INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2009r. (data wpływu 28 września 2009r.), uzupełnionego pismem z 2 grudnia 2009r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia transakcji nabycia towarów od kontrahenta z Tajwanu, w sytuacji gdy import miał miejsce na terytorium Niemiec, a następnie towar ten przemieszczono do kraju:

• jest prawidłowe – w części dotyczącej uznawania przemieszczenia zaimportowanych towarów z Niemiec do Polski za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, daty powstania obowiązku podatkowego, zastosowania przy tej dostawie odpowiedniego kursu walutowego stosowanego do przeliczania waluty obcej na złote oraz uznania usługi wykonywanej przez przedstawiciela podatkowego na terytorium Niemiec za import usług
• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej określenia podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów przywożonych na terytorium kraju po imporcie dokonanym na terytorium Niemiec.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2009r. został wniesiony ww. wniosek uzupełniony pismem z 2 grudnia 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia transakcji nabycia towarów od kontrahenta z Tajwanu, w sytuacji gdy import miał miejsce na terytorium Niemiec, a następnie towar ten przemieszczono do kraju.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca , zarejestrowany jako podatnik VAT UE, kupuje towary poza Unią Europejską na Tajwanie. Firmy tajwańskie wystawiają Wnioskodawcy za zakupione towary faktury w walucie USD lub EUR. Towary te są transportowane do portu w Hamburgu przez firmę transportową, która obciąża Wnioskodawcę kosztami wystawiając fakturę w EUR. Dodatkowo polska firma wystawia Wnioskodawcy fakturę za ubezpieczenie kontenera w złotych polskich. Zgłoszenie towarów do odprawy celnej i dopuszczenie do obrotu dokonywane jest w Niemczech przez przedstawiciela podatkowego Wnioskodawcy. Przedstawiciel podatkowy (fiskalny) obciąża Wnioskodawcę za cło oraz swoją prowizje za wykonaną usługę zaklasyfikowaną do usług określonych w art. 27 ust. 4 pkt 3 oraz pkt 11 ustawy o VAT.

Następnie towary te zostają przewożone z Niemiec do Polski przez firmę transportową, która wystawia Wnioskodawcy fakturę w złotych polskich wraz z naliczeniem podatku VAT od tej usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Kiedy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia towarów z Niemiec do Polski...
2. Czy do podstawy opodatkowania powinno się doliczyć koszty transportu z Tajwanu do Hamburga, koszty transportu z Hamburga do Polski, koszty ubezpieczenia oraz cło...
3. Czy koszty prowizji przedstawiciela podatkowego należy dodać do podstawy opodatkowania czy rozliczyć jako import usług...
4. Jaki kurs powinien zostać zastosowany do przeliczenia kwot wskazanych w walutach obcych, czy należy przyjąć kurs średni NBP poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego z oryginalnych dokumentów czy kurs z dokumentów celnych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu dokonanego importu nie ma obowiązku zapłaty podatku w Niemczech, ponieważ przemieszczenie towarów z Niemiec do Polski jest nietransakcyjnym przemieszczeniem towarów, które może być uznane za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, przy spełnieniu warunków określonych w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponieważ nietransakcyjne przemieszczenie towaru nie jest potwierdzone fakturą wystawiona przez podatnika unijnego, obowiązek podatkowy powstaje 15-go dnia miesiąca następującego po miesiącu dokonania dostawy.

Do przeliczenia kwot wykazanych w walucie obcej należy przyjąć średni kurs NBP z 14-go dnia miesiąca następującego po dokonanej dostawie. Nie mają tutaj zastosowania przepisy celne, ponieważ w deklaracji Wnioskodawca wykazuje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, a nie import towarów.

Podstawą opodatkowania wewnątzrwspólnotowego nabycia towarów jest cena nabycia towarów z faktury firmy tajwańskiej a nie z dokumentów celnych, koszty transportu towaru z Tajwanu do Hamburga, koszty transportu z Hamburga do Polski, koszty ubezpieczenia kontenera oraz cło. Natomiast koszty prowizji przedstawiciela podatkowego stanowią import usług, od którego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w części dotyczącej uznawania przemieszczenia zaimportowanych towarów z Niemiec do Polski za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, daty powstania obowiązku podatkowego, zastosowania przy tej dostawie odpowiedniego kursu walutowego stosowanego do przeliczania waluty obcej na złote oraz uznania usługi wykonywanej przez przedstawiciela podatkowego na terytorium Niemiec za import usług
• nieprawidłowe – w części dotyczącej określenia podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów przywożonych na terytorium kraju po imporcie dokonanym na terytorium Niemiec.
  
  

Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dalej zwaną ustawą o VAT- przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. W przypadku więc gdy przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego następuje na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Wspólnoty, nie dochodzi do importu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnatrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W świetle natomiast art. 79 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992r. ustanawiającego wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.Urz. UE L Nr 302, str. 1 ze zm.), zastosowanie procedury dopuszczenia do obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status towaru wspólnotowego. Oznacza to, że po spełnieniu wszystkich formalności, a zwłaszcza po dokonaniu zgłoszenia celnego oraz zapłaceniu należności celno – podatkowych, można swobodnie dysponować towarem na obszarze celnym Wspólnoty Europejskiej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca importuje towary z Tajwanu. Ich odprawa następuje Hamburgu i tam jest naliczane cło. Odpraw celnych dokonuje przez przedstawiciela podatkowego Wnioskodawcy w Hamburgu. Następnie towary zostają przetransportowane do Polski. Jak zatem wynika z wniosku, towary zostały odprawione i dopuszczone do obrotu w Niemczech. Oznacza to, że importu dokonano na terytorium Niemiec. Zgłoszenia towarów do odprawy celnej dokonał działający w imieniu Wnioskodawcy przedstawiciel podatkowy. Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał przemieszczenia zaimportowanych towarów z terytorium Niemiec do Polski w ramach swojego przedsiębiorstwa.

Zatem, przedmiotowe przemieszczenie zaimportowanych towarów, służących działalności gospodarczej Wnioskodawcy, z Niemiec do Polski w świetle ww. przepisów spełnia przesłanki określone w art. 11 ust. 1 ww. ustawy i należy je traktować jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski według stawek właściwych dla nabytych towarów.

Należy jednak zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie import towarów nastąpił na terytorium Nieniec wobec czego podlega on przepisom tego państwa. Tym samym, podkreślić należy, ze Wnioskodawca dla tej transakcji działa na terytorium Niemiec w charakterze podatnika od wartości dodanej niezależnie od tego czy przepisy obowiązujące na terytorium Niemiec zwalniają z podatku od wartości dodanej import towarów przemieszczanych następnie na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 5 ustawy o VAT w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 6-9.

Przepis ten ustanawia generalną zasadę dotyczącą powstania obowiązku podatkowego w przypadku czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Od powyższej zasady ustawodawca wprowadził pewne wyjątki określone m. in. w ust. 6 art. 20 ustawy o podatku VAT

W myśl tego przepisu, w przypadku gdy przed terminem o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Zasada ta jednak nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania. W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Wnioskodawca przemieszcza towary należące do jej przedsiębiorstwa z terytorium Niemiec na terytorium kraju. Obowiązek podatkowy powstanie zatem zgodnie z art. 20 ust. 5 ww. ustawy o VAT tj. 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie daty powstania obowiązku podatkowego w przedmiotowym przypadku należało uznać za prawidłowe.

Stosownie do art. 31a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określane w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W myśl powyższego, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów dokonanego po imporcie towarów na terytorium innego Państwa Członkowskiego, jeżeli dzień poprzedzający powstanie obowiązku podatkowego, który został określony w art. 20 ust. 5 ww. ustawy, wypada na dzień roboczy, stanowisko Wnioskodawcy uznające, iż do przeliczenia na złote będzie miał zastosowanie średni kurs waluty ogłoszony 14. dnia miesiąca następującego po dokonaniu dostawy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 31 ust. 5 ustawy o VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów, a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie nabycia tych towarów. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 31 ust. 2 podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 1, obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku;
2. wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.
   
   

Uwzględniając powyższe, za podstawę opodatkowania wewnatrzwspólnotowego nabycia opisanego w złożonym wniosku należy uznać cenę nabycia tych towarów, a więc cenę określoną w fakturze wystawionej przez podmiot, który sprzedał Wnioskodawcy towary.

Tak określona podstawa opodatkowania obejmie też podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku (art. 31 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 31 ust. 5 ustawy). A zatem, do podstawy opodatkowania należy włączyć cło uiszczone na terytorium Niemiec w związku z importem towarów będących następnie przedmiotem przemieszczenia.

Tak określona podstawa opodatkowania będzie powiększona o wydatki dodatkowe, pod warunkiem, że wydatki te będą pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnatrzwspólnotiwego nabycia. Wszystkie inne koszty uboczne pobierane przez przedstawiciela podatkowego, za które zapłata została dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz tego przedstawiciela nie będą powiększały podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Ponadto, z art. 31 ust. 2 ww. ustawy o VAT wynika, iż spośród takich wydatków jak: prowizje, koszty transportu oraz ubezpieczenia, do podstawy opodatkowania należy doliczać tylko te, które są pobierane przez dostawcę tych towarów, tj. podmiot, który sprzedał nabywcy towar. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że dostawca z kraju trzeciego nie pobiera od Wnioskodawcy, ani nie nalicza mu żadnych prowizji, kosztów transportu czy ubezpieczenia. W konsekwencji zatem, w świetle przepisu art. 32 ust. 2 ustawy, należy stwierdzić, iż koszty transportu towarów z Tajwanu do Hamburga dokonywane przez firmę transportową, koszty ubezpieczenia kontenera pobierane przez firmę transportową oraz koszty transportu z Hamburga do Polski pobierane przez polskiego przewoźnika, nie powiększają podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ponieważ nie są one pobierane przez dostawcę z kraju trzeciego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie określenia podstawy opodatkowania w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów należało uznać za nieprawidłowe.

Miejsce świadczenia usług, od którego uzależnione jest opodatkowanie wykonania danej czynności na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, określa się w oparciu o regulacje art. 27 i 28 ww. ustawy. Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o podatku VAT, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Ze stanu faktycznego wynika, że usługę przedstawicielstwa podatkowego (fiskalnego) za wykonanie której pobiera on prowizję Wnioskodawca zaklasyfikował do usług, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 3 oraz pkt 11.

W myśl powyższego należy stwierdzić, że do usług określonych w art. 27 ust. 4 pkt 3 oraz pkt 11 stosuje się przepis ust. 3. Zaś z art. 27 ust. 3 ustawy wynika, że w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

• osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub
• podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę

- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Wobec powyższego miejscem świadczenia usług przedstawiciela podatkowego będzie terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje więc przepis art. 2 pkt 9 ustawy, jak i przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT przez import usług uznać należy świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Z powołanego przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku VAT wynika, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

Cyt. wyżej przepis ust. 1 pkt 4 nie stoduje się w przypadku świadczenia usług, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę, z wyłączeniem świadczenia m.in. usług określonych w art. 27 ust. 3, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługodawca (art. 17 ust. 2 ustawy). Ponadto przepis art. 17 ust. 3 ustawy stanowi, że przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 4.

W myśl art. 19 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b i c, pkt 2, 4 i 7 – 9 oraz ust. 14 – 16 stosuje się odpowiednio do importu usług. Ponadto z przepisu art. 106 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne. W świetle powyższych przepisów tut. organ stwierdza, że skoro przedstawiciel podatkowy wykonał na rzecz Wnioskodawcy usługę i udokumentował ją fakturą, zatem obowiązek podatkowy z tytułu importu usługi powstał w myśl art. 19 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. w dniu wystawienia faktury przez przedstawiciela podatkowego – art. 31a ust. 1 ustawy o VAT stosuje się odpowiednio.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania za usługi przedstawicielstwa podatkowego (fiskalnego), wykonanej przez podmiot nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub stałego miejsca zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju, którą Wnioskodawca zaklasyfikował do usług określonych w art. 27 ust. 4 pkt 3 oraz 11 ustawy o VAT, oraz powstania obowiązku podatkowego od tej wykonanej usługi z chwilą wystawienia faktury należało uznać za prawidłowe.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej uznawania przemieszczenia zaimportowanych towarów z Niemiec do Polski za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, daty powstania obowiązku podatkowego, zastosowania przy tej dostawie odpowiedniego kursu walutowego stosowanego do przeliczania waluty obcej na złote oraz uznania usługi wykonywanej przez przedstawiciela podatkowego na terytorium Niemiec za import usług
• nieprawidłowe – w części dotyczącej określenia podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów przywożonych na terytorium kraju po imporcie dokonanym na terytorium Niemiec.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.