INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2010 r. (data wpływu 2 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z używaniem samochodu demonstracyjnego w prowadzonej działalności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2010 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 14 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z używaniem samochodu demonstracyjnego w prowadzonej działalności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest dealerem samochodowym, którego podstawową działalnością jest sprzedaż samochodów nowych i używanych. W celu dokładnej prezentacji potencjalnym klientom walorów sprzedawanych samochodów Spółka umożliwia dokonywanie jazd próbnych (testowych). Do tego celu część z nabytych w celu dalszej odsprzedaży samochodów Spółka rejestruje i umożliwia jazdy testowe. W ewidencji księgowej funkcjonują dwa magazyny towarów: samochody nierejestrowane (nowe) oraz samochody rejestrowane (demo). Ewidencyjnie zmienia tym samym magazyn samochodów z tzw. nowych na magazyn samochodów demo. Traktuje wszystkie samochody jako towary handlowe bez względu na czas przechowywania w magazynie (do roku, powyżej roku). Nigdy nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów przed dniem ich sprzedaży.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy art. 16e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie w wyżej wymienionym stanie faktycznym...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 16e mówi o sposobie postępowania w przypadku niezaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przy założeniu że wartość składników majątku zaliczona została do kosztów uzyskania przychodów w dacie nabycia. Ustęp 1 określa sposób postępowania, gdy okres użytkowania składników przekroczy rok, ustęp 2 – gdy podatnik przed upływem roku uzna, że będzie użytkował składniki dłużej niż rok i chce dokonać korekty wcześniej.

Samochody demonstracyjne zakupione przez Spółkę nie tracą nigdy statusu towaru handlowego, bez względu na czas przechowywania w magazynie towarów – do roku, czy powyżej roku od daty zarejestrowania. Sprzedawane są natychmiast, gdy znajdzie się nabywca takiego pojazdu. W dacie sprzedaży ustalany jest koszt nabycia sprzedawanego towaru.

Art. 16e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje zasad zmian kwalifikacji zakupionego samochodu demonstracyjnego z zakupionego towaru na składnik majątku trwałego, gdyż przepis ten nie dotyczy opisanego we wniosku stanu faktycznego. W związku z powyższym zakupione samochody demonstracyjne, niezależnie od okresu przechowywania, pozostają składnikiem majątku obrotowego Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawa, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc składnik majątku zalicza się do środków trwałych jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Stosownie do regulacji art. 16d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W kontekście przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego należy stwierdzić, iż samochód demonstracyjny (testowy), aby spełniał swe cele musi zostać zarejestrowany i ubezpieczony. Co więcej, pełniąc funkcje pojazdu testowego jest bezpośrednio wykorzystywany przez Spółkę w jej działalności gospodarczej i w przypadku jego używania przez okres dłuższy niż rok spełnia wszystkie przesłanki uznania go za środek trwały zgodnie z dyspozycją art. 16a ust. 1 ustawy.

Skoro zatem samochód demonstracyjny nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w momencie oddania go do używania (np. z powodu planowanej sprzedaży przed upływem roku), a faktyczny okres jego użytkowania przekroczył rok, Spółka ma obowiązek zaliczenia tego składnika do ewidencji środków trwałych. Wprowadzenie tego składnika do ewidencji środków trwałych po upływie tego okresu należy uznać za ujawnienie środka, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy. W myśl tego unormowania, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z kolei regulacja zawarta w art. 16e ust. 1 ustawy stanowi, że jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym dalej „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 16m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – art. 16e ust. 2 ustawy.

Z powyższego wynika, iż zakres unormowania art. 16e ustawy odnosiłby się jedynie do przypadku ujęcia kosztu nabycia samochodu demonstracyjnego (testowego) w rachunku podatkowym. Taka sytuacja – jak wskazuje Wnioskodawca – nie miała miejsca, z tej przyczyny przepis ten nie ma zastosowania w przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji.

Niemniej jednak organ podatkowy nie może uznać stanowiska Spółki za prawidłowe ze względu na błędny pogląd wyrażony w kwestii kwalifikacji samochodów demonstracyjnych używanych w jej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok jako towar handlowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.