INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2010 r. (data wpływu 22 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z „ulgi rehabilitacyjnej” - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z „ulgi rehabilitacyjnej”.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 lipca 2010 r. (data wpływu 22 lipca 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Posiada Pan, wydane w 1996 r. orzeczenie Obwodowej Komisji Lekarskiej ds. Inwalidztwa o zakwalifikowaniu do drugiej grupy inwalidztwa, w związku m.in. ze schorzeniami kręgosłupa i kończyn dolnych. Inwalidztwo jest trwałe. W związku z tym na stałe jest Pan niezdolny do pracy w normalnych warunkach. Z tego tytułu przyznano Panu rentę.

W związku ze schorzeniami przystosował Pan samochód do swoich potrzeb, co ułatwiało samodzielne jego prowadzenie w drodze do pracy i na zabiegi rehabilitacyjne oraz funkcjonowanie w życiu poza domem. Wydatki na przystosowanie samochodu poniesiono w całości z własnych środków.

Konieczność przystosowania samochodu osobowego wynika z niepełnosprawności. Samochód stanowi Pana własność - osoby niepełnosprawnej zaliczonej do II grupy inwalidztwa, która wykorzystuje go dla potrzeb związanych m.in. z koniecznością przejazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w sanatorium odległym od miejsca zamieszkania o 250 km. W sanatorium miały miejsce zabiegi, na okoliczność których posiada Pan dowody dla siebie i swojej małżonki.

Pana żona również posiada orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez Komisję Lekarską Szpitala w roku 1980. Ponadto choruje na cukrzycę. Małżonka pozostaje na Pana utrzymaniu. W 2009 r. dochody małżonki przekroczyły sumę 9.120 zł o ok. 1.800 zł, co zdaniem Pana nie wystarczało na pokrycie kosztów zabiegów i lekarstw. Małżonka nie wychodzi z domu ze względu na schorzenie kręgosłupa, bioder i kończyn dolnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy kwota odliczenia środków pieniężnych wydatkowanych na dostosowanie samochodu do potrzeb wynikających z inwalidztwa jest kwotą limitowaną... Czy np. wydana kwota ok. 48.000 zł na dostosowanie samochodu do inwalidztwa, w autoryzowanej firmie motoryzacyjnej dla tego typu samochodu potwierdzona fakturą może być przez Urząd Skarbowy limitowana...
2. Jak należy odliczyć kwotę wydaną na dostosowanie samochodu do swoich potrzeb wynikających z inwalidztwa, skoro przy wspólnym rozliczeniu z żoną, podatek wynosi ok. 3.000 zł... Czy kwotę tę można odliczać przez kolejnych pięć lat...
3. Czy dowody pobytu w sanatorium i karty zabiegów stanowią dla Pana wystarczającą podstawę do odliczenia od dochodu ryczałtu w wysokości 2.280...

Zdaniem Wnioskodawcy, w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 marca 1995 r. (Dz. U. nr 35 poz. 173 ze zm.) w § 8 ujęto wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne:

• w pkt 2 np. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności - nielimitowane,

• w pkt 5 i 6 np. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, odpłatność za pobyt na leczeniu,

• w pkt 14 odpłatne przejazdy środkami transportu związane z rehabilitacją.

Wskazuje Pan również, że odliczeniu od dochodu podlega używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi - ryczałt roczny dla osoby wynosi 2.280 zł.

Broszura informacyjna do załącznika PIT/0 również uwzględnia odrębne przepisy dotyczące orzeczeń przed 31 sierpnia 1997 r.

Wobec powyższego uważa Pan, iż odliczenie jest w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniających do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 2, 6 i 14 ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

• przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,

• używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Aby wskazane wydatki, o których mowa w ust. 7a podlegały odliczeniu od dochodu, w myśl art. 26 ust. 7b, nie mogą zostać sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d tej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
      
      
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14. Dokumentem w rozumieniu tego przepisu jest dokument, który zawiera dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek na cele rehabilitacyjne. Dokumentem takim jest faktura VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż jest Pan osobą niepełnosprawną zaliczoną do II grupy inwalidztwa. W związku ze schorzeniami przystosował Pan samochód do swoich potrzeb, co ułatwiało samodzielne jego prowadzenie w drodze do pracy i na zabiegi rehabilitacyjne oraz funkcjonowanie w życiu poza domem.

Jak wynika z ww. art. 26 ust. 7a pkt 2 ustawy, od dochodu można odliczyć wydatki związane z przystosowaniem pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Przez przystosowanie do potrzeb wynikających niepełnosprawności rozumieć należy wykonanie w pojeździe takich prac, których skutkiem jest przerobienie pojazdu mechanicznego w sposób umożliwiający korzystanie z niego przez osobę niepełnosprawną. Zakres tych przeróbek powinien być podyktowany potrzebami osoby niepełnosprawnej wynikającymi z charakteru jej niepełnosprawności. Wskazać jednak należy, iż przepis ten wyraźnie zawęża zakres przeróbek, uzależniając je każdorazowo od potrzeb osoby niepełnosprawnej wynikających z charakteru niepełnosprawności. Nie jest natomiast możliwe odliczenie wydatków na remont samochodu. Poniesienie kosztów wymiany części eksploatacyjnych samochodu nie mieszczą się bowiem w zakresie tej ulgi.

Zatem, w roku, w którym poniesiono wydatki związane z przystosowaniem samochodu przysługuje Panu prawo skorzystania z powyższej ulgi. We wniosku wskazano, że poniesione wydatki dotyczą wyłącznie przystosowania pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz, że wydatki te były finansowane z własnych środków i nie zostały w jakikolwiek sposób zwrócone. Zatem na podstawie posiadanej faktury może odliczyć je Pan od dochodu w całości.

Oprócz wydatków związanych z przystosowaniem samochodu, stosownie do treści powołanego art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są także wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. Zatem, przysługuje Panu prawo odliczenia od dochodu udokumentowanych wydatków poniesionych w 2009 r., jeżeli są to udokumentowane przez Pan wydatki związane z odpłatnością za pobyt na leczeniu w sanatorium lub za zabiegi rehabilitacyjne oraz pod warunkiem, że posiada Pan dowody poniesienia tych wydatków.

Z cytowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby wydatki na używanie samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, mogły być odliczone, muszą zostać faktycznie poniesione na używanie samochodu będącego własnością (współwłasnością) podatnika dla potrzeb związanych z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł. stanowi górny limit przysługującej ulgi. Wykładnia obowiązujących przepisów nie pozwala w żaden sposób na przyjęcie, iż jest to ryczałtowa kwota odliczenia przysługująca podatnikowi niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

Oznacza to, że do skorzystania z ww. ulgi w wysokości 2.280 zł niewystarczającym jest sam fakt bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa oraz bycia właścicielem samochodu osobowego, jak również posiadania skierowania od lekarzy prowadzących na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Niezbędne jest faktyczne korzystanie z samochodu w celu koniecznego przejazdu na te zabiegi i poniesienie związanych z tym wydatków oraz co najmniej uprawdopodobnienie poniesienia tych wydatków. Zajęte przez Pana stanowisko, że kwota ta stanowi przysługujący osobie niepełnosprawnej ryczałt, należało zatem ocenić jako nieprawidłowe.

Ponadto mając na uwadze treść wniosku wyjaśnić należy, że z cytowanego powyżej przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że do dokonania odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot określonych wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, jest uprawniony podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł. Za podatnika, na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna - na potrzeby analizowanych przepisów, uznać można zatem osobę, której małżonek jest osobą niepełnosprawną ale wyłącznie, jeżeli dochody tego małżonka nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 9.120 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Pana żona posiada orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez Komisję Lekarską Szpitala w roku 1980. Wskazał Pan, iż małżonka pozostaje na Pana utrzymaniu. Jednak, w 2009 r. dochody małżonki przekroczyły sumę 9.120 zł o ok. 1.800 zł. Oznacza to, iż w rozumieniu ustawy, nie jest Pan podatnikiem, na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna. Wskazuje Pan wprawdzie, że dochody uzyskane przez małżonkę nie wystarczały na pokrycie kosztów zabiegów i lekarstw. Na powyższe należy jednakże zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie określają pojęcie dochodu podlegającego opodatkowaniu. Do ustalenia dochodu przyjmuje się wszelkiego rodzaju dochody osiągnięte w roku podatkowym, z wyjątkiem dochodów zwolnionych, wymienionych w art. 21, do których zaliczyć można m.in. odszkodowania, art. 52, art. 52a i art. 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stwierdzić zatem należy, że stanowisko Pana, iż jest osobą, na utrzymaniu której pozostaje osoba niepełnosprawnością jest nieprawidłowe. Nie przysługuje więc Panu prawo skorzystania z odliczenia od swoich dochodów wydatków ponoszonych na rehabilitację żony.

Reasumując, przysługuje Panu uprawnienie do odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej od dochodu uzyskanego w danym roku podatkowym, faktycznie poniesionych w tym roku wydatków, związanych z:

• przystosowaniem samochodu do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

• odpłatnością za Pana pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, oraz zabiegi rehabilitacyjne - w wysokości wynikającej z dowodów poniesienia tych wydatków, oraz

• kosztów używania samochodu osobowego stanowiącego Pana własność. Przy czym użycie samochodu musi być związane z koniecznym przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W tym wypadku kwota odliczenia jest limitowana - do wysokości 2.280 zł w roku podatkowym.

Przy tym, odliczenie nie może przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. W konsekwencji jeśli wydatki te poniesione zostały w 2009 r. to mogą zostać odliczone od dochodu w zeznaniu rocznym składanym za ten rok podatkowy i nie będą podlegały odliczeniu w latach następnych. Brak jest jednocześnie możliwości odliczenia od Pana dochodów - wydatków ponoszonych na rehabilitację żony. W zakresie możliwości dokonania odliczeń od dochodu żony, wydanie interpretacji możliwe byłoby wyłącznie po złożeniu przez żonę odrębnego wniosku.

Końcowo, wskazać należy, że w złożonym wniosku błędnie przytoczono podstawę prawną - Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 marca 1995 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 35 poz. 173 ze zm.). Rozporządzenie to utraciło moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2001 r. Jednakże mając na uwadze kontekst zawartych we wniosku informacji tut. Organ dokonał interpretacji w oparciu o obowiązujące przepisy, a mianowicie w oparciu o ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.).

Wyjaśnienia wymaga także, że tut. organ nie prowadzi postępowania podatkowego. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Pana. Nie rozstrzyga natomiast, czy wskazane we wniosku dowody stanowią podstawę dokonania odliczenia. Mając powyższe na uwadze, tut. organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.