatkowania, stawka itd. Tym samym, świadczenie złożone ulega uproszczeniu do tzw. pojedynczej dostawy (z ang. single supply) opodatkowanej w sposób jednolity – w przeciwieństwie do sytuacji odrębnego opodatkowania każdej ze składowych świadczenia złożonego.

Na potwierdzenie przedstawionych powyżej argumentów, Spółka przedstawiła fragment wyroku ETS z dnia 27 października 2005 r., sygn. sprawy C-41/04 Levob Verzekeringen BV, w którym Trybunat stwierdził, iż: „jeżeli dwa świadczenia lub więcej, lub czynności dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

W omawianej sytuacji, na świadczenie złożone, jakim jest wykonywana przez Spółkę usługa serwisowa, składają się opisane na wstępie czynności wchodzące w jej skład, tj.: assistance z samochodem zastępczym, bieżący serwis samochodu, pomoc w likwidacji szkody, w tym również załatwienie formalności z zakładem naprawczym i ubezpieczeniowym oraz pokrycie związanych z tym kosztów (wliczając w to koszt udziału własnego). Elementy te są z ekonomicznego punktu widzenia nierozerwalne, tzn. świadczenie każdego z nich bez zapewnienia innego oznaczałoby znaczne obniżenie efektywności i użyteczności obu świadczeń w oczach klienta. Oznacza to, że elementy konstrukcyjne VAT świadczenia w postaci usług obsługi serwisowej pojazdów, należałoby określić przyjmując za podstawę odpowiednie elementy jego świadczeń cząstkowych. Takim elementem konstrukcyjnym VAT jest między innymi podstawa opodatkowania.

2. Podstawa opodatkowania usług obsługi serwisowej pojazdów

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. (…).

Przepisy o podatku VAT nie zawierają specyficznych regulacji, dotyczących określania podstawy opodatkowania w przypadku świadczeń o charakterze złożonym. Tym samym, dla określenia podstawy opodatkowania tego typu świadczeń, zastosowanie znajdą przepisy zacytowanego powyżej art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

W opinii Spółki, podstawą opodatkowania świadczenia o charakterze złożonym, jest kwota należna z tytułu dostarczenia wszystkich elementów wchodzących w jego skład. W praktyce, kwota taka jest określona jako cena ustalona przez strony lub też – jako suma cen poszczególnych składowych świadczenia złożonego – w przypadkach, gdy zostały one odrębnie zafakturowane, bądź wymienione na fakturze w odmiennych pozycjach (tak jest w analizowanym przypadku).

Przykładowo, w przypadku świadczenia złożonego składającego się z dostawy towarów do kontrahenta znajdującego się w innym państwie członkowskim wraz z usługą transportową, podstawą opodatkowania będzie suma ceny towaru oraz wartości usługi transportowej. Będzie tak niezależnie od tego, czy wartość usługi transportowej jest wliczona w cenę towaru, czy też wymieniona na fakturze w odrębnej pozycji albo wręcz – odrębnie zafakturowana przez dostawcę – w każdym bowiem przypadku koszt usługi transportowej będzie częścią kwoty należnej z tytułu nabywanego świadczenia, a suma cen towaru i usługi transportowej będzie stanowiła całość świadczenia należnego od zbywcy, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Sposób udokumentowania kwoty należnej (na jednej fakturze w odrębnych pozycjach, bądź na dwóch odrębnych fakturach) nie powinien wpływać na ustalenie podstawy opodatkowania z tytułu danego świadczenia.

Spółka wskazała na pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 lipca 2008 r. (sygn. IPPP2-443-600/08-2/BM), w którym organ podatkowy stwierdził, iż „w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. W związku z powyższym, kwota należna obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych ze świadczeniem przez Wnioskodawcę danej czynności oraz inne elementy kształtujące w efekcie kwotę, którą Zainteresowany żąda od nabywcy”. Ponadto, jak wskazał organ podatkowy, „Jeżeli z uregulowań umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami wynika, że dostawca obciąża nabywcę towaru dodatkowymi kosztami (jakimi są na przykład koszty transportu towarów), a w konsekwencji łączna kwota należna z tytułu sprzedaży zostaje o te koszty powiększona, to należy je traktować jako element świadczenia zasadniczego. W konsekwencji koszty te, jako niestanowiące odrębnego świadczenia od wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów czy eksportu towarów, podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla dostawy towaru”.

Jak wskazano powyżej, usługa serwisowa składa się z szeregu elementów, stanowiących z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość. Kwotę należną z tytułu świadczenia usługi serwisowej, co do zasady, stanowi więc – w zależności od wariantu rozliczeń – wynagrodzenie zasadnicze, czyli – (i) kwota miesięcznego czynszu (w przypadku rozliczeń w wariancie kosztów zryczałtowanych) lub – (ii) kwota obciążenia z tytułu faktycznie wykonanych prac (w przypadku rozliczeń w wariancie kosztów rzeczywistych). W przypadku obciążenia klienta dodatkowym kosztem świadczenia usług serwisowych w postaci udziału własnego, koszt ten zwiększa, w opinii Spółki, kwotę należną z tytułu usługi serwisowej, a więc – zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT – podstawę opodatkowania VAT z tytułu świadczenia tej usługi.

Spółka zwróciła uwagę, iż:

• udział własny nie stanowi wynagrodzenia z tytułu świadczenia odrębnego od usługi serwisowej – jest on bowiem ściśle związany z tą usługą, a z ekonomicznego punktu widzenia – stanowi on wręcz rekompensatę dla Spółki kosztów poniesionych w związku z jej świadczeniem,

• obciążenie z tytułu udziału własnego nie stanowi również tzw. zwrotu kosztów, który – zgodnie z obowiązującą praktyką – nie stanowi wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług i nie podlega opodatkowaniu VAT. W opinii Spółki, ze zwrotem kosztów mamy do czynienia w przypadku obciążenia kontrahenta kosztami, które dany podmiot poniósł w imieniu tego kontrahenta i na jego rzecz (przykładowo – zwrot kosztów cła zapłaconego przez agencję celną w imieniu zobowiązanego importera i na jego rzecz). W analizowanym przypadku w istocie, obciążenie z tytułu udziału własnego stanowi przeniesienie na klienta kosztów udziału własnego poniesionych uprzednio przez Spółkę z uwagi na fakt, iż zgodnie z umową nie pokrył ich zakład ubezpieczeniowy. Jednakże, koszt ten ponoszony jest pierwotnie przez Spółkę we własnym imieniu (a nie w imieniu klienta) – na podstawie faktury VAT wystawionej na Spółkę (a nie na klienta) przez zakład naprawczy z tytułu wykonanych usług naprawy samochodu. Ze zwrotem kosztów mielibyśmy do czynienia w przypadku, gdyby zakład naprawczy wystawił fakturę na klienta, a pozostająca do zapłaty kwota udziału własnego była w jego imieniu zapłacona przez Spółkę, po czym następnie przeniesiona na klienta,

• wyłączenie z opodatkowania VAT udziału własnego (w przypadku uznania go za nie podlegający opodatkowaniu zwrot kosztów, bądź też – z innego powodu) stałoby w sprzeczności z zasadą powszechności opodatkowania VAT, która jest jedną z podstawowych zasad wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którą – Państwa Członkowskie dążą do opodatkowania wszelkich przejawów działalności gospodarczej, a za taki należy z pewnością uznać świadczenie przez Spółkę usług serwisowych.
  
  

Tak więc, opłata z tytułu udziału własnego jest, w opinii Spółki, elementem kwoty należnej od klienta z tytułu świadczenia na jego rzecz usługi serwisowej i na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podwyższa ona podstawę opodatkowania z tytułu świadczenia tejże usługi. Jest tak pomimo tego, iż kwota udziału własnego jest umieszczana w odrębnej pozycji na fakturze, aniżeli czynsz i pozostałe opłaty z tytułu obsługi serwisowej. Okoliczności te nie powinny, w opinii Spółki, przesądzać o włączeniu danego elementu do podstawy opodatkowania VAT, bądź nie.

Spółka zwróciła uwagę, iż zaliczenie kosztów dodatkowych w postaci udziału własnego do podstawy opodatkowania usługi w zakresie obsługi serwisowej znajduje poparcie w przepisach Dyrektywy z dnia 28 listopada 2006 r. 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT), w świetle których wszelakie koszty dodatkowe, którymi sprzedawca obciąża nabywcę towarów lub usług winny zasadniczo zwiększać podstawę opodatkowania VAT. Powyższe wynika bezpośrednio z art. 78 lit. b) Dyrektywy VAT, zgodnie z którym: „do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy: koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy”. W opinii Spółki, kosztem dodatkowym o którym mowa w powyższym przepisie, jest analizowany w niniejszym wniosku koszt udziału własnego, jakim obciążany jest klient Spółki obok opłat z tytułu usług serwisowych. Z uwagi na fakt, iż w omawianej sytuacji, koszt ten przenoszony jest na klienta bezpośrednio przez Spółkę, a więc podmiot świadczący usługę serwisową, na gruncie art. 78 lit. b) Dyrektywy VAT, koszt udziału własnego winien zwiększać podstawę opodatkowania VAT usług w zakresie obsługi serwisowej. Tak więc, zdaniem Spółki, zaliczenie kosztu udziału własnego do podstawy opodatkowania usługi serwisowej jest uzasadnione również w świetle przepisów wspólnotowych.

Uzasadnienie pytania nr 2

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3 art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na gruncie tego przepisu, świadczenie przez Spółkę usług serwisowych opodatkowane jest według stawki VAT wynoszącej 22% podstawy opodatkowania. Z uwagi na fakt, iż jak wskazano powyżej, do podstawy opodatkowania usług serwisowych wlicza się również koszty udziału własnego, udział ten – wykazany na fakturze wystawianej przez Spółkę w odrębnej pozycji od usług serwisowych i czynszu leasingowego – również podlega opodatkowaniu według stawki 22%.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację, Spółka prosi o potwierdzenie jej stanowiska zawartego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wniosek w zakresie zdarzenia przyszłego dotyczącego opodatkowania tzw. udziału własnego ponoszonego przez klientów został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 18 lutego 2010 r. nr ILPP2/443-1647/09-5/SJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.