INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2010 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 5 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wydania opakowań zwrotnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wydania opakowań zwrotnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność handlową sprzedając wyroby chemiczne, zdefiniowane w ustawie o opakowaniach i odpadach opakowaniowych z dnia 11 maja 2001 r. (Dz. u. Nr 63, poz. 638) jako środki niebezpieczne. Tą samą ustawą Spółka jest zobowiązana do pobierania kaucji za opakowania jednostkowe środków niebezpiecznych, stanowiącej 10%-30% ceny środka niebezpiecznego sprzedanego w tym opakowaniu. Spółka traktuje otrzymane kaucje jak kaucje za opakowania zwrotne, dla których, z uwagi na brak umów z klientami precyzujących termin zwrotu opakowań, obowiązek podatkowy powstaje 60-go dnia po dacie sprzedaży, w przypadku kiedy opakowania nie zostaną zwrócone i wystawia korekty faktur po otrzymaniu zwrotu opakowania.

Z uwagi na uproszczenia organizacyjne, Spółka fakturuje kaucje opakowaniowe w momencie sprzedaży, czyli 60 dni przed powstaniem obowiązku podatkowego wykazując tę sprzedaż w rejestrach VAT zgodnie z datą wystawienia przedwcześnie wystawionej faktury. Spółka jest świadoma, iż wskutek takich działań wykazuje VAT należny od pobranych kaucji zbyt wcześnie. Klienci natomiast mają prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w niej zawarty po upływie 60 dnia od daty sprzedaży, w przypadku niezwrócenia opakowania. w przypadku zwrotu opakowania Spółka wystawia fakturę korygującą, która niweluje podatek zawarty w fakturze pierwotnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Ze względu na uwagi klientów, iż kaucje opakowaniowe nie są kaucjami za opakowania zwrotne w rozumieniu rozporządzenia, są tylko opłatą nakładaną na nabywcę i w ogóle nie podlegają pod przepisy związane z podatkiem od towarów i usług, Spółka zwraca się z zapytaniem, czy prawidłowo traktuje otrzymane kaucje opakowaniowe jako kaucje za opakowania zwrotne w rozumieniu rozporządzenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, kiedy w rozporządzeniu nie ma definicji „opakowania zwrotnego” należy posłużyć się słownikiem języka polskiego. Definiuje on „opakowanie” jako „to czym dana rzecz jest opakowana”, natomiast „zwrotny” jako „taki, który można zwrócić”. Zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o opakowaniach i odpadach opakowaniowych „producent, importer i dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia środków niebezpiecznych są obowiązani odebrać na własny koszt od sprzedawcy opakowania wielokrotnego użytku i odpady opakowaniowe po tych środkach”, a zatem klient ma możliwość zwrotu opakowania, co wskazywałoby na to, że jest to opakowanie zwrotne, o którym mówi § 16 rozporządzenia. Spółka wskazała, iż jest świadoma, że wskutek przedwczesnego fakturowania kaucji wykazuje VAT należny od pobranych kaucji zbyt wcześnie, co może skutkować powstaniem nadpłaty w danym miesiącu i zaległości podatkowej 60 dni po dacie sprzedaży. z uwagi na fakt, iż nadpłata będzie zawsze wyższa lub równa zobowiązaniu podatkowemu, Spółka nie uszczupla należności budżetowej, więc postępowanie takie nie powinno wywoływać żadnych negatywnych konsekwencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, iż prowadzi działalność handlową sprzedając wyroby chemiczne, zdefiniowane w ustawie o opakowaniach i odpadach opakowaniowych z dnia 11 maja 2001 r. (Dz. u. Nr 63, poz. 638) jako środki niebezpieczne.

Opakowaniami – zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych (Dz. u. Nr 63, poz. 638 ze zm.) – są wprowadzone do obrotu wyroby wykonane z jakichkolwiek materiałów, przeznaczone do przechowywania, ochrony, przewozu, dostarczania lub prezentacji wszelkich produktów, od surowców do towarów przetworzonych, a także części opakowań i elementy pomocnicze połączone z opakowaniami i przeznaczone do tego samego celu co dane opakowanie.

Art. 10 ust. 1 ustawy o opakowaniach i odpadach opakowaniowych stanowi, iż producent, importer i dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia środków niebezpiecznych są obowiązani ustalić wysokość kaucji na opakowania jednostkowe tych środków nie niższą niż 10% i nie wyższą niż 30% ceny środka niebezpiecznego zawartego w tym opakowaniu, z zastrzeżeniem art. 10a.

W ust. 3 powołanego wyżej artykułu postanowiono, iż producent, importer i dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia środków niebezpiecznych są obowiązani odebrać na własny koszt od sprzedawcy opakowania wielokrotnego użytku i odpady opakowaniowe po tych środkach.

Jeżeli zwrot pobranej kaucji przez sprzedawcę jest niemożliwy z powodu przerwy lub zakończenia działalności, producent, importer lub dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia środków niebezpiecznych jest obowiązany przyjmować od użytkowników opakowania wielokrotnego użytku i odpady opakowaniowe po środkach niebezpiecznych. Przyjmując opakowania wielokrotnego użytku i odpady opakowaniowe po tych środkach, producent, importer lub dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia jest obowiązany zwrócić pobraną kaucję (art. 10 ust. 4 ustawy o opakowaniach i odpadach opakowaniowych).

Kaucja – według Słownika języka polskiego (PWN, W-wa 1996 r.), jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

W świetle powyższej definicji należy stwierdzić, iż wydanie opakowania zwrotnego w zamian za kaucję nie stanowi odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ustawy. Kaucja nie jest formą odpłatności, nie jest własnością otrzymującego, gdyż w przypadku wypełnienia zobowiązania podlega zwrotowi. Skoro więc wydanie opakowań zwrotnych w zamian za kaucję nie jest sprzedażą w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, zatem nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), jeżeli podatnik sprzedał towar w opakowaniu zwrotnym, pobierając lub określając w umowie za to opakowanie kaucję, wartości opakowania nie uwzględnia się w treści faktury dokumentującej sprzedaż.

W § 16 ust. 2 ww. rozporządzenia postanowiono, iż fakturę dokumentującą kwotę należności z tytułu niezwrócenia przez odbiorcę opakowań, o których mowa w ust. 1, wystawia się nie później niż 7. dnia po dniu, w którym umowa przewidywała zwrot opakowań. Jeżeli w umowie nie określono daty zwrotu opakowań, fakturę wystawia się nie później niż 60. dnia od dnia wydania opakowań.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega pobranie kaucji za opakowania, ale wydanie tych opakowań. Dotyczy to jednak tylko sytuacji, w których opakowania nie zostaną zwrócone w określonym umową terminie. Opakowania te podlegają wówczas opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. tak jak dostawa towarów, a ich wydanie należy udokumentować fakturą VAT.

Wartość wydanych opakowań stanowi obrót zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, w myśl którego podstawą opodatkowania jest obrót (…). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (…).

W przypadku, gdy po objęciu opodatkowaniem (wystawieniu faktury) opakowań zwrotnych niezwróconych przez odbiorcę w terminie, czyli uznanych za sprzedane temu odbiorcy, opakowania te powrócą jednak – po terminie ich zwrotu – do sprzedawcy, wystawia on fakturę korygującą do faktury dokumentującej ich sprzedaż. Zastosowanie ma wówczas przepis art. 29 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż Spółka prowadzi działalność handlową polegającą na sprzedaży wyrobów chemicznych, zdefiniowanych w ustawie o opakowaniach i odpadach opakowaniowych z dnia 11 maja 2001 r. jako środki niebezpieczne. Tą samą ustawą Spółka jest zobowiązana do pobierania kaucji za opakowania jednostkowe środków niebezpiecznych, stanowiącej 10%-30% ceny środka niebezpiecznego sprzedanego w tym opakowaniu. Spółka traktuje otrzymane kaucje jak kaucje za opakowania zwrotne, dla których, z uwagi na brak umów z klientami precyzujących termin zwrotu opakowań, obowiązek podatkowy powstaje 60-go dnia po dacie sprzedaży, w przypadku kiedy opakowania nie zostaną zwrócone i wystawia korekty faktur po otrzymaniu zwrotu opakowania.

Jednakże z uwagi na uproszczenia organizacyjne, Spółka fakturuje kaucje opakowaniowe w momencie sprzedaży, czyli 60 dni przed powstaniem obowiązku podatkowego wykazując tę sprzedaż w rejestrach VAT zgodnie z datą wystawienia przedwcześnie wystawionej faktury.

Odnosząc przedstawiony powyżej stan prawny do opisu sprawy należy stwierdzić, iż pobierane przez Spółkę kaucje za opakowania sprzedanych wyrobów chemicznych (środków niebezpiecznych), stanowią kaucję za opakowania zwrotne, o której mowa w § 16 rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Ponadto tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii wystawiania faktur VAT dokumentujących kwotę należności (kaucję) z tytułu niezwróconych opakowań.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.