INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 26 maja 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanej rekompensaty z tytułu zawartej między stronami ugody- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2010r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanej rekompensaty z tytułu zawartej między stronami ugody.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

We wrześniu 2009r. została wykonana w budynku instalacja C.O. i wodno-kanalizacyjna. Po wykonaniu instalacji dokonano wylewek. Po wyschnięciu wylewek podjęto próby uruchomienia wykonanej instalacji (wykonawca twierdził, iż próba winna być wykonana po wylewkach, aby nie doprowadzić do oderwania się instalacji podłogowej od podłoża). W związku z ujawnionymi licznymi wadami instalacji wystąpiono do wykonawcy pismem z dnia 21 grudnia 2009r. o usunięcie wad. W wyniku nie usunięcia wad w sposób prawidłowy w dniu 18 stycznia 2010r. w obecności rzeczoznawcy sporządzono notatkę służbową, w której ustalono wykonanie robót poprawkowych oraz wskazano termin ich wykonania. W trakcie wykonywanych prac w miesiącu styczniu 2010r. w budynku ujawniono kolejne uszkodzone kable (wcześniej taka sytuacja miała już miejsce w trakcie wykonywanych robót instalacyjnych), które zostały połączone niezgodnie ze sztuką elektryczną, a następnie zamurowane, zaś zaistniałego faktu nie zgłoszono właścicielowi. W związku z tym oraz aby uniknąć dalszych szkód, których mógłby się dopuszczać wykonawca, w dniu 01 lutego 2010r. podpisano ugodę o wypłacenie rekompensaty (kwota stanowiła wartość ustaloną szacunkowo na prace poprawkowe, tj. m. in. Wystąpiono z ustnym zapytaniem do innej firmy instalacyjnej o podanie wartości kosztów poprawy). Nadto należy zaznaczyć, iż wystąpienie o rekompensatę na naprawę zostało poparte skrajnym brakiem fachowości wykonawcy, tj. nie dosyć, że dopuścił się wad w wykonywanej instalacji to również spowodował uszkodzenia w instalacji elektrycznej. Aby usunąć nieprawidłowości w instalacji konieczne było także m. in.: skucie niektórych wylewek, kucie w ścianach, demontaż rur, położenie nowych wylewek, zamurowanie wykutych ścian itp. (tj. poniesiono koszty demontażu, dostarczenia robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia, jak również koszty doprowadzenia budynku do stanu przed podjęciem prac poprawkowych).

W załączeniu do wniosku wnioskodawczyni dołączyła kserokopię pisma z dnia 21 grudnia 2009r., kserokopię notatki służbowej z dnia 18 stycznia 2010r., kserokopię ugody z dnia 01 lutego 2010r., 5 wydruków zdjęć (2 szt pierwotnie wykonanej instalacji, 2 sztuki instalacji po poprawach, 1 sztuka zwał gruzu usuniętych wylewek).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacona w lutym 2010r. kwota rekompensaty skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu art. 10 w powiązaniu z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)...

Zdaniem wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę powyżej opisany stan faktyczny oraz odwołując się do przepisów art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2002r., Nr 141, poz. 1176 ze zm.) należy stwierdzić, że okoliczności nie skutkowały powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Ponadto należy zaznaczyć, iż o przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe - których w przypadku wnioskodawczyni brak.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 tejże ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w niniejszej sprawie wynika, iż w budynku wnioskodawczyni została wykonana instalacja C.O. i wodno-kanalizacyjna. Po wykonaniu instalacji dokonano wylewek. Po wyschnięciu wylewek podjęto próby uruchomienia wykonanej instalacji. W związku z ujawnionymi licznymi wadami instalacji wystąpiono do wykonawcy pismem z dnia 21 grudnia 2009r. o usunięcie wad. W wyniku nie usunięcia wad w sposób prawidłowy w dniu 18 stycznia 2010r. w obecności rzeczoznawcy sporządzono notatkę służbową, w której ustalono wykonanie robót poprawkowych oraz wskazano termin ich wykonania. W trakcie wykonywanych prac w miesiącu styczniu 2010r. w budynku ujawniono kolejne uszkodzone kable, które zostały połączone niezgodnie ze sztuką elektryczną, a następnie zamurowane. W związku z tym oraz aby uniknąć dalszych szkód, których mógłby się dopuszczać wykonawca, w dniu 01 lutego 2010r. podpisano ugodę o wypłacenie rekompensaty (kwota stanowiła wartość ustaloną szacunkowo na prace poprawkowe, tj. m. in. wystąpiono z ustnym zapytaniem do innej firmy instalacyjnej o podanie wartości kosztów poprawy). Nadto należy zaznaczyć, iż wystąpienie o rekompensatę na naprawę zostało poparte skrajnym brakiem fachowości wykonawcy, tj. nie dosyć, że dopuścił się wad w wykonywanej instalacji to również spowodował uszkodzenia w instalacji elektrycznej. Aby usunąć nieprawidłowości w instalacji konieczne było także m. in.: skucie niektórych wylewek, kucie w ścianach, demontaż rur, położenie nowych wylewek, zamurowanie wykutych ścian itp. (tj. poniesiono koszty demontażu, dostarczenia robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia, jak również koszty doprowadzenia budynku do stanu przed podjęciem prac poprawkowych).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002r. Nr 141, poz. 1176 ze zm.), na który powołuje się wnioskodawczyni w swoim stanowisku, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia (ust. 2 ww. artykułu).

W związku ze szczegółową analizą treści przedstawionego stanu faktycznego należy zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawczyni, iż otrzymana kwota rekompensaty (tj. kwota, która stanowiła wartość ustaloną szacunkowo na prace poprawkowe) nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasadne jest bowiem odwołanie się w tym miejscu do treści ww. przepisu art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego.

W ocenie organu podatkowego, opierając się o powołane przez wnioskodawczynię przepisy ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, które wyraźnie określają, iż kupujący w ściśle określonych warunkach może żądać od sprzedającego wymiany towaru niezgodnego z umową na nowy oraz, że sprzedawca ma obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia, należy stwierdzić, że okoliczności te nie skutkują powstaniem u wnioskodawczyni przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, otrzymana kwota rekompensaty czyli kwota, która stanowiła wartość jaką szacunkowo ustalono na prace poprawkowe tj. na poniesione koszty demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia, jak również koszty doprowadzenia budynku do stanu przed podjęciem prac poprawkowych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, nie może być traktowana jako przysporzenie w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego przez wnioskodawczynię oraz jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.