INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku (data wpływu 04.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony w dniu 03 marca 2010 r. o dodatkową opłatę - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka używa zarówno samochody ciężarowe, jak i osobowe, stanowiące środki trwałe. Spółka posiada samochody osobowe, których wartość początkowa przekracza równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Dotychczas Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych, których wartość początkowa przekracza wskazaną równowartość 20.000 euro w ten sposób, że dany odpis amortyzacyjny stanowił koszt uzyskania przychodu w wysokości nieprzekraczającej części ustalonej według proporcji, w jakiej ww. równowartość 20.000 euro mieści się w całkowitej wartości początkowej danego samochodu osobowego. Część odpisu amortyzacyjnego przewyższającą wskazaną wartość, Spółka nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka powzięła wątpliwość, czy ww. sposób zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych jest prawidłowy. Spółka zamierza dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów za ubiegłe lata podatkowe oraz na bieżąco zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całą wartość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych do momentu, w którym wartość odpisów amortyzacyjnych osiągnie równowartość 20.000 euro, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od danego samochodu osobowego przekraczająca ww. równowartość nie stanowiłaby kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, w którym stwierdza, że mogła i może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całą wartość danego odpisu amortyzacyjnego od samochodu osobowego, którego wartość początkowa przekracza wskazaną równowartość 20.000 euro, zaś dopiero odpisy amortyzacyjne przekraczające ww. równowartość nie stanowiłyby kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, niezasadnym jest wyłącznie taka wykładnia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która bezwzględnie nakazuje, iż podatnik powinien każdy odpis dzielić proporcjonalnie na część stanowiącą koszt uzyskania przychodów oraz część niestanowiącą kosztu uzyskania przychodu.

Tym samym, prawidłowa jest również wykładnia ww. przepisu wskazująca, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego, którego wartość początkowa przekracza wskazaną równowartość 20.000 euro, będzie w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów z tytułu zużycia tego samochodu zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zrówna się z limitem 20.000 euro. Dalsze odpisy amortyzacyjne zaś nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodu.

Wskazana powyżej wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi odmiennej metody amortyzacji środka trwałego od metody amortyzacji opisanej w art. 16h, a jest jedynie innym sposobem ujmowania odpisów amortyzacyjnych.

Uzasadnienie.

Jak wynika z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania.

Spółka nie kwestionuje ograniczenia w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie do wskazanego limitu stanowiącego równowartość 20.000 euro.

Podkreślić jednak należy, że literalna wykładnia przepisu zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje, jakie kwoty mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w ramach poszczególnych odpisów amortyzacyjnych. Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że suma odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego stanowiąca koszt podatkowy nie może przekroczyć limitu w złotych w wysokości 20.000 euro. Prawo podatnika do zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów nie jest również ograniczone czasowo.

Powyższa interpretacja przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika również z wykładni systemowej w ramach art. 16 ust. 1. Dla porównania, Spółka wskazuje na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Ustawodawca w powyższym przepisie wyraźnie wskazał na proporcjonalne ograniczenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących opłacenia składki na ubezpieczenie samochodu osobowego, którego wartość przekracza równowartość 20.000 euro. Nie można jednak, na podstawie analogii, przyjmować podobnego mechanizmu kwalifikacji w zakresie kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych. Gdyby ustawodawca przewidział takie proporcjonalne ograniczenie dla odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych, to ustanowiłby taką normę prawną w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, używając zwrotu „ustaloną w takiej proporcji”, jak uczynił to we wspomnianym art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko wskazujące na prawnie dopuszczalną możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych do momentu, gdy suma dokonanych odpisów osiągnie limit 20.000 euro znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 09.12.2009 r. (I SA/Po 814/09). Sąd stwierdził, że: „wskazana w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy górna granica dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych stanowi jeden z wyjątków od generalnej zasady zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodu. Jako wyjątek, przepis ten nie powinien być więc interpretowany w inny sposób, niż dla celów oznaczenia tej górnej granicy, gdyż nie modyfikuje on generalnych zasad dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, nie określa wartości początkowej, od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne, ani nie wpływa na częstotliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych i ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej. Znaczenie tego przepisu ogranicza się do wskazania wyłączenia przedmiotowego i ustalenia maksymalnej wysokości zaliczenia poszczególnych kategorii wydatków w koszty uzyskania przychodu. Jedynym ograniczeniem dla podatnika wynikającym z tego przepisu jest reguła, że suma odpisów amortyzacyjnych nie może przekroczyć limitu w złotych 20.000 euro”. Powyższe potwierdza również, iż w takim przypadku ujmowanie odpisów amortyzacyjnych w powyższy sposób nie może stanowić odmiennej metody amortyzacji środka trwałego.

W konkluzji należy stwierdzić, iż możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego w taki sposób, że odpisy te będą w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów nie przekroczy limitu 20.000 euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 – nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy – nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

Wskazać bowiem należy, że jeżeli w rozumieniu słownikowym „część” oznacza „jeden z elementów, na które dzieli się całość, pewna ilość całości”, a „w części” oznacza „do pewnego stopnia, częściowo”, to ponieważ ustawodawca reguluje, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych „w części ustalonej od wartości samochodu”, Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Należy wskazać również, iż omawiany przepis odnosi się do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez Spółkę, a nie do ich sumy.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje samochody osobowe, których wartość przewyższa równowartość 20.000 euro i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wg ogólnych zasad określonych w art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednakże, dokonane odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodów przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote wg kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie mogą zostać zaliczone – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – do kosztów uzyskania przychodu. Przepis ten bowiem ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych, których wartość przekracza równowartość 20.000 euro.

Reasumując, stanowisko Spółki, w którym stwierdza, że mogła i może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całą wartość danego odpisu amortyzacyjnego od samochodu osobowego, którego wartość początkowa przekracza wskazaną równowartość 20.000 euro, zaś dopiero wartość odpisów amortyzacyjnych przekraczająca ww. równowartość nie stanowiłaby kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Prawidłowe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych wymaga ustalenia, jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro, bowiem tylko tę część Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego stwierdzić należy, iż został on wydany w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie przedstawionego stanu faktycznego została wydana odrębna interpretacja w dniu 12 marca 2010 r. nr ILPB3/423-129/10-4/AP.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.