INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2010 r. sygn. akt I GSK 939/09 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 663/08 (data wpływu prawomocnego wyroku 4 sierpnia 2010 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego zakresie podstawy opodatkowania sprzedaży samochodów osobowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2007 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego zakresie podstawy opodatkowania sprzedaży samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się sprzedażą nowych samochodów osobowych o symbolu PKWiU 34.10.2. Niejednokrotnie klient Spółki zamawia do samochodu dodatkowe wyposażenie np. radio, alarm, dywaniki, opony itp. W takim przypadku Spółka kupuje ww. towary odrębnie od samochodu osobowego. W przeciwieństwie do samochodu na fakturze dokumentującej zakup towarów (radio, alarm, dywaniki, opony, itp.) nie jest naliczany Spółce przez sprzedawcę podatek akcyzowy. Na fakturze sprzedaży samochodu osobowego wystawionej przez Spółkę wartość zamówionego przez klienta dodatkowego wyposażenia jest wyszczególniona w odrębnej pozycji i nie jest od tych towarów naliczany podatek akcyzowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sposób postępowania Spółki polegający na nienaliczaniu na fakturze sprzedaży podatku akcyzowego od dodatkowego wyposażenia, które zamawia klient do samochodu osobowego jest prawidłowy...

Zdaniem Spółki, od zamawianego przez klienta dodatkowego wyposażenia do samochodu osobowego nie należy na fakturze sprzedaży naliczać podatku akcyzowego. Powyższe wynika z faktu, iż takie towary jak radio, alarm, dywaniki, opony, itp. nie są wyrobami akcyzowymi, gdyż nie zostały wymienione w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.). Zgodnie zaś z art. 4 ustawy o podatku akcyzowym opodatkowaniu tym podatkiem podlegają określone czynności (sprzedaż, import, nabycie wewnątrzwspólnotowe i inne) dotyczące tylko wyrobów akcyzowych. Ponieważ takie towary jak radio, alarm, dywaniki, opony, itp. nie są wyrobami akcyzowymi, to nie podlegają opodatkowaniem podatkiem akcyzowym.

W interpretacji indywidualnej z dnia 22 listopada 2007 r. znak ITPP3/443-41/07/JK, oceniono stanowisko Wnioskodawcy jako nieprawidłowe, przyjmując, iż brak jest podstaw do wyłączenia z podstawy opodatkowania akcyzą dodatkowego wyposażenia samochodów osobowych, gdyż w rzeczywistości jest ona składnikiem ceny, za jaką kupujący nabywa dany pojazd. Przedmiotem sprzedaży jest samochód osobowy, a nie jego części składowe.

Wyrokiem z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 663/08 Sąd uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, iż Minister Finansów prawidłowo przyjął, że opodatkowaniu akcyzą podlega sprzedaż samochodu osobowego, jednakże w sposób nieuprawniony za element ceny samochodu uznał wartość dodatkowego wyposażenia nabywanego w okolicznościach opisanych przez Skarżącą, tj. nabywanego równocześnie z samochodem. Wyrażając ten pogląd Minister Finansów pominął okoliczność, w ocenie Sądu, najistotniejszą w stanie faktycznym opisanym przez Skarżącą, a mianowicie to, że nabywca wprawdzie jednocześnie z samochodem, kupuje dodatkowe wyposażenie tego samochodu. Zdaniem Sądu wyposażenie dodatkowe to takie, którego w sprzedawanym samochodzie nie ma - nie jest ono oferowane w określonym modelu. To właśnie z uwagi na brak tego wyposażenia w wybranym modelu samochodu, klient decyduje się na jego zamówienie i zakup. W ocenie Sądu z powyższego wynika, że klient może kupić określony model samochodu z wyposażeniem, jakie dla tego modelu zostało przewidziane, albo też zamówić do wybranego modelu samochodu wyposażenie dodatkowe. Sąd wskazał, że skoro w samochodzie oferowanym klientowi dodatkowego wyposażenia brak i aby je posiadać klient musi wyposażenie to dodatkowo zamówić i dodatkowo za nie zapłacić, nie sposób uznać, że kwota zapłacona za wyposażenie zwiększa cenę samochodu, stanowiąc jej element. Zdaniem Sądu okoliczność, że wszystkie te ceny łącznie składają się na kwotę płaconą przez klienta na podstawie tej samej faktury, nie ma żadnego znaczenia. Rację ma Skarżąca podnosząc, że w świetle § 9 rozporządzenia z dnia 25 maja 2005 r. dopuszczalne jest uwidocznienie w jednej fakturze sprzedaży kilku różnych towarów, objętych różnymi stawkami akcyzy, bądź też w ogóle nie podlegających opodatkowaniu. W ocenie Sądu cena samochodu obejmuje te wszystkie jego części (elementy) i to takiego rodzaju, jakie znajdują się w samochodzie oferowanym do sprzedaży, za które nabywca musi zapłacić kupując samochód, a dokładnie kupując jego określony model. Wszelkie elementy wyposażenia, których brak jest w wyposażeniu samochodu oferowanego do sprzedaży, wskutek czego ich wartość nie została uwzględniona w cenie samochodu, z punktu widzenia opodatkowania akcyzą są towarami odrębnymi od samochodu. Oznacza to, że będą podlegały opodatkowaniu akcyzą tylko wtedy, gdy wymienione zostały w załączniku nr 1.

Sąd stanął na stanowisku, że podstawą opodatkowania akcyzą jest kwota należna za samochód oferowany do sprzedaży z określonym wyposażeniem, Sąd podzielił pogląd Skarżącej o istotnym znaczeniu rozróżnienia wyposażenia samochodu zamontowanego fabrycznie przez producenta, wpływającego na cenę tych samych modeli samochodów tej samej marki od wyposażenia nabywanego osobno, na zamówienie nabywcy. Zastrzeżono, że dotyczy to sytuacji, gdy samochód oferowany jest do sprzedaży z tym tylko fabrycznym wyposażeniem. Jeżeli zaś dealer samodzielnie (nie na zamówienie klienta) zdecyduje się wyposażenie to rozszerzyć i zaoferuje do sprzedaży tak zmodyfikowany samochód, odpowiednio zmodyfikowana cena samochodu obejmie to wyposażenie. W ocenie Sądu opisane kryterium pozwala określić wartość jakich elementów wyposażenia mieści się w kwocie należnej za samochód. Uwzględnia ono specyfikę sprzedaży samochodu jako rzeczy złożonej, której poszczególne elementy mogą być jednak przedmiotem odrębnej sprzedaży. Zdaniem Sądu niedopuszczalne jest czynienie z tych właśnie okoliczności nabycia dodatkowego wyposażenia samochodu przyczyny uwzględnienia jego wartości w kwocie należnej za samochód, a tym samym objęcie wartości tego wyposażenia podatkiem akcyzowym z tytułu sprzedaży samochodu. Sąd stwierdził, że prawidłowe jest stanowisko Skarżącej przedstawione we wniosku o interpretację, zgodnie z którym sprzedaż dodatkowego wyposażenia samochodu (radio, dywaniki, alarm, opony) nabywanego przez klienta w opisanych przez nią okolicznościach, nie podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2010 r. sygn. akt I GSK 939/09, została oddalona. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że w sprawie nie ulega wątpliwości, że zgodnie z uregulowaniami zawartymi w ww. przepisach akcyzie podlegają samochody osobowe niezarejestrowane na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, podatnikami akcyzy od samochodów są podmioty dokonujące każdej sprzedaży samochodu osobowego przed pierwszą jego rejestracją na terytorium kraju a obowiązek podatkowy w akcyzie od samochodów powstaje w przypadku sprzedaży - z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w terminie 7 dni, licząc od dnia wydania wyrobu. Istota sporu, od której zależała ocena zasadności interpretacji, zasadzała się na tym, czy samochodem podlegającym w rozumieniu ww. przepisów o akcyzie jest samochód w stanie oferowanym i sprzedawanym przez Spółkę, czy też łącznie z dodatkowym wyposażeniem, nabywanym przez klientów - w okolicznościach sprawy - jako towar odrębny, przesądzenie której to kwestii ma wpływ na przyjęcie podstawy opodatkowania.

W dniu 4 sierpnia 2010 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 663/08 uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Naczelnego z dnia 10 czerwca 2010 r. sygn. akt I GSK 939/09 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 663/08 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.