Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1272/12/AB
z 10 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 11 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu określenia przychodów z dzierżawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie w zakresie sposobu określenia przychodów z dzierżawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednym z komandytariuszy Spółki komandytowej, która posiada status zakładu pracy chronionej i jest właścicielem ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego, wybudowanego i utrzymywanego ze środków pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (dalej: „fundusz”). Budowę ww. ośrodka zakończono w 2000 r. Spółka komandytowa zamierza:

1. wydzierżawić przedmiotowy ośrodek w całości lub
   
2. oddać przedmiotowy ośrodek w całości do używania w zamian za:
   
   1. zwrot części wydatków poniesionych na wytworzenie ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego oraz
      
   2. równowartość podatku od nieruchomości.

Dzierżawca lub używający, poczyni nakłady mające na celu dostosowanie ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego do jego potrzeb oraz przeprowadzi bieżące naprawy w zakresie uzgodnionym ze Spółką. W umowie dzierżawy lub umowie przekazującej przedmiotowy ośrodek do używania, zastrzeżone będzie, że przedmiotem tych umów, w okresie od stycznia do końca czerwca i od września do końca grudnia będzie cały ośrodek, a w miesiącach lipcu i sierpniu cały ośrodek z wyłączeniem 4 wybranych pokoi.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że wartość nakładów poczynionych przez dzierżawcę lub używającego ośrodek oraz wartość bieżących napraw nie będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poczynione przez dzierżawcę lub używającego oraz wartość bieżących napraw niewątpliwie zwiększą wartość rynkową przedmiotowego ośrodka. Jednak w ocenie Wnioskodawcy wartość poczynionych nakładów oraz bieżących napraw nie stanowi nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, przez wspólników spółki komandytowej. Jak już wcześniej zauważono spółka komandytowa jest jedynie dysponentem/administratorem środków funduszu, a także ośrodka wypoczynkowo - rehabilitacyjnego wybudowanego z tego funduszu. W przedstawionym stanie faktycznym co najwyżej można mówić o „nieodpłatnym świadczeniu na rzecz funduszu”, co pozostaje bez wpływu na obowiązki w zakresie podatku dochodowego wspólników spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 stycznia 2013 r. Znak IBPBI/1/415-1271/12/AB wskazano m.in., że przychody uzyskane z dzierżawy lub odpłatnego użytkowania wskazanego we wniosku ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego, należy zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegających opodatkowaniu - w przypadku Wnioskodawcy podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), nie regulują kwestii związanych z zasadami zawierania umów dzierżawy. Powyższe kwestie regulują przepisy innych ustaw, m.in. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 693 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków. Zgodnie z art. 697 Kodeksu cywilnego, dzierżawca ma obowiązek dokonywania napraw niezbędnych do zachowania przedmiotu dzierżawy w stanie nie pogorszonym.

Stosownie natomiast do treści art. 662 § 1 § 2 i art. 663 w związku z art. 694 Kodeksu cywilnego: wydzierżawiający powinien wydać dzierżawcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania dzierżawy. Drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają dzierżawcę. Jeżeli w czasie trwania dzierżawy rzecz wymaga napraw, które obciążają wydzierżawiającego, a bez których rzecz nie jest przydatna do umówionego użytku, dzierżawca może wyznaczyć wydzierżawiającemu odpowiedni termin do wykonania napraw. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu dzierżawca może dokonać koniecznych napraw na koszt wydzierżawiającego.

Z kolei zgodnie z art. 258 Kodeksu cywilnego, w stosunkach wzajemnych między użytkownikiem a właścicielem użytkownik ponosi ciężary, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy. Właściciel nie ma obowiązku czynić nakładów na rzecz obciążoną użytkowaniem. Jeżeli takie nakłady poczynił, może od użytkownika żądać ich zwrotu według przepisów o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia (art. 259 Kodeksu cywilnego). W myśl natomiast art. 260 § 1 i 2 ww. Kodeksu, użytkownik obowiązany jest dokonywać napraw i innych nakładów związanych ze zwykłym korzystaniem z rzeczy. O potrzebie innych napraw i nakładów powinien niezwłocznie zawiadomić właściciela i zezwolić mu na dokonanie potrzebnych robót. Jeżeli użytkownik poczynił nakłady, do których nie był obowiązany, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Po wygaśnięciu użytkowania użytkownik obowiązany jest zwrócić rzecz właścicielowi w takim stanie, w jakim powinna się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu użytkowania (art. 262 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że umowy które zamierza zawrzeć spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca są odpłatne, bowiem spółka wydzierżawi przedmiotowy ośrodek wypoczynkowo-rehabilitacyjnego w zamian za czynsz lub odda go do odpłatnego używania w zamian za zwrot części wydatków poniesionych na wytworzenie tego ośrodka oraz zwrot równowartości podatku od nieruchomości.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, iż podstawą generowania przychodów z dzierżawy lub odpłatnego użytkowania jest fakt zawarcia między stronami stosownej umowy. Określona w umowie wysokość czynszu (lub odpłatności) stanowi przysporzenie majątkowe wydzierżawiającego (oddającego rzecz do użytkowania), tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Składnikiem przychodu osiąganego z dzierżawy (użytkowania) nie będą natomiast ponoszone przez dzierżawcę (użytkownika) wydatki (opłaty) związane z przedmiotem dzierżawy, jeżeli z umowy wynika, że dzierżawca jest zobowiązany do ich ponoszenia.

Z opisu przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że dzierżawca (użytkownik) poczyni nakłady mające na celu dostosowanie ośrodka wypoczynkowo-rehabilitacyjnego do jego potrzeb oraz przeprowadzi bieżące naprawy w zakresie uzgodnionym ze Spółką komandytową.

W związku z powyższym, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa podatkowego uznać należy, iż jedynie określona w umowie wysokość czynszu (odpłatności) stanowić będzie przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki osobowej wydzierżawiającej (oddającej do użytkowania) przedmiotową nieruchomość. Natomiast dodatkowe nakłady ponoszone przez dzierżawcę (użytkownika) w związku z dzierżawą lub odpłatnym użytkowaniem nieruchomości nie będą mieścić się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie spowodują przysporzenia majątkowego po stronie wydzierżawiającego (oddającego do użytkowania), pod warunkiem, że zgodnie z zawartą umową, dzierżawca (użytkownik) będzie zobowiązany do ich ponoszenia, a ich poniesienie nie wpłynie na wysokość ustalonego pomiędzy stronami umowy czynszu dzierżawnego (odpłatność). W takiej sytuacji opodatkowaniu podlegać będzie jedynie ustalona w umowie należna kwota czynszu (odpłatność), jako wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę za oddanie przedmiotu umowy w dzierżawę (używanie).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, że wartość poczynionych nakładów oraz bieżących napraw nie stanowi nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, przez wspólników spółki komandytowej jest prawidłowe.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca nieprawidłowo wskazał, że „(…) co najwyżej można mówić o „nieodpłatnym świadczeniu na rzecz funduszu”, jednak powyższa nieprawidłowość nie wpływa na ocenę istoty stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego w złożonym wniosku, dlatego uznano stanowisko za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2 zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.