INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2010r. (data wpływu 13 maja 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania z tytułu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie podstawy opodatkowania z tytułu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadzi działalność m.in. w zakresie nabywania wierzytelności celem ich windykacji, dalszej sprzedaży lub potrącenia z dłużnikiem.

Nabywanie wierzytelności (umowa cesji) celem ich dalszej windykacji jest następstwem wykonania uprzednio zawartej ramowej umowy o świadczenie usług prewencji, windykacji i monitoringu odbiorców towarów i usług. W takim przypadku nabywając wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, Wnioskodawca, z momentem wykonania usługi wystawia cedentowi fakturę VAT z wykazanym podatkiem od towarów i usług według stawki 22% .

W umowie cesji wartość wynagrodzenia cesjonariusza za świadczone usługi ustalana jest jako różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o należne odsetki a kwotą należną wierzycielowi (cedentowi). Zgodnie z umową wynagrodzenie jest podwyższane o należny podatek według stawki 22%. W tym przypadku rozliczenie cesji wygląda w ten sposób, że Wnioskodawca przelewa na rachunek cedenta kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wynagrodzeniem brutto cesjonariusza wynikającym z wystawionej faktury, zaś w pozostałej części cesjonariusz składa oświadczenie o potrąceniu. Z kolei rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą a dłużnikiem wygląda w ten sposób, ze dłużnik albo spłaca Wnioskodawcę albo dokonuje z nim potrącenia albo wydaje mu towar bądź świadczy dla niego usługę. Ten stan faktyczny dotyczy rozliczeń tylko z jednym podmiotem.

Wnioskodawca nabywa również wierzytelności bez uprzednio zawartej umowy o świadczenie usług windykacyjnych. Z umowy przelewu (cesji) wierzytelności nie wynika, że Wnioskodawca zobowiązuje się do dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy (cedenta), tzn. że stosunek cywilnoprawny pomiędzy zbywcą i nabywcą wierzytelności ustaje z dokonaniem tej czynności (cesji). W takim przypadku nabywając bezwarunkowo wierzytelność, czy to od pierwotnego, czy to od wtórnego wierzyciela, Wnioskodawca, z momentem wykonania usługi, tj. zapłaty zbywcy wierzytelności (cedentowi), wystawia fakturę VAT z wykazanym zwolnieniem od podatku od towarów i usług. Nabyte wierzytelności są następnie dalej sprzedawane lub rozliczane z dłużnikiem w ten sposób, że dłużnik albo spłaca Wnioskodawcę albo dokonuje z nim potrącenia albo wydaje mu towar bądź świadczy dla niego usługę. Wartość wynagrodzenia za świadczone usługi ustalana jest w umowie jako różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o należne odsetki a kwotą należną wierzycielowi (cedentowi).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nie narusza przepisów prawa działanie polegające na ustaleniu podstawy opodatkowania jako różnicy pomiędzy wartością nominalną nabywanej wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o należne odsetki a kwotą należną zbywcy wierzytelności jeżeli umowa przewiduje doliczenie podatku VAT do wynagrodzenia...

Zdaniem Wnioskodawcy: prawidłowe jest działanie polegające na ustaleniu podstawy opodatkowania jako różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o należne odsetki a kwotą należną wierzycielowi jeżeli umowa przewiduje doliczenie podatku VAT do wynagrodzenia. Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniami przewidzianymi ustawą jest obrót. Obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Z kolei kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

W interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów oraz orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony został pogląd, że w przypadku usług pośrednictwa finansowego formą wynagrodzenia (ekwiwalentu za wykonaną usługę) jest właśnie różnica między wartością nominalną wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o odsetki a ceną jej nabycia. Jeżeli w umowie strony umawiają się, że tak ustalone wynagrodzenie podlega podwyższeniu o należny podatek od towarów i usług, to działanie polegające na ustaleniu podstawy opodatkowania jako różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o należne odsetki a kwotą należną wierzycielowi nie narusza to przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 pkt 1 tej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Kwestia ustalenia podstawy opodatkowania uregulowana została w dziale VI cyt. ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 tej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku nabycia wierzytelności podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi finansowej (ściągania długów) stanowić będzie różnica między wartością nominalną wierzytelności, która została przeniesiona na cesjonariusza, a kwotą, którą cesjonariusz zapłacił za przejętą wierzytelność. Różnica ta stanowi bowiem faktyczne wynagrodzenie cesjonariusza z tytułu świadczonej usługi.

W związku z powyższym podstawą opodatkowania czynności polegającej na nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej jest dyskonto - czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością którą Wnioskodawca zapłacił wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania które we wniosku zostało oznaczone jako nr 3, iż prawidłowe jest działanie polegające na ustaleniu podstawy opodatkowania jako różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności lub wierzytelności powiększonej o należne odsetki a kwotą należną wierzycielowi jeżeli umowa przewiduje doliczenie podatku VAT do wynagrodzenia, należało uznać za prawidłowe.

Ponadto informuje się, że ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego zagadnień objętych pytaniami Wnioskodawcy oznaczonymi we wniosku jako Nr 1 i 2, będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Na marginesie należy zauważyć, iż zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 ustawy z 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż organ podatkowy nie ingeruje w swobodę kontraktacji między Stronami, jednakże postanowienia umowne nie mogą naruszać obowiązujących przepisów prawa, w tym również prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.