INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z uzyskaniem nieodpłatnego poręczenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z uzyskaniem nieodpłatnego poręczenia.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 28 kwietnia 2010 r. Spółka zawarła umowę wielocelowej linii kredytowej. Zabezpieczeniem ww. umowy wobec Banku jest poręczenie według prawa cywilnego do kwoty 6 mln zł udzielone przez spółkę powiązaną wraz z oświadczeniem spółki jako poręczyciela o poddaniu się egzekucji w trybie art. 97 ustawy Prawo bankowe.

Spółka zawarła umowę linii kredytowej z bankiem, w której zastosowano instrument zabezpieczenia kredytu w postaci poręczenia przez podmiot powiązany. Odpowiedzialność poręczyciela obejmuje kwoty wykorzystanego kredytu i innych opłat w przypadku, gdyby kredytobiorca (Wnioskodawca) nie wykonał tych zobowiązań.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy poręczenie spłaty kredytu bankowego udzielone Spółce przez spółkę powiązaną bez wynagrodzenia stanowi przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego świadczenia dla podatnika (kredytobiorcy) w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 (sic!) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, poręczenie, jakie zostało udzielone w umowie linii kredytowej przez spółkę powiązaną, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2. Spółka nie otrzymała z tytułu poręczenia żadnych korzyści majątkowych, a spółka powiązana nie poniosła żadnych kosztów. Udzielone poręczenie przez spółkę powiązaną stanowi jedynie zabezpieczenie zawartej umowy, a Wnioskodawca nie uzyskał z tego tytułu korzyści majątkowych.

Umowę poręczenia zdefiniowano na gruncie Kodeksu cywilnego. W jej ramach poręczyciel zobowiązuje się wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. W związku z powyższym nie można uznać, czy poręczenie umowy linii kredytowej rodzi obowiązek wykazania przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Wnioskodawca nie otrzyma od spółki powiązanej przysporzenia majątkowego mającego konkretny wymiar finansowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) – dalej: ustawa, do przychodów, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, zalicza się w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Zgodnie z ugruntowanym poglądem pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy – taką definicję zawierają m.in. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Wobec powyższego, ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Sposób określania wartości takiego przychodu normuje art. 12 ust. 6 ustawy. Stosownie do tego przepisu, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W sytuacji przedstawionej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, iż spółka powiązana udzieliła Wnioskodawcy poręczenia spłaty kredytu bankowego. Spółka poręczająca nie otrzymała w zamian wynagrodzenia.

Zarówno poręczenie, jak i gwarancja stanowią formy zabezpieczenia zobowiązań polegające na wprowadzeniu odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika. Udzielenie poręczenia lub gwarancji niesie za sobą ryzyko gospodarcze związane ze spłatą zobowiązań dłużnika. Świadczenie takie jest usługą, która na rynku finansowym ma określoną wartość.

W analizowanym przypadku poręczenie zostało Spółce udzielone bez konieczności zapłaty przez nią wynagrodzenia. Wnioskodawca uzyskał zatem przysporzenie majątkowe, tj. świadczenie mające konkretny wymiar finansowy (usługa o określonej wartości rynkowej), bez obowiązku realizacji świadczenia wzajemnego. W konsekwencji, spełnione zostają przesłanki uznania przedmiotowego poręczenia za nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem po stronie Spółki powstał przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnych świadczeń, którego wartość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 6 ustawy.

Co więcej, dla kwalifikacji przedmiotowych świadczeń nie ma znaczenia zakres prowadzonej działalności przez podmiot udzielający poręczenia. Przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy nie odnosi się bowiem do kryterium profesjonalnego działania podmiotu realizującego nieodpłatne świadczenie jako przesłanki różnicującej skutki podatkowe uzyskania tego świadczenia.

W konsekwencji powyższego, poręczenie spłaty kredytu bankowego stanowi konkretną korzyść finansową dla Wnioskodawcy, wynikającą z zaniechania pobrania wynagrodzenia za udzielenie poręczenia przez spółkę powiązaną, skutkując tym samym powstaniem przychodu podatkowego z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.