INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 02.02.2010 r. (data wpływu 10.02.2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 06.04.2010r. (data wpływu 08.04.2010r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 24.03.2010r. nr IPPP3/443-132/10-3/KG (skutecznie doręczonym w dniu 29.03.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.02.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych usług.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 06.04.2010 r. (data wpływu 08.04.2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-132/10-3/KG z dnia 24.03.2010 r. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz związane z nim zdarzenie przyszłe.

A. SPRL (dalej: A, Spółka), spółka z siedzibą w Belgii jest podmiotem należącym do ogólnoświatowej grupy A, który zajmuje się dostarczaniem usług w zakresie systemów płatniczych (dalej: usługi A) do instytucji finansowych.

Wnioskodawca otworzył w Polsce oddział (dalej: oddział). Ponadto Spółka informuje, iż nie jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Oddział będzie pełnił w Polsce jedynie rolę wspierającą dla A i nie będzie wystarczająco zaopatrzony oraz upoważniony do świadczenia usług A na rzecz odbiorców zewnętrznych. W konsekwencji, polscy klienci A będą zawierali wszelkie kontrakty bezpośrednio ze spółką w Belgii. Spółka będzie także odpowiedzialna za wykonanie usług A na rzecz odbiorców zewnętrznych, za które będzie wystawiać faktury VAT (Oddział nie będzie uczestniczył w wykonywaniu usług A).

Oddział będzie jedynie wspierał Spółkę w obszarze jej relacji z klientami oraz lokalnego marketingu i promocji marki A. Czynności, które będą wykonywane przez Oddział wskazano powyżej:

• reprezentowanie Spółki przed klientami w Polsce (pracownicy Oddziału nie będą upoważnieni do niezależnego negocjowania i podpisywania kontraktów z klientami w imieniu A),
• prowadzenie i nadzorowanie kampanii reklamowych i ogłoszeniowych A w Polsce,
• utrzymywanie kontaktów z lokalnymi dostawcami towarów i usług niezbędnych w wykonywaniu powyższych działań.
  
  

Podsumowując, planowana struktura biznesowa będzie polegała na tym, że Spółka w Belgii pozostanie głównym przedsiębiorstwem, natomiast Oddział będzie pełnił wobec Spółki funkcje wspierające w obszarze marketingu i sprzedaży w Polsce. Oddział będzie finansowany w taki sposób, że będzie otrzymywał wynagrodzenie za ww. funkcje kalkulowane w oparciu o metodę koszt plus.

Zestawienie aktywów i pasywów Oddziału.

Oddział będzie prowadził własną (odrębną) księgowość i będzie wyposażony w następujące aktywa:

• środki trwałe związane z prowadzeniem biura (np. komputery),
• rachunek bieżący w Spółce (należności),
• rachunek bankowy.
  
  

Oddział nie będzie nabywał żadnych nieruchomości w Polsce - pomieszczenia niezbędne do prowadzenia działalności Oddziału będą wynajmowane.

Oddział będzie posiadał także zobowiązania, na które będą składały się:

• rachunek bieżący w Spółce (zobowiązania),
• zobowiązania z tytułu wynagrodzenia wypłacanego pracownikom Oddziału,
• zobowiązania z tytułu zakupu towarów i usług od lokalnych dostawców.
  
  

Transakcje

Oddział nie będzie dokonywał dostaw towarów ani też nie będzie świadczył usług na rzecz odbiorców zewnętrznych. W rezultacie Oddział nie będzie prowadził żadnej sprzedaży na terytorium Polski. Jedyna działalność Oddziału będzie polegała na pełnieniu wobec Spółki funkcji wspierających w obszarze marketingu i sprzedaży w Polsce (ze względu na fakt, że z prawnego punktu widzenia Spółka i Oddział będą stanowić jeden podmiot, wykonywania ww. funkcji nie można utożsamiać ze sprzedażą pomiędzy Spółką a Oddziałem). Oddział będzie dokonywał zakupów towarów i usług niezbędnych dla prawidłowego wypełnienia ww. funkcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo uznała, iż Oddział nie powinien zostać uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a usługi świadczone przez polskich usługodawców na rzecz A SPRL powinny być opodatkowane w Belgii...

W opinii Spółki, Oddział nie będzie stanowił stałego miejsca prowadzenie działalności w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski. W celu stwierdzenia, że w danym przypadku mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu VAT w Polsce, konieczne jest ustalenie miejsca świadczenia usług na terytorium Polski.

Stosownie do art. 28b ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. Jednocześnie, według ust. 2 ww. przepisu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to miejsce prowadzenia działalności.

Z ww. regulacji wyraźnie wynika, że prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia usług wymaga w pierwszej kolejności zdefiniowania pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym wprost z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, Spółka stoi na stanowisku, że interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się m.in. do orzecznictwa ETS.

Jak wynika z ugruntowanego stanowiska ETS (wyrok ETS z dnia 4 lipca 1985r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyrok ETS z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii, sygn. C-390/96; wyrok ETS z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-190/95, wyrok ETS z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg S#224;rl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• w danym miejscu istnieje stałe zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do świadczenia usług określonego rodzaju;
• istniejące zaplecze techniczne i ludzkie umożliwia świadczenie ww. usług w sposób niezależny od działalności głównego podmiotu (niezależność decyzyjna);
• działalność prowadzona przez stałe miejsce prowadzenia działalności jest wykonywana w pewnym minimalnym zakresie.
  
  

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z ww. kryteriów nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności.

W świetle pierwszego z ww. kryteriów, aby uznać, że Oddział będzie stanowił stałe miejsce prowadzenia działalności, należałoby stwierdzić, iż Oddział będzie posiadać stałe zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do świadczenia usług A. W opinii Spółki, wskazana przesłanka nie będzie spełniona w analizowanym przypadku. Jak wskazano, głównym celem działalności Oddziału będzie pełnienie funkcji wspierających wobec Spółki w obszarze jej relacji z klientami oraz lokalnego marketingu i promocji marki A. Zaplecze techniczne (wynajmowane biuro i sprzęt komputerowy) oraz ludzkie (pracownicy) Oddziału będzie dostosowane wyłącznie do wykonywania ww. funkcji wspierających. W rezultacie ww. zaplecze będzie utrzymywane w stopniu podstawowym. Przy tak ograniczonym zapleczu Oddział nie byłby w stanie samodzielnie wykonywać usług w zakresie systemów płatniczych nawet gdyby zarząd A dał mu taką możliwość co nie ma miejsca w rozważanym stanie faktycznym, (jak wskazano wyżej wyłącznie Spółka będzie uprawniona do zawierania kontraktów z podmiotami zewnętrznymi i świadczenia usług A). Powyższe oznacza że Oddział nie będzie posiadał zaplecza technicznego i ludzkiego niezbędnego do świadczenia specjalistycznych usług A. Należy zatem uznać że nie będzie spełniona wymagana przez ETS przesłanka istnienia stałego zaplecza technicznego i ludzkiego niezbędnego do świadczenia usług określonego rodzaju.

Drugie ze wskazanych przez ETS kryteriów stałego miejsca prowadzenia działalności wymaga aby zaplecze techniczne i ludzkie umożliwiało świadczenie usług w sposób niezależny od działalności głównego podmiotu (niezależność decyzyjna). W rozważanym przypadku przesłanka niezależności decyzyjnej także nie jest spełniona. W pierwszej kolejności wynika to z faktu ze nie można uznać niezależności Oddziału w świadczeniu usług w przypadku gdy zgodnie z decyzją zarządu A to Spółka - a nie Oddział - będzie zawierała kontrakty i wykonywała usługi A na rzecz odbiorców zewnętrznych. W drugiej kolejności należy zwrócić uwagę na fakt, że pracownicy Oddziału nie będą mieli prawa do niezależnego negocjowania i podpisywania kontraktów z klientami w imieniu A (kluczowe decyzje biznesowe będą podejmowane przez Spółkę w Belgii).

Z powyższego można wywnioskować że Oddział nie będzie charakteryzował się niezależnością decyzyjną wymaganą przez ETS dla stałego miejsca prowadzenia działalności.

Dodatkowo należy uznać że ze względu na fakt iż Oddział w ogóle nie będzie stroną transakcji sprzedażowych nie jest spełniony ostatni z przytoczonych warunków stałego miejsca prowadzenia działalności tj. prowadzenie działalności w pewnym minimalnym zakresie.

Podsumowując - ze względu na fakt że Oddział nie będzie prowadził działalności sprzedażowej na terytorium Polski nie będzie posiadał zaplecza technicznego i ludzkiego niezbędnego do świadczenia usług A oraz nie będzie niezależny w obszarze podejmowania decyzji nie można uznać że będzie stanowił stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 28 b ust. 2 ustawy o VAT. W rezultacie miejscem świadczenia usług wykonywanych przez polskich podatników VAT na rzecz A będzie kraj siedziby A, czyli Belgia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz związanego z nim zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestię funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, przedsiębiorcą w rozumieniu powołanej ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Z kolei oddział zdefiniowany został w art. 5 pkt 4 cyt. ustawy jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Ponadto, zgodnie z art. 86 ww. ustawy, oddział może prowadzić działalność wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada on możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 88 zdanie pierwsze ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którą przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców. Zatem, podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania Oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że Oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Należy podkreślić, iż przepisy dotyczące podatku VAT nie definiują pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. W związku z tym zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do regulacji VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EC), stanowiącej podstawę polskiego systemu podatku od towarów i usług, co pozwala posłużyć się orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w tym zakresie.

Z orzecznictwa ETS (C-168/84, C-231/94, C-190/95) wynika, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy) jak i zaplecza technicznego aby można było prowadzić działalność gospodarczą, tj. świadczyć usługi oraz dokonywać dostawy towarów na niezależnych zasadach.

Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny – stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy – dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały – konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Z przedmiotowego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Belgii, podmiotem należącym do ogólnoświatowej grupy A, który zajmuje się dostarczaniem usług w zakresie systemów płatniczych do instytucji finansowych. Zainteresowany utworzył na terytorium Polski Oddział, który będzie pełnił wobec niego jedynie funkcje wspierające. Nie będzie on zaopatrzony oraz upoważniony do świadczenia usług na rzecz odbiorców zewnętrznych. Oddział będzie wspierał Spółkę w obszarze jej relacji z klientami oraz lokalnego marketingu i promocji marki. Do podejmowanych czynności przez Oddział należy:

• reprezentowanie Spółki przed klientami w Polsce (pracownicy Oddziału nie będą upoważnieni do niezależnego negocjowania i podpisywania kontraktów z klientami w imieniu A),
• prowadzenie i nadzorowanie kampanii reklamowych i ogłoszeniowych A w Polsce,
• utrzymywanie kontaktów z lokalnymi dostawcami towarów i usług niezbędnych w wykonywaniu powyższych działań.
  
  

Jak wskazuje Wnioskujący, Oddział nie będzie dokonywał dostaw towarów ani też nie będzie świadczył usług na rzecz odbiorców zewnętrznych. Ponadto Spółka nie jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług. Utworzony Oddział nie jest w stanie samodzielnie wykonywać usług w zakresie systemów płatniczych. Zaplecze techniczne (wynajmowane biuro i sprzęt komputerowy) oraz ludzkie (pracownicy) Oddziału będzie dostosowane wyłącznie do wykonywania ww. funkcji wspierających.

Uwzględniając powyższe oraz biorąc pod uwagę cel, w jakim tworzony jest Oddział stwierdzić należy iż nie zostało spełnione kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności oraz odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych. A zatem utworzony przez Wnioskodawcę na terytorium Polski Oddział nie spełnia przesłanek dla uznania go za stałe miejsce prowadzenia działalności.

W odniesieniu do odpłatnego świadczenia usług, podstawowym kryterium oceny czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, czy też w innym państwie jest prawidłowe określenie miejsca jej świadczenia. Szczegółowe regulacje w tym zakresie zawierają przepisy art. 28a-28o ustawy o podatku od towarów i usług, mające kluczowe znaczenie dla określenia państwa uprawnionego do poboru podatku w sytuacji, gdy w danej transakcji bierze udział polski podmiot i zagraniczny.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż w zakresie miejsca świadczenia usług, od dnia 01.01.2010 r. obowiązują nowe regulacje mieszczące się w art. 28a – 28n ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzone ustawą z dnia 23 października 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 cyt. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Stosownie zaś do art. 28a ww. ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, bądź stałe miejsce prowadzenia działalności, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Z uwagi na fakt, iż jak wskazano powyżej Oddział utworzony przez Wnioskodawcę nie spełnia przesłanek dla uznania go za stałe miejsce prowadzenia działalności, miejscem świadczenia usług wykonywanych przez polskich usługodawców na rzecz Zainteresowanego będzie kraj siedziby, tj. Belgia.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.