INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2010r. (data wpływu 25 czerwca 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2010r. (data wpływu 2 sierpnia 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych przez Spółkę za nielegalny pobór wody i/lub nielegalne odprowadzanie ścieków - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2010r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych przez Spółkę za nielegalny pobór wody i/lub nielegalne odprowadzanie ścieków. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 lipca 2010r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 lipca 2010r. znak IBPP3/443-469/10/PK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność na podstawie ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Od 2003r. działa w Przedsiębiorstwie zespół pracowników kontroli zajmujących się wyszukiwaniem nielegalnych podłączeń do sieci kanalizacyjnej i wodociągowej. Nielegalne podłączenia oznaczają brak umowy zawartej ze sprzedawcą tj. ze Spółką lub niezgodności z warunkami określonymi w umowie i ustawie, tj. celowe uszkodzenie wodomierza głównego, zerwanie lub uszkodzenie plomb umieszczonych na wodomierzu, zatrzymanie lub uszkodzenie poprzez utratę właściwości metrologicznych wodomierza głównego lub urządzenia pomiarowego (art. 28 powołanej ustawy). W oparciu o art. 118 Kodeksu cywilnego Spółka dochodzi swoich roszczeń za trzy lata wstecz (ścieki) i za dwa lata wstecz (woda – art. 554 K.c.) licząc od dnia wykrycia podłączenia. Ilość m3 wody dostarczonej do nieruchomości, w przypadku braku wodomierza, ustalana jest w oparciu o przeciętne normy zużycia wody i tak wykazywana na fakturze, natomiast ilość nielegalnie odprowadzanych ścieków ustala się dokładnie na podstawie ilości zużytej wody. Sprawca szkody otrzymuje fakturę VAT, którą zobowiązany jest uregulować. Zgodnie z art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego obciążenie wyliczone jest w cenie ostatniej, tj. z daty ustalenia odszkodowania. Cena jest miernikiem wysokości szkody. Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach, cena jest wartością wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że w przypadku stwierdzenia nielegalnego poboru wody lub nielegalnego odprowadzania ścieków Wnioskodawca - jako dostawca wody i odbiorca ścieków ponosi szkodę w związku z nielegalnym zachowaniem sprawcy (poborem wody bez zgody właściciela i odprowadzaniem ścieków bez jego wiedzy i zgody). W związku z tym obciąża sprawcę opłatą taryfową za pobór wody i odprowadzanie ścieków - wyliczoną w sposób określony powyżej wystawiając stosowną fakturę i wzywa go do zapłaty. Wyliczona opłata jest odszkodowaniem i nie może być uznana za wynagrodzenie za świadczenie usług ponieważ nie występuje w tym przypadku świadczenie drugiej strony - pobór wody następuje bez wiedzy i zgody właściciela, to samo dotyczy wprowadzanych ścieków do jego urządzeń kanalizacyjnych, a prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie jest przenoszone na osobę pobierającą wodę nielegalnie i nielegalnie wprowadzającą ścieki. Po otrzymaniu faktur część sprawców szkody dobrowolnie płaci Przedsiębiorstwu odszkodowanie, o jakim mowa wyżej, natomiast zdarzają się także przypadki, że sprawcy szkody nie reagują na wezwanie do zapłaty lub odmawiają zapłaty odszkodowania i wówczas Przedsiębiorstwo kieruje sprawy o odszkodowanie za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków na drogę postępowania sądowego.

Uzupełniając swój wniosek Wnioskodawca poinformował, że opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków są płacone przez sprawców szkody zarówno dobrowolnie jak i dochodzone przez wnioskodawcę w trybie powództwa cywilnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pobierane przez Spółkę opłaty za nielegalny pobór wody i/lub nielegalne odprowadzanie ścieków są czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzenie ścieków nie podlegają podatkowi VAT. Analizując charakter prawny wspomnianej opłaty, która zawiera w sobie element jedynie odszkodowawczy, Wnioskodawca stwierdza, że nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków mieszczą się w pojęciu czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. A w związku z tym na podstawie art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług są nieopodatkowane. Nawet gdyby usługi świadczone przez Przedsiębiorstwo, w tych konkretnych przypadkach, były dostawą lub usługą w rozumieniu ustawy o VAT, to nie podlegają one opodatkowaniu, gdyż przepisy ustawy nie znajdują zastosowania do czynu omawianego, którym jest kradzież. Czynności mogące być przedmiotem prawnie skutecznej umowy to te, których treść jest dopuszczalna na tle obowiązujących przepisów prawa. Treść czynności jest dopuszczalna m.in. gdy nie jest sprzeczna z ustawą. Wg przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków kto bez uprzedniego zawarcia umowy pobiera wodę z urządzeń wodociągowych podlega karze grzywny do 5000 zł. Również ten, kto bez uprzedniego zawarcia umowy wprowadza ścieki do urządzeń kanalizacyjnych, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 10000 zł. W razie skazania za wykroczenie lub przestępstwo, o których wyżej, sąd może orzec nawiązkę na rzecz przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, w wysokości 1000 zł za każdy miesiąc, w którym nastąpiło bezumowne pobieranie wody z urządzeń wodociągowych lub wprowadzenie ścieków do urządzeń kanalizacyjnych przedsiębiorstwa. Natomiast w sferze prawa cywilnego dopuszczenie się przez odbiorcę nielegalnego poboru wody (ścieki) jest czynem niedozwolonym w rozumieniu art. 415 Kodeksu cywilnego w związku z art. 363, rodzącym powstanie szkody po stronie dostawcy. Jeżeli dochodzi do kradzieży to nie występuje charakterystyczne dla odpłatnej dostawy towarów świadczenie wzajemne. Poza tym między pokrzywdzonym a dokonującym kradzieży nie istnieją żadne więzy prawne. Skutkiem kradzieży nie jest uzyskanie przez sprawcę uprawnienia do rozporządzania towarami jak właściciel. Kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą. Jednocześnie zasada neutralności podatkowej nie oznacza obowiązku uznania kradzieży towarów za dostawę tych towarów i nie stanowi również przeszkody dla oceny, według której kradzież jako taka nie jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Reasumując, pobierane przez Spółkę opłaty za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzanie ścieków nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tak w sprawie orzekały:

1. ETS w wyroku z dnia 14.07.2005r., sygn. C-435/03
2. WSA w Krakowie w wyroku z dnia 28.09.2005r., sygn. I SA/Kr 850/05
3. Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z dnia 2.06.2010r., sygn. ILPP1/443-814/08/10-S/AK
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Działalność ta uregulowana jest ustawą z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. z 2006r. Dz. U. Nr 123, poz. 858 ze zm.). Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca oblicza obciążenie za nielegalny pobór wody i nielegalne odprowadzenie ścieków na podstawie art. 363 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) zgodnie z którym jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Aby móc stwierdzić czy zadośćuczynienie jakie pobiera Wnioskodawca za nielegalny pobór wody i odprowadzanie ścieków podlega opodatkowaniu trzeba zastanowić się na charakterem tego odszkodowania. Warto wskazać, że ww. przepis art. 363 § 2 jest dopełnieniem art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego stosownie do którego naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Ww. przepisy pozostawiają poszkodowanemu możliwość wyboru formy zadośćuczynienia bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego (o ile jest to wykonalne) bądź przez zapłatę. Z uwagi na prawne i faktyczne ograniczenia, jakie istnieją w zakresie restytucji naturalnej, oraz zważywszy na sytuację rynkową, kompensowanie szkody w drodze odszkodowania pieniężnego znajduje powszechne zastosowanie i stanowi obecnie regułę w obrocie cywilnoprawnym. Zważywszy, że na różnych rynkach ceny określonych dóbr mogą się różnić, funkcja kompensacyjna odszkodowania, jak to stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 13 czerwca 2003r. sygn. akt III CZP 32/03, winna obejmować niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Ponadto trzeba wskazać art. 28 ust. 1, 2, 4 i ust. 5 o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków stosownie do którego kto bez uprzedniego zawarcia umowy, o której mowa w art. 6 ust. 1, pobiera wodę z urządzeń wodociągowych, podlega karze grzywny do 5.000 zł.

Powyższej karze podlega także ten, kto:

1. uszkadza wodomierz główny, zrywa lub uszkadza plomby umieszczone na wodomierzach, urządzeniach pomiarowych lub zaworze odcinającym, a także wpływa na zmianę, zatrzymanie lub utratę właściwości lub funkcji metrologicznych wodomierza głównego lub urządzenia pomiarowego;
2. nie dopuszcza przedstawiciela przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego do wykonania czynności określonych w art. 7.
   
   

Kto bez uprzedniego zawarcia umowy, o której mowa w art. 6 ust. 1, wprowadza ścieki do urządzeń kanalizacyjnych, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 10.000 zł.

W razie skazania za wykroczenie lub przestępstwo, o których mowa w ust. 1 i 4, sąd może orzec nawiązkę na rzecz przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, w wysokości 1.000 zł za każdy miesiąc, w którym nastąpiło bezumowne pobieranie wody z urządzeń wodociągowych lub wprowadzanie ścieków do urządzeń kanalizacyjnych tego przedsiębiorstwa.

Ww. przepis przewiduje możliwość uzyskania przez podmiot dostarczający wodę i odprowadzający ścieki zapłaty za bezumowne pobieranie wody lub odprowadzanie ścieków w postaci nawiązki we wysokości 1000 zł za każdy miesiąc, w którym nastąpiło bezumowne pobieranie wody z urządzeń wodociągowych lub wprowadzanie ścieków do urządzeń kanalizacyjnych tego przedsiębiorstwa. Wartość powyższej nawiązki jest całkowicie oderwana od wartości poniesionej straty, zapewne nawiązka ta we większości przypadków będzie przewyższać wartość straty choć zapewne mogą zaistnieć przypadki odmienne.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Należy przy tym zauważyć, iż woda jest sklasyfikowana - według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. (Dz. U. Nr 42, poz. 264, ze zm.) - w grupowaniu 40.0 „Woda zgromadzona w zbiornikach i woda oczyszczona”. W grupowaniu 90.0 „Usługi w zakresie gospodarki ściekami oraz wywozu i zagospodarowania śmieci, usługi sanitarne i pokrewne”, w grupowaniu 41.00.2 „Usługi w zakresie rozprowadzania wody”.

Ponadto tut. organ zauważa, iż zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. ustawy czynności, o których mowa w ust. 1, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Przepis ten odnosi się m.in. do sytuacji, gdy daną czynność dokonano z naruszeniem odrębnych przepisów. Jednakże owo naruszenie odrębnych przepisów nie wywołuje skutków nieważności czynności. Pobór wody oraz odprowadzanie ścieków winien mieć miejsce w oparciu o umowę sprzedaży z właściwym przedsiębiorstwem zawartej w formie pisemnej zauważyć należy, że ustawodawca nie zastrzegł jednak rygoru niezachowania tej formy. Zatem jest to czynność, która może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Stosownie do art. 73 § 1 i art. 74 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności.

Zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej.

Zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Konsekwentnie sam brak umowy w tym zakresie nie wypełnia również dyspozycji przepisu art. 6 pkt 2 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis ten powstał na wskutek implementacji przepisów szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), a od dnia 1 stycznia 2007r. należy go interpretować z uwzględnieniem Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.).

Należy go rozumieć w oderwaniu od „krajowego” pojęcia „prawnie skutecznej czynności”. Jeżeli przyjmiemy bowiem, że granica pomiędzy czynnościami wymienionymi w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług a tymi czynnościami, które są prawnie skuteczne jest zależna od prawa cywilnego i karnego, będzie ona przebiegała w każdym państwie członkowskim Wspólnoty w innym miejscu. Inne granice bowiem wyznacza prawo cywilne i karne w Polsce i w innym miejscu przebiegają one przykładowo w Holandii.

Dokonując wykładni przytoczonego przepisu należy mieć w szczególności na względzie orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Trybunał stosunkowo wcześnie wskazał, że zasada neutralności opodatkowania podatkiem VAT zabrania rozróżniania pomiędzy dozwolonymi a zabronionymi czynnościami np. orzeczenie z dnia 5 lipca 1998r. w sprawie C-269/86, orzeczenie z dnia 2 sierpnia 1993r. w sprawie C-111/92 – teza 16 i 17. Dla ETS decydujące znaczenie ma okoliczność, czy osoba, która dokonała czynności, otrzymała świadczenie wzajemne, które można zidentyfikować – orzeczenie z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie C-435/03 w sprawie British American Tobacco – teza 39.

Mając na uwadze kryteria przyjęte przez ETS należy uznać, że czynność wykonana przez Wnioskodawcę nie jest objęta hipotezą art. 6 ust. 2 ustawy o VAT. Wnioskodawca bowiem wykonał czynność dostawy wody i odprowadzenia ścieków, wprawdzie bez zawartej umowy, za którą to czynność otrzymał, bądź żąda, ekwiwalentu pieniężnego, którego wysokość jest uzależniona od zużycia wody (również w przypadku odprowadzania ścieków).

Wykładnia art. 6 ust. 2 ustawy o VAT, zdaniem tut. organu, musi być jednak dokonywana z uwzględnieniem cech wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i orzecznictwa ETS. W przepisach zawartych w Szóstej Dyrektywy Rady oraz obowiązującej od 1 stycznia 2006r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady brak jest wyłączenia z systemu VAT czynności, które uznawane są za nielegalne, a orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje, że dla opodatkowania tym podatkiem nie jest w zasadzie istotna nielegalność danej transakcji, lecz w jaki sposób transakcja ta rzutuje na realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług, w aspekcie przede wszystkim konkurencyjności podmiotów.

Zdaniem tut. organu powyższe prowadzi do wniosku, że opodatkowaniu podatkiem VAT nie podlegają jedynie takie czynności nielegalne, które nie mają wpływu na konkurencyjność w legalnym sektorze obrotu takimi samymi towarami lub usługami. Jeżeli zatem, istnieje legalny rynek obrotu danymi towarami lub usługami, to należy stwierdzić, że nielegalny obrót, tymi towarami który ma wpływ, z uwagi na konkurencyjność na rynek legalny, nie może pozostawać poza obrotem komercyjnym i nie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego mającego miejsce w przedmiotowej sprawie, należy stwierdzić, że pobór wody oraz odprowadzanie ścieków dokonany m.in. bez zawarcia umowy ze sprzedawcą lub niezgodnie z warunkami określonymi w umowie, jest sankcjonowane karami określonymi w art. 28 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, a także odłączeniem dostawy wody lub zamknięciem przyłącza kanalizacyjnego (art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy), jednakże nieopodatkowanie tej czynności za którą pobierane jest wynagrodzenie należne od pobranej wody i odprowadzonych ścieków prowadziłoby do naruszenia zasady równej konkurencji, z uwagi na fakt, że legalne świadczenie w ww. zakresie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem VAT opłat pobieranych z tytułu nielegalnego poboru wody i odprowadzania ścieków zacytować należy tezę 38 i 39 ww. orzeczenia ETS w którym stwierdzono co następuje:

• to prawda, że nielegalny przywóz i dostawa towarów takich jak wyroby tytoniowe, których dotyczy postępowanie przed sądem krajowym – a które nie są zabronione z samej swej natury lub z powodu ich szczególnych właściwości – są czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, jako że towary te mogą być przedmiotem legalnej sprzedaży i wprowadzania do obrotu gospodarczego. Poza tym generalne rozróżnienie pomiędzy czynnościami zgodnymi z prawem oraz czynnościami sprzecznymi z prawem kłóci się z zasadą neutralności podatkowej (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 2000r. w sprawie C-455/98 Salumets i in., Rec. str. I-4993, pkt 19 i 20).
• jednakże w takich okolicznościach obowiązek zapłaty podatku VAT powstaje z tego powodu, że zdarzenie podatkowe, jakim jest przywóz lub dostawa towarów, nastąpiło zaraz po dokonaniu kradzieży, zaś świadczenie wzajemne, na podstawie którego ustala się podstawę opodatkowania, możliwe jest do zidentyfikowania.
  
  

Powyższe znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie ETS. W sprawie C-16/93, RJ.Tolsama vs. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, orzeczenie w sprawie C-213/99, Jose Teodoro de Andrade a Director da Alfandenga de Leixóes, orzeczenie w sprawie C-404/99, pomiędzy Komisją Europejską a Republiką Francuską i inne. Wnioski płynące z ww. orzecznictwa ETS każą stwierdzić, że o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie.

W przedmiotowej sytuacji, w przypadku gdy podmiot pobierający wodę i/lub odprowadzający ścieki płaci za korzystanie z ww. mediów, dochodzi do spełnienia ww. przesłanek, a mianowicie:

• istnieje bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia albowiem wysokość kwoty należnej ustalona jest w oparciu o obowiązujące taryfy,
• istnieją relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami albowiem strony zawierają porozumienie w zakresie zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wyliczonej kwoty,
• wynagrodzenie jest wyrażone w pieniądzu.
  
  

Należy również zauważyć, że kwestia opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za nielegalny pobór paliwa była przedmiotem rozstrzygnięcia m.in. WSA w Gliwicach, który w wyroku z dnia 5 grudnia 2005r. sygn. akt I SA/Gl 1341/05, uznał za trafne stanowisko organów podatkowych powołujące się w tej kwestii na zasadę równej konkurencji dla podmiotów gospodarczych. Jednocześnie, odnosząc się do stanowiska, że opłata za nielegalny pobór gazu jest formą naprawienia szkody wyrządzonej sprzedawcy przez sprawcę kradzieży i ma także charakter sankcyjny, wskazał, iż zachodzi konieczność dodatkowego rozważenia, czy opłaty takie w istocie mają charakter mieszany tj. stanowią w równych częściach wynagrodzenie za dostarczony towar jak i odszkodowanie (karę, sankcję) za szkodę wyrządzoną przez sprawcę nielegalnego poboru paliwa.

Wnioskodawca we wniosku powołał się na orzecznictwo ETS i NSA m.in. na orzeczenie ETS z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie między British American Tobacco International Ltd i Newman Shipping Agency Company NV a rządem Belgii (C-435/03). Należy jednak zauważyć, że ww. orzeczenie zapadło w sprawie, w której przedmiotem oceny Trybunału był stan faktyczny odmienny od tego jaki zaistniał w przedmiotowej sprawie. W sprawie, w której zapadło ww. orzeczenie ETS, rząd belgijski zażądał zapłaty podatku od towarów i usług od wyrobów tytoniowych umieszczonych w składzie podatkowym, zadeklarowanych jako brakujące w wyniku kradzieży (a zatem prawdopodobnie skarżąca utraciła ten towar i nie otrzymała za niego należności). Natomiast w przedmiotowej sprawie chodzi o opodatkowanie opłat za nielegalny pobór wody i odprowadzanie ścieków, a więc opłat, które z mocy prawa nakładane są przez sprzedawcę na konkretną osobę (podmiot), która uprzednio nielegalnie pobrała wodę czy odprowadziła ścieki. Tak więc podatek dotyczy egzekwowanej mocą prawa należności za ww. czynności.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż czynnościami wymienionymi w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, jest również dostarczanie wody czy odprowadzanie ścieków, które zostało dokonane m.in. bez zawarcia pisemnej umowy ze sprzedawcą, czy też niezgodnie z warunkami określonymi w umowie, za które pobiera się opłaty stanowiące formę odpłatności za ww. czynności.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, iż wydając niniejszą interpretację nie wzięto pod uwagę powołanej przez Wnioskodawcę pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, potwierdzających, jego zdaniem, prezentowane przez niego stanowisko w sprawie. Nie stanowi one bowiem źródła prawa i została wydane w indywidualnych sprawach innego podmiotu i dotyczyły odmiennego zagadnienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.