Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-690/12/LSz
z 15 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2012r. (data wpływu 3 lipca 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 września 2012r. (data wpływu 2 października 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia i doręczenia faktury korygującej po śmierci użytkownika wieczystego, na którego wystawiona była pierwotna faktura VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2012r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia i doręczenia faktury korygującej po śmierci użytkownika wieczystego, na którego wystawiona była pierwotna faktura VAT.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 września 2012r. (data wpływu 2 października 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 19 września 2012r. znak IBPP1/ 443-690/12/LSz.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Miasto oddało nieruchomość w użytkowanie wieczyste po dniu 1 maja 2004r. Dla kolejnych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego wystawiano faktury VAT. W trakcie użytkowania wieczystego zaszła konieczność wystawienia faktury korygującej. Po jej wystawieniu okazało się że osoba fizyczna, dla której wystawiono bazową fakturę VAT nie żyje, tak więc nie można jej doręczyć faktury korygującej. W przypadku wysłania faktury na osobę nieżyjącą zostanie ona zwrócona nadawcy z taką adnotacją. Wystawca faktury nie uzyska poświadczenia doręczenia faktury (a tym bardziej podpisu na fakturze korygującej) a więc nie będzie mógł skorygować nieprawidłowo odprowadzonego podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym od listopada 1994r. podatnikiem VAT czynnym, w zakresie czynności podlegających opodatkowaniu na podstawie Ustawy o podatku od towarów i usług (m.in. sprzedaż nieruchomości, dzierżawa, wynajem, użytkowanie wieczyste, wnoszenie wkładów niepieniężnych, import usług). Przyczyną wystawienia faktury korygującej było omyłkowe, podwójne obciążenie osoby opłatą roczną z tytułu użytkowania wieczystego.

Faktura korygująca zmniejsza kwotę należności (w tym kwotę podatku). Faktura pierwotna została wystawiona 31 marca 2011r. i uwzględniono ją w deklaracji za miesiąc marzec 2011r. Należność nie została uiszczona. Zgon osoby nastąpił w dniu 6 czerwca 2011r.

Wnioskodawca wystawił fakturę korygującą w dniu 25 stycznia 2012r. Opłata objęta fakturą bazową nie została zapłacona, w związku z powyższym Wnioskodawca nie będzie dochodził zwrotu ani nie będzie żądał dopłaty. Wystawienie faktury ma celu skorygowanie rozliczeń, w tym z tytułu nadpłaconego podatku.

Nieruchomość, której dotyczą faktury stanowi lokal mieszkalny. Udział w prawie użytkowania wieczystego związany z tym lokalem oddano na realizację celu mieszkalnego. Wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić z całą pewnością czy użytkownik wieczysty nie prowadził działalności gospodarczej w tej nieruchomości, jednak w świetle posiadanych informacji nic na to nie wskazuje. Wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić z całą pewnością czy spadkobiercy zmarłego prowadzą działalność gospodarczą w przedmiotowym lokalu. Z posiadanych informacji nic na to nie wskazuje. Zapis w zawiadomieniu z KW wskazuje na osoby fizyczne.

Na podstawie zawiadomienia z Sądu Rejonowego, Wydział Ksiąg Wieczystych …. z dnia 31 maja 2012 ustalono spadkobierców.

Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, iż zmarły nie był podatnikiem podatku VAT w konsekwencji wystawione faktury nie służyły mu do odliczania podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym wystawca faktury powinien :

1. wystawić fakturę korygującą na następców prawnych osoby nieżyjącej i im ją doręczyć, a następnie (po potwierdzeniu doręczenia) skorygować odprowadzony podatek?
2. wystawić fakturę korygującą i pozostawić ją w aktach bez doręczenia, zaopatrując ją w adnotację o przyczynach braku doręczenia? (konsekwencją takiego stanowiska będzie brak możliwości skorygowania odprowadzonego podatku ze względu na niemożliwość doręczenia)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe będzie wystawienie w tej sytuacji faktury korygującej na następców prawnych nabywcy figurującego w fakturze bazowej. Doręczenie im takiej faktury. Po uzyskaniu poświadczenia doręczenia lub podpisaniu przez nich faktury korygującej dokonanie korekty podatku. Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo iż w takim przypadku kto inny będzie figurował jako nabywca na fakturze bazowej a kto inny na fakturze korygującej, jest to jedyna możliwość prawidłowego wykazania podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy dopuszczalne będzie również wystawienie faktury korygującej na dotychczasowego użytkownika wieczystego i pozostawienie jej w aktach bez doręczenia z adnotacją o przyczynach braku możliwości doręczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podatnicy, o których mowa wyżej, nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ustawy o VAT).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi – art. 19 ust. 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 19 ust. 16b ustawy o VAT, w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem, regulujące m.in. szczegółowe zasady wystawiania faktur w tym faktur korygujących, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Ustawodawca przewidział w § 13 i § 14 ww. rozporządzenia, procedury korygowania faktur VAT określając przypadki, w których dopuszczalne jest wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku, gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Stosownie do § 13 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
3. kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
4. kwotę zmniejszenia podatku należnego.
   
   

W myśl § 13 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu.
   
   

Stosownie do § 13 ust. 8 rozporządzenia, faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

Stosownie do § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z przytoczonych uregulowań wynika zatem, iż istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Stąd kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatek należny muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę powoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturze i daje prawo do takiego obniżenia. Faktura korygująca, bez potwierdzenia jej odbioru, nie spełnia powyższej przesłanki i nie stanowi wystarczającej podstawy do obniżenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego.

Należy podkreślić, iż potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym i samowolnym obniżkom podstawy opodatkowania u dostawcy. Ponadto, faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

Podstawą opodatkowania, jak wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót większa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązujących rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Na podstawie art. 29 ust. 4a ustawy o VAT, w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Na mocy art. 29 ust. 4b ustawy o VAT, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się w:

1. eksporcie towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów;
2. dostawie towarów i świadczeniu usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
3. sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
4. pozostałych przypadkach, jeżeli w wystawionej fakturze, do której odnosi się korekta, nie wykazano kwoty podatku.
   
   

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29 ust. 4c ustawy).

Uregulowanie zawarte w art. 29 ust. 4a ustawy o VAT, ma na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług. Z powyższego wynika, że skoro będący podstawą opodatkowania obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych i prawnie dopuszczalnych rabatów, to czynność taka dokonywana przez sprzedawcę towarów i usług powoduje konieczność zmniejszenia kwoty podatku naliczonego u nabywcy. W przeciwnym razie dochodziłoby do obniżenia kwoty lub zwrotu podatku, który w rzeczywistości nie został zapłacony. Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, nabywca musi potwierdzić ten fakt, by wystawca miał możliwość obniżenia podatku należnego w związku z wystawieniem tej faktury.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca, czynny podatnik VAT, oddał w użytkowanie wieczyste nieruchomość po dniu 1 maja 2004r. Dla kolejnych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego wystawiano faktury VAT. Nieruchomość, której dotyczą faktury stanowi lokal mieszkalny. Udział w prawie użytkowania wieczystego związany z tym lokalem oddano na realizację celu mieszkalnego. W trakcie użytkowania wieczystego zaszła konieczność wystawienia faktury korygującej. Przyczyną wystawienia faktury korygującej było omyłkowe, podwójne obciążenie osoby opłatą roczną z tytułu użytkowania wieczystego. Po jej wystawieniu okazało się że osoba fizyczna, dla której wystawiono fakturę VAT nie żyje i nie można jej doręczyć faktury korygującej. Wystawca faktury nie uzyska poświadczenia doręczenia faktury (a tym bardziej podpisu na fakturze korygującej) a więc nie będzie mógł skorygować nieprawidłowo odprowadzonego podatku VAT. Faktura korygująca zmniejsza kwotę należności (w tym kwotę podatku). Faktura pierwotna została wystawiona 31 marca 2011r. i uwzględniono ją w deklaracji za miesiąc marzec 2011r. Zgon osoby nastąpił w dniu 6 czerwca 2011r. Wnioskodawca wystawił fakturę korygującą w dniu 25 stycznia 2012r. Opłata objęta fakturą bazową nie została zapłacona, w związku z powyższym Wnioskodawca nie będzie dochodził zwrotu ani nie będzie żądał dopłaty.

Na podstawie zawiadomienia z Sądu Rejonowego, Wydział Ksiąg Wieczystych …. z dnia 31 maja 2012 ustalono spadkobierców. Zapis w zawiadomieniu z KW wskazuje na osoby fizyczne. Zmarły nie był podatnikiem podatku VAT, w konsekwencji wystawione faktury nie służyły mu do odliczania podatku naliczonego.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii prawidłowości wystawienia i doręczenia faktury korygującej w przypadku śmierci użytkownika wieczystego na następców prawnych osoby nieżyjącej albo na dotychczasowego użytkownika wieczystego i pozostawienie jej w aktach sprawy.

Stosownie do art. 922 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi czwartej Kodeksu – Spadki. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Podkreślić należy, że prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego nie należą do spadku. Ich sukcesja jest możliwa jedynie na podstawie i w granicach przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa.

Kwestię sukcesji podatkowej reguluje przede wszystkim art. 97 § 1 powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

W myśl art. 97 § 2 powołanej ustawy, jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Śmierć podatnika jest jedną z form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jest również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Zdolność prawna osoby fizycznej ustaje z jej śmiercią, z tą chwilą wygasają jej prawa i obowiązki niemajątkowe, prawa zaś i obowiązki majątkowe – z pewnymi wyjątkami przechodzą na jej spadkobierców. Z powyższego wynika, że spadkobiercy przejmują z mocy prawa wszelkie prawa i obowiązki o charakterze majątkowym, a prawa niemajątkowe pod warunkiem kontynuacji działalności prowadzonej uprzednio przez spadkodawcę.

Należy jednak zauważyć, że w przedmiotowej sprawie zmarły nie prowadził działalności gospodarczej oraz nie był podatnikiem podatku od towarów i usług i tym samym pomimo ustalenia spadkobierców zmarłego, w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy ww. ustawy Ordynacja podatkowa co do następstwa podatkowego w podatku VAT.

A zatem nie ma podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury korygującej na spadkobierców, gdyż nie są oni następcami podatkowymi w rozumieniu art. 97 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Faktura bowiem winna dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca na fakturze powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości wystawienia i doręczenia faktury korygującej na następców prawnych zmarłego należało uznać za nieprawidłowe.

Za nieprawidłowe należy także uznać stanowisko Wnioskodawcy odnośnie możliwości wystawienia faktury korygującej na zmarłego, na którego była wystawiona pierwotna faktura VAT i następnie pozostawienie jej w aktach bez doręczenia, zaopatrując fakturę w adnotację o przyczynach braku doręczenia.

W ocenie tut. Organu w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do wystawienia faktury korygującej na zmarłego. Należy zauważyć, że zdolność prawna osoby fizycznej ustaje z jej śmiercią, z tą chwilą wygasają jej prawa i obowiązki niemajątkowe.

A zatem zgodnie z ww. przepisami Wnioskodawca nie może wystawić faktury korygującej na osobę zmarłą czyli podmiot już nieistniejący.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.