INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 7 kwietnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu amortyzacji:

• nakładów poniesionych na nabycie lub wytworzenie składników majątkowych, które w świetle odrębnych przepisów, mogą stanowić samodzielne (kompletne i zdatne do użytku) środki trwałe – jest prawidłowe,
• nakładów poniesionych na dokończenie rozpoczętej inwestycji budowlanej którą Wnioskodawca zamierza nabyć w związku z zawartą przedwstępną umowa sprzedaży - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości i sposobu amortyzacji:

• nakładów poniesionych na nabycie lub wytworzenie składników majątkowych, które w świetle odrębnych przepisów, mogą stanowić samodzielne (kompletne i zdatne do użytku) środki trwałe,
• nakładów poniesionych na dokończenie rozpoczętej inwestycji budowlanej którą Wnioskodawca zamierza nabyć w związku z zawartą przedwstępną umowa sprzedaży.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego, Wnioskodawca zobowiązał się do zakupu, a sprzedający do sprzedaży nieruchomości gruntowej wraz z rozpoczętą na niej inwestycją budowlaną, budową stacji paliw, do czasu spełnienia warunku jakim jest podział geodezyjny tegoż gruntu. Roszczenie to zostało wpisane do ksiąg wieczystych. W akcie notarialnym zaznaczono, że na cenę przedmiotowej nieruchomości składa się:

• 40.000,00 zł za grunt,
• 210.000,00 zł za wydzieloną część z istniejącego już na nieruchomości budynku,
• 100 000 za inwestycję stacji paliw płynnych i gazu LPG wraz z infrastrukturą dotychczas poniesioną.
  
  

Wnioskodawca zaznacza, że koszty poniesiono na: projekt budowlany, pomiary geodezyjne, rozpoczęte wykopy, natomiast wydzielona część z istniejącego już na nieruchomości budynku to: projekt rozbudowy tegoż budynku o odrębną dobudówkę jako budynku do obsługi stacji paliw, wstępne pomiary geodezyjne, wykopy pod fundamenty.

Na podstawie niniejszego aktu sprzedający wydał tą nieruchomość wraz z rozpoczętą inwestycją, a Wnioskodawca dokonał zapłaty zaliczki, po czym przepisano pozwolenie na budowę na Wnioskodawcę i dalej już jego firma kontynuowała budowę tej stacji. Po zakończeniu budowy została wydana decyzja na użytkowanie tejże nieruchomości na firmę Wnioskodawcy. Aktualnie procedura podziału geodezyjnego wydłużyła się i Wnioskodawca nie może zawrzeć właściwego aktu notarialnego, a mianowicie umowy kupna tejże nieruchomości.

Nakłady inwestycyjne poniesione przez firmę Wnioskodawcy, już po przepisaniu pozwolenia na budowę na jego firmę dotyczyły:

1. budynku do obsługi stacji paliw (dokończenie ww. prac jako dobudówka do istniejącego budynku, z oddzielnym wejściem, niepowiązana komunikacyjnie z pozostałą częścią budynku),
2. wiaty nad dystrybutorem paliw i wiaty nad stanowiskiem do tankowania gazu niezwiązanej z budynkiem,
3. zbiorników podziemnych paliwowych z systemem kontrolno-pomiarowym VEEDER ROOT/TLS 300 z drukarką i 3 sąd pomiarowych, oraz podziemnego zbiornika gazowego,
4. instalacja kanalizacji opadowej wraz z separatorem,
5. dystrybutora paliwowego Petro-multi TYP 3-6/2, wraz ze sterownikiem,
6. dystrybutora gazowego LPG, Primus, dwustronnego z preselekcją TYP: PRIMUS 1/Q/TTP/EV/PET-09,
7. systemu monitoringu nie związanego na stałe z budynkiem,
8. urządzenia do pompowania opon,
9. urządzenia do czyszczenia pojazdów samochodowych /odkurzacz/,
10. mebli,
11. pylonu cenowego.
    
    

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy pozostałe nakłady, poniesione po przepisaniu pozwolenia na budowę na Wnioskodawcę są poprawnie zakwalifikowane do celów amortyzacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poniesione po przepisaniu pozwolenia na budowę, po uzyskaniu decyzji na użytkowanie, można amortyzować zgodnie z art. 22a, jako nakłady poniesione we własnym zakresie i amortyzować je w następujący sposób:

1. nakłady poniesione na budowę budynku (dobudówki) do obsługi stacji paliw, amortyzacja liniową stawką 10 %, KŚT 103 stacje paliw,
2. wiata nad dystrybutorem paliw i wiata nad stanowiskiem do tankowania gazu (nie związana z budynkiem), tak samo jak budynek stacji paliw KŚT 103, amortyzacja liniowa, stawka 10 %,
3. zbiorniki podziemne paliwowe z systemem kontrolno-pomiarowym VEEDER ROOT/TLS 300 z drukarką i 3 sądy pomiarowe, oraz podziemny zbiornik gazowy zakwalifikowano do grupy 104, (zbiorniki, silosy, magazyny podziemne), amortyzacja liniowa, stawka 4,5 %.
4. instalacja kanalizacji opadowej wraz z seperatorem, zakwalifikowano do KŚT 211 (rurociągi sieci kanalizacyjnej rozdzielczej i kolektory oraz oczyszczalnie wód i ścieków) amortyzacja liniowa, stawka 4,5 %,
5. dystrybutor paliwowy Petro-multi TYP 3-6/2, KŚT 449-90 (urządzenia dystrybucyjne do benzyny i olejów i przepływomierze składowe do cieczy i paliw płynnych, amortyzacja degresywna, współczynnik 2, stawka 18 % (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
6. dystrybutor gazowy LPG, Primus, dwustronny z preselekcją TYP: PRIMUS 1/Q/TTP/EV/PET-09, zakwalifikowano do KŚT 449, Maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów, amortyzacja degresywna, współczynnik 2, stawka 14% (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
7. system monitoringu, odrębny nie związany na stałe z budynkiem, KŚT 629, inne urządzenia tele i radiotechniczne, amortyzacja degresywna, współczynnik 2, stawka 10 % (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
8. urządzenie do pompowania opon, KŚT 808 wyposażenie pozostałe, amortyzacja degresywna, współczynnik 2 , stawka 20% (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
9. urządzenie do czyszczenia pojazdów samochodowych (odkurzacz), KŚT 808 wyposażenie pozostałe, amortyzacja degresywna, współczynnik 2, stawka 20% (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
10. meble, KŚT 808, amortyzacja degresywna, współczynnik 2, stawka 20% (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
11. pylon cenowy, KŚT 808, amortyzacja degresywna, współczynnik 2 , stawka 20% (na podstawie art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
    
    

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku może zostać uznany za środek trwały i amortyzowany, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jej używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Natomiast stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j – 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzacja metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzacja przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z Uwagami Ogólnymi, zwartymi w części I – Objaśnienia wstępne do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Dotyczy to również, ustalenia czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony, jeden, czy też kilka środków trwałych. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie w ewidencji za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp.

Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku stanowią samodzielny środek trwały.

Dokonując szczegółowego podziału budynków i lokali ze względu na ich przeznaczenie, Klasyfikacja Środków Trwałych w podgrupie 10 - „Budynki niemieszkalne" i w rodzaju 103 - „Budynki handlowo-usługowe" wskazuje, iż rodzaj ten obejmuje m.in. stacje paliw, stacje obsługi itp. Takie przyporządkowanie „stacji paliw" oznacza, iż według rodzaju 103 ewidencjonowane są wyłącznie te jej obiekty, które są budynkiem w rozumieniu wskazanym w objaśnieniach szczegółowych, a nie cały zespół obiektów rzeczowych składających się na przedsięwzięcie gospodarcze w zakresie dystrybucji paliw, także i tych, które ani nie stanowią wyposażenia samego budynku, ani nie sposób im przydać charakteru obiektu pomocniczego, obsługującego dany budynek (np. podziemne zbiorniki na paliwo, instalacje technologiczne, czy dystrybutory).

Jak już wskazano, to na podatniku ciąży obowiązek ustalenia, czy w wyniku podjętych działań wytworzył (bądź nabył) jeden, czy też kilka środków trwałych oraz dokonania kwalifikacji tego środka trwałego (środków trwałych) do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwestii tych, jak wykazano, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży, sporządzonej w formie aktu notarialnego zobowiązał się do zakupu, a sprzedający do sprzedaży nieruchomości gruntowej wraz z rozpoczętą na niej inwestycją budowlaną, budową stacji paliw. Wnioskodawca dokonał zapłaty zaliczki, po czym przepisano pozwolenie na budowę na Wnioskodawcę i dalej już jego firma kontynuowała budowę. Z uwagi na przedłużającą się procedurę podziału geodezyjnego Wnioskodawca nie może zawrzeć właściwego aktu notarialnego, a mianowicie definitywnej umowy sprzedaży tejże nieruchomości. W ramach kontynuacji budowy Wnioskodawca poniósł wymienione we wniosku nakłady inwestycyjne.

W świetle cytowanych powyżej przepisów amortyzacji podlegają budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty które spełniają kryteria środka trwałego o których mowa wyżej.

Zatem aby opisane we wniosku nakłady inwestycyjne poczynione na nieruchomości gruntowej mogły zostać ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, muszą zostać uznane za środki trwałe, a więc spełniać wymogi wskazane w cyt. powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - tj. m.in. muszą stanowić własność podatnika. Przepisy cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznają bowiem za środek trwały środka trwałego w budowie. Nie przewidują także możliwości ustalenia wartości początkowej nakładów poniesionych na środek trwały w budowie. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości gruntowej oraz rozpoczętej na niej inwestycji budowlanej, bowiem nie zawarto definitywnej umowy sprzedaży tejże nieruchomości. Z uwagi na powyższe, wydatki poniesione na kontynuację inwestycji, tj. wydatki na dokończenie budowy (wytworzenie) tych budynków, budowli, urządzeń, instalacji itp., o których mowa w przedwstępnej umowie sprzedaży, jako o „rozpoczętej budowie stacji paliw” nie mogą podlegać amortyzacji podatkowej, gdyż będą mogły zostać zaliczone do wartości początkowej poszczególnych wytworzonych środków trwałych dopiero w momencie zawarcia definitywnej umowy sprzedaży.

Zatem dopiero po zawarciu w formie aktu notarialnego definitywnej umowy sprzedaży gruntu wraz z rozpoczętą na nim inwestycją budowlaną, nakłady poniesione na kontynuację inwestycji (wytworzenie środków trwałych) będą mogły zwiększać wartość początkową poszczególnych środków trwałych i będą podlegać amortyzacji na ogólnych, wyżej przedstawionych zasadach, wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych. Wtedy to bowiem Wnioskodawca stanie się właścicielem przedmiotowych wytworzonych składników majątku i będzie mógł je uznać za środki trwałe.

Jeżeli jednak w związku z kontynuacją inwestycji Wnioskodawca poniósł wydatki na nabycie lub wytworzenie składników majątkowych, które:

• w świetle odrębnych niepodlegających interpretacji przepisów, tj. Klasyfikacji środków trwałych, mogą stanowić odrębne (samodzielne) środki trwałe,
• spełniają ww. kryteria środka trwałego,

to może je wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzować według wyżej przedstawionych zasad.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości i sposobu amortyzacji:

• nakładów poniesionych na nabycie lub wytworzenie składników majątkowych, które w świetle odrębnych przepisów, mogą stanowić samodzielne (kompletne i zdatne do użytku) środki trwałe – jest prawidłowe,
• nakładów poniesionych na dokończenie rozpoczętej inwestycji budowlanej którą Wnioskodawca zamierza nabyć w związku z zawartą przedwstępną umowa sprzedaży - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie możliwości uznania za inwestycję w obcych środkach trwałych wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę tytułem zawartej przedwstępnej umowy sprzedaży oraz sposobu jej amortyzacji wydano odrębną interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.