INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2010r. (data wpływu 30 kwietnia 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do stosowania wskaźnika proporcji w wysokości 100,00% - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do stosowania wskaźnika proporcji w wysokości 100,00%.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu artykułami jubilerskimi, zajmuje się także wynajmem lokali użytkowych oraz wynajmuje lokal mieszkalny na cele mieszkalne. Strona jest podatnikiem VAT czynnym, w zakresie podatku od towarów i usług od miesiąca stycznia 2010r. zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W dniu 12 stycznia 2010r. Spółka wystąpiła do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem w trybie art. 90 ust. 8 ustawy o podatku od towarów o ustalenie w formie protokołu wskaźnika proporcji, według którego będzie miał podatnik prawo do odliczania za dany miesiąc rozliczeniowy od podatku należnego, za okres od stycznia 2010r. do grudnia 2010r., podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentującego nabycie towarów i usług, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka we wniosku z dnia 8 marca 2010r. wskazała, iż proponuje aby przedmiotowy wskaźnik wynosił 100,00%.

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2010r. Naczelnik Urzędu Skarbowego, odmówił przyjęcia wskaźnika proporcji za rok 2010 w wysokości 100,00%. Jedynym obrotem zwolnionym z podatku od towarów i usług uzyskiwanym przez Spółkę w roku 2009 oraz 2010r. jest obrót uzyskiwany z wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne. Spółka w roku podatkowym 2009 oraz do chwili obecnej nie ponosi jakichkolwiek wydatków opodatkowanych podatkiem od towarów i usług bezpośrednio związanych z wynajmowaniem lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne.

Spółka wskazała, iż Minister Finansów reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 20 listopada 2010r. w wydanej dla strony interpretacji indywidualnej ustalił, iż nie spoczywa na Spółce obowiązek korekty podatku naliczonego w trybie art. 91 ust. 1 ustawy o podatku od towarów dotyczącego wydatków pośrednio związanych z uzyskiwaniem obrotu wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne. W dniu 26 kwietnia 2010r. Spółka jeszcze raz zwróciła się do organu podatkowego o sporządzenie protokołu na rok podatkowy 2010.

Pismem z dnia 20 maja 2010r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny przedstawiony we wniosku z dnia 26 kwietnia 2010r. wskazując, iż wskaźnik proporcji ustalony przez Spółkę za rok 2009 w oparciu o przepisy art. 90 ust. 2 - 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) wynosi 99,30%. Przedmiotowy wskaźnik została obliczony w sposób następujący:

1. sprzedaż netto towarów i usług ogółem za rok 2009 - 3.096.938,99 zł,
   w tym:
   - sprzedaż opodatkowana - 2.940.838,99 zł,
   - sprzedaż zwolniona z podatku (wynajem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne) - 18.100,00 zł,
   - sprzedaż zwolniona z opodatkowania (sprzedaż używanych samochodów osobowych) - 138.000,00 zł
2. sprzedaż ogółem przyjęta przez stronę do wyliczania wskaźnika proporcji za rok 2009 (sprzedaż z poz. a zmniejszona o wartość sprzedaży używanych samochodów osobowych) - 2.958.938,99 zł,
3. wskaźnik proporcji za rok 2009 (2.940.838,99 : 2.958.938,99 zł) x 100% = 99,30%
   
   

Strona podkreśliła, iż proporcja z roku 2009 nie jest reprezentatywna dla roku 2010r., gdyż stale i systematycznie zmniejsza się od dnia 10 stycznia 2010r. wartość sprzedawanych przez Spółkę wyrobów jubilerskich. Aktualnie sprzedaż wyrobów jubilerskich za okres od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 kwietnia 2010r. w porównaniu z rokiem 2009 nie przekracza 30,00% wartości sprzedaży z analogicznego okresu poprzedniego roku podatkowego. Powodem, dla którego Spółka nie uzgodniła wskaźnika proporcji za rok 2010r. jest fakt, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił ustalenia wstępnie przedmiotowego wskaźnika w wysokości 100,00% wydając w przedmiotowej sprawie stosowne postanowienie, ale nie przedstawił dla spółki jawnej z siedzibą w W. do chwili obecnej dla Wnioskodawcy jakiegokolwiek własnej propozycji wysokości przedmiotowego wskaźnika za rok 2010 celem jego akceptacji przez stronę lub też odrzucenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z uwagi na fakt nie uzgodnienia pomiędzy Naczelnikiem Urzędu Skarbowego a Spółką wysokości wskaźnika proporcji na rok 2010 oraz nie sporządzeniem protokołu w trybie art. 90 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług podpisanego przez obie strony, Spółka ma prawo wstępnie za poszczególne miesiące roku podatkowego 2010 w okresie od miesiąca stycznia 2010r. do miesiąca grudnia 2010r. pomniejszać podatek należny za dany miesiąc rozliczeniowy o 100,00% podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie uzgodnienie w formie protokołu wskaźnika proporcji nie będzie stanowiło jakiejkolwiek przeszkody dla Spółki do dokonywania rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług za rok podatkowy 2010. Przedmiotowe stanowisko strony wynika z faktu, iż strona nie ponosiła i nie zamierza ponosić wydatków opodatkowanych podatkiem od towarów i usług bezpośrednio związanych z uzyskiwaniem obrotu z wynajmu lokalu mieszkalnego. Z uwagi na powyższe na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik wstępnie, za poszczególne miesiące roku podatkowego 2010 w okresie od miesiąca stycznia 2010r. do miesiąca grudnia 2010r. ma prawo pomniejszyć podatek należny za dany miesiąc rozliczeniowy o 100,00% podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jest też nadzieja, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego przystanie na propozycję podatnika i ustali nie później niż do dnia 25 stycznia 2011r., że przedmiotowy wskaźnik na rok 2010r. w wysokości 100,00 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 90 ust. 1 cyt. ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to w myśl art. 90 ust. 2 cyt. ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Ust. 3 art. 90 cyt ustawy wskazuje, iż proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 cyt. ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Natomiast ust. 5 art. 90 cyt ustawy stanowi, iż do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

W myśl art. 90 ust. 8 cyt. ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej od-liczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Art. 90 ust. 9 cyt. ustawy wskazuje, iż przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 10 cyt. ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2;
2. nie przekroczyła 2% - podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2.
   
   

Z okoliczności przedstawionych w niniejszym wniosku wynika, iż Wnioskodawca osiąga obroty zarówno ze sprzedaży opodatkowanej – sprzedaż wyrobów jubilerskich, jak i ze sprzedaży zwolnionej z podatku – wynajem lokali na cele mieszkalne. Strona wskazała, iż wskaźnik proporcji ustalony przez nią za rok 2009, w oparciu o przepisy art. 90 ust. 2 - 6 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 99,30%. Zdaniem Spółki tak wyliczony wskaźnik jest dla niej niereprezentatywny.

Na mocy art. 90 ust. 8 cyt. ustawy Spółka zwróciła się do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego o uzgodnienie wskaźnika proporcji w formie protokołu na rok 2010 w wysokości 100,00%. Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił ustalenia wskaźnika proporcji w powyższej wysokości.

Jednocześnie Strona wskazała, iż od dnia 10 stycznia 2010r. systematycznie zmniejsza się wartość sprzedawanych przez Spółkę wyrobów jubilerskich, np. za okres od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 30 kwietnia 2010r. w porównaniu z rokiem 2009 nie przekracza 30,00% wartości sprzedaży z analogicznego okresu poprzedniego roku podatkowego.

Zgodnie z uregulowaniami art. 86 ust. 1 cyt. ustawy, w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego tylko w odniesieniu do czynności związanych ze sprzedażą wyrobów jubilerskich, zaś prawo takie w ogóle Spółce nie przysługuje w odniesieniu do świadczonych przez nią usług wynajmu lokali na cele mieszkalne.

Natomiast w odniesieniu do nabywanych przez Stronę towarów i usług, które są związane zarówno ze sprzedażą opodatkowaną, tj. sprzedażą wyrobów jubilerskich, jak i ze świadczeniem usług zwolnionych z podatku, tj. wynajmem lokali na cele mieszkalne, zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ust. 2 w powiązaniu z art. 90 ust. 10 cyt. ustawy.

Zatem w pierwszej kolejności obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzajów sprzedaży (opodatkowanej bądź zwolnionej z podatku), z którymi wydatki te są związane. Natomiast zasadę proporcjonalnego odliczenia, o której mowa w art. 90 ust. 2 należy zastosować do tych wydatków, których nie można jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do wydatków określanych jako „zakupy związane ze sprzedażą zwolnioną i opodatkowaną”.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca dokonuje zarówno sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług jak i sprzedaży zwolnionej z tego podatku, zobowiązany jest do stosowania zasad określonych w przepisach art. 90 cyt. ustawy.

W piśmie z dnia 30 kwietnia 2010r. będącym uzupełnieniem do wniosku z dnia 26 kwietnia 2010r. Wnioskodawca wskazał, iż wyliczony przez niego, w oparciu o art. 90 ust. 3 cyt. ustawy, wskaźnik proporcji za rok 2009 wyniósł 99,30%. Biorąc zatem pod uwagę brzmienie art. 90 ust. 10 w związku z art. 90 ust. 2 - 6 cyt. ustawy, stwierdzić należy, iż na podstawie powyższych przepisów, w roku 2010, Wnioskodawca w oparciu o tak wyliczony wskaźnik proporcji za rok 2009 miał prawo do obniżania kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego.

Jednakże Strona uznała, iż wyliczony przez nią wskaźnik proporcji jest niereprezentatywny, gdyż udział sprzedaży wyrobów jubilerskich w sprzedaży ogółem w roku 2010 systematycznie spada. W związku z powyższym, na mocy art. 90 ust. 8 i ust. 9 cyt. ustawy, Spółce przysługiwało prawo do wystąpienia do Naczelnika Urzędu Skarbowego o ustalenie w formie protokołu proporcji wyliczonej szacunkowo według prognozy z nim ustalonej. Spółka zaproponowała aby wskaźnik ten wynosił 100,00%, co jednak spotkało się z odmową Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Podkreślić należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie przewidują możliwości stosowania wskaźnika proporcji innego niż ten, który został wyliczony na podstawie roku poprzedzającego rok podatkowy (art. 90 ust. 4 cyt. ustawy), bądź ustalonego z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w formie protokołu (art. 90 ust. 8 i ust. 9). Jeżeli Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił podpisania z Wnioskodawcą stosownego protokołu określającego proporcję wyliczoną szacunkowo (która miałaby w danym roku służyć do ustalania kwot podatku naliczonego, o które Wnioskodawca może pomniejszać podatek należny), to przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie dają możliwości stosowania wyliczonej przez Spółkę proporcji. Przepisy art. 90 ust. 8 i ust. 9 cyt. ustawy wyraźnie wskazują na konieczność uzgodnienia szacunkowo wyliczonej proporcji z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego i akceptację tej proporcji wyrażonej sporządzeniem protokołu.

Należy jednocześnie nadmienić, iż kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad nie jest ostateczna.

Stosownie bowiem do art. 91 ust. 1 cyt. ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4 a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

W myśl art. 91 ust. 2 cyt. ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wie-czystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 91 ust. 3 cyt. ustawy.

Zatem po zakończeniu roku podatkowego, Wnioskodawca zobowiązany jest do wyliczenia za ten rok proporcji, w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 cyt. ustawy i odpowiedniego skorygowania kwot podatku naliczonego, o które został obniżony podatek należny, zgodnie z wytycznymi zawartymi w przepisach art. 91 ust. 1-3 cyt. ustawy.

Podkreślić również należy, iż nieprawdziwe jest stwierdzenie Wnioskodawcy zawarte w przedstawionym przez niego stanie faktycznym, iż Minister Finansów reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 20 listopada 2009r. w wydanej dla Strony interpretacji indywidualnej ustalił, iż nie spoczywa na Spółce obowiązek korekty podatku naliczonego w trybie art. 91 ust. 1 ustawy o podatku od towarów dotyczącego wydatków pośrednio związanych z uzyskiwaniem obrotu wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne. Przede wszystkim Strona zwróciła się z zapytaniem o konieczność korekty podatku naliczonego zgodnie z zasadami zawartymi w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc wnosiła o wskazanie czy jej obowiązkiem jest obniżanie podatku należnego o podatek naliczony zgodnie z proporcją wyliczoną w oparciu o udział sprzedaży towarów i usług opodatkowanej podatkiem VAT w całej sprzedaży towarów i usług dokonywanej przez Spółkę (opodatkowanej podatkiem VAT oraz zwolnionej z tego podatku). Tut. Organ wydając w dniu 20 listopada 2009r. interpretację indywidualną wyraźnie wskazał, iż w pierwszej kolejności Wnioskodawca winien przypisać konkretne wydatki do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane, a w stosunku do wydatków związanych ze sprzedażą opodatkowaną Spółce przysługuje prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku będzie miała zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do zakupów kwalifikowanych jako „zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną”. W tym przypadku Wnioskodawca winien zastosować przepisy art. 90 ust. 3 i obniżyć podatek należny o podatek naliczony zgodnie z wyliczoną proporcją.

Natomiast w powyższej interpretacji indywidualnej Organ nie rozstrzygał kwestii obowiązku dokonania korekty, o której mowa w art. 91 ust. 1 cyt. ustawy, a jedynie przywołał uregulowania art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 oraz wskazał, iż kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu zasad wynikających z art. 90 ust. 2 - 6 nie jest ostateczna i po zakończeniu roku podatkowego zastosowanie mogą znaleźć przepisy art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3

Należy ponadto wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.