Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-246/12-4/BA
z 19 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu 6 czerwca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży towarów jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej sytuacji, w której zakupiono towar od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej sytuacji, w której zakupiono towar w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży towarów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.) o opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, która polega m.in. na sprowadzaniu używanych części samochodowych i motocyklowych z Niemiec, Francji i Holandii. Sprzedaje on sprowadzone części w kraju, wystawiając faktury VAT i naliczając VAT od sprzedaży. Zainteresowany jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, posiada EURO-NIP. Sprowadzana on części do kraju jako posiadacz EURO-NIPu – WNT, jeśli sprzedawca posiada EURO-NIP. Wnioskodawca płaci za te części kwotę brutto i nalicza VAT (wykazując w deklaracji VAT-7 WNT) oraz odlicza VAT fakturą wewnętrzną w kraju od zakupu. Jeżeli sprzedawca nie posiada EURO-NIPu, to płaci on brutto za sprowadzane towary i nie odlicza sobie podatku VAT w koszty.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. Części samochodowe i motocyklowe nabywane do dalszej odsprzedaży spełniają definicję towaru używanego w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.
2. Zakupy spełniają definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (ponadto sprowadza on ww. towary od sprzedawców zarejestrowanych dla transakcji wewnątrzwspólnotowych NIP -UE).
3. Towary niestanowiące wewnątrzwspólnotowych nabyć, Wnioskodawca nabywa od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Zainteresowany powinien wystawiać faktury VAT marża i odprowadzać VAT jedynie od różnicy między wartością nabycia a sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien on wystawiać fakturę VAT marża i naliczać podatek VAT należny od różnicy między ceną nabycia a ceną sprzedaży używanych części, gdyż nie odlicza sobie podatku VAT naliczonego od zakupu w koszty. Tymczasem nalicza on podatek należny od kwoty netto sprzedawanych części. W związku z tym Zainteresowany regularnie płaci VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania i udokumentowania sprzedaży towarów uznaje się za prawidłowe – w części dotyczącej sytuacji, w której zakupiono towar od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, nieprawidłowe – w części dotyczącej sytuacji, w której zakupiono towar w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – jak stanowi ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 9 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   - z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Jak wynika z powyższego, jednym z warunków wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest odpowiedni status dostawcy. Na podstawie art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy, dana czynność może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów jeżeli dostawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej innego państwa członkowskiego. Warunki są więc określone podobnie, jak w przypadku nabywcy, z tym jednak, że nie ma w odniesieniu do dostawcy możliwości zastosowania art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy. Zwrócić należy uwagę, że przepis ten nie wymaga posiadania przez dostawcę numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zatem nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli dostawca nie jest podatnikiem wykonującym działalność gospodarczą ani podatnikiem podatku od wartości dodanej w innym państwie członkowskim.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako zarejestrowany podatnik VAT UE prowadzi działalność gospodarczą, która polega m.in. na sprowadzaniu używanych części samochodowych i motocyklowych z Niemiec, Francji i Holandii.

Przedmiotem pytania Zainteresowanego jest opodatkowanie oraz sposób udokumentowania sprzedaży ww. towarów na terytorium kraju.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, iż przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

W myśl art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Zatem z ww. przepisów wynika, iż opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, które podatnik nabył uprzednio w celu ich odsprzedaży. Istotne jest jednak przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte.

Stosownie bowiem do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy - między innymi - towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży, czyli różnicy między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszonej o kwotę podatku. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty należnej z tytułu sprzedaży pomniejszonej o kwotę należnego podatku.

Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Jak wynika z uzupełnienia sprawy, części samochodowe i motocyklowe nabywane przez Zainteresowanego do dalszej odsprzedaży spełniają definicję towaru używanego w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy. Zakupy spełniają definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (Wnioskodawca sprowadza ww. towary od sprzedawców zarejestrowanych dla transakcji wewnątrzwspólnotowych NIP-UE). Towary niestanowiące wewnątrzwspólnotowych nabyć, Zainteresowany nabywa od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Zatem, nabycie części samochodowych i motocyklowych od kontrahentów z terytorium innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej, będących podatnikami od wartości dodanej, stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, nie uprawnia Wnioskodawcy do zastosowania przy sprzedaży ww. towarów szczególnej procedury określonej w art. 120 ust. 4 ustawy, tj. opodatkowania ich na zasadzie VAT – marża.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Z powołanego przepisu wynika, iż ograniczony został, w porównaniu z treścią art. 106 ust. 1 ustawy, krąg podmiotów zobligowanych do dokumentowania wykonywanych przez siebie czynności za pomocą faktury VAT. Zgodnie bowiem z tą regulacją, faktury VAT wystawiane są przez zarejestrowanych, czynnych (tzn. niekorzystających ze zwolnienia podmiotowego lub niewykonujących wyłącznie czynności zwolnionych od VAT przedmiotowo), posiadających numer identyfikacji podatkowej, podatników VAT.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży, w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Mając na uwadze analizę sprawy, jak również przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż Zainteresowany jest zobowiązany wystawić fakturę VAT dokumentującą sprzedaż części używanych zakupionych w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, stosownie do powołanego art. 106 ust. 1 ustawy. Ich sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, a podstawę opodatkowania określa się zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy.

Towary niestanowiące wewnątrzwspólnotowych nabyć, Wnioskodawca nabywa od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Zatem biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca przy sprzedaży części używanych nabytych od podmiotów wymienionych w art. 120 ust 10 ustawy, może zastosować opodatkowanie w systemie VAT marża, zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy.

Stosownie do treści art. 120 ust. 16 ustawy, podatnik, o którym mowa w ust. 4 i 5, nie może oddzielnie wykazywać na wystawianych przez siebie fakturach podatku od dostawy towarów, w przypadku gdy opodatkowaniu podlega marża.

Należy zauważyć, że zasada powyższa (niewykazywanie w wystawianych fakturach kwot podatku) dotyczy tylko sytuacji, gdy do dostawy stosowane są szczególne zasady opodatkowania (opodatkowanie na zasadach ogólnych wiąże się z obowiązkiem wystawienia faktury na ogólnych zasadach, a więc z wykazaniem podatku, który podlega odliczeniu przez nabywcę).

W tym miejscu należy wskazać przepis § 5 ust. 8 rozporządzenia, zgodnie z którym, w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 119 lub art. 120 ustawy:

1. w miejsce oznaczenia „FAKTURA VAT” stosuje się oznaczenie „FAKTURA VAT marża” lub
2. umieszcza się odesłanie odpowiednio do:
1. przepisów art. 119 ustawy lub art. 306 dyrektywy,
2. przepisów art. 120 ustawy lub art. 313 dyrektywy oraz
3. zawiera się dane określone w ust. 1 pkt 1-6 i 12.
   
   

Celem udokumentowania transakcji opodatkowanych marżą wystawiany jest szczególny rodzaj faktur - faktury VAT marża (przy czym obowiązuje tu ogólna zasada, że bezwzględny obowiązek wystawiania faktur dotyczy przypadków, gdy nabywcami są podmioty inne niż osoby fizycznie nieprowadzące działalności gospodarczych; w ich przypadku obowiązek wystawienia faktury VAT marża ma miejsce wówczas, gdy zażądają oni takiej faktury).

Faktury VAT marża różnią się od „zwykłych” faktur tym, iż cena wskazana na takiej fakturze określa wartość towaru wraz z marżą podatnika (zawierającą podatek), przy czym z ceny tej nie wyodrębnia się ceny netto oraz wysokości podatku.

W zaistniałej sytuacji, Zainteresowany jest obowiązany udokumentować dostawę towarów w systemie marży w szczególny sposób. Mianowicie wystawi on fakturę oznaczoną jako „Faktura VAT marża”, na podstawie § 5 ust. 8 rozporządzenia w zw. z art. 120 ust. 16 ustawy. W przedmiotowym przypadku, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.