INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2010 r. (data wpływu 30 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem w dniu 23 czerwca 2010 r. oraz w dniu 8 lipca 2010 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe o ile w 2008 r. faktycznie wydatkował Pan na konieczne przewozy córki na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne kwotę 2.280 zł.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismami z dnia 23 czerwca 2010 r. oraz z dnia 8 lipca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu dowozu córki na zabiegi rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku oraz w pismach uzupełniających przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca z pierwszego małżeństwa ma 32 letnią córkę, która jest chora na „dziecięce porażenie mózgowe” i z powodu tej choroby została zakwalifikowana do I grupy inwalidztwa, tj. znacznego stopienia niepełnosprawności według ustalonych kodów N. Ww. orzeczenie wydane zostało na stałe.

Z uwagi na znacznie ograniczoną możliwość samodzielnej egzystencji córka wymaga stałej opieki drugiej osoby. Występuje u niej jednostronny niedowład kończyn, zaburzenie zdolności ruchów i równowagi, wzmożone napięcie mięśniowe, padaczka, zaburzenia umysłowe.

Wnioskodawca dowozi córkę na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem osobowym, którego jest właścicielem – wpisany jest w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu. Leczenie córki polega na ciągłej rehabilitacji poprzez zajęcia z fizjoterapii oraz leczeniu farmakologicznym. Córka jest pod stałą kontrolą specjalisty Akademii. Zajęcia leczniczo - rehabilitacyjne prowadzone są zgodnie z zaleceniami lekarzy specjalistów.

Wnioskodawca w roku 2008 wydatkował na leczenie dziecka znacznie wyższą kwotę, aniżeli odliczył w zeznaniu rocznym PIT-37.

Córka mieszka razem ze swoją matką, tj. z byłą żona Wnioskodawcy. Uzyskuje dochody z tytułu renty socjalnej, która w 2008 r. wynosiła 525 zł. Ponadto córka od 16 roku życia otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny. Jej roczny dochód nie przekroczył w roku 2008 kwoty 9.120 zł.

Wnioskodawca łoży na utrzymanie swojej córki, płaci alimenty, pomaga i uczestniczy stale, niemalże codziennie w wychowywaniu i utrzymaniu córki. Wnioskodawca współuczestniczy w podejmowaniu wszystkich decyzji i rozwiązywaniu problemów związanych z wychowywaniem i leczeniem córki oraz zapewnia środki do życia – ponosi koszty związane z wyżywieniem, utrzymaniem mieszkania i innymi potrzebami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo wykazał w zeznaniu podatkowym kwotę 2.280 zł jako odliczenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym dowozem niepełnosprawnej córki na zabiegi rehabilitacyjne...

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo odliczył w zeznaniu podatkowym kwotę 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnej córki na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, gdyż:

• ma na utrzymaniu córkę niepełnosprawną, która została zakwalifikowana do I grupy niepełnosprawności i której dochód nie przekracza 9.120 zł,
• jest właścicielem samochodu osobowego – jest wpisany w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu,
• dowozi tym samochodem niepełnosprawną córkę na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i ponosi wydatki z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile w roku 2008 faktycznie wydatkował na konieczne przewozy córki na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne kwotę 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
• decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
• orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności.
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Analiza wyżej przytoczonego przepisu wykazuje, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

• mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120 zł.,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• dowozić nim ww. osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
• ponieść z tego tytułu wydatki.

Jak z powyższego wynika, warunkiem koniecznym, jest m.in. utrzymywanie osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami. Nie jest przy tym konieczne wspólne zamieszkiwanie z osobą niepełnosprawną.

Podkreślić należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. W ramach tego limitu nie będą więc mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo - rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawną będącą na utrzymaniu podatnika.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ma na utrzymaniu niepełnosprawną córkę. Córka mieszka ze swoją matką, tj. byłą żoną Wnioskodawcy. Z uwagi, iż córka choruje na „dziecięce porażenie mózgowe” została zakwalifikowana do znacznego stopnia niepełnosprawności. Wnioskodawca dowozi córkę swoim samochodem osobowym na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne Córka jest pod stałą kontrolą specjalisty Akademii. Zajęcia leczniczo - rehabilitacyjne prowadzone są zgodnie z zaleceniami lekarzy specjalistów. Leczenie polega na rehabilitacji poprzez zajęcia z fizykoterapii oraz leczeniu farmakologicznym.

Córka otrzymuje rentę socjalną i zasiłek pielęgnacyjny. Jej dochód w roku 2008 nie przekroczył kwoty 9.120 zł.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny, stwierdzić należy, że Wnioskodawca mógł odliczyć od dochodu za rok 2008 wydatki poniesione w związku z koniecznym dowozem córki na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, np. fizykoterapię.

Natomiast odliczeniu w ramach przedmiotowej ulgi nie podlegają wydatki poniesione na dowozy córki na wizyty kontrolne, gdyż nie można tych wizyt zakwalifikować do kategorii „zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych”.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca w 2008 r. na konieczny dojazd córki na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wydatkował 2.280 zł., maksymalnie taką kwotę mógł odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.